scandjvutmp19101

139'

ani. byka, ani psów, ani renów, choćby pąki; ile zażądamy, dać musi. A tylko wiele ? Dwanaście sam dał. Bogatego człowieka musi być dziecko ! Ja tak myślą. Poprosimy go o piętnaście, albo może dwadzieścia ? — dodał i umilkł sam, przerażony ogromem wymówionej ceny.

—    Cóż, można i poprosić — zagadął nagle Andrzej. — Dla mnie, to wszystko jedno, jak gromada, tak i ja. Każą prosić, będą prosił; każą darmo, będę płacił! Nie tyle już płaciłem, nie zrujnują się ! Płacić, to płacić; prosić, to prosić! Gromada siła, jeden człowiek spierać sią z nią nie może. Co ona powie, na to zgoda!

—    Racyal Ale i gromada źle sobie nie życzy— odezwały sią głosy.

—    A więc wieleż? — spytał Filip, rachując coś na palcach — piętnaście ? — dosyć będzie piętna* ście, myślę!

—    No, niech będzie piętnaście — poparli go niektórzy i znów spojrzeli na Andrzeja.

—    A któż go do siebie bierze? — spytał Andrzej szorstko, podnosząc spuszczoną dotychczas głowę.

Filip popatrzał, ale z odpowiedzią się odciągał.

—    Najpierw omówmy się o cenę, a później

i o tern pogadamy, hę? ja tak rozważam. A zresztą można i teraz.    —■

—    Dobrze, umówmy się o cenę — odrzekł po chwili namysłu Andrzej i podniósł się z nimi.

Obradujący powrócili do jurty. „Szanowni" obsiedli znów ławy, a motłoch stanął opodal.

—    Rosyaninie, my się zgadzamy dostarczyć ci wszystkiego, o co prosisz: kąta ciepłego oraz spokojnego i jadła i obsługi, ale gromada znajduje, że dajesz za mało — uroczyście wyrzekł Andrzej.