scandjvutmp3801

50 Pionierzy wychowania przedszkolnego.

1.    Wychodzą z domu. Ojciec jedzie wozem. Dwu albo trzyletni synek jego trzyma końce cugli; zachowuje się z całą powagą, będąc najmocniej przekonanym, że to on kieruje koniem; od czasu do czasu zwraca się, spoglądając ku niemu. Ojciec zatrzymał się na chwilę, staje też, rzecz prosta, koń; ale dziecko nie godzi się na taką samowolę ze strony bydlęcia — z całych sił ciągnie za cugle, ażeby ruszyć z miejca oporne zwierzę.

2.    Dziecko ogrodnika idzie z nim razem do pielenia; tu przy ciekawem zajęciu uczy się odróżniać chwasty od roślin pożytecznych, dowiaduje się o ich różnorodności, rozróżnia je po liściach, kwiatach, poznaje po zapachu.

3.    Syn* kowala widzi, jak rozpalają żelazo, co z niem robią potem, dowiaduje się o działaniu gorąca na metale.

A jakże wiele się uczy dziecko rolnika, idąc za pługiem, sierpem, kosą!

Czyż zliczymy wszystkie chwile podobne, uwydatnimy całkowitą dla teraźniejszości i przyszłości doniosłość takiego brania udziału dzieci w pracy rodziców? Same one dopra-szają się o to, pragną być świadkami waszej roboty, waszych działań. Nie odtrącajcież ich, nie odganiajcież, pozwólcie patrzeć i według sił być czynnemi. Bądźcie ostrożni, gdy maleńki pomocnik narzuca się wam z przysługą, powstrzymajcie się od szorstkiego: „Idź precz, przeszkadzasz tylko!“ Jakże łatwo zniweczyć ten szacowny objaw! W ogrodzie wyznaczcie też dla niego grządkę. Znajomość przyrody i obcowanie z nią są ważnym czynnikiem w rozwoju dziecka. Ale ważną jest tutaj nie sama tylko znajomość z poszczególnemi przedmiotami, nasuwającemi się przed oczy. Życie, tajemnice przyrody, wypowiadają się w jej przejawach, w stopniowem ukazywaniu się. Życie przyrody, jej działanie roztoczyć się winny przed oczami dziecka