©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

1

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska

TYDZIEŃ 12.

ZWIERZĘTA PRZYGOTOWUJĄ SIĘ DO ZIMY

Dzień 1.

Zimowe śpiochy

I

II

III

Propozycja zapisu w dzienniku zajęć:
1. Zabawy dowolne w kącikach tematycznych – wdrażanie do porozumiewania się umiarkowanym głosem.
2. „Zwierzęta przygotowują się do zimy” – oglądanie albumów przyrodniczych. Poszerzanie wiedzy przyrodni-

czej o sposoby przygotowania zwierząt do zimy: zasypianie, zmiana futra, gromadzenie zapasów. Rozwijanie
zainteresowania książką, jako źródłem wiedzy.

3.

Ćwiczenia poranne – zestaw nr 6.

4. Spać się chce... – słuchanie fragmentu wiersza H. Łochockiej połączone z wykonaniem ćwiczenia „Sen lasu”

w

K2., 10. Uważne słuchanie utworu. Poznanie zwierząt zapadających w sen zimowy: wiewiórka, niedźwiedź,

borsuk, suseł. Doskonalenie spostrzegawczości wzrokowej. Wzbogacanie słownika. Globalne czytanie napi-
sów:

suseł, Sen lasu. Poznanie obrazu graficznego głoski s – litery s, S.

5. „Idziemy spać” – zabawa orientacyjno-porządkowa.
6. Zimowe futra – słuchanie opowiadania H. Zdzitowieckiej połączone z wykonaniem obrazka techniką origami

płaskie z koła „Niedźwiedź” z

WŚ. Poznanie sposobów przygotowania się zwierząt do zimy. Odczytywanie

obrazkowej instrukcji. Rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej. Rozwijanie sprawności manualnej.

7. „Niedzwiadek” – ilustrowanie ruchem treści wierszyka. Doskonalenie orientacji w schemacie własnego ciała.

Czerpanie radości ze wspólnej zabawy.

8. „Zabawa z piłką” – zabawa z elementem rzutu i łapania.
9. Rymowanki – słuchanie wierszy J. Piotrowskiego połączone z wykonaniem ćwiczenia „Dobieramy obrazki”

w

K2., 11. Uważne słuchanie utworu. Rozwijanie słuchu fonematycznego poprzez dopowiadanie wyrazów

rymujących. Wzrokowe i słuchowe wyodrębnianie w wyrazach pierwszej głoski. Doskonalenie analizy syla-
bowej. Rozumienie określeń z lewej / prawej strony kartki.

10. „Taniec niedźwiedzia” – zabawa ze śpiewem. Ilustrowanie ruchem treści utworu. Czerpanie radości ze wspól-

nej zabawy.

ŚRODKI DYDAKTYCZNE:

albumy przyrodnicze, obrazki: wiewiórka w dziupli, niedźwiedź przed legowiskiem

w jaskini, borsuk przed norą, suseł w norze, K2, WJ, kredki ołówkowe, chusta animacyjna, obrazki: wiewiór-

ka prezentująca puszysty ogon, zające w letnim i zimowym futrze, gronostaje w letnim i zimowym futrze,

niedźwiedź, WŚ, kartony, klej, duże piłki dla połowy grupy, obrazki: sery, rowery, bałwanki, sanki, berety,

skarpety, syrenka, sarenka, Czy-tam, czy-tam

Rodzaj zajęć:

y

y

Spać się chce... – słuchanie fragmentu wiersza Hanny Łochockiej połączone z wykonaniem ćwiczenia „Sen

lasu” w K2., 10.

y

y

Zimowe futra – słuchanie opowiadania Hanny Zdzitowieckiej połączone z wykonaniem obrazka techniką

origami płaskie z koła „Niedźwiedź” z WŚ 38.

Przebieg dnia:

I

y

y

Zabawy dowolne w kącikach tematycznych – wdrażanie do porozumiewania się umiarkowanym głosem.

y

y

„Zwierzęta przygotowują się do zimy” – oglądanie albumów przyrodniczych. Nazywanie zwierząt – poznawa-

nie ich zwyczajów, np. zapadanie w sen zimowy: niedźwiedź – gawra, jeż – sterta suchych liści, borsuk – nora,

żaba – w mule na dnie stawu, jaszczurka – jamy, nory, pod kamieniami lub korzeniami; zmiana futra na cie-

plejsze: zając, wilk, lis, niedźwiedź; gromadzenie zapasów: wiewiórka, mysz.

y

y

Ćwiczenia poranne – zestaw nr 6.

albumy
przyrodnicze

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

2

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska

II

y

y

Spać się chce... – słuchanie fragmentu wiersza Hanny Łochockiej. N. w czasie recytacji umieszcza na tablicy

obrazki kolejnych zwierząt.

Spać się chce...

Hanna Łochocka
Przychodzi taki czas,

że pospać chce las.

Gałąź ostatni liść strąca

i skrzypi: – Jestem śpiąca...

Rozwarta dziupla drzewa

ziewa.

Do dziupli tej wiewiórka

puszysta daje nurka,

by zdrzemnąć się choć trochę.
A kto jest wielkim śpiochem?

Miś.

Pod korzeniami sosny

mości się w gawrze już dziś

i mruczy: – Widzi mi się,

że tak jak inne misie

prześpię tak aż do wiosny...

Kolację zjem na zapas

i będę chrapać, chrapać!
Powiada borsukowa:

– Aj, kiwa mi się głowa.

I ty, mężu, niebożę,

ledwie oczy otwierasz.

Miesiąc, dwa w ciepłej norze

pośpię non stop. Już. Teraz.

Może i trzy?

A ty? (...)
(...) Susły

ze zmartwienia by uschły,

gdyby się na oba uszy

nie wyspały z całej duszy,

głęboko i smacznie.

A jak już suseł spać zacznie,

hoo, z białych armat może

hukać pani zima –

on w swojej skromnej norze

kima i kima...

Dać by mu jeszcze kołdrę,

poduszeczkę małą,

to by mu się dopiero

spało, aj, spało! (...)

Rozmowa kierowana pytaniami N.: Gdzie śpi wiewiórka?; Jakie zwierzę śpi w gawrze?; Gdzie śpi borsuk? Jakie

zwierzę śpi tak mocno, że nie obudzą go nawet strzały armat? Próba interpretowania powiedzenia śpi, jak suseł.

Wyjaśnienie, że niedźwiedź i suseł, to zwierzęta pod ochroną.

y

y

„Sen lasu” – wykonanie ćwiczenia w K2., 10. Określanie, jakie spiące zwierzę przedstawione jest na zdjęciu. Wpro-

wadzenie do globalnego czytania napisu suseł. Określanie, jaką głoskę słychać na początku wyrazów: sen, suseł.

1. Poznanie graficznego obrazu głoski s – litery s, S. Kolorowanie białych liter s, S.

2. Nalepianie brakujących fragmentów – określanie, kształtu nalepek. Nazywanie zwierząt na obrazku.

Wprowadzenie do globalnego czytania napisu Sen lasu. Opowiadanie treści obrazka.

obrazki

K2. 10, kredki
ołówkowe,

WJ

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

3

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska

Zadanie dodatkowe: Wypychanie liter s, S z WJ, kolorowanie ich według własnego pomysłu. Literę prze-

strzenną można wykorzystać podczas różnych zabaw dydaktycznych.

y

y

„Idziemy spać” – zabawa orientacyjno-porządkowa z wykorzystaniem chusty. Dzieci trzymają brzeg chusty

prawą ręką i poruszają się z nią dokoła, mówiąc wierszyk: Gdy jesienne słońce świeci, dzień się robi krótszy.

Drzewa liście pogubiły, w lesie coraz smutniej. Wkrótce przyjdzie sroga zima, mrozy, śnieg i szadź. A my zimy nie

lubimy, więc pójdziemy spać! Ostatnie słowa dzieci mówią głośno i szybko chowają się pod chustą. Po chwili

wychodzą, chwytają brzeg chusty lewą ręką i chodzą w drugą stronę.

y

y

Zimowe futra – słuchanie opowiadania Hanny Zdzitowieckiej.
Zimowe futra

Hanna Zdzitowiecka
Brr... coraz zimniej. Dzieci wkładają ciepłe, zimowe palta i kożuszki. Ale nie tylko dzieci. Zwierzęta także

sprawiły sobie nowe, cieplejsze futerka.

Zobaczcie, jaki puszysty ogon ma wiewiórka. Nic dziwnego. Ten ogon to kołderka, którą się wiewiórka okryje,

kiedy pójdzie spać do swojej dziupli.

Futerko zająca jest grubsze i jaśniejsze. Łatwiej się ukryć w zimie, gdy się ma jasne futro. Nie odbija tak od

śniegowej bieli.

Jeszcze lepiej poradził sobie mały drapieżny gronostaj. W lecie nosi futerko brązowe, a w zimie – białe. Kiedy

goni po śniegu za jakąś drobną zwierzyną, widać tylko czarny koniec jego ogonka.

