page0238

236

W tymże czasie przypada owa sławna o Judycie liistorya, której wam tu krótki wyciąg dajemy. Ho-lofernes, wódz Assyryjski, wyruszył w 120,000 ludzi piechoty, i 22,000 konnych, i obiegi obwarowane miasto Judzkie, Ikthylią zwane, dla tego, że się dalszym jego zwycięzkim postępom oparło. Groził wszystko ogniem i mieczem niszczyć, a miasto już było w ostatniej potrzebie, gdy Bóg wzruszony modlitwami mieszkańców uwolnił je przez Judytę, młodą wdowę, równie pobożną jak i piękną. Ta widząc niebezpieczeństwo narodu swojego, postanowiła oswobodzić. go. W tym celu ubrała się w najpiękniejsze suknie, i udała się do obozu A&syryjskiego. Żołnierze Ilolofernesa, ujrzawszy niewiastę tak cudownej piękności, zaprowadzili ją przed wodza. Ten był tak zachwycony jej pięknością, iż nie uważał jej za swoją brankę, rozkazał nawet pozwolić jej wyjść z obozu gdy zechce udać się na modlitwę. Jednego wieczora, dal swoim hetmanom wielką ucztę na cześć Judyty, i tak się upił, iż wpół umarły padł na łóżko swoje i głęboko usnął. Judyta, korzystała z chwili, w której ją zostawiono samą z Holofernesem, uchwyciła jego miecz, i za dwoma razami ucięła głowę temu strasznemu wrogowi. Dala ją słudze swojej, która przy drzwiach czatowała, wyszły razem z obozu Assyryj-skiego i powróciły do miasta. Nazajutrz ze świtem żydzi wypadli z Betulii, a Assyryjczykowie widząc uciętą głowę wodza swojego, uciekli, zostawiwszy niezmierną zdobycz w obozie swoim.

Po śmierci Manassesa nastąpił syn jego Amon; ten poszedł torem bezbożności ojca, nie naśladując wcale skruchy jego, i popełniał większe jeszcze zbrodnie. Panował tylko Jat dwa, i zginął w swym domu z rąk sług własnych.