img19801 djvu

168

Byłaby pamięć jego równo z życiem starta. Niektórym widzieć chcącym kraj swój w lepszej dobie, Nie zbywało na chęciach, brakło na sposobie. Bogdaj było twe imię ukryte przed światem, Niecnoto! równej sławy godny z Herostratem,

Któryś pierwszy zawiesił (o miaro złej doli!) Powszechną od jednego szczęśliwość swawoli.

Co tysiąc dobrych mężów zbawiennie uradzi. Przekupny pijanica jednem słowem zgładzi.

Jak pewny krok do zguby, a choć przez połowę,

Kto wymieni, oddam mu majątek i głowę.

Tym się naród upodlił sławny i zwycięski,

Stąd, jak z pudła Pandory wszystkie wyszły klęski. Wnet nasi prawobiercy wymknęli się z hołdu, Skarbnica spustoszała, wojak był bez żołdu,

Gdyś Polsko sił, ni *ady, ni dostatków miała,

Nie dziw, żeś uszkodzona, dziw, żeś kiedyś stała. Przyczyniamy się do tej sprawy nie potrosze, Haniebne przez rozpustę wzniecając rokosze. Przeciwko ratującej broń podnosząc głowie,

Smutnym przedziałem w obcych jęczymy obłowię. Jest księga fatalności w dyamencie ryta,

W której swym czynom przepis światowładzca czyta: Tam mu się zmienić żadnej nie godzi litery:

Tam się te widzieć dają wielkie charaktery:

Kto prawej najwyższości winną lamie wiarę,

Ciężką prędzej lub później uczuć musi karę.

Tak zbrykani skrzydłacze górnego Syonu,

Wystawmy, rzekli sobie, tron naprzeciw tronu,

A gdy się im zaciętość broniła poprawić,

Moc i dobroć Jehowy nie mogła ich zbawić.

Ach! czemuż nie karani przestępcy wyraźni,

Niewinni plagę znosim z winowajców kaźni,