DSCN2434 (2)

79

Umiejscowienie Policji w strukturze administracji publicznej

w nim Komendanta Głównego Policji obok Komendanta Głównego Straży Granicznej, Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej, szefa Obrony Cywilnej Kraju, prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców, prezesa Wyższego Urzędu Górniczego oraz dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, jako organ podległy ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Podległości Komendanta Głównego Policji ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji najwyraźniej wyraża ustawa o Policji w przepisach określających tryb obsadzania stanowiska Komendanta Głównego Policji. Stanowi ona w art. 5 ust. 3, że Komendanta Głównego Policji powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych, a więc ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Przepis ten przede wszystkim konstytuuje uprawnienia kolejnego organu naczelnego administracji państwowej w stosunku do Komendanta Głównego Policji - Prezesa Rady Ministrów. Stanowi on materialną podstawę wydania przez Prezesa aktu administracyjnego (decyzji) powołującej lub odwołującej Komendanta Głównego Policji.

Rola ministra w procesie obsadzania stanowiska Komendanta Głównego Policji wydaje się być drugorzędną, ograniczoną jedynie do formalności, jaką jest wystąpienie do Prezesa Rady Ministrów z odpowiednim wnioskiem. W rzeczywistości rola ta jest kluczowa. Po pierwsze Prezes Rady Ministrów nie może powołać Komendanta Głównego Policji ani odwołać go bez wniosku w tej sprawie ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Po drugie Prezes Rady Ministrów jest ograniczony w zakresie powołania określonej osoby na stanowiska Komendanta Głównego Policji do osoby wskazanej we wniosku przez ministra. Nie może powołać innej osoby na stanowisko komendanta jak tej wskazanej przez ministra we wniosku. Jeśli nie zgada się na kandydata wnioskowanego na stanowisko Komendanta Głównego Policji, może jedynie odmówić powołania go. Zatem w procesie powołania, jak i odwołania Komendanta Głównego Policji niezbędne jest współdziałanie ministra właściwego do spraw wewnętrznych z Prezesem rady Ministrów. Po trzecie wreszcie, kluczowa rola ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w zakresie podległości osobowej Komendanta Głównego Policji wyraża się tym, że osoba powołana na to stanowisko może zostać z niego odwołana, tylko wówczas, gdy zawnio-skuje o to minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, i to nawet wówczas, gdy Komendant Główny Policji złoży rezygnację z zajmowanego stanowiska. Przyjęcie dymisji oznacza zgodę na złożenie wniosku o odwołanie do Prezesa Rady Ministrów.

Omawiając podległość osobową Komendanta Głównego Policji ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji należy zwrócić uwagę na to. że ustawa o Policji nie ogranicza ministra w zakresie formalnych wymogów, jakie musi spełniać kandydat na Komendanta Głównego Policji, a tym samym i Prezesa Rady Ministrów w zakresie osoby powołanej na to stanowisko. Ograniczenia w tym zakresie wynikają przynajmniej z dwóch aktów ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, tj.: