[aviation] [Typy Broni i Uzbrojenia n°119] Samolot mysliwski Spitfire Mk IX XVI Page

Przód kadłuba samolotu Spitfire LF IX MH712 WX-D z 302 dywizjonu myśliwskiego. Za szachownicą znak Indywidualny będący kompozycją motywu dziewczyny siedzącej na pocisku (czy butelce?) i ukośnego napisu — nazwy Pat (zdrobnienie od Imienia Patrlcla) (lot. ze zbioru Zb. Luranca)

ostatniej wersji radzili sobie doskonale pod koniec wojny nawet z niemieckimi myśliwcami odrzutowymi Me 262 Schwalbe.

A oto przegląd w zarysie poszczególnych wersii samolotu myśliwskiego Spitfire od Mk. VI do Mk.

XVI.

Spitfire HF Mk. VI (HF VI). Była to wysokościowa wersja powstała na bazie płatowca Mk. V, w którym wprowadzono liczne zmiany w konstrukcji środkowej części kadłuba. Zmiany te oraz zastosowanie wysokościowego silnika Merlin 47 z odpowiednią sprężarką systemu Marshalla, wtłaczającą powietrze do uszczelnionej (ciśnieniowej) kabiny, umożliwiły lot samolotowi oraz skuteczną pracę pilotów na dużych wysokościach, niedostępnych dla poprzednich wersji. Także zmiany w aerodynamice i konstrukcji płatowca, jak zwiększenie rozpiętości płata przez zastosowanie wydłużonych końcówek, a także użycie czterołopatowego śmigła przyczyniły się do uzyskania w sumie samolotu zdolnego do zwalczania niemieckich wysokościowych samolotów rozpoznawczych, jak np. /u 86R. Charakterystyczna w wersji HF Mk. VI była osłona kabiny, otwierana na bok, a także brak drzwiczek kabiny, co utrudniało pilotowi zajmowanie w niej miejsca. W sumie wyprodukowano 100 egzemplarzy tej wersji.

Spitfire HF i F Mk. VII (HF VII i F VII). Następna wersja wysokościowa, również z kabiną ciśnieniową, lecz z silnikiem o większej mocy (Merlin 77 lub 67, czy też 64), co wymagało wzmocnienia łoża i zmiany sylwetki samolotu przez wydłużenie nosowej części kadłuba. Umieszczono w tej wersji symetrycznie dwie chłodnice tunelowe oraz zastosowano wciągane w locie kółko ogonowe. Wyprodukowano 140 samolotów tej wersji służących w jednostkach myśliwskich do 1947 r.

Spitfire PR Mk. VII (PR VII) lub typ G (PR = Photo Reconnaisance — fotorozpoznanie). Była to uzbrojona wersja rozpoznania fotograficznego, wywodząca się z wersii Mk. V, otrzymana przez modyfikację gotowych płatowców w jednostkach. Pozbawiona była części urządzeń radiowych. Nie różniła się wyglądem od pokrewnej wersji PR Mk. IV, z której odziedziczyła kroplowe wypukłości na bokach osłony kabiny pilota.

Spitfire Mk. VIII. Wersja ta miała w zasadzie konstrukcję płatowca Mk. VII bez kabiny ciśnieniowej i była przeznaczona do wykonywania zadań bojowych na niewielkich wysokościach. Masa opancerzenia wzrosła w niej do ok. 92 kg. Zaprojektowano ją wcześniej, lecz prace nad nią ukończono później od wersji Mk. IX i wobec dobrych właściwości tej ostatniej nie uzyskała priorytetu w produkcji. Wytworzono tylko 1658 samolotów tej wersji.

Spitfire F, HF, LF Mk. IX (F IX, HF IX, LF IX). W zasadzie był to płatowiec Mk. V z wzmocnionym łożem i silnikiem o większej mocy, a także usztywnioną tylną częścią kadłuba. Samoloty tej wersji uzyskano przez wprowadzenie nieskomplikowanych zmian konstrukcyjnych bezpośrednio na liniach produkcyjnych, a także przez przebudowę pewnej liczby gotowych płatowców Mk. V. Masa zastosowanego opancerzenia wynosiła 91 kg. Nieliczne egzemplarze miały już kroplową osłonę kabiny pilota. Dwumiejscowy wariant tej wersji, niezbędny do szybkiego szkolenia (doskonalenia) bojowego — tzw. treningu operacyjnego (O.T. = Operational Training) pilotów, powstał przez przystosowanie niewielu egzemplarzy w jednostkach. Wytwórnie mogły zrealizować zamówienia na wariant szkolny dopiero po zakończeniu

Rodzina samolotów Spitfire — wersje Mk. VC-LF Mk. XVI