P1000749

122 T n ITT NER: W MAŁYM DOMKU

drażniące z panem mówić... Niech pan nie myśli, ze mi ot tyle imponuje filozofia. Pan ^przecie nie wie więcej o świecie i ludziach niż mój Antek Sie rozumiem, dlaczego pan przypuszcza, że nikt

nie zechce przyjść do mnie?

SIELSKI

Tego nie powiedziałem.

DOKTÓR

Ale pan sobie myślał. Mój panie, pan mnie nie oszuka. Daj się pan wyśmiać.

po chwili. 7 gniewnym śmiechem Czy pan myśli, żebym takiemu człowiekowi jak pan dał córkę za żonę? co?

SIELSKI

O tym przecie nie mówimy.

Wstaje

DOKTÓR

Słusznie! O tym nie mówimy — zresztą, ja nie mam córki. Ale czy pan myśli, żebym panu dał na przykład Wandę! Hę, hę!

SIELSKI

Co pan... przecież i o tym nie mówimy.

DOKTÓR

śmiejąc się nieszczerze

Do licha! 1 o tym nie?... więc o czym? Może nic nie mówmy?... Ja już i tak zapomniałem mówić. Jestem tu tydzień, a wydaje mi się jak rok. Co wam s«ę stało? He...

cicho, smutnie

Wanda także taka rozmowna. Dzieci nawet nie hałasują tak jak inne dzieci. Zdaje mi się, że je za

AKT TRZECI, SCENA in    123

dobrze wychowałem i za to będę miał smutna starość. Do licha! Cały dom laki... cały dom .

nagle zmienionym tonem

Panie, ja bym chciał znowu coś robić, do stu diabłów! Czułem, że coś mi nie da żyć... a to jest właśnie lo... Chciałbym nareszcie pracować, kochany panie...

SIELSKI

To rozumiem.

DOKTÓR

Szczęście, że pan przecie coś rozumie. Chciałbym mieć, jeżeli nie ludzi, lo przynajmniej pacjentów, łaskawy panie, uważa pan? choćby tylko pacjentów. Ale cóż, kiedy pan wypędza ludzi z mego

domu.

wstaje

To jest to właśnie ta przeszkoda, ćo mi nie daje żyć.

nagle

Czy sędzina nie mówiła panu, że jest ohora?

SIELSKI

«

Nic nie mówiła.

DOKTÓR

patrząc na zegarek Dwadzieścia pięć minut.

staje przy oknie

Idzie Szymon... hm... ten z kolei... Wanda mówiła, że jego żona ciągle słaba. Jak się dowie, że ja tu jestem, to zaraz przyjdzie. Ho, ho! Bo to hołota... banda... nie można się opędzić...

po chwili

Nie widzi mnie... hm... nie widzi..*