page0022

22

jako niedbalstwo o własne dobro i korzyści, zowie się wspaniałomyślnością; jako niedbal-s t w o wśród działania i walki, zowie się rozwagą.

Niedbalstwo swoje uświęcili Polacy nawet przysłowiami. Mówią: „Jakoś to będzie¹’, ,,Co nagle, to po dyable“, „Trzeba czas zabić“, „Robota nie zając, więc nie ucieknie“. To też. nie robią tego dzisiaj, co mogą odłożyć do jutra, a Szcze-panowski wyrachował, iż zwyczajny cały Polak pracuje za ćwięj-ć Anglika.

Marnotrawstwo sił własnych i cudzych, zdolności i drogiego czasu jest u nich olbrzymie, lecz nawet nie spostrzegane. Zgadzają się z tern, że źle jest przepuścić, przehulać lub przegrać potrzebne pieniądze, lecz tracić zdrowie, długie godziny, dnie i tygodnie, zabierać i wyzyskać cudze wysiłki i zdolności — to ich zdaniem — jest rzeczą niewartą, by się o nią wogóle troszczyć. W ten sposób przepada u Polaków olbrzymia ilość pracy przez zaniedbanie; widzi się mnóstwo ludzi próżnujących, gdyż albo nie mają sposobności do pracy, albo nie umieją, albo nie chcą pracować. Szkody i straty stąd wynikłe można obliczyć rocznie na miljardy.

Młodzież polska idzie niechętnie, lub zmuszona koniecznością, do tych zawodów i powołań, które wymagają samodzielności, pomysłowości, energii i wytrwałości. Przestrasza ją odpowiedzialność i ciągłość wysiłku. Woli trwonić swoje zdolności, talenty i otrzymane wykształcenie na marzeniach bezplo-

http://rcin.org, pl