page0032

22

rozjuszeni zabójcy — pilno im było znaleść niewinną swej zemsty ofiarę.

Biskup powstał z łoża i chwycił za Krucyfiks, nie żeby myślał o obronie, ale dla lepszej otuchy i zbawienia duszy swojej, chciał na boski wizerunek ostatniem ziemskiem rzucić spojrzeniem. Wyciągnięty na środek komnaty, padł wkrótce pod razami morderców; obok niego wierny towarzysz pobożny zakonnik Benedykt.

Służbę pozabijano także lub porozganiano,tak, że gdy najezdnicy zabrawszy co się złupić dało, ujechali przed ukazającem się dnia światłem,grobowa cisza zaległa na tern miejscu mordu i zniszczenia.

Aż strwożony pachołek wyszedł z ukrycia swego i zapłakawszy nad zwłokami cnotliwego pasterza, szedł w świat poskarżyć się ludziom na zbrodnią, której niemytn świadkiem być musiał.

Piotr Sreniawita siedział wtenczas na Gnieźnieńskiej stolicy. Wieść o morderstwie Płockiego biskupa zgrozą go przejęła, i jako arcypa-sterz kościoła katolickiego w Polsce położył in-terdykt na całą dyecezją.

Ustały po kościołach święte obrządki, a lud we łzach wołał o sprawiedliwość na zabójców.—