scandjvutmp2701

34 Pionierzy wychowania przedszkolnego.

Z maleńkiem dzieckiem rzecz inna — wyjmowanie z pudełka jednego sześcianka po drugim i wyrzucanie całej zawartości (co związane jest z pewnym hałasem i ruchem), wkładanie ich napowrót, wszystko to sprawia dziecku ogromne zadowolenie. Jest to właśnie całkowita zabawa, źródło zastanowienia. Szczególnie zbija z tropu wkładanie do pudełka: przy nieumiejętnem układaniu nie wszystkie części dają się zmieścić — fakt ten zdumiewa dziecko, długo próbuje ono, a nie znajdując rozwiązania, oczami i ruchem zapytuje się przewodniczki. Nie trzeba dodawać, że pomoc winna podążyć na czas, uprzedzając zmęczenie i rozdrażnienie. Prawidła, których Froebel bronił tu niejednokrotnie, są następujące: 1) wszystkie części winny znaleźć zastosowanie na tej zasadzie, iż na świecie niema nic bezcelowego. Co do pudełek z klockami, prawidło to nie posiada w praktyce żadnego znaczenia — nie może tam być żadnego nadmiaru. Raczej na inny narażamy się zarzut — braku materjału; fantazja dziecka nie znajdzie tu czasem dość rozległego pola, jeśli się nie połączy kilku darów razem. Płaszczyzny (deseczki), pręciki, dodajemy w ilości, odpowiadającej siłom bawiącego się. 2) Przejście od rzeczy znanych do nieznanych, od prostych do złożonych, tak pod względem postaci jak i ilości. 3) Prawidło ostatnie, wręcz niezgodne z podręcznikami i praktyką powszechnie przyjętą, jest następujące: „Dopóki dziecko samo dla siebie znajduje zajęcie, pozostawcie je w spokoju, obserwując tylko; kiedy pomysłowość dziecka się wyczerpie, zajęcie zaś zabawą trwa jeszcze, weźcie w niej udział. Słowo wasze może oświetlić przedmiot z nowej strony, wskazać stosowne przeróbki i uzupełnienia, podsunąć nową myśl. „Króciutkie schematy zajęć poszczę-