Ale chyba najgrubszy kożuch włożył brunatny niedźwiedź. Ciepło mu będzie, kiedy zaśnie w barłogu. Nawet

nie poczuje, jeśli mu śnieg mieszkanie zasypie. Najadł się też przed zimą do syta, żeby mu do wiosny zapasów

tłuszczu wystarczyło.
Co robią dzieci żeby nie zmarznąć, gdy na dworze jest coraz zimniej?; Czy tylko dzieci chronią się przed

zimnem?; Do czego służy wiewiórce ogon?; Dlaczego futerko zająca staje się grubsze i jaśniejsze?; Jak pora-

dził sobie gronostaj?; Dlaczego niedźwiedź nie zmarznie w czasie zimowego snu?

y

y

„Niedźwiedź” – wykonanie obrazka techniką origami płaskie z koła z WŚ 38. N. prezentuje sposób wykonania

pracy. Omawianie obrazkowej instrukcji kolejnych etapów wykonania pracy. Wypychanie kół i układanie niedźwie-

dzia na kartonie. Po sprawdzeniu przez N., czy niedźwiedź jest dobrze ułożony, naklejanie elementów na karton.

y

y

„Niedzwiadek” – ilustrowanie ruchem treści wierszyka. Niedźwiadka można śpiewać na melodię Mam chus-

teczkę haftowaną.

Niedźwiadek

zabawa popularna
Jedna łapka

Dzieci pokazują jedną rękę,

druga łapka

drugą rękę.

ja jestem niedźwiadek

Wskazują na siebie.

Jedna nóżka,

Pokazują jedną nogę,

druga nóżka

drugą nogę.

a to misia zadek

Kładą dłonie na pośladkach.

Lubię miodek

Masują brzuch.

kocham miodek
podkradam go pszczółkom Machają zgiętymi w łokciach rękami (skrzydełka).
Jedną łapką,

Pokazują jedną rękę,

drugą łapką,

pokazują drugą rękę.

czasem wciągam rurką.

Łączą pięści (rurka) i przykładają do ust.

III

y

y

„Zabawa z piłką” – zabawa z elementem rzutu i łapania. Dzieci dobierają się parami, jedno trzyma piłkę. Dzie-

ci w parach stoją w odległości 3, 4 kroków od siebie, rzucają i łapią piłki w górze. Rzucają piłki z odbiciem

o podłogę. Jedno dziecko z pary w pozycji siadu klęcznego rzuca piłkę do przodu potem do tyłu, drugie łapie

i podaje koledze. N. zachęca dzieci do realizowania własnych pomysłów.

y

y

Rymowanki – słuchanie wierszy Jakuba Piotrowskiego. N. recytuje wierszyki, zawieszając głos w odpowied-

nich momentach, a dzieci dopowiadają rymujące się wyrazy.

chusta animacyjna

obrazki

WŚ 38, kartony,
klej

duże piłki

obrazki

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

4

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska

Rymowanki

Jakub Piotrowski
W naszym sklepie same skarby,

wszystkie mają różne barwy:

krzesła białą, żółtą – sery,

a czerwoną – dwa rowery
Gdy nastanie zimy czas,

odwiedzimy piękny las.

Ulepimy trzy bałwanki,

zabierzemy je na sanki.
W zapomnianym magazynie,

czy to w lecie, czy to w zimie

narzekają dwa berety,

że za głośne są skarpety.
Pływać szybko jak syrenka,

skakać zwinnie jak sarenka –

znane wszystkim to marzenia,

a więc trenuj bez wytchnienia.

y

y

„Dobieramy obrazki” – wykonanie ćwiczenia w K2., 11. Nazywanie obrazków znajdujących się z lewej strony

kartki. Nalepianie z prawej strony obrazków, których nazwy będą się rymowały w parach. Wprowadzenie do

globalnego czytania podpisów do obrazków. Wskazywanie obrazków, w których nazwie słychać na początku

głoskę s. Zakreślanie liter s we wszystkich wyrazach. Kolorowanie tylu kwadratów, ile sylab ma nazwa obrazka

y

y

„Taniec niedźwiedzia” – zabawa ze śpiewem.

Taniec niedźwiedzia

sł. i muz. Katarzyna Kulikowska
Ja jestem duży niedźwiedź, Dzieci

Ciężko poruszają się z nogi na nogę,

przychodzę do was z lasu.

dłonie przy głowie – uszy niedźwiedzia.

Zatańczcie ze mną szybko,
bo nie mam dużo czasu.
Krok, krok, stop,

Dwa kroki do przodu – stop.

krok, krok, stop

Dwa kroki do tyłu – stop.

klap, klap, tup, tup,

Ruchy zgodne z treścią piosenki.

obrót, skok, .
Ręce do góry, w dół i w bok
i jeszcze jeden obrót, hop.

y

y

„Zimowe śpiochy” – praca z obrazkiem z Czy-tam, czy-tam. Opowadanie, co przedstawia obrazek, jak leśne

zwierzęta przygotowują się do zimy. Uzupełnianie obrazka nalepkami. Wymyślanie, co może się śnić zimo-

wym śpiochom.

K2. 11, kredki
ołówkowe

CD

Czy-tam, czy-tam

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

5

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska, Barbara Nawolska

Dzień 2.

Zapasy wiewiórki

I

II

III

Propozycja zapisu w dzienniku zajęć:
1. Zabawy dowolne w kącikach tematycznych – wdrażanie do porozumiewania się umiarkowanym głosem.
2. Wiewiórka – słuchanie wiersza E. Szelburg-Zarembiny połączone z ćwiczeniami oddechowymi „Zapasy wie-

wiórki”. Poszerzanie wiedzy przyrodniczej – wiewiórka: wygląd, sposób poruszania się, odżywiania, przygo-
towania się do zimy. Rozwijanie wydolności oddechowej.

3.

Ćwiczenia poranne – zestaw nr 6.

4. „Zapasy wiewiórki” – zabawa matematyczna połączona z wykonaniem ćwiczenia „Zapasy wiewiórki” w K2., 12.

Inwentaryzacja w spiżarniach wiewiórki (przeliczanie zapasów, porównywanie liczb). Używanie określeń najwię-
cej, najmniej, więcej, mniej.

5.

Ćwiczenia gimnastyczne – zestaw nr 6. Rozwijanie ogólnej sprawności fizycznej. Ćwiczenie mięśni tułowia.

6. Zabawy dowolne w ogrodzie – zwracanie uwagi na przestrzeganie zasad dotyczących bezpieczeństwa.
7. „Zabawa z wiewiórką” – zabawa z elementem pościgu w ogrodzie.
8. „Skaczą wiewiórki” – zabawa z elementem podskoku.
9.

Najlepszy ogon na świecie – słuchanie opowiadania I. Słońskiej połączone z wykonaniem zadania
„Przygoda wiewiórki” z

WŚ. Uważne słuchanie treści utworu. Omawianie (i ocena) postępowania wiewiórki.

Wyprowadzanie wniosku – należy doceniać to, co się posiada. Samodzielne układanie historyjki według
chronologii wydarzeń i opowiadanie jej treści.

10. „Kolorowe wzory” – układanie z mozaiki geometrycznej. Manipulowanie figurami geometrycznymi. Rozwijanie

pomysłowości i wyobraźni.

ŚRODKI DYDAKTYCZNE:

obrazek wiewiórki, kartki papieru, małe obręcze, zdjęcie wiewiórki, prawdziwe orze-

chy, żołędzie i szyszki, tropy wiewiórki na kartkach, karty inwentaryzacyjne, metalowa miska, K2, kredki,

szarfy lub krążki, WŚ, klej, nożyczki, mozaika geometryczna z WM

Rodzaj zajęć:

y

y

„Zapasy wiewiórki” – zabawa matematyczna połączona z wykonaniem ćwiczenia „Zapasy wiewiórki” w K2., 12.

y

y

Ćwiczenia gimnastyczne – zestaw nr 6.

Przebieg dnia:

I

y

y

Zabawy dowolne w kącikach tematycznych – wdrażanie do porozumiewania się umiarkowanym głosem.

y

y

Wiewiórka – słuchanie wiersza Ewy Szelburg-Zarembiny.

Rozmowa kierowana pytaniami N.: Gdzie mieszka wiewiórka?; Co jest jej przysmakiem? Oglądanie obrazka

wiewiórki. Omawianie jej wyglądu (określanie, jaki jest ogon wiewiórki: rudy, miękki, puszysty...), sposobu

poruszania, odżywiania, sposobu przygotowania do zimy (gromadzi zapasy: szyszki, żołędzie, orzechy), miejsc

w których możemy spotkać wiewiórkę – las, park. Odwołanie się do doświadczeń i spostrzeżeń dzieci.

y

y

„Zapasy wiewiórki” – ćwiczenia oddechowe. Zgniatanie jedną ręką kartki papieru – to orzechy – i umiarko-

wane dmuchanie na orzechy tak, aby znalazły się w dziupli (np. małe obręcze).

y

y

Ćwiczenia poranne – zestaw nr 6.

II

y

y

„Zapasy wiewiórki”– zabawa matematyczna. N. odczytuje tekst:
Odżywianie wiewiórki

Ulubionym pokarmem wiewiórki są nasiona drzew iglastych i orzechy. Z szyszek wydobywa nasiona językiem.

Ostre zęby służą jej do bardzo szybkiego przegryzania skorupki orzecha. Żywi się też grzybami, które potrafi

suszyć na gałęziach. Zjada także jagody, młode pędy i pączki drzew, owady, jaja ptasie i pisklęta. Jesienią

zbiera zapasy, które trzyma w dziuplach, albo gniazdach lub norkach w ziemi.

