9637173790

Ius Novum Łukasz Pohl

1/2010

sankcjonowanej w prawie karnym nie jest równoznaczne z ustaleniem wypełnienia przez jej adresata wszystkich znamion typu czynu zabronionego pod groźbą kary, poglądu opartego tedy na założeniu, iż pełny opis zabronionego pod groźbą kaiy zachowania następuje nie w normie sankcjonowanej w prawie karnym, że tym samym z pełnym jego opisem, a przynajmniej z charakterystyką jego jakiegoś fragmentu¹⁶, będziemy mieć i tu do czynienia wyłącznie w zakresie zastosowania normy sankcjonującej.

Pogląd, zgodnie z którym wypełnienie przez sprawcę znamion typu czynu zabronionego pod groźbą kary jest równoznaczne z przekroczeniem przez niego normy sankcjonowanej leżącej u podstaw tego typu czynu zabronionego pod groźbą kaiy, i według którego nie ma przy tym możliwości przekroczenia takiej normy zachowaniem niebędącym wypełnieniem znamion zmodyfikowanego typu czynu zabronionego pod groźbą kaiy, nie wymaga tu tak szerokiego omówienia. W płaszczyźnie normatywnej jawi się on bowiem jako dużo prostszy od jego wyżej omówionej konkurencji. Jest tak dlatego, że na jego gruncie wszystkie znamiona typu czynu zabronionego pod groźbą kaiy odwzorowywane są na jednym, wyjściowym dlań¹⁷, poziomie normatywnym. Poziomem tym jest poziom normy sankcjonowanej w prawie karnym¹⁸. Przy takim podejściu naturalną jego implikacją jest stanowisko, zgodnie z którym normę sankcjonowaną leżącą u podstaw zmodyfikowanego typu czynu zabronionego pod groźbą kaiy jej adresat może przekroczyć wyłącznie wówczas, gdy swoim zachowaniem wypełni (wszystkie) znamiona zmodyfikowanego typu czynu zabronionego pod groźbą kaiy, i że tym samym nie można rzeczonej normy przekroczyć zachowaniem wypełniającym znamiona podstawowego typu czynu zabronionego pod groźbą kaiy - wypełniając bowiem znamiona podstawowego typu czynu zabronionego pod groźbą kaiy jego sprawca przekraczać będzie wówczas inną normę sankcjonowaną, mianowicie tę leżącą u podstaw podstawowego typu czynu zabronionego pod groźbą

¹⁶    Ujęcie, zgodnie z którym to dopiero w zakresie zastosowania normy sankcjonującej dokonuje się charakterystyki niektórych znamion czynu zabronionego pod groźbą kary (znamion decydujących o karalności czynu), opierałoby się na przyjęciu tezy, iż pozostałe znamiona (znamiona decydujące o bezprawności czynu) byłyby wówczas, co w pełni zrozumiałe, również odwzorowane w tym zakresie normy sankcjonującej, z tym, że niejako wtórnie, jako że w tym jej składniku, któiy wyraża myśl, iż normę sankcjonującą można zaktualizować jedynie po ustaleniu przekroczenia przez sprawcę normy sankcjonowanej.

¹⁷    Pamiętać bowiem należy o prawdzie niekiedy zbyt słabo sobie uświadamianej, że każdy typ czynu zabronionego pod groźbą kaiy jest w systemie prawnym tego rodzaju czynem, tj. czynem zabronionym pod groźbą kaiy, na skutek obowiązywania w tymże systemie normy sankcjonowanej zakazującej człowiekowi jego popełniania, normy, która - podkreślmy to raz jeszcze - nosi znamię sankcjonowanej na skutek obowiązywania w systemie prawnym innej normy, mianowicie normy sankcjonującej jej określone przekroczenie.

¹⁸    Wówczas znamiona te w zależności od ich „przedmiotu'’, a więc w zależności od tego, czego dotyczą, sytuowane będą odpowiednio albo w zakresie zastosowania normy sankcjonowanej, albo w zakresie normowania tej normy. Szerzej na temat sytuowania poszczególnych znamion typu czynu zabronionego pod groźbą kaiy w strukturze tak pojmowanej normy sankcjonowanej zob. Ł. Pohl, Struktura..., op. cit., zwłaszcza s. 88-177.

-14-