63494 Trzy zimy#

OBŁOKI

Obłoki, straszne moje obłoki,

jak bije serce, jaki żal i smutek ziemi.

chmury, obłoki białe i milczące, patrzę na was o świcie oczami łez pełnemi i wiem, że we mnie pycha, pożądanie i okrucieństwo i ziarno pogardy dla snu martwego splatają posłanie, a kłamstwa mego najpiękniejsze farby zakryły prawdę. Wtedy spuszczam oczy i czuję wicher, co przeze mnie wieje palący, sucKyT*O, jakże wy straszne jesteście, stróże świata, obłoki! Niech zasnę, niech litościwa/berarnifi mnip nnc..

Ąo

SYMFONJA LISTOPADOWA

przekład z Oskara Miłosza

To będzie zupełnie jak w tem życiu było. Ten sam pokój. —Tak, moje dziecko, ten sam. 0 świcie, ptak czasów

w listowiu,

bladem jak umarła: wtedy służące wstają i słyszy się mroźny, głuchy brzęk wiader

u fontanny. O straszna, straszna młodości! Serce puste! To będzie zupełnie jak w tem życiu było. Nadejdą biedne zimowe głosy ze starych przedmieści, szklarz ze swoją powtarzającą się piosenką,

babunia przełamana, która z pod brudnej chustki wykrzykuje nazwy ryb, mężczyzna w niebieskim

fartuchu,

który pluje w zużytą od dźwigania rękę i wrzeszczy niewiadomo co, jak Anioł Sądu.

To będzie zupełnie jak w tem życiu było. Ten sam stół, Biblja, Goethe, atrament i jego zapach przeszłości, papier, biała kobieta, która w myśli czyta i pióro i portret. Moje dziecko, moje dziecko,

to będzie zupełnie jak w tem życiu było! Ten sam ogród głęboki, głęboki, gęsty, ciemny. I w południe