Pokaz zdjęcia wiewiórki w rzeczywistych wymiarach. Rozmowa o jej wyglądzie (uszy, ogon kończyny, liczba

palców w kończynach przednich oraz tylnych). Tu można nawiązać do liczby palców dzieci i zapytać: Czy

wiewiórka ma tyle samo palców co człowiek?; A może więcej albo mniej?; O ile mniej?; Można sformułować

obrazek

kartki papieru,
małe obręcze

zdjęcie wiewiórki,
prawdziwe orzechy,
żołędzie i szyszki,
tropy wiewiórki
na kartkach, karty
inwentaryzacyjne,
metalowa miska

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

6

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska, Barbara Nawolska

żartobliwe zadanie: Wiewiórka ma 2 łapki przednie, 2 tylne, 2 prawe i 2 lewe. Ile łapek ma wiewiórka? Roz-

mowa o tym, czym żywi się wiewiórka. Co znaczy robić zapasy na zimę. Co gromadzą wiewiórki jako zapasy

zimowe. Demonstracja koszy lub pudeł z takimi zapasami. W nich prawdziwe szyszki, orzechy i żołędzie.

N. wcześniej pochował w kilku miejscach (np. w czterech) sali (ewentualnie w ogrodzie) zapasy wiewiórki.

Zostawił też w pobliżu tych miejsc kartki z tropami (śladami). Wyobraźmy sobie, że pewna wiewiórka zrobiła

zapasy na zimę i je pochowała w naszej sali. Spróbujmy odnaleźć jej spiżarnie. Pomyślcie, gdzie mogła ukryć

swoje zapasy. Szukajcie jakichś śladów, które pomogą do nich dotrzeć. Dzieci przemieszczają się po sali

w poszukiwaniu jakichś śladów i zapasów. Po znalezieniu wszystkich czterech spiżarni wiewiórki, zliczamy,

ile tych spiżarni zrobiła (w ilu miejscach pochowała zapasy), numerujemy spiżarnie (od 1. do 4.), ustalamy,

co w tych spiżarniach się znajduje (orzechy, żołędzie i ewentualnie szyszki, w każdej inna ich liczba). Dzieci

dzielą się na tyle zespołów, ile było spiżarni i ustalają, ile w danej spiżarni jest orzechów, ile żołędzi i ile

szyszek.
Zadanie

Należy poinformować pozostałe zespoły o stanie zapasów w danej spiżarni, ale nie można podawać liczb. Jak

to zrobić? Można dać pierwszemu zespołowi metalową (ze stali nierdzewnej) miskę albo tacę. Jedno dziecko

trzyma miskę w rękach (gdy miska nie stoi, tylko jest trzymana, to wtedy doskonale / wyraźnie słychać uderze-

nia wpadających orzechów), drugie dziecko wrzuca pojedynczo kolejne orzechy ze spiżarni. Wszyscy pozosta-

li cichutko / ewentualnie głośno liczą dźwięki, albo biorą z pudeł i układają orzechy (jedno stuknięcie – jeden

orzech), ustalają, ile jest orzechów. Ważne jest, że dzieci mają przeliczać coś niematerialnego i przemijające-

go (dźwięki), co jest trudne, bo nie można zazwyczaj tego sprawdzić. Tu jednak można będzie zweryfikować

poprawność liczenia przez obejrzenie i przeliczenie obiektów materialnych: ułożonych przez siebie orzechów,

albo przeliczenie orzechów wrzuconych do miski. Następnie każdy zespół dzieci dostaje karty inwentaryza-

cyjne (po jednej dla zespołu np. z niezbędnika):

Która spiżarnia

Rys. orzecha

Rys. żołędzia

Rys. szyszki

W kartach dzieci wpisują, ile było orzechów w pierwszej spiżarni. Ten wpis może być rysunkiem tylu kółek /

kresek, ile orzechów było w pierwszej spiżarni. Sprawdzamy poprawność poprzez głośne podanie liczby orze-

chów w pierwszej spiżarni. Gdyby gdzieś wystąpił błąd, wystarczy podejść do miski i sprawdzić, ile faktycznie

jest w niej orzechów. W taki sam sposób ustalamy stan orzechów w pozostałych spiżarniach i stan reszty za-

pasów w każdej spiżarni. Przykład uzupełnionej tabeli (wszyscy mają mieć tak samo)

Która spiżarnia

Rys. orzecha

Rys. żołędzia

Rys. szyszki

° ° ° ° ° °

○○○

○○○○

° ° ° °

○○○○○○

○○○○○○

° ° °

○○○○○

○○○○○

° ° ° ° °

○○

○○○○○○

Rozmowa o tym, w której spiżarni było najwięcej orzechów / żołędzi / szyszek, a w której najmniej.

y

y

„Zapasy wiewiórki” – wykonanie ćwiczenia w K2., 12. Łączenie żołędzi otoczonych pętlami od najmniej licz-

nych do najliczniejszyh. Naklejanie odpowiedniej liczby orzechów. Rysowanie wiewiórek z odpowiednią licz-

bą orzechów.

y

y

Ćwiczenia gimnastyczne – zestaw nr 6.

y

y

Zabawy dowolne w ogrodzie – zwracanie uwagi na przestrzeganie zasad dotyczących bezpieczeństwa.

y

y

„Zabawa z wiewiórką” – zabawa z elementem pościgu w ogrodzie. N. wybiera dziecko, które będzie wiewiór-

ką, oznacza miejsce jej dziupli oraz miejsce, w którym będą chować się dzieci. Wiewiórka stoi w swojej dziupli,

dzieci podchodzą do niej i mówią rymowankę: Ma wiewiórka w swojej dziupli orzechów duży zapas, my jej trochę

zabierzemy – ty wiewiórko goń nas! Wiewiórka wybiega ze swojej dziupli i gania dzieci, kogo złapie, ten zosta-

je wiewiórką. Dzieci, które schowały się w oznaczonym miejscu nie mogą być złapane.

K2., 12, kredki

szarfy lub krążki

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

7

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska

III

y

y

„Skaczą wiewiórki” – zabawa elementem podskoku. N. wykleja na podłodze taśmą 5, 6 prostych linii w odle-

głości ok. 30–40 cm od siebie. Dzieci-wiewiórki ustawione w rzędzie przed liniami-gałęziami. Przeskakują po

kolei z linii na linię jak z gałęzi na gałąź. Powrót na czworakach na koniec rzędu.

y

y

Najlepszy ogon na świecie – słuchanie opowiadania Ireny Słońskej.

Najlepszy ogon na świecie

Irena Słońska
Była sobie mała wiewiórka z bardzo ładnym ogonem. Wiewiórka była dumna ze swego ogona. Myślała,

że jej ogon jest najlepszy ze wszystkich ogonów na całym świecie.

Jednego dnia mała wiewiórka zobaczyła świnkę ze śmiesznym ogonkiem.

– Jak się masz! – powiedziała mała wiewiórka. – Patrz na mój piękny ogon. To jest najlepszy ogon na

świecie.

– Może tak jest, jak mówisz – powiedziała świnka. – Ale ja wolę swój ogonek.

Mała wiewiórka poszła dalej. Zobaczyła w stawie zielona żabę. Żaba nie miała ogonka zupełnie.

– Dzień dobry! – powiedziała mała wiewiórka. – Patrz na mój piękny ogon. To jest najlepszy ogon na

świecie.

– Tak jest, jak mówisz – powiedziała żaba – ale ja nie chcę mieć ogona. – I wskoczyła do stawu.

Potem mała wiewiórka poszła na łąkę. Tam siedział mały, brązowy zajączek z ogonkiem, jak mała,

biała piłeczka.

– Dzień dobry! – powiedziała mała wiewiórka. – Patrz na mój piękny ogon. To jest najlepszy ogon na

świecie.

– To prawda, co mówisz – powiedział brązowy, ładny zajączek. – Ale mój ogon mi wystarcza.

I skrył się w trawie.

Mała wiewiórka poszła do parku. Tu zobaczyła pawia. Paw spacerował tam i z powrotem po trawie.

– O, jaki piękny ogon – pomyślała wiewiórka. – Paw ma najlepszy ogon na świecie.

Mała wiewiórka pobiegła do domu, do swojej matki i powiedziała:

– Paw ma piękny ogon. To jest najlepszy ogon na świecie.

– Piękne ogony nie są najlepszymi ogonami na świecie – powiedziała matka wiewiórki. – Idź teraz spać.

Wtedy zobaczysz, jaki masz dobry ogonek.

Mała wiewiórka poszła spać. Przykryła się ogonkiem i pomyślała:

– Jak mi ciepło! Mam najlepszy ogon na świecie.

Rozmowa kierowana pytaniami N.: Z czego była bardzo dumna mała wiewiórka?; Jakie spotkała zwierzęta?; Co

mówiła spotkanym zwierzętom?; Dlaczego zmartwiła się, gdy spotkała pawia? Omawianie (i ocena) postępowa-

nia wiewiórki. Wyprowadzanie wniosku – należy doceniać to, co się posiada.

y

y

„Przygoda wiewiórki” – wykonanie zadania z WŚ 10. Opowiadanie, co dzieje się na kolejnych obrazkach.

