WA308�7 II5947 NAUKA O LUDACH395 I

379

Typ Battaków przedstawia mniej więcśj następny obraz: wzrost wyższy jak u Malaj Bzyków, i całe ciało mężniejsze, silniejsze, kształt czaszki i oblicza więcej owalny, tyłogłowie zaokrąglone. Kości licowe mniej sterczące, źuckwia mniej szeroka. Nos wdęcćj prosty, kończa-sty, gładyszka nad nosem więcej zaklęsła. Usta mniejsze i bardziej kształtne. Barwa skóry jaśniejsza, jasno brunatna, na policzkach lekki rumieniec. Włos wprawdzie twardy,, prosty, lecz cieńszy od malarskiego i jaśniejszy, więcśj w brunatny wyjadający. U kobiet piersi cokolwiek większe, więcej półokrągłe, pełnieisze, wydatniejsze.

Typ polynezk. odznacza się następnemi w ogóle cechami^: Wzrost jeszcze wyższy; czasami można nawet tę żylastą i kształtnie zbudowaną postać nazwać altetyezną. Kobiety są w porównaniu z mężczyznami niższe i onićj kształtnie zbudowane a piersi mają tak jak i u Malajczyków, więcej szpicaste. Czaszka wysoka, budowa kości silna, o wydatnych i szeroko od siebie odstających guzach szczytowych: podstawa czaszki wazka, czoło wysokie, tyłogłowie czterokątne i płasko spadające, luki jarzmowe odstające, kości nosowe cokolwiek •spłaszczone i małe. skronie płaskie i ku przodowi się cokolwiek schodzące. Patrząc z góry na czaszkę posiada ona postać klina szerszego od tyłu. Nos cokolwiek większy i wydatniejszy, tak że często orlim prawie może być nazwany (jak u Papuanów). Barwa skóry cokolwiek o kilka odcieni ciemniejsza, i to nie tyle pod równikiem, jakby się spodziewać można było, gdzie przeciwnie ona jest właśnie najjaśniejsza, jak raczćj na obu granicach od północy i południa (wyspy Sandwmhskie i Now^ra Zeiandyja). Oko małe, czarne, czasami brunatne, nadzwyczaj żywe. Włos twardy, prosty, gruby, lecz skłonny do kręcenia się, czarny z odcieniem niebieskawym, rzadko kiedy czerwonawy lub płowy jak len, w skutek użycia sztucznych środków.

Polynezyjczycy noszą włos długi, w w^Tęzeł na szczycie głowy zawiązany, albo go też ucinają zupełnie, zostawiając na szczycie głowy tylko jeden pęk; kobiety zaś noszą w^Tłos zawsze krótko obcięty. Największą zaś ozdobą Polinezyjczyka jest tatuowanie. Uskutecznia się ono zwykle na młodzieńcu już dorosłym, w wieku jego dojrzałości i polega na nakłówaniu na skórze pewnych linij i figur, które się potem za pomocą wcierania z tłuszczem rozrobionego barwnika utrwalają. Gdy całe ciało jest dobrze i zbicie natatuowane, jak to na po-ledynczych wyspach ma miejsce, to wygląda jakby w trykotach obcisłych tkwiło. Czasami jednak nakłuwają się tylko pojedyncze części ciała, jako to twarz, ramiona, pierś i t. p. Początek tego zwyczaju, właściwego w takich rozmiarach tylko Polynazyjczykom. zdaje się

http://rcin.org.pl