page0338

INNE KATEGORIE NAZW WŁASNYCH

cechą ogólną na terenie gwar z prymarnym systemem ukraińskim, formacje zaś sekundarne (sufiksalne) reprezentowane są głównie przez ludność polską.

Znaczącym momentem w badaniach nad polską i słowiańską zooni-mią była V Międzynarodowa Konferencja Naukowa na temat „Systemy zoonimiczne w językach słowiańskich" (Lublin, 24-27 listopada 1993 r.), zorganizowana na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej przez Stefana Warchoła.

W czasie konferencji wygłoszono 37 referatów z kraju i zagranicy (Białoruś, Bułgaria, Czechy, Francja, Niemcy, Rosja, Słowacja, Ukraina), 30 z nich jako pokłosie konferencji ukazało się w 11. tomie „Rozpraw Slawistycznych" pt. „Systemy zoonimiczne w językach słowiańskich" (Lublin 1996). Powodem zorganizowania tej konferencji była chęć zmobilizowania językoznawcow-onomastów do badań nad zoonimią w Polsce i kraiach słowiańskich. Zebrany w tomie materiał podzielono na cztery części: 1. zoonimią ludowa, 2. zoonimią miejska, 3. zoonimią literacka, 4. varia.

Tradycję i współczesność w polskiej zoonimi omówił S. Warchoł na podstawie materiałów zgromadzonych w ośrodku lubelskim, stwierdzając, że współczesne zoonimy ludowe reprezentowane są przez dwie odrębne klasy: 1. przez tzw. zoonimy tradycyjne, oparte głównie na strukturach realnie lub metaforycznie motywowanych (prymarne i sekundarne); 2. przez klasę zoonimow semantycznie memotywowanych i powstałych drogą tzw. derywacji semantycznej, wśród których najliczniejszą grupę stanowią imiona pełniące sekundarną funkcję zoonimów, np. Ada, Agata, Bartek, Bazyli itp. Tu należeć też będą inne nazwy zwierząt, np. pochodzenia literackiego, przejęte z filmów i seriali telewizyjnych, np. Rumcajs, Szarik itp. Podobne tendencje w powstawaniu współczesnych zoonimów ludowych obserwujemy w innych językach słowiańskich (Warchoł 1996).

W referatach poddano analizie zoommię w polskich gwarach pogranicza: bałto-słowiańskiego (N. Ananiewa), polsko-białorusko-ukraińskie-go (M. Sajewicz, L. Zienkiewicz) i w innych gwarach, np. Lubelszczyzny (J. Sierociuk), Limanowszczyzny (Z. Cygal-Krupa). Oprócz charakterystycznych cech zoonimów w danym regionie i gwarach, jak np. powszechność formacji prymarnych (L. Zienkiewicz), stwierdzono ilościowe i jakościowe zmiany zachodzące w nazwach zwierząt domowych. Mogą one spowodować, że w niedalekiej przyszłości przestaną funkcjonować niektóre tradycyjne zoonimy. Takie zjawisko obserwuje się już od

334