page0238

236 PLATON.

przyjęte odrzucić. Zewnętrznych powodów mamy tak mało i tak ogólnikowo podanych, że doprawdy nie wystarczają¹); wypada zatem uciekać się do wewnętrznych; ale te, jak pokazało doświadczenie, są dosyć zwodnicze. Gdy n. p. zastanawiamy się nad językiem dialogów, wyłącznie przez Trazylla poświadczonych , to Kii to font lub Te ag es nic nie zostawiają do życzenia²); jeżeli zaś za kryteryum prawdziwości przyjmujemy tożsamość nauki lub wyrobienie stylu, znowu trudno dałoby się dowieść, że Platon nie mógł napisać »Rywali« albo Hipparcha. Bo i dlaczego miał pozostawić same rzeczy doskonałe? Wszak i niewątpliwe jego utwory różnią się znacznie co do wykończenia formy i zmienności poglądów', a ztąd o każdym z tych drugorzędnych dialogów' prawie każdy krytyk inne wygłaszał domysły i do najnowszych czasów' znaleźli się zawsze obrońcy, nietylko A1 c y b i a d e sa pierwszego, Hipparcha, Teagesa, lecz nawet Li stó w ⁸). Pragnąc zaś tę i tak już zbyt długą rozprawę zakończyć rezultatem praktycznym, sądzę, że czytelnik może z Zeller’em (wszak on nie zbyt łatwowierny!) uw'ażać za zupełnie wiarogodne: 1) Protagorasa, 2) Fedrusa, 3) Biesiadę, 4) Gorgiasza, 5) Teeteta, 5) Rzeczpospolite, 7) Fedona, 8) Timeusza, 8) Fileba, 10) Sofistę, 11) Polityka, 12) Parmenidesa, 13) Kratyla, 14) Prawa, 15) Krycyasza, 16) Menona, 17) Eutydema, 18) Apolo-gię, 19) Krytona, 20) Lizysa, 21) Charmidesa, 22) Pacht sa, 23) Hippiasza mniejszego, 24) Eutyfrona⁴). Po-

Ó N. p. że Alcybiades drugi jest dziełem Xeuofonta (Athen. Deip. XI. p. 506 c) a E pi u o mis Filipa Opuuckiego (Diog. Laert. III. §. 37): że Prażyli powątpiewał o » Rywalach* (Diog. Laert. ibid,') i t. d.

*) Zob. K. F r. Hermann, Gesch. und System etc. p. 426 et 430, który pomimo tych podobieństw oba utwory odrzuca. Jeżeli on w Syzyfusie znajduje »dobrze udany koloryt platońskiej dykcyi* (p. 415) a jednak go za przykładem starożytnych uważa za podrobiony, przykład ten najlepiej wyjaśnia, jak słabym argumen tern jest podobieństwo języka.

³)    »Alcybiadesa pierwszego* broni stanowczo K. Fr. Hermann (p. 439 sep); Theagesa za utwór młodzieńczy Platona uważali Soch er (p. 92 sq.) i Knebel w wydaniu swojem z r. 1833 (p 53). Nietylko tych trzech dialogów, lecz nawet Hipparcha i wielu innych broni energicznie Chaiguet, la zde et les ćcrits de Platon p. 138 sq. Listom zjawił się niedawno nowy obrońca w osobie Reinholda., de Platonis epistolis. Quedlinburgii 1886, który jednak nikogo nie przekonał. Grotę oczywiście i Listy 1 co dopiero wymienione dziełka ma za zupełnie wiarogodne,

⁴)    Phi los. der Griech. II. a. p. 474 sq. (4-te wyd.j. Zachowałem porządek, w którym autor je przechodzi.

http://rcin.org.pl