scandjvutmp3401

46 Pionierzy wychowania przedszkolnego.

Zdumiewające jest w tej małej istotce odczuwanie słabości osób otaczających.

c)    Najpierwszą potrzebą dziecka jest przestwór, wolność ruchów, — nie krępujcie więc go, nie spowijajcie, pozostawcie mu wolność poruszania się, umacniania organizmu i kończyn — tych najważniejszych narzędzi działania; nie zapominajcie, że krępując ciało, krępujecie umysł i serce.

d)    Zajrzyjmy do pokoju dziecinnego, gdzie matka i dziecko stanowią jedną całość. Spokojnie leży maleństwo na rękach matki i słucha, co mu ona mówi, a jak słucha ? 1 Oczy, cała twarzyczka wyrażają uwagę. Chwyta ono wysokość i głębokość głosu, wtóruje mu, odpowiada najróż-norodniejszemi radosnemi dźwiękami. O czem też toczy się rozmowa? Matka zapoznaje dziecko z jego ustrojem, wyodrębnia poszczególne członki, pobudza je do działania.

—    Daj rączkę. Gdzie jest rączka? Schowała się.

—    Pokaż nosek, oczka.

—    Schowaj nóżkę w pończoszkę, w trzewiczek. Niema nóżki... schowała się w pończoszce.

—    Otwórz oczka, zamknij. Jedz, to smaczne; powąchaj, ach! jak pięknie pachnie!

Wskazuje przedmioty otaczające, zwracając uwagę na ruchy ich i przymioty. Światło, łagodnie oświetlone poruszające się przedmioty budzą zajęcie szczególne.

—    Świeca się pali, nożyk kraje (mówi matka, dotykając zlekka), zupa parzy. Zupa gorąca — parzy, nożyk ostry — kraje.

—    Słyszysz? ptaszek śpiewa, piesek mówi: hau! hau! Gdzie ptaszek? gdzie piesek? Patrz, leci ptaszek — a teraz go niema, poleciał. Łap piłeczkę; gdzież się ona schowała?