page0133

125

Ribera — Riberi

stawszy się do Neapolu, był uczniem Caravaggia; później kształcił się w Rzymie na dziełach Rafaela i Correggia. Powróciwszy do Neapolu, został przez wicekróla, księcia de Ossun’a, mianowany malarzem nadwornym i nadzorcą przedsiębiorstw artystycznych na rachunek króla. Na urzędzie tym zjednał sobie nienawiść innych artystów, których gdy się odznaczali ścigał zwłaszcza swoją zazdrością; umarł 1659 r. w Neapolu. Ribera malował z szczególnem zamiłowaniem przedmioty pełne grozy, jak np. S. Bartłomieja, odartego ze skóry. Najbardziej celował kolorytem i niewolniczem niemal naśladowaniem natury.    F. H. L.

Riberi (Alexander), znakomity lekarz włoski, urodził się r. 1791 we wsi Stroppa, prowincyi Coni. W r. 1810 uczeń w kollegijum prowincyjonalnem Turyńskiem, w r. 1815 został doktorem, vV r. 1816 pomocnikiem przy fakultecie chirurgicznym; w r. 1817 szefem kliniki chirurgicznej, a w r. 1826 pro-fessorem medycyny operacyjnej i kliniki chirurgicznej, którąto katedrę przez lat 35 zajmował. Przejęty wyobrażeniami połączonemi Tomassiniego i Broussais’go wypowiedział wojnę zapaleniu. Riberi przewagą swoją i wzię-toscią wpłynął na zaprowadzenie i utrzymanie w Piemoncie surowości przepisu antitlogistycznego, na użycie i nadużycie upustu krwi. Nie tylko swoim chorym kazał krew' puszczać aż do zbytku, ale nawet sobie samemu. Z wykładem Riberćcgo łączą się ściśle prace naukowe kliniczne. Rozpoczął je przez rozprawy fmemoires) drukowane w^r repertoarze medyko-chirurgicznem. Najważniejszy był irskini o gangrenie szpitalnej, nieco później ogłosił spostrzeżenia o główniejszych chorobach dróg łzawych, dalej o leczeniu inedyko-chirurgicz-nem chorób oczn o-po w i eh o wyeJi p. t. Blefom-ophtaimie- Cheropic-oper alka. Niedługo pokazały się opera minor K zawierające przeszło »0 artykułów w przedmiotach chirurgicznych, po największej części nowych lub na porządku dziennym będących W dziele zaś trzy toinikowem: Lezioni orali, najbardziej przebijają się talent profesśora i wyprawa praktyczna, idą tam jedne po drugich piękne monograiije o raku, o polypach w nosie, o ropniach i. przetokach stolcowych, rozmaite sposoby operowania kamienia i t. p. W r. 1856 w królewskiej akademjl lekarskiej w^r Turynie czyta! rozprawę o Zapaleniu na podstawie arleryalnej i zapaleniu na podstawie wenalnej czyli tylnej, w której, jak mówfDr. Borelii niewiadomo co więcej podziwiać, erudycyją czy charakter naukowy, obserwacyjąkliniczną czyli zmysł praktyczny. Z pism jego niedrukowanych, przed innemi zasługuje za wzmiankę raport do senatu o kongresie międzynarodowym w Paryżu dotyczącym kwarantan, będący najlepsszą pracą traktującą

0    zarazach morza śródziemnego, której rozwiązanie przedstawia narodom interesowanym. Katedra kliniki chirurgicznej w szpitalu S. Jana w Turynie, oraz wykład słowny RiberFego zjednały mu wielką śław^rę i dały praw^ro do najwyższych godności. Był lekarzem króla Alberta i króla Wiktora Emanuela, naczelnym służby zdrowia familii królewskiej i domu królewskiego, członkiem rady wyższej zdrowia królestwa i rady zdrowia wojennej, której prezydował w stopniu generała. Był kawalerem wielu orderów krajowych i zagranicznych. W r. 1848 wybrany na deputowanego do parlamentu, wicrótce potem został senatorem. Oprócz tego, jako członek rady wyższej wychowania publicznego

1    zdrowia wojennego, Riberi oddał krajowi dwie wielkie usługi; 1. Zreformował wykład medyko-chirurgiczr.y, dokonawszy zlania się w naukach i w wykonywaniu dwóch gałeżi lekarskich medycyny i chirurgji, aż dotąd rozłącznie stojących i nierówno uważanych; 2. Zreformował służbę zdrowia wojskową: utworzył korpus lekarzy armii włoskiej, jeden z najoświeceńszych, najbardziej