108610

płatną telewizję- Canal Plus, współtworzył La Qnq i M6) grupa Roberta Hersanta (Le Figaro, Figaro-Magazine, Jours de France, holding Socpress kontroluje ok. 33% nakładu dzienników francuskich, radiostacje lokalne), Amaury (Le Parisien, Tenis de France), Bayard-Presse (prasa katolicka, czasopisma dla młodzieży, tytuły zagraniczne, działalność informatyczna i audiowizualna), Filipacchi Media (powiązana z Hachette, wydaje ponad sto tytułów, głównie magazynów m. in. Penthouse, Paris-Match).

Koncentracja niesie za sobą różnego rodzaju problemy. Rozwój niektórych instytucji np. grupy Hersanta wielokrotnie budził sprzeciwy, a nawet przeciwdziałania prawne w celu zapobieżenia tendencjom do monopolizacji prasy w określonym regionie. Jeden właściciel może posiadać co najwyżej 30% nakładu dzienników francuskich.

PROCES KONCENTRACJI MEDIÓW W NIEMCZECH I PRÓBY JEGO OGRANICZANIA. WIELKIE GRUPY MEDIALNE.

Niemiecki rynek prasowy jest zdominowany przez wielkie przedsiębiorstwa wydawnicze.

Do głównych niemieckich koncernów trudniących się przede wszystkim publikacją prasy codziennej należą: spółka akcyjna Axel Springer oraz grupa wydawnicza Westdcutschc Allgcmeine Zeitung. Obecnie końcem Springera rozszerzył swoją działalność na inne media. Jest udziałowcem prywatnych sieci radiowych i telewizyjnych, wyszedł poza niemiecki rynek prasowy. Drugim co do wielkość koncernem prasy codziennej jest Westdeutsche Allgemeine Zeitungsverlagsgesellschat E. Brost und J. Funke GmbH und Go. W skład tego wydawnictwa wchodzi pięć wydawnictw gazetowych, wydawnictwo pism kobiecych, spółki czasopism reklamowych. Wydawnictwem zasługującym na uwagę jest Frankfurter Allgemeine Zeitung GmbH. Wydaje FAZ, a także pisma o tematyce gospodarczej. Poza prasą ma udziały w prywatnych stacjacli telewizyjnych i radiowych (Radio/Tele FFH i RTL plus). Proces koncentracji w prasie periodycznej jest jeszcze bardziej zaawansowany niż w prasie codziennej. Największym koncernem wydającym czasopisma jest Heinrich Bauer Verlag. Od czasu przejęcia w 1968 roku Das Neue Blatt i Bravo, Bauer jest największym w Niemczech wydawcą magazynów ilustrowanych. W wydawnictwie czasopism fachowych Bauera publikuje się magazyny kobiece, rozrywkowe i hobbystyczne. Bauer inwestuje także w media Europy wschodniej i środkowej. Drugim co do wielkości koncernem czasopism w Niemczech jest Burda Holding GmbH & CO KG. Ma udziały w koncernie Springera, prywatnych rozgłośniach radiowych i stacjacli telewizyjnych, fabryce papieru, prasowej firmie kolportażowej i drukarniach w Niemczech, we Francji i Stanach Zjednoczonych, a przede wszystkim własne wydawnictwa i udziały w wydawnictwach krajowych i zagranicznych. Osobne przedsiębiorstwo-Verlag Aenna Burda, prowadzi żona właściciela. Głównym tytułem tego wydawnictwa jest Burda Moden. Najbardziej dochodowymi przedsiębiorstwami wchodzącymi w skład koncernu są Focus Magazin Verlag (magazyn Focus), Senator Verlag (Mein schoener Garten), MBV Magazin Verlag Berlin GmbH & CO KG. (Super Illu), Bunte Verlag (Bunte). Burda wszedł w spółkę z Hachette i w Internet Verlag wydają magazyn Elle, Das Haus. Innym potężnym wydawcą czasopism jest Gruner und Jahr. Wydaje magazyny ogólnoinformacyjne (Der Steni), pisma radiowo-telewizyjne (TV Today), pisma kobiece (Prima, Sandra). Prawie 75% udziałów w G+J należy do jednego z największych na świecie koncernów prasowych- Bertelsmann AG.

Koncentracja prasy w Niemczech osiągnęła najwyższy stopień na kontynencie europejskim. Istnieje tu kontrakt prasowy nakładający na sądy rejestrujące działalność nowych przedsiębiorstw prasowych a także na, przydzielające koncesje mediom elektronicznym, krajowe komisje do spraw mediów obowiązek dokładnego rozpatrywania ich struktury udziałów ej i w pływ ów kapitałowych. Przedsiębiorstwa, których w łaścicielami okazaliby się dotychczasowi monopoliści na danym terenie mają być nicrejestrów ane czy tez nie powinny uzyskiwać licencji. Kontrakt ma przeciwdziałać rozwojowi monopolu, a nie