tpn w alpach i za alpami2101

11

n za nią sześciu zapłaconych ludzi; ci w jednej chwili bezbronnego w łóżku faworyta trupem położyli

Niebawem potem i krolowa umarła, zostawując jak pierwsza Julianna, dwóch do tronu pretendentów, Renego i Alfonsa, a kraj pod nowćj wojny klątwą.

Po długich bojach Alfons nakoniec przy tronie się utrzymał, co jednak nie położyło ostatecznego kresu frantuzkich książąt pre-tensyom, nieraz później wznawianym.

W Alfonsie zarzyna się arragońska w Neapolu dynastyu, i odnowienia dawnego związku, tojest zlania pod jedno berło obu Sycylij. Król len wszelkiemi obdarzony cnotami, mc nie miał na celu jak szczęście ludu. Przezwano go wspaniałomyślnym.

Alfons zostawił jednego tylko syna i to nieprawego. Ten pod nazwiskiem Ferdynanda I w historyi znany, długie znów miał do wytrzymania od książąt francuzkich napaści.

Panowanie prawie jednoczesne następców jego, Ferdynanda i syna tegoż Alfonsa II, są pasmem brudnych j rozwiązłych okrucieństw.

Neapol zbuntował się przeciw Alfonsowi. Alfons bunt uśmierzył, ale się nie poprawił.

Miał jednak Wtażne powody do jednania sobie przychylności kraju, gdyż się we Francyi ogromna na niego gotowała burza.

W skutek rozmaitych familijnych układów, Rćnć, andegaweński książę, pretendent do neapolitańskiego tronu, przekazał swe prawa (oparte zawsze na wyborze dwóch Johannów), Ludwikowi XI, francuzkiemu królowi. Ludwik o nic wprawdzie nie dbał; ale syn jego Karol VIII, pełen odwagi, nieco awanturniczej zuchwałości, Alpy z wojskiem przekroczył.

Innych części włoskich przebiegając dzieje, iuż nieraz to imię napotkać nam się zdarzyło. Karol VIII, jak gdzieindziej widzieliśmy, Florencyą i Rzym zwycięzko przebiegłszy, u bram Neapolu swe chorągwie utkwił.

Alfons II ztchórzył, i na Ferdynanda syna swego cały ciężar rządów zrzucił. Ferdynand za ojca błędy pokutując, w najważniejszych chwilach, najgwałtowniejszych potrzebach, napotkał obojętność magnatów, zupełną ludu oziębłość. Wkrótce jodnak