CCF20111211039

ANDREAS WITTEL W STRONĘ SIECIOWEGO USPOŁECZNIENIA. 153

i struktur społecznych. Wręcz przeciwnie: przykład Carole Stone wydaje się wskazywać na rozszerzenie (lub wzrost ilościowy) interakcji międzyludzkich. Zamiast postrzegania tego procesu jako de-socjalizacji, proponuję odejście od reżimów uspołecznienia w zamkniętych systemach społecznych w stronę reżimów uspołecznienia w otwartych systemach społecznych. Zarówno wspólnoty, jak i organizacje są systemami społecznymi o jasno wytyczonych granicach, z jasno określoną stroną wewnętrzną oraz zewnętrzną. Sieci są jednak systemami społecznymi o charakterze otwartym.

W ostatniej części artykułu postaram się przedstawić pojęcie „sieciowego uspołecznienia” dokonując opisu jej najważniejszych wymiarów.

Cechy sieciowego uspołecznienia

'TOJŹSfttioŚci'

tur eo/ufił.*

iezintegracji tradycyj-ra się na teorii indywi-możliwiającą połącze-ralne uwarunkowania ^r proces de-socjalizacji, i wewnątrz świata spoczną nie głosi upadku tywności społecznych, n miejscu pominę dru-cntrując się jedynie na ilizacji.

ntekście historycznym, nowoczesności, nowo-początkiem indywidu-społecznego znaczenia, ue przyciągnąć. Knorr-ur społecznych, wpisu-zauważa przy tym upa-ację życia społecznego uzji, że relacje społecz-

eśniej więzi pomiędzy" rydajc się wysoce praw-ji, ja jednak stosuję ten aiejsze procesy dezinte-: muszą refrakcję zasad

Indywidualizacja    A-ra-Wc

„Indywidualizacja” zakłada zwolnienie z uwarunkowanych historycznie forin d/XjL& cą'4-' z i zobowiązań, utratę tradycyjnego bezpieczeństwa z szacunkiem dla rytuałów,    ^

wiodących norm oraz wiedzy praktycznej (Beck, 1999). Zamiast tego, jednostki zmuszone są do aktywnego konstruowania więzi społecznych, podejmowania decyzji i dokonywania wyborów. Socjolog kultury Gerhard Schulze (1993) opisuje zmianę od Beziehungsmrgahe do Beziehungswahl, przejście od narzuconych z góry powiązań w stronę wyboru. Gotowe więzi nie są produktem osobistych decyzji, reprezentują formę uspołecznienia danej wspólnoty. Beziehungswahl na odwrót — definiowane są przez pryzmat wyższego stopnia mobilności, poprzez komunikację na poziomie translokalnym, większą ilość kontaktów społecznych oraz subiektywne zarządzanie siecią. Kilka lat wcześniej przemianę tę w podobny sposób opisał Alain Touraine (1988), mówiąc o przejściu od tożsamości defensywnych do ofensywnych.

W dobie indywidualizacji tożsamość coraz bardziej zależy od świadomości relacji z innymi (Berking, 1996). Sieciowe uspołecznienie nie opiera się na wspólnej historii albo narracji. Zamiast tego określane jest poprzez wiele różnych doświadczeń oraz biografii. Obszar nowych mediów zawiera podmioty o zróżnicowanym pochodzeniu pod względem edukacyjnym i geograficznym. Ludzie są, że się tak wyrażę, „wyciągnięci” poza ich własny kontekst, a następnie osadzeni wewnątrz, w dużym stopniu oderwanych od siebie relacji społecznych, które muszą jednak nieustannie budować. Pod tym względem, ich uspołecznienie jest jednocześnie zdystansowane i natychmiastowe (Giddens, 2008).

Pracownicy zarządzający wiedzą oraz członkowie przemysłu kulturowego są „nomadyczni”, zarówno w swej biografii osobistej, jak również nieline-arnych życiorysach zawodowych (Braidotti, 2009). Są to ludzie bardzo często przenoszący się z jednej firmy do drugiej „wybierając na przemian prace jako organizatorzy imprez, projektanci stron internetowych, twórcy reklam, konsultanci marketingowi, spikerzy konferencyjni, wydawcy medialni, koordynatorzy projektów, kierownicy klubów, badacze rynku, specjaliści od pr i wszelkiego rodzaju doradcy” (Benson, 1999). Podając konkretny przykład: w październiku 1998 roku, londyńska agencja medialna Okupi zatrudniała dziesięciu pracowników. Osiemnaście miesięcy później było ich już osiemnastu, jednak tylko jedna osoba była częścią poprzedniego zespołu. Kolej-