skanuj0167 bmp

168 CZĘŚĆ III. System ochrony zdrowia w Polsce w dobie reformy

•    przekazywanie kierującemu działaniami ratowniczymi niezbędnych informacji ułatwiających podejmowanie rozstrzygnięć na miejscu zdarzenia;

•    przekazywanie niezbędnych informacji o stanach zagrożenia życia lub zdrowia innym jednostkom wykonującym zadania w zakresie ratownictwa medycznego;

•    koordynacja medycznych działań ratowniczych podejmowanych przez poszczególne jednostki systemu, a także działań podejmowanych przez inne jednostki uczestniczące w działaniach ratowniczych;

•    monitorowanie i analiza działań ratowniczych.

W świetle powyższych ustaleń CPR przedstawia się jako kluczowy element systemu ratownictwa, poprzez który na poziomie powiatu dochodzi do integracji procesu przyjmowania wezwań ratunkowych i dysponowania poszczególnych jednostek oraz integracji i koordynacji funkcjonowania wszystkich służb ratowniczych, tak w miejscu konkretnego zdarzenia, jak i na całym obszarze działania CPR.

Rozdział 3 ustawy opisuje zasady działania systemu. Stosownie do art. 23 ust. 1, jednostkami systemu, w których udziela się świadczeń zdrowotnych w ramach podejmowanych medycznych działań ratowniczych, są szpitalne oddziały ratunkowe i zespoły ratownictwa medycznego.

Art. 23 zawiera również w ust. 4 delegacje, których sposób wykonania będzie miał podstawowe znaczenie dla funkcjonowania systemu. Minister właściwy do spraw zdrowia został obowiązany do określenia w drodze rozporządzenia m.in. szczegółowych zadań szpitalnych oddziałów ratunkowych i zespołów ratownictwa medycznego, standardów medycznych procedur ratowniczych oraz wymogów w zakresie organizacji i wyposażenia jednostek systemu.

Ustawa o państwowym ratownictwie medycznym określa zamknięty katalog osób, które są uprawnione do podejmowania medycznych działań ratowniczych w ramach systemu, ustanawiając jednocześnie wysokie wymagania kwalifikacyjne w stosunku do tych osób. Po raz pierwszy do rangi ustawowej podniesiony został zawód ratownika medycznego.

Zawód ratownika medycznego ma charakter pomocniczy w stosunku do zawodu lekarza. Ustawodawca powierzył ministrowi właściwemu do spraw zdrowia określenie zakresu medycznych działań ratowniczych, które mogą być podejmowane przez ratownika medycznego samodzielnie lub pod nadzorem lekarza ratunkowego.

Sprawne przeprowadzenie akcji ratowniczej wymaga jednoznacznego i precyzyjnego rozstrzygnięcia kwestii kierowania akcją. Ustawa o państwowym ratownictwie medycznym statuuje w art. 26 zasadę ogólną, zgodnie z którą medycznymi działaniami ratowniczymi kieruje lekarz ratunkowy zespołu ratownictwa medycznego, który przybył pierwszy na miejsce zdarzenia. Przepisy ustawy regulują również sytuacje szczególne, a zwłaszcza kwestię kierowania akcją do czasu przybycia zespołu ratownictwa medycznego na miejsce zdarzenia.