Magazyn69901

KORZYBSKI ZDZISŁAW EUGENJUSZ JAKÓB — KOSKOWSKI BOLESŁAW 395

Korzybski Zdzisław Eugenjusz Jakób.

K. urodził się w Warszawie 31. VII. 1834 r. jako syn właściciela ziemskiego i urzędnika sądowego, później naczelnego prokuratora X dep. Senatu w Warszawie, Andrzeja K. i Katarzyny z Gażyców. Ukończył wydział prawny Uniwersytetu w Petersburgu w 1856 r., poczem rozpoczął służbę sądową w Warszawie, z której wystąpił w 1859 r. na skutek, zdaje się, choroby uszu, powoli zamieniającej się w głuchotę. W latach 1859—1861 bawił na studjach ekonomicznych w Paryżu. Ogłosił w ich rezultacie książkę „O kredycie i bankach emisyjnych z zastosowaniem do potrzeb kraju naszego" (Warszawa 1862). Staje w niej w stosunku do banków emisyjnych na stanowisku szkoły bankowej, oświadcza się przeciw reglamentacji pokrycia i emisji, a za wolnością bankową, krytykuje przemysłową działalność i za małą ruchliwość kredytową Banku Polskiego, propaguje zakładanie w Polsce prywatnych banków, i to z prawem emisji, oraz obniżenie stopy procentowej przez Tow. Kred. Ziemskie. Praca ta jest mało samodzielna i dość powierzchowna, choć w postulatach swych praktycznych jest przeważnie słuszna i wykazuje znaczną znajomość współczesnej literatury francuskiej. W 1863 r. ogłosił rozprawkę „O zasadzie ludności" („Roczniki Gosp. Kraj." 1863, t. 52), sumienne, lecz mało samodzielne studjum o teorji Malthu-sa, oparte na współczesnej literaturze francuskiej, głównie na Baudrillart. Od lutego 1864 r. zaczął wykładać ekonomikę na Wydziale prawnym Szkoły Głównej warszawskiej w charakterze tymczasowo wykładającego. Po ogłoszeniu rozprawy „O monecie" („Ekonomista" 1865, kw. IV) został w styczniu 1866 r. mianowany adjunktem na katedrze ekonomji politycznej. W 1867 r. objął również wykład statystyki. Wykłady jego ekonomiki, przeładowane retoryką, cierpiały na brak pogłębienia teoretycznego i samodzielności. Opierały się na „Manuel" Baudrillarta, reprodukując jego poglądy, stanowiące wyraz późnego klasycyzmu francuskiego w duchu Bastiata. Część ich, ogłoszona drukiem, mianowicie wspomniana rozprawa „O monecie", stanowi wyraźną parafrazę wywodów Baudrillarta z pewne-mi zapożyczeniami od kilku innych autorów, m. in. Say’a Milla 1 Roschera, przechodzącą czasem nawet w dosłowne tłumaczenie. Wobec zwinięcia Szkoły Głównej został w sierpniu 1869 roku przeniesiony w stan nieczynny, a w 1871 r. zwolniony ze służby, poczem został obrońcą przy warszawskich departamentach Senatu, lecz praktyką mało się zajmował, oddając się przedewszystkiem podróżowaniu i leczeniu swej głuchoty, coraz silniej postępującej. W 1870 r. wydał jeszcze „Wstęp do statystyki, część I". W części historycznej praca ta ma charakter kompilacyjny, w części teoretycznej jest mało samodzielna i rozwlekła; stoi na stanowisku głównie Quete-leta, nie wnosząc nowych argumentów; wykazuje w każdym razie sumienność i oczytanie, i to w literaturze niemieckiej, dawniej przez K. mało uwzględnianej. Zmarł K. w Warszawie dn. 2. X. 1896 r. W nauce polskiej przeszedł bez wpływu na jej rozwój.

Literatura: Borotcnki St.: Szkoła główna warszawska. Wydział prawa i administracji 1862—1869. Warszawa 1937. — Taylor JE.: Ekonomika w Szkole Głównej Warszawskiej, odb. z „Ekonomisty” t. J i II z 1930 r. Warszawa 1930.

Edward Taylor.

Koskowski Bolesław.

B. K. urodził się dn. 20 maja 1870 r. w Tyszowcach (woj. lubelskie). Kształcił się w Warszawie, Wrocławiu i Brukseli, gdzie uzyskał doktorat nauk ekonomicznych. Pracę publicystyczną rozpoczął w roku 1891, jako współpracownik „Przeglądu Tygodniowego". Od r. 1895 był członkiem redakcji „Głosu", skąd przeszedł w 1899 r. do „Gazety Polskiej".

W r. 1903 wstąpił do redakcji „Kurjera Warszawskiego". W r. 1904, na żądanie władz rosyjskich, musiał Warszawę opuścić. Został wówczas wydelegowany w charakterze korespondenta „Kurjera Warszawskiego" do Berlina, skąd mógł powrócić w związku ze zmianami politycznemi, jakie zaszły w b. Królestwie w r. 1905. Po krót-kotrwałem kierownictwie redakcją „Gońca", ówczesnego organu stronnictwa demo-kratyczno-narodowego, B. K. powraca do „Kurjera Warszawskiego" i wkrótce wyjeżdża, jako korespondent tego pisma, do Petersburga, skąd nadsyła sprawozdania, odzwierciadlające działalność Dumy Państwowej 1 politykę rosyjską w ostatniej fazie jej rozwoju przed wielką wojną. B. K. powraca ostatecznie do Warszawy w r. 1910 i obejmuje stanowisko naczelnego publicysty

26*