scandjvutmp3601

48 Pionierzy wychowania przedszkolnego.

samoistnego rozwoju i oświecenia się, na wszystko zwraca uwagę, wszystkiego doświadcza. Oto napotyka kawałek kredy — dziecko prowadzi nim po desce, otrzymuje białe zabarwienie. Co za radość! Rączka pracuje energicznie — wkrótce cała deska zostaje ubieloną. Mały badacz poznał nową własność przedmiotu, zajął się nią gorliwie, poszukuje jej w innych i znajduje: glina dała mu kresę czerwonawą, węgiel — czarną. Oto nowe z'ródło uciechy — zmieniać powierzchnię deski, która ukazuje się raz białą, drugi raz znowu czarną, czerwoną, ceglastą.

e) Ale odkrycia bynajmniej się jeszcze nie wyczerpały; deska zamienia się na płótno, na które dziecko rzuca pierwsze obrazy swej fantazji. Linje proste, krzywe, różne ich skojarzenia — oto utwory najpierwsze. Jakaś nieprawidłowa kresa wyobraża wszystko, co się komu podoba; objaśnień udziela, jak umie, sam wykonawca: tata, hau! hau! i t. p. Jeszcze krok jeden, a ukazuje się już postać ludzka — kółko oznacza głowę, elipsa — tułów, dwie pary linij prostych — ręce i nogi, pięć kresek, doprowadzonych do końcowego punktu linji — to palce; dwie kropki w kole — oczy. Z postępem mowy każdej prawie kresce towarzyszy objaśnienie: Jedna linja — to „płynie strumyk" — „stoi drzewo, rośnie wysoko, wysoko; jeszcze jedna gałązka" — mówi się przy rysowaniu linji bocznej: — zygzak oznacza: „przyleciał ptaszek". Słowo i rysunek są nierozłączne, wzajemnie się tłumaczą i dopełniają. Zaopatrzcie malca w papier i ołówek, weźcie w pracy tej udział, zacznijcie od tego, od czego zaczyna dziecko — od rysowania, że tak powiemy, przedmiotów na nich samych. Oto dziecię chodzi dokoła stołu, krzesła, ławki — obwodzi je rączką, palcem. Jest to pierwszy krok do ujęcia postaci i rozciągłości przedmiotów. Na tym samym stole,