Trzy zimy

Przed czarne lustro idzie. Młodość krótko trwała, nie wiedział nikt, że praca dzień rozdzieli na wielki trud, na martwy odpoczynek i księżyc w nocy co wiosny przystanie nad snem znużonych. W stuku ciężkim serc nam ani wiosna już, ani kochanie.

Uda zasłonić, niech nie wspominają kłębami cienkich fioletowych żył: to dziecko goni schodami kamienicy, to d*ziecko biegnie siwym trotuarem.

Jeszcze daleko słychać śmiech — na nowo, wszystko na nowo pozna i drogą olbrzymią, pustą, mroźną, dzwoniącym grzmotem tętnic obszarem pójdzie jej dziecko. I zawyje czas.

Przed lustrem nago stojąc dwie łzy lekko wyciera kobieta chusteczką i farbą przyciemnia brew.

M

V^Uo^fk

i

Ty silna noc. Do ciebie nie dosięga ni płomień ust, ni chmur przejrzystych cień. Słyszę twój głos po ciemnych snu okręgach i świecisz tak, jakby nadchodził dzień.

Ty jesteś noc. W miłości leżąc z tobą odgadłem los i bojów przyszłych zło. Ominie plebs, a sława przejdzie obok i pryśnie muzyka, jak butem tknięte szkło.

Wrogowie mocni są, a ziemia nazbyt wąska i ty, kochana, jesteś wierna ]ej.

U ziemskich wód czarnego bzu gałązka, wiatrem przygnana z niewiadomych kniej.

Ogromna mądrość, dobroć nie—kobieca jest w twoich kruchych rękach, o Śmiertelna. I blask poznania na czole prześwieca: stulony księżyc, nierozwita pełnia.

2 5