scandjvutmp2101

30 Pionierzy wychowania przedszkolnego.

wobec zmian rozmaitych, ma być, o ile możności, zbliżoną do materjału surowego. Wraz z Locke’m domaga się, aby dzieci, o ile się da, same sporządzały sobie zabawki; w wyborze zaś zabawek kierować się należy znaczeniem ich kształcącem.

Podając swój system, tytułem przykładu, Froebel nie narzuca go bynajmniej. „Ze wszystkiego, cośmy powiedzieli — pisze on w zakończeniu swego przeglądu gier i zajęć — wynika jasno, że w tymże celu użytym być może dowolny materjał w postaci dowolnej". „Naśladujcie myśl, nie zaś formę".

Cały materjał Froebla można podzielić na dwie grupy: 1) zabawki gotowe, 2) zajęcia ręczne.

Do pierwszych zaliczonemi być mogą wszystkie jego tak zwane dary (upominki), nad któremi zatrzymamy się właśnie. W stopniowem powiększaniu złożoności ich Froebel zaznacza poszczególne stopnie rozwoju dziecka.

„W pierwszym okresje życia umysłowego dziecko jest istotą przeważnie odbiorczą, poznającą; przygląda się ono otaczającym je przedmiotom i zjawiskom, które się przed oczami jego odbywają, działalność twórcza jest wówczas ograniczoną. Rzecz jasna, że i zabawki nie powinny wtedy być materjałem surowym, z którym dziecko nie wiedziałoby co zrobić, lecz muszą posiadać postać wykończoną, coraz bardziej się komplikującą i odtwarzającą wrażenia zewnętrzne. Dziecko doznaje kolejno wrażeń: światła, barw, dźwięku, ruchu, formy. Taką samą też koleją wzrastać ma złożoność zabawek". Jako przykład zabawek takich są pierwsze dwa dary Froebla: 1) barwne piłki; 2) sześcian, kula i walec. Łatwo zrozumieć, że na tern nie kończy się spostrzeganie, zauważone zaś momenty poszczególne łatwo doradzą nam niezbędne uzupełnienie.