skanuj0159 bmp

160 CZĘŚĆ III. System ochrony zdrowia w Polsce w dobie reformy

wypadku dociera do specjalistycznego leczenia szpitalnego w czasie dłuższym niż 3 godziny;

•    baza szpitalna jest bardzo słabo przygotowana do niesienia szybkiej, obejmującej wczesną fazę leczenia, kwalifikowanej pomocy lekarskiej w stanach nagłego zagrożenia życia - 20% zgonów szpitalnych w czasie pierwszych 6 godzin leczenia szpitalnego;

•    niespójny system pomocy doraźnej, niekompatybilny z innymi ogniwami „łańcucha przeżycia”, źle wyposażony sprzętowo, nie posiadający wspólnych ze szpitalem standardów postępowania w stanach zagrożenia życia;

•    straty ekonomiczne z tytułu wypadków szacuje się na 7-8% budżetu.

Istotnym faktem podkreślanym w piśmiennictwie jest bardzo wysoka pozaszpi-

talna śmiertelność ofiar różnego rodzaju wypadków i zachorowań (czyli śmiertelność w miejscu zdarzenia lub w drodze do szpitala).

Według danych opracowanych przez prof. S. Mlekodaja, odsetek ten przekroczył liczbę 50. Badania tego samego autora wykazały, że pomoc lekarska dotarła u 23% osób zmarłych pomiędzy 30 i 60 minut od zaistnienia zdarzenia, a u 40% -po upływie godziny.

Kalectwo pourazowe w wyniku wypadku drogowego dotyczy prawie co czwartego chorego leczonego w szpitalu. Straty społeczne wyrażają się ponadto absencją chorobową, liczbą przyznanych rent okresowych, rehabilitacyjnych, stałych inwalidzkich. Niezdolność do pracy w wyniku doznanych obrażeń dotyczy co trzeciego hospitalizowanego chorego.

Badania przeprowadzone w Gdańsku, dotyczące „zgonów do uniknięcia”, wśród ogólnej liczby zgonów wskazują na 13,3%. Wśród przyczyn tych zgonów na czoło wysuwają się błędy i niedostatki w rozpoznaniu. Na dalszych miejscach jest niedostateczne postępowanie lecznicze we wczesnym i późniejszym okresie od urazu czy początku choroby lub nagłego pogorszenia się stanu zdrowia chorego oraz zwłoka w podjęciu operacji chirurgicznej.

Biorąc powyższe pod uwagę, podjęto w 1999 r. w Ministerstwie Zdrowia prace nad projektem budowy systemu Zintegrowanego Ratownictwa Medycznego oraz prace legislacyjne nad projektem ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

5.2. Cel programu

Budowa systemu ratownictwa medycznego wpisała się w program restrukturyzacji zakładów opieki zdrowotnej. W programach regionalnych uwzględniono tworzenie struktur organizacyjno-instytucjonalnych medycyny ratunkowej, zgodnie z program opracowanym w Ministerstwie Zdrowia, a także zgodnych z zaleceniami Międzynarodowej Organizacji Zdrowia (WHO). Program Zintegrowane Ratownictwo Medyczne zharmonizowano także z przepisami projektowanej ustawy, tworząc fundament przyszłego systemu ratownictwa medycznego.

Główny cel programu to zintegrowanie wszystkich podmiotów ratownictwa w jeden system, mający wspólną lub kompatybilną sieć łączności, wspólne procedury