74
LES DĆ.TERMINATIONS ESSENTIELLES
datione tiirtutum, plutót connue sous le nom de Verbum abbre-vialum, au chapitre CIV il etudie tour a tour: quid dandum, et quomodo, et quo ordine, quantum, qualiter et de quo, quibus> quot et qualibus. Or, pour le quantum voici sa position:
Quantum vero dandum sit Dominus per organum Joannis in Luca cap. III ostendens ait: « Qui habet duas tunicas, det unam non habenti, et qui habet escas similiter faciat». De duabus tu-nicis et escis similiter dividendis congrue et signanter datur prae-ceptum (Matth. X); quia si una dividatur, nemo ea vestitur. In dimidia enim tunica, et nudus remanet qui accipit et qui dedit. Necessaria ergo relinc tibi et familiae tuae, quae Dero super suni pauperibus distribue, etiam ex necessiiate, pro loco et tempore, alio-quin raptor eris1...
Lobligation du precepte est nettement marquee: alioquin raptor eris; mais son execution reste vaguement indiquee: pro loco et tempore.
Nous aurons plus de precision chez PIERRE DE POITIERS (1205). Au III® Lib. de ses Sententiarum libri quinque, apres avoir magnifiquement examine diverses questions sur 1’ordre de la charite, il repond a une objection qui, s’appuyant sur la parabole des talents (Mt. 25), amenerait cette conclusion: ergo unus-quisque tenetur erogare quantumcunque potest pauperibus; retenta sibi sufhcientia ad victum et vestitum:
Ad hoc dicunt quod Deus non largitur illa dona gratuita secun-dum illas facultates, sed secundum facultatem illarum facultatum, quam facultatem ipse solus novit qui peregre profectus est; et debet unusquisque dare quantum potest, sed non quantumcunque potest, quia potest reserDare in meliores usus, ut si oideam aliquem egentem, non adeo tamen quin possit vivere absque beneńcio meo, et habitam pecuniam possum reservare ad fabricam ecclesiae re-sarciendam, et non erogare: vel ad sustentandum patrem aut
ML., t. CCV, c. 286-287.