Wycinanie obrazków i układanie ich w odpowiedniej kolejności – od strony lewej do prawej (kropki na kost-

ce sugerują kolejność obrazków). Próby samodzielnego opowiadania historyjki.

y

y

„Kolorowe wzory” – układanie z mozaiki geometrycznej – tangramu. Układanie dowolnych wzorów z figur

geometrycznych. Nazywanie własnych wytworów.

WŚ 10

WŚ 10, klej,
nożyczki

mozaika
geometryczna
z

WM

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

8

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska, Kinga Łapot-Dzierwa, Maria Śmigla, Robert Małoszowski

Dzień 3.

Ptaki już odleciały

I

II

III

Propozycja zapisu w dzienniku zajęć:
1. Zabawy dowolne w kącikach tematycznych – wdrażanie do porozumiewania się umiarkowanym głosem.
2. „Ptaki” – oglądanie albumów przyrodniczych. Poszerzanie wiedzy przyrodniczej. Rozwijanie zainteresowania

książką jako źródłem wiedzy.

3.

Ćwiczenia poranne – zestaw nr 6.

4. „Karmnik piękny i potrzebny” – zajęcie plastyczne. Rozwijanie procesu percepcji inspirowanej kontaktem ze

środowiskiem naturalnym i dziełami sztuki. Rozwijanie twórczej wyobraźni w czasie analizy tekstu i ilustracji.
Stosowanie zdobytej wiedzy na temat ptaków odlatujących i zimujących w Polsce. Twórcza działalność dzie-
ci z wykorzystaniem określonych środków ekspresji twórczej.

5. „Odlatują ptaki” – zabawa orientacyjno-porządkowa.
6. „Odleciały już ptaki” – ćwiczenia z zakresu profilaktyki logopedycznej w oparciu o tekst P. Siewiera-

Kozłowskiej. Usprawnianie wszystkich mięśni artykulacyjnych.

7. „Berek – kucanka” – zabawa ruchowa w ogrodzie.
8. „Kolorowe piłki” – zabawa z elementem rzutu.
9. Odleciały bociany... – słuchanie wiersza M. Przewoźniaka połączone z wykonaniem zadania „Odleciały, czy

zostały?” z

WŚ. Poznanie ptaków odlatujących do ciepłych krajów: bocian, żuraw, kukułka i ptaków pozo-

stającymi u nas na zimę: wróbel, gołąb, sroka. Doskonalenie analizy i syntezy sylabowej. Wprowadzenie do
globalnego czytania wyrazów:

ptaki, Polska, Afryka. Rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej.

10. „Piórka” – ćwiczenia oddechowe. Rozwijanie wydolności oddechowej. Wdrażanie do zachowywania prawi-

dłowego toru oddechowego.

ŚRODKI DYDAKTYCZNE:

albumy przyrodnicze o ptakach, WSz obraz Józefa Chełmońskiego Odlot żurawi,

farby kryjące (plakatowe, akrylowe), tacki jednorazowe, pędzle, stemple (różne), piłki średniej wielkości,

obrazki: wróbel, gołąb, wrona, bocian, żuraw, kukułka, słoneczko, płatek śniegu, wyraz do globalnego czyta-

nia ptaki, WŚ, klej, kolorowe piórka

Rodzaj zajęć:

y

y

„Karmnik piękny i potrzebny” – zajęcie plastyczne.

y

y

„Odleciały już ptaki” – ćwiczenia z zakresu profilaktyki logopedycznej w oparciu o tekst Patrycji Siewiera-

-Kozłowskiej.

Przebieg dnia:

I

y

y

Zabawy dowolne w kącikach tematycznych – wdrażanie do porozumiewania się umiarkowanym głosem.

y

y

„Ptaki” – oglądanie albumów przyrodniczych. Rozpoznawanie i nazywanie ptaków na obrazkach. Omawianie

ich wyglądu – określanie cech charakterystycznych, np. wróbel – mały, brązowy, krótkie nogi, krótki dziób,

bocian – duży, czarno-biały, długie, czerwone nogi, długi, czerwony dziób. Poznawanie ciekawostek na temat

ich zwyczajów, np. orzeł bielik widnieje na naszym godle, jest największym ptakiem drapieżnym w Polsce,

występuje w górach i nad morzem, jest pod ochroną; sowa śpi w ciągu dnia, a nocą poluje, jest symbolem

mądrości – poznanie powiedzenia sowa mądra głowa.

y

y

Ćwiczenia poranne – zestaw nr 6.

II

y

y

„Karmnik piękny i potrzebny” – zajęcie plastyczne.

Opowiadanie o obrazie dla dziecka i rodzica
Obraz przedstawia koniec jesieni. To czas pożegnań. Ptaki odlatują do ciepłych krajów. Przygotowują się

do odlotu, gromadzą w stada by wspólnie przemierzyć wielką przestrzeń, szczęśliwie dotrzeć do celu.

Będziemy na nie czekać wiosna, pojawią się w znanych i ulubionych przez siebie miejscach. Powrócą by na-

stępnej jesieni na nowo podjąć trud nieustannej wędrówki.

albumy
przyrodnicze
o ptakach

farby kryjące
(plakatowe,
akrylowe), tacki
jednorazowe,
pędzle, stemple
(różne),

WSz

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

9

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska, Kinga Łapot-Dzierwa, Maria Śmigla, Robert Małoszowski

Domek dla ptaszków

Irena Suchorzewska
Dziś w przedszkolu Krzyś i Tomek

Zmajstrowali ptaszkom domek

Jest podłoga, jest i daszek

Żeby mógł się schować ptaszek

Jest na miejsce na okruszki

Dla wróbelka, pośmieciuszki

Jest i gwoździk na skwareczki

Dla łakomej sikoreczki.
Wróbelek

Hanna Ożogowska
Odleciały ptaszki

hen, w dalekie strony.

tylko wróbel na gałęzi

siedzi nastroszony.

Oj, nie żałuj miły ptaszku,

że zostałeś z nami.

Będziemy cię zimą karmić

chleba kruszynami.
Część I – zasilanie percepcyjne

Tym razem na zajęciach będziemy zwracać uwagę na elementy emocjonalne związane z porą roku (póź-

ną jesienią). Pretekstem do pracy będą odloty ptaków, po których robi się nam trochę smutno. Cała

nasza uwaga w trakcie rozmowy z dziećmi powinna być skierowana właśnie na doznania emocjonalne.

Pomoże nam w tym tekst oraz dzieło sztuki. W trakcie analizy dzieła należy zwrócić uwagę na to, jakimi

kolorami został namalowany obraz i z jakim nastrojem są te kolory utożsamiane. Jednocześnie zapozna-

jemy dzieci z gatunkami ptaków, które odlatują na zimę i gatunkami, które zostają. Wprowadzamy ele-

ment odpowiedzialności za pomoc w przetrwaniu zimy. Takie zajęcia będą doskonałym wstępem do za-

gadnień, które pojawią się w bloku tematycznym: Zimą pomagamy zwierzętom (styczeń).
Część II – aktywność twórcza

Jeśli to możliwe, poprośmy rodziców, aby przygotowali nam kilka drewnianych karmników dla ptaków,

które po ozdobieniu wystawimy wspólnie na przedszkolne podwórko. Karmniki powinny być pomalowa-

ne każdy na inny, jasny, pastelowy kolor, farbą emulsyjną. Dzieci podzielone na grupy będą je malowały

w różnorodne wzorki. Będą powstawały karmniki paseczkowe, kropeczkowe, serduszkowe, szlaczkowe

i takie, jakie wymyślą dzieci. Zadbajmy o odpowiednie narzędzia (kropeczki można malować np. patycz-

kami higienicznymi) i dobrą organizację pracy. Ciekawie wyglądają drobniutkie bardzo kolorowe wzorki

na czystych wyrazistych tłach. Ostatnim etapem będzie utrwalenie malowania, już przez dorosłych w do-

wolny sposób.
Część III – omówienie i prezentacja

Wykonane domki dla ptaków możemy wynieść do przedszkolnego ogrodu.

W trakcie omówienia powinniśmy zwrócić uwagę na emocje, jakie towarzyszyły dzieciom podczas zajęć.

W kontekście sytuacji związanej z odlotami ptaków czy analizy obrazu. Jeszcze raz warto zapytać dzieci

jakie kolory kojarzą się nam ze smutkiem i jakie kolory w swoim dziele zastosował malarz.

Oczywiście N. powinien wrócić do gatunków ptaków i do rozmowy o tym, że w trakcie zbliżającej się zimy

różne zwierzęta będą potrzebowały pomocy człowieka.

y

y

„Odlatują ptaki” – zabawa orientacyjno-porządkowa. Dzieci-ptaki w przysiadzie podpartym oczekują na sy-

gnał do odlotu. Dziobią ziarenka – stukanie o podłogę zgiętym palcem, piją wodę – ruchy głowy do góry i do

dołu. Na hasło N.: Odlatują ptaki!, dzieci podnoszą się, układają ramiona w skrzydełka i biegają w gromadce.

Przy powtarzaniu, ptaki mogą utworzyć klucz.

y

y

„Odleciały już ptaki” – ćwiczenia z zakresu profilaktyki logopedycznej w oparciu o tekst Patrycji Siewiera-

-Kozłowskiej.

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

10

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska

Odleciały już ptaki

Patrycja Siewiera-Kozłowska
Wiecie już, jak zwierzęta przygotowują się do zimy? Niektóre z nich szykują się do zimowego snu.

Wiewiórka szuka miejsca w dziuplach na wysokich drzewach (usta są szeroko otwarte, czubek języka do-

tyka kolejno górnych zębów, pracuje apeks, język pionizuje się, wędzidło podjęzykowe jest rozciągane).

Dzik zakopuje przysmaki pod krzaczkami w lesie (usta szeroko otwarte, czubek języka dotyka kolejno

dolnych zębów, pracuje apeks). Polna myszka szuka sobie ciepłej norki (usta zamknięte, język dotyka

górnych i dolnych zębów z przodu, pracuje przód języka, wargi). Niedźwiedź, gdy już się dobrze naje

(na przemian mlaszczemy i oblizujemy wargi), zasypia w swojej gawrze (wciągamy powietrze ustami

z przydechem nosowym aktywizując języczek gardłowy, wypuszczamy z jednoczesnym dźwiękiem [siu]).

A gdy przewraca się na drugi bok cichutko mruczy przez sen (mrrrr, próba mruczenia tylną częścią jamy

ustnej przy zamkniętych ustach – wprawiamy w drgania podniebienie miękkie). Żaba zasypia pod kamie-

niem (język leży nieruchomo na dnie jamy ustnej, usta szeroko otwarte, pracują wszystkie mięśnie artyku-

lacyjne). A gdy na łąkach nie ma już żab, bociany gromadzą się na swoje sejmiki – w tym czasie planują

podróż, toczą głośne rozmowy (kle – kle – kle – dzieci powtarzają onomatopeję) i ustalają, kto leci pierw-

szy, a kto na końcu (kle – kle – kle – powtarzamy). O tej porze sejmiki bocianie już się skończyły, całe

bocianie stada zamachały mocno skrzydłami (frrrrr! – powtarzamy, N. zwraca uwagę na prawidłową reali-

zację dźwięku [f] – górne zęby oparte o dolną wargę) i odleciały! Odleciały też jaskółki (frrrr! – powtarza-

my j.w.), szpaki (frrrrr! – j.w.) i kosy (frrrr! – j.w.)

y

y

„Berek – kucanka” – zabawa ruchowa w ogrodzie. N. wyznacza teren, na którym odbywa się zabawa. Wyjaśnia

dzieciom zasady: berek goni dzieci, kogo dotknie ten przejmuje jego rolę. Berek nie może złapać kolegi,

który szybko ukucnie. N. wybiera berka i daje sygnał do rozpoczęcia zabawy. Berek goni dzieci. Jeżeli nie

udaje mu się złapać nikogo przez dłuższy czas N. wybiera następnego berka.

III

y

y

„Kolorowe piłki” – zabawa z elementem rzutu. Dzieci bawią się piłkami: podrzuć i złap, podrzuć – klaśnij

i złap, odbij od podłogi i złap, odbij – klaśnij i złap, potocz po podłodze i złap zanim się zatrzyma, podrzuć

jedną ręką i złap w obie ręce. N. mówi: Pomyśl i pokaż – jak można jeszcze inaczej bawić się piłką?

y

y

Odleciały bociany... – słuchanie wiersza Marcina Przewoźniaka.

Odleciały bociany...

Marcin Przewoźniak
Odleciały bociany, bo zimą

znika z łąki ich cały jadłospis.

Już szybują ku ciepłym krainom.

Kiedy wrócą? Na wezwanie wiosny!

Odleciały żurawie, bo zima

lodem kryje łąki i jeziora.

Jak tu brodzić i jak tu wytrzymać?

Dla żurawi to najgorsza pora.

Odleciały kukułki, bo przecież

łatwo dostać na mrozie anginy.

W ciepłe kraje się udać najlepiej.

I tam – kuku! – czekać końca zimy.

Rozmowa kierowana pytaniami N.: Jakie ptaki odleciały do ciepłych krajów?; Dlaczego ptaki odlatują przed

zimą? Oglądanie obrazków przedstawiających: wróbla, gołębia, wronę, bociana, żurawia, kukułkę. Podział

ptaków na dwie grupy: odlatujące do ciepłych krajów oraz pozostające u nas na zimę. Wyszukiwanie obraz-

ków przedstawiających ptaki, których nazwy N. wypowiada sylabami. Umieszczanie obrazków przedstawia-

jących ptaki odlatujące do ciepłych krajów obok słoneczka, a obrazków przedstawiających ptaki pozostające

u nas na zimę obok płatka śniegu. Wprowadzenie do globalnego czytania wyrazu ptaki.

y

y

„Odleciały, czy zostały?” – wykonanie zadania z WŚ 39. Wprowadzenie do globalnego czytania wyrazu ptaki.

Nazywanie ptaków na dole strony: wróbel, gołąb, wrona, bocian, żuraw, kukułka – dzielenie ich nazw na sy-

laby. Wskazywanie i nazywanie ptaków odlatujących do ciepłych krajów i pozostających w Polsce. Globalne

czytanie wyrazu Polska. Wprowadzenie do globalnego czytania wyrazu Afryka – wyjaśnienie, że jest to kon-

tynent na który odlatują ptaki. Wypychanie obrazków z dołu strony i naklejanie ich na odpowiednim obrazku.

y

y

„Piórka” – ćwiczenia oddechowe. Dzieci zdmuchują z otwartej dłoni piórko. Zwracanie uwagi na wdech

nosem (usta zamknięte) i wydech ustami.

piłki średniej
wielkości

obrazki, wyraz
do globalnego
czytania

ptaki

WŚ 39, klej

kolorowe piórka

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

11

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska

Dzień 4.

Zimowe mieszkania

I

II

III

Propozycja zapisu w dzienniku zajęć:
1. Zabawy dowolne w kącikach tematycznych – wdrażanie do porozumiewania się umiarkowanym głosem.
2. Kto tu mieszka? – słuchanie piosenki. Zapoznanie ze słowami i melodią. Posługiwanie się nazwami zwierząt

leśnych. Poznanie pracy leśniczego.

3.

Ćwiczenia poranne – zestaw nr 6.

4. Jak Kolczatek szukał mieszkania – słuchanie opowiadania H. Bechlerowej połączone z wykonaniem ćwiczenia

„Sen zimowy zwierząt” w

K2., 13. Uważne słuchanie utworu. Rozumienie zjawiska zapadania w sen zimowy

przez zwierzęta. Wzbogacanie słownika o nazwy przyrodnicze. Rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej.

5. „Zimowy sen” – zabawa orientacyjno-porządkowa.
6. „Jak rośnie i maleje dźwięk” – zabawa z dynamiką. Uwrażliwienie na dynamikę. Reagowanie na sygnał.
7. „Gra w kolory” – zabawa z elementem rzutu w ogrodzie.
8. „Spotkanie na mostku” – zabawa z elementem równowagi.
9. „Kolczatek” – zajęcie plastyczne. Odzwierciedlanie w formie plastycznej wyglądu jeża. Rozwijanie sprawno-

ści manualnej.

10. „Puzzle” – układanie z części obrazków związanych z tematem. Doskonalenie spostrzegawczości wzrokowej.

Wdrażanie do doprowadzenia pracy do końca. Budowanie wypowiedzi poprawnej gramatycznie.

ŚRODKI DYDAKTYCZNE:

CD, obrazki lasu i jego mieszkańców, obrazki: żaba, jeż, żuk, róża, wierzba, liście,

kamień, K2, kredki ołówkowe, szarfy w trzech kolorach: żółte, czerwone, niebieskie, ławka gimnastyczna,

glina, koraliki, wykałaczki, szablony liści, kolorowe kartony, nożyczki, puzzle przedstawiające obrazki zwią-

zane z tematem

Rodzaj zajęć:

y

y

Jak Kolczatek szukał mieszkania – słuchanie opowiadania Heleny Bechlerowej połączone z wykonaniem ćwi-

czenia „Sen zimowy zwierząt” w K2., 13.

y

y

„Jak rośnie i maleje dźwięk” – zabawa z dynamiką.

Przebieg dnia:

I

y

y

Zabawy dowolne w kącikach tematycznych – wdrażanie do porozumiewania się umiarkowanym głosem.

y

y

Kto tu mieszka? – słuchanie piosenki.

Kto tu mieszka?

sł. Anna Bernat

muz. Barbara Kolago
Kręte ścieżki wiodą nas,

Poprzez tajemniczy las,

Hop, hop – echo, jesteś tu?!

Może śpisz w zielonym mchu?

Ref.

Tutaj norka, tutaj gniazdko,

A tam dziupla w drzewie,

Kto tu mieszka? Kto tu mieszka?-

Zaraz wam powiemy!

W norce mieszka rudy lis

W dziupli sowa pisze list,

W gniazdku cicho gwiżdże kos,

Dobrze znamy kosa głos!

Ref. Tutaj norka, tutaj gniazdko...

CD, obrazki lasu

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

12

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska

W lesie każdy ma swój dom,

Wielki jeleń, mała ćma,

Tam gdzie dwa zające śpią

Pan leśniczy chatkę ma!

Ref. Tutaj norka, tutaj gniazdko...

Rozmowa kierowana pytaniami N.: O jakich zwierzętach była mowa w piosence?; Gdzie ma swój dom: lis / sowa

/ kos?; Kto zajmuje się lasem i jego mieszkańcami? Wyjaśnienie na czym polega praca leśniczego: pomaga

zwierzętom przetrwać zimę, dba by w lesie nie rozprzestrzeniły się szkodniki – wycina i wywozi z lasu drzewa

w których zasiedliły się np. korniki; sadzi nowe drzewa. Ponowne słuchanie piosenki połączone z próbą wspól-

nego śpiewania refrenu.

y

y

Ćwiczenia poranne – zestaw nr 6.

II

y

y

Jak Kolczatek szukał mieszkania – słuchanie opowiadania Heleny Bechlerowej.

Jak Kolczatek szukał mieszkania

Helena Bechlerowa
W ogrodzie koło ścieżki stał sobie chochoł i rozmawiał z jesiennym wiatrem. Przyszedł do niego Kol-

czatek. Podniósł do góry nosek i popatrzył na słomianą osobę. Chochoł spojrzał z wysoka, potem ukłonił

się miłemu gościowi.

– Czy mógłbym zamieszkać na zimę pod twoim słomianym dachem? – zapytał jeżyk.

– Zamieszkać u mnie? – zdziwił się chochoł. – Nie, u mnie już ktoś mieszka.

Tego się jeżyk nie spodziewał. Kto może mieszkać pod chochołowym dachem?

– Ktoś bardzo piękny – powiedział chochoł. – Jeżeli zgadniesz, to kto wie, może i dla ciebie znajdzie się

miejsce?

– Ktoś bardzo piękny, mówisz. – A jak ubrany?

– Latem ubiera się w czerwoną sukienkę. Ale teraz śpi, więc, proszę cię, mów ciszej.

– W czerwoną sukienkę, w czerwoną sukienkę... – powtarzał Kolczatek zamyślony – Nie, chyba nie

zgadnę. Powiedz coś więcej.

Chochoł pochylił się niżej i szepnął: – Ona jest podobna do ciebie.

– Do mnie? Nigdy nie noszę czerwonej sukienki. Ani latem, ani zimą.

– Ale masz kolce. I ona też ma kolce.

Jeżyk usiadł i jedną łapką odliczał na pazurkach drugiej:

– Ma kolce, ma czerwoną sukienkę... Nie wiem. Powiedz sam.

Ale chochoł nie chciał zdradzić tajemnicy. Powiedział tylko:

– Przyjdź do mnie w odwiedziny wiosną. Ona się obudzi.

I jeżyk odszedł.

„Przyjdę wiosną i zobaczę, kto mieszkał pod chochołowym dachem. Ale gdzie znajdę mieszkanie na

zimę?”

Nad stawem stała wierzba. Była rozczochrana i trzęsła się na jesiennym wietrze. Trochę ze strachem

zapytał ją Kolczatek, czy da mu na zimę mieszkanie pod swoimi konarami.

Wierzba poruszyła ciemnymi włosami i powiedziała:

– U mnie już ktoś mieszka. Widzę, że masz ciekawy nosek i pewnie chciałbyś wiedzieć kto. Tego ci nie

powiem.

– Powiedz chociaż, jak wygląda – prosił jeżyk.

– Ma płaszczyk zielony jak trawa. Poza tym umie grać.

– Ma płaszczyk zielony jak trawa i umie grać... – powtórzył jeżyk. – Czy na skrzypeczkach? Bo jeżeli tak,

to może świerszczyk?

Ale wierzba odpowiedziała trochę niecierpliwie, bo wiatr targał ją za włosy:

– Za dużo chciałbyś wiedzieć, mój kolczasty gościu. Przyjdź wiosną. Zobaczysz.

Jeżyk spuścił ciekawy nosek.

– Nie pozostaje mi nic innego, jak wrócić do ogrodu; coraz silniejszy wiatr się zrywa.

W ogrodzie za klombem leżał duży kamień. Z jednej strony siwy mech zwisał mu jak broda.

– Czy nie mógłbym znaleźć u ciebie zimowego mieszkania? – zapytał jeżyk grzecznie.

Kamień, który nigdy w życiu nie ruszał się z miejsca, odzywał się też bardzo niechętnie. Mruknął grubo,

tak jakby i głos miał obrośnięty mchem:

– U mnie już ktoś mieszka.

– U ciebie też? Kto?

obrazki

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

13

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska, Malina Sarnowska

– Oho, powiem ci głośno, wicher usłyszy, zawoła mróz, zamrożą mojego lokatora.

– Powiedz chociaż, jak wygląda – prosił jeżyk.

– Jak wygląda? Mały, złoty...

– Mały, złoty? I co jeszcze?

Ale kamień nie odpowiedział już nic. Milczał zwyczajem wszystkich kamieni, tylko przez chwilę jeszcze

drżała mu na wietrze siwa broda.

Jeżyk odszedł w drugi koniec ogrodu. Rósł tam krzak berberysu. Liści tu było na ziemi dużo, brunat-

nych, szeleszczących.

– Czy mogę zamieszkać u ciebie, berberysie?

– Dobrze – zgodził się berberys. – Miękko tu będzie, cicho.

Więc jeżyk zagrzebał się w liście, zwinął się w kłębek i zasnął. Spał, spał, aż przyszła wiosna, a z nią

wszystkie wesołe wietrzyki. Jeden z nich obudził wierzbę nad stawem, drugi szepnął coś chochołowi

do ucha, a trzeci rozwichrzył siwą brodę kamienia. Ostatni dmuchnął w posłanie jeżyka.

Wygrzebał się Kolczatek spod liści i poszedł do chochoła. Ale chochoła nie było przy ścieżce. Stał opar-

ty o płot, słomiany płaszcz miał rozpięty i potargany. Na jego miejscu czerwona róża otrząsała rosę z pąków.

– Witaj! To ty mieszkałaś całą zimę pod słomianym dachem chochoła. Jesteś piękna!

Róża schyliła głowę. Kropelka rosy z jej płatka spadła jeżykowi na nos.

Pobiegł do wierzby. Nie była już czarna i rozczochrana, nie. Miała piękne, jasnozielone włosy, piękne

i pachnące wiosną.

– Kto mieszkał pod jej korzeniami – przypominał sobie jeżyk. – Aha! Ktoś kto ma płaszczyk zielony

i umie grać.

– To ja – odezwała się zielona żabka, która właśnie siedziała pod wierzbą.

– Czy naprawdę umiesz grać? – zapytał jeżyk przyglądając się jej białej kamizelce i rękawiczkom.

– Umiem. Przyjdź nad staw wieczorem, posłuchasz koncertu.

– Przyjdę. A teraz śpieszę się, bo muszę zajrzeć pod kamień.

„Muszę zobaczyć, kto to jest, ten „mały, złoty”?! – myślał jeżyk.

Przyszedł w samą porę: właśnie spod kamienia wybiegła okrągła kuleczka, błyszcząca w słońcu jak dro-

gocenny kamyczek.

– Stój, stój, kto jesteś, „mały, złoty”?! – wołał jeżyk, bo kuleczka już znikała pod młodą trawką.

– Ja? Żuczek. Jestem żuczek.

Jeżyk chwilę patrzył za nim.

– Wszyscy opuścili swoje zimowe mieszkania. Wiosna! Pójdę do róży, zaproszę żuczka i wieczorem

posłuchamy razem koncertu żabek nad stawem.

Rozmowa kierowana pytaniami N.: Dlaczego Kolczatek szukał mieszkania?; Gdzie Kolczatek chciał zamiesz-

kać? (wyjaśnienie określenia chochoł); W którym domku znalazł schronienie na zimę?; Kto mieszkał: w domku

z chochoła, pod wierzbą, pod kamieniem? Na tablicy znajdują się obrazki w rzędzie: wierzba, kopczyk z liści,

kamień, chochoł i obok rozsypanka obrazkowa: żaba, jeż, żuk, róża. Rozwiązywanie zagadek dotyczących

mieszkańców domków i umieszczanie obrazków przedstawiających rozwiązanie zagadek Bożeny Godzimir-

skiej obok obrazków przedstawiających ich domy.

Jeż

Żabka

Ma króciutkie nóżki

i nosek malutki,

igiełkami kłuje,

pod liśćmi zimuje.

W zielonym płaszczu, jak trawa.

codziennie, gdy wieczór zapada,

daje koncert bardzo rada.

Róża

Żuk

To bardzo piękna dama,

w czerwony płaszcz ubrana

Schowana pod dach słomiany,

czeka na wiosenne zmiany.

