8254445284

11 -12/1995 Informacje, opinie, propozycje

w okresie lat 1950 - 1995 Szkołę ukończyło prawie 3,5 tysiąca absolwentów, w tym 2030 słuchaczy w latach 1971 - 1995. Egzamin dojrzałości złożyło w tych latach - 1064 abiturientów. Wielu z nich podjęło studia wyższe. Liczba abiturientów z poszczególnych roczników podejmujących studia wyższe zależała od wielu czynnkików, w tym od jakości przygotowania do studiów, a także ich sytuacji rodzinnej i warunków materialnych. Przykładowo w roku szkolnym 1953/54 studia podjęło 18 maturzystów, co stanowiło 85,7%, a w roku szkolnym 1957/58 indeks uzyskało 14osób, tj. 31% maturzystów. Podobnie było w roku szk. 1963/64. Studia podejmowano najczęściej na uczelniach (uniwersytetach, szkołach technicznych, akademiach medycznych, szkołach wojskowych i milicyjnych) Gdańska, Torunia, Poznania i Szczecina i in. Utworzenie w 1968 roku Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Słupsku i Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, spowodowało, że duża część absolwentów podejmowała studia na tych uczelniach.

Od roku 1987 Szkoła prowadzi księgę absolwentów. Odnotowuje się w niej nazwiska słuchaczy podejmujących studia. W okresie lat osiemdziesiątych studia wyższe podejmuje średnio ponad 30% absolwentów, co uznać należy za wskaźnik wysoki, zwłaszcza, że bywał on przekraczany. W 1990 roku ponad połowa absolwentów Liceum dla pracujących podjęła studia wyższe(20a).

3.Działalność dydaktyczno - wychowawcza.

Średnie szkolnictwo ogólnokształcące dla dorosłych ma swoją specyfikę wynikającą z faktu łączenia nauki z pracą zawodową. Wobec ograniczenia zajęć lekcyjnych do 18 - 20 godzin tygodniowo, spoczywają na słuchaczach większe zadania w zakresie samodzielnego zdobywania wiedzy. Niezbędnym warunkiem uzyskiwania łaściwych efektów w nauce jest umiejętność samokształcenia. Jednocześnie w toku zajęć lekcyjnych należy przekazać jak najwięcej treści programowych, co jest możliwe tylko poprzez stosowanie aktywizujących metod nauczania.

Ważnedla poprawy wyników nauczania jest zapoznawanie młodzieży z technologią pracy umysłowej. Problematykę tę szerzej wprowadzono do zajęć w latach sześćdziesiątych. Związane to było z prowadzeniem przez szkołę badań nad tzw. odpadem i odsiewem oraz z nawiązaniem współpracy z Zakładem Kształcenia Dorosłych Instytutu Pedagogiki w Warszawie (dr Józef Półturzycki i dr Joanna Landy-Tołwińska).. Rezultatem podjętych działań było opracowanie przez nauczycieli Liceum materiałów z zakresu motywacji uczenia się dorosłych, charakterystyki uczniów i wykorzystania ich doświadczeń życiowych w procesie lekcyjnym. Działania te zaaprobowano m. in. w toku wizytacji szkoły' w r. 1965. Opisem podjętych działań są artykuły o działalności dydaktyczno-wychowawczej szkoły na łamach „ Oświaty Dorosłych ” - Janiny Gintyłło, Tadeusza Bałazego, Joanny Landy-Tołwińskiej oraz wzmianki w książce Józefa Półturzyckiego. (21)

Opracowano nowy plan działalności rady pedagogicznej, który po akceptacji władz oświatowych, przedstawiono - na prośbę Instytutu Pedagogiki UW i Centralnego Ośrodka Metodycznego - w kwietniu 1968 roku na szkoleniu instruktorów Sekcji Oświaty Dorosłych COM-u w Słupsku. W lipcu 1968 r. referat na ten temat przedstawiono również na centralnym kursie dyrektorów liceów dla pracujących w Gdyni. Podstawowe formy pracy rady pedagogicznej słupskiego liceum znalazły swoje odbicie także w Statucie liceum dla pracujących wprowadzonym przez Ministerstwo Oświaty w listopadzie 1968 r. Dokument ten zastąpił statut z r. 1950, (22)

Dzielenie się doświadczeniami kontynuowano w latach następnych. W 1972 r. na łamach „Biuletynu Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej” ukazał się artykuł Janiny Gintyłło o metodach badań uczniów dorosłych (22a). W 1984 r. ukazały się w „Oświacie Dorosłych” artykuły Teresy Reichert omawiające program działań wychowawczych podjętych w liceum oraz wpływ oddziaływań wychowawczych na postawy uczniów dorosłych.(23)

Podstawowym zagadnieniem w działalności dydaktyczno - wychowawczej w szkołach tego typu jest to, jak ograniczyć odpad i odsiew oraz w jaki sposób poprawić wyniki nauczania. Na konieczność troski o o ograniczenie zjawisk odpadu i odsiewu słuchaczy wskazywano w latach 50-tych, gdy sięgały one nawet 51% uczniów. (24). W r. szk. 1950/51 zrezygnowało z nauki 73 słuchaczy, co stanowiło 31,9% ogółu uczniów; promocję zaś uzyskało 125, tj. 84,0% klasyfikowanych. Podobnie było w latach następnych, w roku szkolnym 1952/53 promowano 73,8% słuchaczy, a odpad wyniósł 14,4%. w kolejnym roku -1953/54 zrezygnowało z nauki 33,5% uczniów, a promocję uzyskało 83,1% klasyfikowanych.(25). Bardzo trudna sytuacja powstała w r. 1958/59, gdy z dalszej nauki zrezygnowało aż 60% słuchaczy, a promowano 79,3% klasyfikowanych w końcu roku szkolnego. W r. 1961/62 odpad wyniósł 42,8%, promowano - 85%; w r. 1963/64 odpad wyniósł 25,3%, prpomowano zaś - 83,8% uczniów.(26) Lata 70-te i 80-te przedstawiają się pod tym względem podobnie. Np. w r. szk. 1974/75 odpad i odsiew wyniósł łącznie 27,2%. Na początku lat osiemdziesiątych nastąpił spadek liczby uczniów rezygnujących z nauki w szkole, np. w r. 1987/88 z nauki zrezygnowało 21,7%, a promocji nie uzyskało 5% uczniów. Początek lat 90-tych przynióśł niewielkie zmiany, w r. 1990/91 na 231 odpad i odsiew wynosił łącznie 32,9%. Lepsze efekty uzyskano w r. szk. 1992/93, gdyż na 241 słuchaczy, promowano 194, co stanowi 80,5%.(27)

Głównymi przyczynami rezygnacji z nauki w szkole były: sytuacja materialna, trudności pogodzenia pracy zawodowej z nauką, stan zdrowia, brak umiejętności uczenia się i samokształcenia. Uczniowie często uważali, że jedynym źródłem wiedzy musi być szkoła.(28). Równocześnie Szkoła starała się o poprawę warunków uczenia się słuchaczy, intrweniując w zakładach pracy. Pisano na ten temat wielokrotnie na łamach „Głosu Słupskiego” w r. 1973 i w latach następnych. Współpraca szkoły z zakładami pracy uwarunkowana była wieloma czynnikami; zaangażowanie dyrekcji i nauczycieli nie mogło rozwiązać absencji słuchaczy na lekcjach.(29)

Podstawowe kierunki pracy wychowawczej określały