8228807888

50 -/ecie Polskiej Radiolokacji

Miała ona zwiększoną moc impulsu sondującego, w odbiorniku zastosowano lampę o fali bieżącej produkcji krajowej o współczynniku szumów 6 dB. Wprowadzono koherentny i auto-koherentny układ TES z podwójnym odejmowaniem na lampach pamięciowych oraz możliwość pracy na dwukrotnie podwyższonej częstotliwości powtarzania (przy skróceniu długości impulsu). Zastosowano również antenę o większej rozpiętości, 9 m. Zasięg stacji wynosił 180 km dla prawdopodobieństwa wykrycia 0,5 i samolotu MIG-17.

Rozmieszczenie aparatury na samochodach podobne było jak w stacji JAWOR. Stacja współpracowała z wysokościomierzem Bogota M. Zawierała 1012 lamp próżniowych, 381 tranzystorów, 1464 elementów półprzewodnikowych.

Prototyp stacji wykonano w 1966 r. Badania przez Komisję Państwową przeprowadzono w 1967 r.

Stacja JAWOR M produkowana była przez szereg lat. Łącznie wyprodukowano kilkadziesiąt kompletów.

W 1971 r. zakończono prace nad prototypem stacji JAWOR M2. Uzyskano zwiększenie zasięgu do 350 km, dla prawdopodobieństwa wykrycia 0,5 i samolotu MIG-17, dzięki zastosowaniu anteny o rozpiętości 16 m, wzmacniacza amplitronowego o torze nadawczym i wzmacniaczy parametrycznych o małym współczynniku szumów w torze odbiorczym. W stacji tej wprowadzono system deversity, częstotliwości, autokoherentny i różnicowy TES, szybkie przestrajanie i inne układy przeciwzakłóceniowe.

W stosunku do urządzenia NYSA A zwiększono potencjał stacji o 44 dB. Wskazuje to na postęp w technice krajowej, jaki uzyskano do okresu opracowania pierwszego radaru.

Stacja JAWOR M2 opracowana była w wersji przewoźnej rozmieszczonej na 3 samochodach Tatra z przyczepami (z anteną 16 m) i w wersji mobilnej o krótkim czasie rozwijania (z anteną 9 m).

Stacja JAWOR M2 produkowana była w WZR RAWAR przez szereg lat dla potrzeb krajowych oraz na eksport.

W części produkowanych urządzeń wprowadzono analogowo-cyfrowy blok obróbki sygnałów oraz inne zmiany i modyfikacje odpowiednio do postępu techniki i wymagań odbiorców [11], [12].

3.3. Wysokościomierze radiolokacyjne

Rys. 3.7. Blok odbiorczy typu KUN stosowany w stacji JAWOR

Pierwszym krajowym wysokościomierzem była opracowana w WZR RAWAR w 1955 r. stacja NYSA B pracująca w paśmie S. Wprowadzono funkcję pelengacji zakłóceń szumowych. Na tym etapie zabrakło tylko funkcji ekstraktora i automatycznego śledzenia, które wymagają techniki komputerowej; ta jednak wtedy jeszcze nie była dostępna i przyszło czekać dobrych kilka lat, zanim w najprostszej postaci trafiła do polskich radarów.

Wprowadzenie AC BOS było jednak wydarzeniem przełomowym. Na rozwiązaniach tego bloku wyszkoliło się wielu konstruktorów i specjalistów wojskowych, co spowodowało silną ekspansję techniki cyfrowej w radiolokacji.

W kolejnych swych wersjach, przystosowanych do innych warunków pracy, AC BOS znalazł na początku lat 80. zastosowanie w ulepszonych, eksportowych wersjach stacji radiolokacyjnych bazujących na urządzeniach JAWOR, NIDA i NAREW.