Mała okrągła kuleczka,

błyszcząca w słońcu złotem,

wychodzi do słoneczka,

gdy wiosna rządzi światem.

y

y

„Sen zimowy zwierząt” – wykonanie ćwiczenia w K2., 13. Łączenie róży, żaby, żuka i jeża z zimowymi miesz-

kaniami. Kończenie kolorowania.

y

y

„Zimowy sen” – zabawa orientacyjno-porządkowa. N. wykleja na podłodze trzy duże koła i oznacza je kolo-

rami szarf. Dzieli dzieci na trzy grupy: niedźwiedzie – zakładają żółte szarfy, wiewiórki – czerwone i jeże –

niebieskie. Dzieci-zwierzęta biegają w tempie podanym na instrumencie perkusyjnym. Na hasło: Stop!, za-

K2. 13, kredki
ołówkowe
szarfy

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

14

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska

trzymują się i słuchają, które z nich muszą już iść spać. Wywołane grupy dzieci wchodzą do odpowiedniego

koła, układają się w nim i zasypiają. Powtarzamy kilka razy zmieniając kolejność zasypiania.

y

y

„Jak rośnie i maleje dźwięk” – zabawa z dynamiką. Dzieci powtarzają za N. pierwsze dwa wersy piosenki:

Kręte ścieżki wiodą nas,

poprzez tajemniczy las.

N. pokazuje, jak gestem dłoni można decydować, czy tekst ma być powiedziany głośno, czy cicho: szeroko rozsu-

nięte dłonie – głośno, dłonie bardzo do siebie zbliżone – cicho. Dzieci obserwują gesty N. i mówią wymienione

wyżej wersy w odpowiedniej dynamice. Oto kilka propozycji: (ukośnik oddziela poszczególne wersy, f znaczy

głośno, p – cicho): f / f, p / p, f / p, p / f, p i coraz głośniej, f i coraz ciszej, p coraz głośniej / coraz ciszej i p. Dzieci

śpiewają piosenkę z nagraniem. N. umawia się z nimi, że powtórzenie pytanie Kto tu mieszka? w refrenie zaśpie-

wają cicho, niczym echo, a zakończenie refrenu Każdy już na pewno wie coraz głośniej, z narastającą dynamiką.

Może któreś z dzieci zaproponuje inną dynamikę?

y

y

„Gra w kolory” – zabawa z elementem rzutu w ogrodzie (P1 s. 98).

III

y

y

„Spotkanie na mostku” – zabawa z elementem równowagi. N. ustawia ławkę na środku i dzieli dzieci na dwie

grupy. Dzieci ustawione przed ławką, jedna grupa z jednej strony, druga po przeciwnej. Na ławkę wchodzi

jednocześnie dziecko z jednej i z drugiej strony. Na środku spotykają się, grzecznie witają i ostrożnie mijają.

Wracają na czworakach na koniec swojego rzędu. Uwaga! Dzieci nie mogą stać zbyt blisko ławki, aby prze-

chodzący koledzy mogli na końcu zeskoczyć.

y

y

„Kolczatek” – zajęcie plastyczne. Formowanie kształtu jeża z gliny, nalepianie oczu i nosa z koralików.

Umieszczanie na jego grzbiecie kolców z wykałaczek. Odrysowywanie szablonów liści na kolorowych karto-

nach, wycinanie i zrobienie z nich posłania dla jeża.

y

y

„Puzzle” – układanie z części obrazków związanych z tematem. Samodzielne wybieranie układanek. Zachę-

canie dzieci do ułożenia całego obrazka. Wypowiedzi na temat jego treści.

Dzień 5.

Zwierzęta szykują się do zimy

I

II

III

Propozycja zapisu w dzienniku zajęć:
1. Zabawy dowolne w kącikach tematycznych – wdrażanie do porozumiewania się umiarkowanym głosem.
2. „Słucham i gram” – zabawa rytmiczna. Wdrażanie do uważnego słuchania. Rozwijanie poczucia rytmu. Gra na

instrumencie perkusyjnym – bębenku.

3.

Ćwiczenia poranne – zestaw nr 6.

4. Zimowe mieszkanie burego misia – słuchanie opowiadania H. Zdzitowieckiej połączone z wykonaniem zada-

nia „Niedźwiedzie zwyczaje” z

WŚ. Uważne słuchanie utworu. Poznanie sposobu zachowania niedźwiedzia

w zależności od pory roku. Dostrzeganie następstwa kolejnych pór roku. Budowanie wypowiedzi kilkuzda-
niowej na określony temat.

5.

Ćwiczenia gimnastyczne – zestaw nr 6. Rozwijanie ogólnej sprawności fizycznej. Ćwiczenie mięśni tułowia.

6. Zabawy dowolne w ogrodzie – zwracanie uwagi na przestrzeganie zasad dotyczących bezpieczeństwa.
7. „Schowaj się szybko” – zabawa z elementem biegu w ogrodzie.
8. „Idzie zima” – zabawa orientacyjno-porządkowa.
9. „Zwierzęta szykują się do zimy” – rozwiązywanie zagadek E. Stadtmüller połączone z wykonaniem ćwiczenia

graficznego „Jeż szykuje się do snu” w

ZG 20. Rozwijanie logicznego myślenia. Rysowanie prostych kształtów

po kropkach i samodzielnie. Nabywanie umiejętności samodzielnego planowania rysunku.

10. Kto tu mieszka – utrwalanie słów i melodii piosenki. Zachęcanie dzieci do śpiewania w małych zespołach.

ŚRODKI DYDAKTYCZNE:

bębenki, obrazki: jeż, wiewiórka, niedźwiedź, historyjka obrazkowa do opowiadania,

WŚ, krej, nożyczki, kartony, kredki, obrazki: suseł, jeż, niedźwiedź, borsuk w norze, żabki, wiewiórka, bocian,

ZG, CD

Rodzaj zajęć:

y

y

Zimowe mieszkanie burego misia – słuchanie opowiadania Hanny Zdzitowieckiej połączone z wykonaniem

zadania „Niedźwiedzie zwyczaje” z WŚ 11.

y

y

Ćwiczenia gimnastyczne – zestaw nr 6.

CD

ławka
gimnastyczna

glina, koraliki, wykałaczki,
szablony liści, kolorowe
kartony, nożyczki
puzzle

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

15

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska

Przebieg dnia:

I

y

y

Zabawy dowolne w kącikach tematycznych – wdrażanie do porozumiewania się umiarkowanym głosem.

y

y

„Słucham i gram” – zabawa rytmiczna. N. wymawia sylabami nazwy zwierząt wygrywając rytm na bębenku,

np. jeż – ćwierćnuta (obrazek); nie-dźwiedź – ćwierćnuta, ćwierćnuta; wie-wiór-ka – ćwierćnuta, ćwierćnuta,

ćwierćnuta. Dzieci grają na bębenkach usłyszane rytmy z jednoczesnym wypowiadaniem nazw zwierząt.

N. pokazuje obrazek, np. jeża a dzieci grają na bębenku odpowiedni rytm.

y

y

Ćwiczenia poranne – zestaw nr 6.

II

y

y

Zimowe mieszkanie burego misia – słuchanie opowiadania Hanny Zdzitowieckiej.

Zimowe mieszkanie burego misia

Hanna Zdzitowiecka
Rozpędzona wiewiórka przysiadła na gałęzi i zdziwiona patrzyła z góry na burego niedźwiedzia znoszą-

cego gałęzie do starego wykrotu pod obalonym wichurą świerkiem.

Była już późna jesień, wiewiórka chciała jeszcze zebrać trochę zapasów, ale ciekawość przemogła.

– Co on robi? – parsknęła.

– Poprawia stary barłóg na zimowe mieszkanie – warknął rudy lis, który właśnie przebiegał pod drze-

wem.

Wiewiórka aż podskoczyła i tupnęła łapkami w gałąź.

– Nie wiedziałam, że niedźwiedź ma mieszkanie. Przez całe lato sypiał w gęstwinie i ani myślał o żadnym

schronieniu.

– Ba, w lecie ciepło, miał pod dostatkiem jagód, korzonków, grzybów, potem żołędzi... ale w zimie co

będzie jadł, kiedy śnieg wszystko przykryje? Toteż jesienią najada się tak, że ma pod skórą całe warstwy

sadła. Spojrzyj tylko, jaki z niego grubas.

– Aha! – przytaknęła wiewiórka.

– Musi mu tego sadła starczyć na całą zimę. Już niedługo położy się spać i będzie spał aż do wiosny. Nie

pierwszą to zimę spędzi w tym barłogu pod wykrotem. Nie rozumiem, jak można tak długo spać i pościć.

Ja wolę upolować coś smacznego od czasu do czasu.

Niedźwiedź, jakby wyczuł czyjąś obecność, odwrócił się w stronę lisa i zaczął węszyć.

– Oj, muszę uciekać! – warknął lis. – On nie lubi, żeby go podpatrywać...

Machnął puszystą kitą i umknął szybko, tylko błysnęło w krzakach jego rude, puszyste, zimowe futro.

Wiewiórka przypomniała sobie o swoich zapasach i także pomknęła pomiędzy gałęzie.

Wkrótce nadeszła zima i niedźwiedź zasnął w swoim zacisznym barłogu. (...)

