scandjvutmp3201

44 Pionierzy wychowania przedszkolnego.

chowania, mogąc uwzględnić właściwość każdego osobnika. Szkoła, wychowanie publiczne, w pewnych tylko granicach mogą się liczyć z indywidualnością wychowańca. Najprzedniejsza rola należy do matki. Ona jest jedyną peł-nomocniczką całej przyrody, strażniczką i wychowawczynią wieku dziecięcego, ona jedynie włada owem spojrzeniem, które pozwala jej głęboko zajrzeć do duszy dziecka; jej czujny słuch orjentuje się w jednostajnym dla obcych krzyku maleństwa. Dusza dziecka to klejnot zamknięty w szkatule, miłość macierzyńska to magiczny do niej klucz. Ale wydobyty klejnot domaga się rozumnego, umiejętnego obrobienia, — a więc nie dość jest samej tylko miłości, potrzeba nadto odpowiedniego przygotowania, znajomości natury dziecka.

a) W najwcześniejszym okresie życia przyszły człowiek ukazuje się nam jako istota chłonąca (Saugling): chłonienie pokarmu dla ciała i ducha (Einsaugen) — oto jego główna działalność. Cały on jest okiem, które przyswaja (aneignen-des Auge), i dlatego też wszystko, co chore, brudne, nienormalne, nie powinno mieć w racjonalnem wychowaniu wstępu do pokoju dziecinnego. Czystemi powinny być otaczające sprzęty, czystem — powietrze, pokój, łagod-nem — światło. Jasnem i miłem musi być spojrzenie i zewnętrzna postać otoczenia; życzliwą i miłości pełną twarz matki, zwrócona do dziecka, ale zarazem stanowczą i spokojną, budzącą zaufanie. Miłość macierzyńska — to naj-pierwszy promień, rozgrzewający nasze serce, które odpowiada na jego pieszczotę, darząc uśmiechem i spojrzeniem rozjaśnionem. Matka kochająca strzeże i pielęgnuje ten pierwszy przebłysk przywiązania, rozszerza stopniowo jego widnokrąg, skierowując go na innych członków rodziny, na osoby otaczające; kładzie też najpierwszą pod-