tpn w alpach i za alpami2301

216

W parę dni potóm, zakrystya od malarskiego rynsztunku uwolniona została; lecz przeor w Judasza twarzy poznał swe własne rysy.

Tym sposobem przeor do potomności przeszedł. Niebardzo jednak tóm uszczęśliwiony, zaniósł do księcia skargę. Książe mu zakazał tykać się obrazu; a gdy Dominikan jeszcze sie kłaniał: „Naucz sie, bracie, powiedział mu książę, iż jeśli dobrze jest możniejszym sie kłaniać, lepiój jeszcze umysłową także szanując wyższość nigdy jej nie obrażać, bo często żle na tćm wyjść można (^J).”

Ukończywszy swe malarskie arcydzieła, Leonard z Vinci zabierał sie ze spiżu odlewać kolosalny Ludwika maura posąg, którego gipsowy model dawno już był gotów — gdy wojenny huk wstrząs! murami pracowni jego.

Bjłato wojna z Ludwikiem XII, francuzkim królem, nieszczęśliwa dla medyolańskiego księcia walka!

W smutnćm widząc się położeniu, Sforza, smutniejszy jeszcze przewidując koniec, obdarzył czóm mógł Leonarda, i od obowiązków uwolnił.

Wkrótce potóm, książę przez marszałka La Tremouille pojmany, w twierdzy Loches zamknięty został; a gienialóy artysta dostał się najprzód do Cezarego Borgia, księcia Valeutinois, na głównego inżyniera wojsk jego ; niebawnie zaś potćm, wrócił do Florencji, gdzie się głównie malarstwu oddał.

Lecz tam znalazł Buonarottego. Michał-Anioł dopiero 26 lat liczył, i ogólną zwracał na swe zdolności jak i na swe dzieła uwagę. Gonfalonier Soderrini, obu razem chciał użyć artystów, i w głównej starego pałacu sali, dwa razem zaczęły śię obrazy. Lecz staremu Vinci nie podobało sie to młode współzawodnictwo.

Leonard pojechał do Rzytnu, gdzie Leon X Watykan kun-sztownemi zaścielał płodami. Ale i tam taż sama co we Florencyi, młoda i codzieu wyższa sława, zaskoczyła mu drogę.

(') Podobnież kardynał Biaggio, mistrz ceremonii papieża Pawia III, obraził razu jednego Michała-Anioła. Michat-Anioł tego mu nie zapomniał: a we wszystkiem idąc za Dantem, co na dnie piekła swych nieprzyjaciół mieścił, malując sąd ostateczny, w piekle także mistrza ceremonii zrobił portret, łłiaggio w rozpaczy, upadł do nóg papieża, wołając zemsty. Lecz papież z najzimniejszą krwią mu odrzekł: „że Bóg mu tylko w niebie i na ziemi udzielił władzy, ale do piekieł mieszać mu się nie pozwolił, a zatóm i jego z nich wydobyć nie może.'’