Rozmowa kierowana pytaniami N.: Co robi niedźwiedź przed zimą?; Dlaczego niedźwiedź przesypia zimę?

y

y

„Niedźwiedzie zwyczaje” – wykonanie zadania z WŚ 11. Wycinanie obrazków i naklejanie ich w odpowiedniej

kolejności na kartonie lub karcie z niezbędnika-WŚ. Opowiadanie, co niedźwiedź robi w kolejnych porach

roku: latem / jesienią / wiosną / w zimie.

y

y

Ćwiczenia gimnastyczne – zestaw nr 6.

y

y

Zabawy dowolne w ogrodzie – zwracanie uwagi na przestrzeganie zasad dotyczących bezpieczeństwa.

y

y

„Schowaj się szybko” – zabawa z elementem biegu w ogrodzie. Dzieci ustawione w gromadkę, N.-Pani Zima

– zakrywa oczy i mówi głośno rymowankę: Idzie zima, sroga zima, kto się szybko nie schowa, ten zimy nie prze-

trzyma! W tym czasie dzieci muszą znaleźć sobie kryjówkę. Kto nie zdąży się schować, ten zostaje pomocni-

kiem Pani Zimy. Przy powtarzaniu zabawy Panią Zimą zostaje wybrane dziecko.

III

y

y

„Idzie zima” – zabawa orientacyjno-porządkowa. Dzieci-zwierzątka biegają swobodnie w różnych kierun-

kach. Na hasło: Idzie zima! zatrzymują się w przysiadzie podpartym i pochylają nisko głowy. Pozostają chwilę

w tej pozycji, po czym znowu biegają.

y

y

„Zwierzęta szykują się do zimy” – rozwiązywanie zagadek Ewy Stadtmüller.

Jesienią jedzenia

sobie nie żałuje .

Zimą w ciepłej gawrze

smacznie pochrapuje.

(niedźwiedź)

bębenki, obrazki

historyjka
obrazkowa

WŚ 11, klej,
nożyczki, kartony

obrazki

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

16

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Bożena Godzimirska, Joanna Wasilewska

Ma borsuk zapasy

na zimowe czasy.

Teraz sobie może

chrapać w swojej ......

(norze)
Całe lato nad stawem

koncerty dawały,

a zimą pod lodem

będą sobie spały.

(żabki)
Orzeszki, szyszeczki

– wszystko chętnie zgarnie,

bo musi przed zimą

napełnić spiżarnię.

(wiewiórka)
Ma swe gniazdo na stodole,

na pewno go znacie.

Chłodną zimę spędzać woli

w cieplejszym klimacie.

(bocian)
Prawdziwy śpioch,

o każdej porze

marzy by spać

jak ...... w norze.

(suseł)
Biorąc przykład

z tego zwierza,

chłopcy strzygą się

na ..............

(jeża)

y

y

„Jeż” – wykonanie ćwiczenia graficznego w ZG 20. Określanie, co znajduje się na dole / górze / środku kartki.

Nazywanie kolorów jesiennych liści, np. żółto-czerwone. Kończenie rysowania jeża i spadających na jeża liści.

Samodzielne rysowanie liści, kolorowanie obrazka.

y

y

Kto tu mieszka – utrwalanie słów i melodii piosenki. Zachęcanie dzieci do śpiewania w małych zespołach.

ZG 20, kredki
ołówkowe

CD

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

17

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Anna Boboryk

TYDZIEŃ 12.

ZWIERZĘTA PRZYGOTOWUJĄ SIĘ DO ZIMY

Wszystkiego, co naprawdę trzeba wiedzieć

o tym, jak żyć, co robić i jak postępować,

nauczyłem się w przedszkolu...

Robert Fulghum

Drodzy Rodzice!

Zachowanie umiaru to niezwykle cenna umiejętność życiowa. Dotyczy ona wielu aspektów życia. Umiar można by określić jako umie-

jętność unikania skrajności, dążenie do równowagi, umiar wiąże się z samodyscypliną i umiejętnością nałożenia sobie zdrowych ogra-

niczeń. Uczenie umiaru w wieku przedszkolnym dotyczy w znacznej mierze sfery materialnej. Umiejętność doceniania tego, co się po-

siada, to wielka sztuka i szczególne wyzwanie we współczesnej konsumpcyjnej kulturze, w której jesteśmy nieustannie zaskakiwani

nowościami i ścigani przez pokusy posiadania nowych rzeczy. O ile dorośli są w stanie w dużo większej mierze oprzeć się reklamom, to

dzieciom dużo trudniej być odpornym na atrakcyjne nowości i trzeba im w tym pomóc.
Wprowadzamy w świat wartości: szacunek, praca, zadowolenie z tego, co posiadamy, samodyscyplina...
Uczymy tego, co najważniejsze:

y

y

Doświadczenia emocjonalno-społeczne:

– rozwijanie postawy poszanowania tego, co się posiada m.in. poprzez rozmowę na ten temat inspirowaną wysłuchanym utworem

i wyciąganie wniosków na temat postępowania bohatera;

– rozwijanie wytrwałości m.in. poprzez wdrażanie do doprowadzenia rozpoczętej pracy do końca;

– rozwijanie poczucia własnej wartości poprzez budowanie wiary we własne możliwości – wypowiadanie się na forum grupy, impro-

wizacje na instrumentach muzycznych, wykonywanie konstrukcji wg własnego pomysłu;

– budowanie poczucia bezpieczeństwa i odpowiedzialności oraz samodyscypliny m.in. poprzez przestrzeganie reguł obowiązujących

podczas zabaw w sali i w ogrodzie, pilnowanie porządku w kącikach zabaw, sprzątanie po sobie.

Doświadczenia sensoryczno-motoryczne i poznawcze:

– rozwijanie sprawności ruchowej, orientacji przestrzennej, poczucia rytmu i reagowania na sygnał, sprawności manualnej i koordy-

nacji oko-ręka; doskonalenie orientacji w schemacie własnego ciała;

– rozwijanie zainteresowania książką i czytaniem m.in. poprzez oglądanie albumów o zwierzętach; wzbogacanie słownictwa o okre-

ślenia związane z tematyką zajęć np.: gawra, sen zimowy; poszerzanie wiedzy przyrodniczej: o nazwy zwierząt leśnych, o wyglądzie

i zwyczajach niektórych zwierząt, o pracy leśniczego;

– rozwijanie umiejętności wypowiadania się i wyciągania wniosków m.in. poprzez budowanie kilkuzdaniowej wypowiedzi na temat

postępowania bohatera; ćwiczenia z zakresu profilaktyki logopedycznej;

– rozwijanie spostrzegawczości, analizy i syntezy wzrokowej m.in. poprzez dobieranie obrazków, których nazwy się rymują, poznanie

graficznego obrazu głoski s (liter s, S) oraz podpisów do obrazków (np. suseł, borsuk, gawra, ptaki, Polska); rozwijanie wrażliwości

oraz analizy i syntezy słuchowej, słuchu fonematycznego – m.in. poprzez wysłuchiwanie głoski s w prostych słowach, dobieranie

słów rymujących się, rozpoznawanie odgłosów zwierząt;

– rozwijanie: pomysłowości i wyobraźni podczas zabaw, prac plastycznych i konstrukcji wg własnego pomysłu; wrażliwości plastycz-

nej m.in. poprzez odzwierciedlanie w formie plastycznej kształtu jeża; zainteresowań muzycznych m.in. poprzez słuchanie utwo-

rów, śpiewanie piosenek, improwizacje na prostych instrumentach muzycznych;

– doskonalenie umiejętności przeliczania elementów w zbiorach, porównywanie liczebności zbiorów z użyciem określeń: najwięcej,

najmniej, więcej, mniej; rozwijanie umiejętności konstrukcyjnych; rozwijanie myślenia logicznego i przyczynowo-skutkowego m.in.

poprzez układanie i opowiadanie historyjki obrazkowej z uwzględnieniem następstwa zdarzeń, używając określeń: najpierw, potem,

później, na końcu.

Jak wspierać dziecko?

Jeśli dziecko ma kłopot z poradzeniem sobie z silnym pragnieniem posiadania nieustannie „nowego”, warto zrobić ćwiczenie, które

polega na narysowaniu prostego planu pokoju, a następnie „pozwoleniu dziecku na spełnienie swoich pragnień”. Każdą z rzeczy, której

pragnie, rysujemy na planie, zapełniając pokój. Zwykle szybko okazuje się, że zaczyna brakować miejsca nie tylko dla upragnionych

rzeczy, ale także dla dziecka. Następnie należy przeprowadzić dziecko przez proces oczyszczania pokoju z rzeczy, tak aby dziecko mogło

w nim funkcjonować – siadać przy biurku, mieć miejsce na zabawę, móc położyć się do łóżka itp.

©

Copyright by Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne sp. z o.o., Warszawa 2014

18

Przygoda z uśmiechem

|

Przewodnik metodyczny

|

Część 1

Wychowanie przedszkolne

AUTORKA:

Anna Boboryk

Warto porozmawiać o... tym, że dobrze jest być, tym, kim się jest, i cieszyć się z tego, co się ma!

Warto mówić dziecku o tym, jak jest drogie, kochane, wartościowe... Warto także podkreślić od czasu do czasu to, że dobrze jest mieć

„te zabawki, te ubrania, to mieszkanie..., które mamy”. Niezwykle pomocne w zainspirowaniu takich rozmów mogą okazać się książki

poruszające temat posiadania i nabywania rzeczy.
Warto poczytać...

Z. Stanecka, Basia i pieniądze, LektorKlett, Egmont

M. Velthuijs, Jak dobrze być żabką, Wilga
W następnym tygodniu potrzebne będą: czapka dla Mikołaja.