tpn w alpach i za alpami2601

69

niemi całe dni trawił. Czasem się czcią unosił, czasem goryczą uwagi swe zaprawiał.

Zajęci tam ludzie rozmaitemi Laurentego Medyceusza fabrykami, słysząc te młodego chłopaka dziwaczne wyrocznie, dah mu dla żartu, zbytkujący im jakiś marmuru kawał, by zrobił z niego co mu się podoba. Michał-Anioł zabrał się natychmiast do niego.

Następnego ranka, Laurenty przechodząc się po ogrodzie, zanim jeszcze godzina pracy wybiła, postrzegł w odległym jego kącie jakiegoś nieznanego chłopca, z największym zapałem kującego w marmurze. Zbliżył się ciekawie, i ujrzał głowę starego Fauna wychodzącą z bryły. I robota i robotnik, wszystko Medyceusza zastanowiło. „Może pozwolisz, rzekł po niejakiej chw ili, żebym ci jednę zrobił uwagę?”

—    „Może krytykę?”—już dumny swćm dziełem, rumieniąc się odrzekł Miehał-Amoł, mierząc okiem nieznajomego.

—    „Właśnie”— z uśmiechem odpowićLaurenty krnąbrnemu chłopcu.

—    „I cóż takiego?—radbym ją słyszał, mói kochany panie!”

—    „Oto twój stary Faun, w swym uśmiechu, szeroką przetworzył gębę, a w r.ićj wszystkie nam pokazał zęby. Gdzieżeś widział starego ze wszystkiemi zębami?”

Na tę uwagę Mithał-Aniol zamilkł; do krwi sobie wargę zgryzł, a gdy się nieznajomy krytyk oddalił, porwał za młotek i dwa zęby swemu Faunowi wytrącił.

Na drugi dzień, młody rzeźbiarz ze świtem u bram ogrodu już czeka, a gdy je tylko otworzono, bieży kończyć swego Fauna,

ostatnie mu dać rysy. Lecz cóż za rozpacz!..... głowa w nocy

znikła.....

Nadaremnie ją szuka, daremnie cały ogród swenn zapełnia skargami, nikt jej nń widział, nikt o niej me słyszał. „I któżby tak bardzo miał pożądać tego skarbu? szyderczo mu odpowiadają ogrodow sfróże.— Wszakże tu tyle widzisz szacownych marmurów największym kosztem z Grecyi sprowadzonych, a nikt ich nie kradnie, nikt się me lakom' na n;c, a na twoję gluwę miałby się kto skusić?!...”