1 (182) 2

364 Wybór autorów obcych

dobrych przymiotów, cnót i talentów. Jakoż mi uwierzyły i... ale cicho, ktoś idzie, zapewne one ciebie szukają; zostawuję was razem. Do zobaczenia; nie zapomnij utwierdzić ich w błędzie, (wychodzi)

Scena II

MELINDA, CENI, IPHIS

(te dwie stoją pode drzwiami, twarz sobie zakrywając)

»

MELINDA

Biedne niebożęta, nie śmieją przystąpić; boją się, aby mię swoją postacią nie przestraszyły.

CENI (plącząc)

Pódźmy siostrzyczko, trzeba, żeby nas widziała.

IPHIS

Ja nie śmiem.

MELINDA (na stronie)

Udam się, że ich nie poznaję. (głośno) Moje dzieci nie przychodzą do mnie, muszę ich pójść poszukać...

CENI

Słyszysz to, siostrzyczko?

IPHIS

Ja widzę, że Wróżka nie musiała powiedzieć o naszym nieszczęściu...

CENI

Patrzy na nas, a nie poznaje.

IPHIS

Jak ma poznać w tym stanie, w którym jesteśmy?

CENI

Okrutna Wróżko!

MELINDA

{zbliżywszy się, obraca mowę)

Kto jesteście? Czego chcecie?

{Ipbis i Ceni przystępują do niej, plącząc obydwie)

MELINDA

Jakieś dziwne figury...

CENI {do Iphis)

Patrz, jak ją bojaźnią napełniamy!

IPHIS

Biedne my jesteśmy.

CENI

Ach! nigdym bardziej nie gniewała się na moją szpetność.

MELINDA

Ale proszę, Moście Panny, powiedzcie mi, kogo potrzebujecie?

{Iphis i Ceni upadłszy do nóg)

Ach, Mamo!...

MELINDA

Co ja słyszę?

CENI

Tak jest, my jesteśmy twoje dzieci.

MELINDA

Wy! O Boże!...

IPHIS

Mamo! Chciej nas poznać, pomimo straszliwej naszej odmiany, serca nasze są zawsze jedne.

MELINDA {podnosząc je)

Dosyć, dosyć, ubolewam nad waszym nieszczęściem, które jednak znośne jest, i wierzcie mi, że was nie mniej kochać będę jak przedtem.