Przechwytywanie w trybie pełnoekranowym 07 20093620

Wstęp do nauki o komunikowaniu - Walery Pisarek - iLibrary Reader

EU U? & a O □ 5? ^ & Limitwydruku:10

pi osuwyui

2. Rodzaje prasy (126)

3. Kryteria klasyfikacji prasy

telewizyjnych (140)

7. Sieci komputerowe (144)

9. „Nowe media" (146)

0 10. Typologia krajowych systemów medialnych (149)

0 11. Koncepcje

dziennikarstwa (152)

0 12. Pytania i zagadnienia kontrolne (155)

63 Rozdział vm. Funkcje komunikowania (156)

£3 1. Funkcja a rola (159)

£3 2. Klasyfikacje funkcji komunikowania (163)

Q 3. Wpływ mediów na społeczeństwo (177)

0 4. Pytania i zagadnienia kontrolne (181)

63 Rozdział IX. Główne orientacje w badaniach komunikaqi publicznej (182)

0 l. Badania na Wschodzie (184) 0 2. Badania na Zachodzie (186)

ffl O 3. Orientacje w nauce o

komunikowaniu masowym (190)

0 4. Teoria zintegrowana (198)

5. Pola zainteresowania badawczego (200)

7. Pytania i zagadnienia kontrolne (208)

Spis treści - Wstęp do nauki o komu.

drukowanej (128)

£3 4. Typologia gazet (131)

5. Typologia czasopism (134)

6. Typologia stacji radiowo-

0 8. Agencje informacyjne (145)

6. Organizacje i towarzystwa naukowe (206)

63 Rozdział X. Tradycje badań nad komunikowaniem masowym w

•> tfp Jo nauki o komun/kommiu. Wimm 2008, 3 50301-14.6,8 by WAIP20M

172 Wstęp do nauki o komunikowaniu

upowszechnianiu odpowiednich informacji

Strona 172/344

Uważna lektura tych kilku systemów klasyfikacyjnych i głębsze zastanowienie się nad wyróżnianymi w nich funkcjami rodzi wiele wątpliwości i pytań: Dlaczego informowanie i kształtowanie opinii mają być dwiema odrębnymi funkcjami, skoro z badań empirycznych wiadomo, że właśnie odpowiednio dobrana informacja skutecznie przyczynia się do kształtowania pożądanych opinii i postaw? Dlaczego rozrywka miałaby nie kształtować opinii? Jak odróżnić działalność propagandową od wychowawczej? Czy rozrywka nie wychowuje? Czyżby stopień zintegrowania (zorganizowania) grupy nie był między innymi wynikiem wspólnoty informacji (wiedzy)? Czy pod$taw^rą reklamy nie jest informowanie o towarze i urabianie odpowiednich postaw wobec niego? Czy nadawca rzeczywiście chce dostarczać rozrywki jako takiej, a odbiorca poszukuje treści propagandowych (tzn. chce być „obiektem propagandy”)? Czy „zachowanie tradycji i wartości kulturalnych” nie jest tym samym, co „ekspresja i transmisja kultury”? Czy oświata nie polega na

Podobne pytania można by mnożyć, a chyba na większość spośród nich nie otrzymałoby się zadowalającej odpowiedzi. Każdy bowńem z cytowanych poprzednio podziałów funkcji obciążony jest co najmniej jedną z następujących wad:

■ Poszczególne funkcje wyróżniono przy założeniu, że środki masowe mogą pełnić tylko takie funkcje, jakie im nadawca wyznaczy.

■ Nie odróżnia się funkcji pełnionych przez środki masowe w^fobec nadawcy od funkcji pełnionych wobec odbiorcy.

■ Wymienia się obok siebie funkcje z różnych poziomów' procesu komunikowania, tzn. funkcje znaków' i funkcje treści, funkcje bezpośrednie (uzyskanie informacji) i pośrednie (ewentualna zmiana postawy pod wpływem uzyskanej informacji).

■ Wymienia się na tych samych prawach funkcje wyróżnione według kryterium celu, sposobu, zakresu, obiektu i skutku oddziaływania przekazów'.

■ Uwzględnia się tylko funkcje pożądane (eufunkcje), a pomija niepożądane (dysfunkcje).

Pierwszej wady nie można uznać za wadę tylko wówczas, jeśli się zaakceptuje stanowisko, że jedną z trzech cech funkcji jest celowość, zamiar, umyślność (tak twierdzili m.in. Gorochow' i Trufanowa). Ale w takim wypadku pojęcie funkcji ograniczylibyśmy do funkcji jawnych, czyli „zamierzonych i rozpoznanych”, pozostawiając poza zakresem zainteresowania funkcje ukryte, czyli „niezamierzone i nierozpoznane”.

Drugą w^fadę można było dostrzec wówczas, gdy badacze skierowali uwagę na problem „co ludzie robią z mediami”. Jeszcze wyraźniej ujawniła się ona

Picasa 3

£1 Q O v*j l (">/1

_Następna strona (Page Down)|