ZAŁOŻENIA DO USTAWY O PRACY NA STATKACH MORSKICH
3.2.4. Warunki zatrudnienia
W obrębie szeroko rozumianych warunków zatrudnienia marynarzy znajdą się w przyszłej ustawie o pracy na statkach morskich zarówno sprawy umów o pracę zawieranych z marynarzami, ich wynagrodzenia, godzin pracy i odpoczynku, urlopów, jak również kwestie repatriacji i obsady statku morskiego właściwą załogą.
W obecnie obowiązującej ustawie o pracy na morskich statkach handlowych z 1991 r., nie funkcjonuje pojęcie „marynarskiej umowy o pracę”, które proponuje się używać (za Konwencją MLC) w nowej ustawie do określania umowy zawieranej z osobami podejmującymi pracę na statkach morskich. Zgodnie art. 26 obecnie obwiązującej ustawy stosunek pracy na statku powstaje na podstawie: umowy o pracę na statku - zawieranej na czas nieokreślony lub na czas określony albo umowy o pracę na podróż statku - zawieranej na czas określonej podróż morskiej. W nowych przepisach pojęcie marynarskiej umowy o pracę obejmie wszystkie ww. rodzaje umów o pracę, zgodnie z wymogami Konwencji MLC.
W przypadku marynarskiej umowy o pracę marynarze będą mogli być zatrudniani zarówno na stałe (na czas nieokreślony), jak i na podstawie kilkumiesięcznych kontraktów (umów na czas określony) bądź na czas podróży morskiej, w sposób odpowiadający zarówno pracodawcom (armatorom) jak i pracownikom (marynarzom). W tym drugim przypadku nie będą miały zastosowania przepisy art. 251 kodeksu pracy, który stanowi, że zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony, jeżeli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę o pracę na czas określony na następujące po sobie okresy. Rozwiązanie takie podyktowane jest powszechną, stosowaną na międzynarodowym morskim rynku pracy, praktyką zatrudniania marynarzy w systemie kontraktowym i nie narusza prawa unijnego wyrażonego w Dyrektywie Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC). W w. porozumienie ramowe nie nakłada na państwo członkowskie obowiązku stosowania tych samych rozwiązań prawnych dotyczących umów o pracę w stosunku do wszystkich grup zawodowych. Innymi słowy możliwe
7