240 (40)

RELIGIE CZARNEJ AFRYKI ©WydawnictwoWAM. Kraków2005

RELIGIE LUDÓW PASTERSKICH

grzmot jest głosem, a deszcz łzami. N'gai uosabia niebo i burzę, zsyła deszcz. Każda burza jest obrazem zmagań dwóch aspektów N'gai: czerwonego jak piorun, który jest zły i niszczący - N’gai Nanokje, oraz czarnego jak ciemne chmury burzowe, dobrego i życiodajnego - N’gai Narok. Czerwony N’gai objawia się rano i wieczorem, ma w sobie nadmiar mocy mungu, więc zabija piorunami i chce wygubić całą ludzkość. Zabrania mu tego N'gai czarny, z którego rozkazami walczy. Grzmoty wysoko na niebie to głos czerwonego N'gai, nisko to głos czarnego, mówiącego czerwonemu: „Idź precz i zostaw mych synów w spokoju (rum, rum. rum, topola, miar!). Według pewnych źródeł jest jeszcze biały N’gai, ucieleśnienie pogodnego, pokrytego białymi obłokami nieba. Obecnie twierdzi się, że owe aspekty N’gai to wynik niedokładnego zbadania teologii Masajów przez A.C. Hollisa, ale ich struktura społeczna i system inicjacyjny wskazują na prawdziwość tego układu (przypominającego poza tym teologię Ilotentotów, zob. s. 85).

N’gai jest postrzegany przez Masajów jako wojownik i zdobywca. Jako wojownika proszono go o powodzenie wypraw wojennych i rabunkowych. Dlatego podczas długiej pory deszczowej, kiedy bydło jest tłuste, N’gai tak często odzywa się przez pioruny i grzmot, czyli radosny okrzyk na widok tłustych bawołów i innych dóbr do zrabowania, a deszcz jest łzami radości z tego widoku. Natomiast w porze suchej płacze czasami z żałości na widok wychudzonych krów. Jego własną nieprzeliczoną trzodą sa gwiazdy, „dzieci N’gai”, a tęcza ogrodzeniem kraalu. Droga Mleczna to droga jego bydła-gwiazd do wodopoju.