tpn w alpach i za alpami5101

46

rzekę, którćj skaliste brzegi, spadającemi gdzieniegdzie wierzby długiemi warkoczami poprzecinane, łączy lekko rzucony most.

Przeszedłszy go, o dziesięć kroków miasto się kończyło. Ale powietrze pełne było balsamicznych szpilkowego drzewa wyziewów. Anioł świtania ze swych skrzydełek miliony był pereł na ziemię otrząsł; jedne w cieniu na kraju listka drżały, drugie, słońca promień łamiąc, brylantami pokryły trawniki i kwiaty. Wszystko-to było miłe, powabne, i ja tćż dalćj mą posunęłam przechadzkę.

Wkrótce ujrzałam na brzegu gościńca, dużą dziką gruszkę, a w nićj wydrążoną dla Matki Boskiój kapliczkę.

W Sabaudyi pełno się podobnych napotyka pobożnego ludu, dla serc prostych świętych przybytków, gdzie niejeden w podróży, zamiast do karczmy, woli zwrócić kroki; w cieniu poświęconego drzewa znaleźć spoczynek; u stóp świętego wizerunku łzę wdzięczności, tęsknoty lub żalu uronić; promień pociechy lub nadziei w sercu unieść.

Lubię te krzyże, te kapliczki po drodze. Są tam one jakby nadziemska straż dla przechodnia; lub tćż błądzącą po nieznanych przestrzeniach myśl jego, na rzetelną surową chrześcianina sprowadzają ścieżkę, stawiając mu przed oczy obraz męki Pana naszego, obraz tyle zawsze do serca jpgo mówiący, tyle pociechy, skruchy, nadziei rodzący w duszy!

Lubię je, bo mi moję rodzinną ziemię, moję świętą Żmudź przypominają, gdzie się z niemi rozminąć niepodobna; bo mi przypominają moje różane, moje dziecinne lata, gdziem ich tyle napatrzyłu się zawsze.

Tego ranka, tern skwapliwiej moję poranną niosłam tam modlitwę, iż miałam, za cudwne ocalenie nocy zeszłej, dług wdzięczności na sercu.

Lecz zbliżywszy się do drzewa, postrzegłam u stóp jego klęczącego chłopczynę, rzewnie płaczącego i modlącego się. Przy nim leżała wiola (-¹) i zamknięta skrzyneczka z rzemieniem, którą był zapewne zdjął z ramion.

(') Jestto instrument podobny kozackim tak nazwanym bandurkom.