DSC00991 (10)

$0 System instytucjonalny Unii Europejskiej

podkreślający ten obszar jej działania, pozwala na wskazanie jej wyraźnych powiązań z innymi instytucjami. W art. 7 TWE ust. 2 Rada i Komisja są wymieniane jako organy wspomagane przez Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny i Komitet Regionów. Rada występuje tutaj jako jeden z naczelnych organów wspólnotowych. W art. 202-210 TWE, dotyczących Rady, określone są zależności normatywne Rady od innych instytucji. Należą do nich:

■    przyznawanie Komisji uprawnień do wykonywania norm lub określanie warunków, na których Rada sama, bez przekazywania tej kompetencji Komisji, zastrzeże dla siebie wykonywanie prawa (art. 202 TWE);

•    zwoływanie posiedzeń na wniosek Komisji (art. 204 TWE);

•    prawo do zażądania od Komisji przeprowadzenia analiz niezbędnych do realizacji wspólnych celów,

■    podejmowanie decyzji wspólnie z Komisją i Parlamentem Europejskim zgodnie z art. 249 TWE;

■    współpraca z Komisją Europejską i Parlamentem Europejskim w zakresie procedur decyzyjnych na podstawie artykułów 251 i 252 TWE.

Rada Unii Europejskiej najczęściej, z uwagi na jej skład, jest utożsamiana z międzyrządowym charakterem systemu politycznego UE. jednak bliższa analiza struktury Rady, jej mechanizmów i sposobu współpracy z innymi instytucjami pozwala stwierdzić, iż w rzeczywistości jest to instytucja, która wykracza poza schemat współpracy czysto międzyrządowej.

Posiada ona bardzo silne umocowania traktatowe, które czynią z niej bardzo ważny element struktura!!żujący system instytucjonalny UE.

2. Geneza i ewolucja Rady Unii Europejskiej w systemie Instytucjonalnym Unii

Po powstaniu pierwszych trzech Wspólnot w 1951 oraz 1957 roku. Rady (pod nazwami .Specjalna Rada Ministrów Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali', „Rada Wspólnoty Europejskiej" i .Rada Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej") stanowiły główne instytucje skupiające interesy narodowe państw członkowskich w ramach poszczególnych Wspólnot. Ustanowienie tych gremiów było konsekwencją początkowego nadania procesowi integracji charakteru przede wszyst kim międzyrządowego. Po wejściu w życie Traktatu o fuzji 1 lipca 1967 roku już Kilna Rada Ministrów stanowiła centralną strukturę skupiającą narodowe dążenia i aspiracje w ramach kooperacji państw europejskich. Od samego też początku jasno określone było miejsce Rady w systemie instytucjonalno-prawnym i nie uchodziły rotą żadne zmiany.

Pierwsza Rada Ministrów skupiała ministrów spraw zagranicznych, ale szybko okazało się, że zakres współpracy wymaga spotkań także przedstawicieli innych resortów. Nie ustalono dotąd stałej liczby formacji Rady i milenia się ona w zależności od potrzeb. Rekordowa liczba różnych rodzajów składów Rady występowała w 1995 roku, kiedy to Rada spotykała się w 20 konfiguracjach'. Zwiększająca się liczba tych formacji była efektem rozwoju procesu integracji, obejmowania przez integrację coraz większej liczby sfer życia gospodarczego, a także politycznego. Konsekwencją stała się konieczność podejmowania decyzji w stosunku do coraz większego zakresu problemów.

Rada (od 1993 roku już. jako Rada Unii Europejskiej) od samego początku pełni podobne funkcje, jakkolwiek zachodziły zmiany w zakresie |c| kontjieten cji. wewnętrznej organizacji oraz sposobu reprezentacji państw członkowskich, w tym sposobu podejmowania decyzji.

Zakres kompetencji RUE podlegał ewolucji, poczynając od Inlnolllego Ml ii Europejskiego aż po lYaktat nicejski.

IAE zwiększył liczbę obszarów, w których można było glosować kwallflkown ną większością, i wprowadził procedurę współpracy. Wraz z wprowadzeniem jed nolitego rynku pojawiła się konieczność podejmowania decyzji w wielu nowych obszarach gospodarczych, co także przyczyniło się do zwiększania zakresu kom petencji prawodawczych RUF.. Zmiany wprowadzone |irzez 'lYaklal t Mimihiflll sprawiły, że Rada zyskała nowe uprawnienia dotyczące przyjmowania nowych środków w wielu obszarach, m.in. w zakresie kontroli przestrzegania zakazu dyskryminacji ze względu na przynależność państwową, postanowień rnająiych na celu ułatwienia korzystania z praw wynikających z obywatelstwa UH, realizacji swobody przepływu kapitału, funkcjonowania Unii tiospodarirej I Walutowej, polityki społecznej, edukacyjne) czy współpracy w zakresie zawierania umów międzynarodowych. Wprowadzono kolejną rurwą procedurę procedurę współ decydowania, która zaczęła obowiązywać w odniesieniu do spraw związanych z realizacją swobody przepływu pracowników, ewobody podejmowania działalności gospodarcze), harmonizacji prawa w żako siu wspólnego rynku, edukacji, szkoleń zawodowych, młodzieży, ochrony rdnrwM. ko/isumculów, sieci trsuseu ropcjskich, badań naukowych i rozwoju iechnkr.rwie> Nastąpiło odejit Ir od Jednomyślności na rzecz większości kwalifikowanej.

Traktat amsterdamski umocnił uprawnienia Rady do dat ydowenla sv rak o sie wzmocnione) współpracy, walki z dyskryminacją ze wzglądu iw pleć. r»M religię i!p„ harmonizacji prawa w zakresie wspólnego rynku, współpracy trliuij,

■ K.r«tfcwa. »saeUwtoiyU*iuM«rWwl<»«>«w»—atyUWKanuMUHe    l>'