INNE KATEGORIE NAZW WŁASNYCH
3. Zoonimię zwierząt przebywających w ogrodach zoologicznych i rezerwatach.
4. Zoonimię literacką, badającą nazwy zwierząt występujących w literaturze pięknej.
Ponadto w poszczególnych opracowaniach pojawiają się jeszcze takie określenia, jak zoonimia polska, słowiańska, staropolska czy zoonimia historyczna, tradycyjna i współczesna.
TERMINOLOGIA
Zoonimia, która kształtowała się głównie w ostatnich kilkudziesięciu latach, posiada nie ustabilizowaną terminologię W literaturze używa się wymiennie kilku terminów. Ogólnemu terminowi „zoonimia" najczęściej odpowiadają określenia: nazwy zwierząt, nazwy własne zwierząt, nazewnictwo zwierząt lub nazewnictwo zwierzęce, rzadziej zawołania zwierząt, imiennictwo zwierząt, a na wzór antroponomastyki i toponomastyki pojawia się zoonomastyka. Wraz z rozwojem badań nad zoommią do tych terminów ogólnych w miarę potrzeby stosuje się dla różnych gatunków zwierząt dalsze szczegółowe wyróżniki, np. nazwy krów, nazwy koni, psów itd. czy nazewnictwo zwierząt domowych, nazewnictwo zwierzęce krów, koni, zoonimia zwierząt przebywających w ogrodach zoologicznych itp. Odpowiednie jednostkowe określenia to „zoonim", „nazwa" (własna), „zawołanie", a ostatnio coraz częściej, zwłaszcza w stosunku do zwierząt udomowionych w mieście, np. psów i kotów, używa się terminu „imię". Dowodem tego jest wydanie w Łodzi kalendarza (1993), który zawiera psie imiona na każdy dzień roku. Widoczne jest to także w tytułach prac niektórych autorów. Być może dzieje się tak dlatego, że dziś zwierzętom domowym, zwłaszcza psom, nadaje się często imiona ludzi. Najodpowiedniejszym terminem byłoby tu zawołanie, ale jest ono już stosowane na określenie wykrzyknieri używanych przy wołaniu i odpędzaniu zwierząt.
STAN BADAŃ
Najstarsze, a zarazem najobfitsze źródło zoonimów z zakresu historycznych nazw psów to wykaz tych nazw pt. „Nomenklatura ogarów" dołączony do traktatu „Myślistwo z ogary" autorstwa Jana Ostroroga, wojewody poznańskiego, polityka i ekonomisty z czasów Zygmunta III.
330