FRID INGULSTAD

U TWEGO BOKU

Saga Wiatr Nadziei

część 19

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kristiania, Boże Narodzenie 1907 roku

- Johan? - szepnęła Elise, nie wierząc własnym oczom. Już miała rzucić się mu w

ramiona, ale coś ją powstrzymywało.

Na twarzy Johana pojawił się znajomy serdeczny uśmiech, który tak kochała.

- Nie obejmiesz mnie? - spytał.

Elise spojrzała na Hugo i Isaca. Chłopcy w milczeniu wodzili za nimi wzrokiem.

Żaden z nich się nie poruszył.

Oczywiście, że go przytuli. Nikt nie miał prawa czynić jej wyrzutów z tego powodu,

oto stary przyjaciel powraca do domu z wielkiego świata. Nogi wciąż jednak nie chciały jej

słuchać.

- Więc twój pobyt w Paryżu dobiegł końca? Uśmiech na twarzy Johana zgasł. Nie

zrozumiał?

Nie słyszał o chorobie Emanuela? Johan potrząsnął głową.

- Nie, przyjechałem na święta.

Święta... Tu nad rzeką to słowo miało dziwny wydźwięk. Poza dziatwą szkolną nikt w

tym czasie nie wypoczywał.

- Miałem nadzieję, że napiszesz. - W jego wzroku pojawił się cień urazy, a w słowach

kryła się nutka zdziwienia i rozczarowania.

- Przecież pisałam - zdziwiła się. - Nie dostałeś mojego listu?

Pokręcił głową.

- Pierwszy list spaliłam.

Johan nie poruszył się. Patrzył jej prosto w oczy, czekając na wyjaśnienia.

- Kiedy dostałam list od ciebie, postanowiłam rozmówić się z Emanuelem.

Zamierzałam odejść od niego, ale los chciał inaczej.

Johan słuchał z napięciem.

- Emanuel zachorował. Choroba przykuła go do łóżka. Nie mam pojęcia, czy

kiedykolwiek wydobrzeje.

Obserwowała, jak zmienia się jego twarz, zrazu przestraszona i zaskoczona, potem

pojawił się na niej wyraz zastanowienia.

W końcu pokiwał głową, dając znak, że pojął.

- Usiłujesz mi powiedzieć, że nic się nie zmieni, póki twój mąż jest chory.

Znów chciała podbiec, zarzucić mu ramiona na szyję i powiedzieć, że jest mężczyzną

jej życia, ale nie uczyniła tego. Targały nią uczucia tak potężne, że lękała się dopuścić je do

głosu.

- Tak mi przykro, Johan - szepnęła.

- Mnie też jest przykro.

- Więc potrafisz mnie zrozumieć?

- Potrafię, choć nie ukrywam, że jestem rozczarowany. Sam nie wiem, czego się

spodziewałem. Brak odpowiedzi tłumaczyłem sobie dwojako: że wciąż się wahasz lub że

chcesz sprawić mi niespodziankę. Gdybyś nie miała nadziei na wspólną przyszłość,

odpisałabyś od razu.

Elise pokiwała głową.

- Szkoda, że list do ciebie nie dotarł. W tym pierwszym, tym, który spaliłam,

napisałam, że Emanuel zachorował ze zgryzoty. Miałam zamiar zaproponować mu, byśmy

rozstali się w przyjaźni, więc poniekąd poczułam ulgę. Na wargach Johana pojawił się

zabłąkany uśmiech.

- Nie dane nam jest być ze sobą, Elise. A ja sądziłem, że to właśnie jest nam pisane.

- Ja też tak sądziłam.

Głos się jej załamał, nie była już dłużej w stanie panować nad sobą. W jednej chwili

znalazła się przy Johanie i przytuliła się do niego. Z twarzą przyciśniętą do jego ciepłego, sil-

nego ciała wypłakiwała z siebie cały ten żal, który ściskał jej serce od chwili, kiedy Emanuel

trafił do szpitala.

Johan trzymał ją mocno, głaskał po włosach i plecach, dawał pociechę, sam szukając

pocieszenia.

- Rozumiem cię, Elise, nie sądź, że jest inaczej. Nie możesz opuścić człowieka

przykutego do łóżka. Przeżywasz rozczarowanie równie mocno jak ja, ale jednocześnie czu-

jesz ciężar odpowiedzialności za dom, chorego męża i dzieci.

Pokręciła głową, łkając.

- Nie żałuj mnie. Chłopcy bardzo mi pomagają, nie są już dziećmi. Pracują nawet jako

subiekci w sklepie Emanuela.

Johan odsunął Elise od siebie, spojrzał na nią tkliwie i pogładził delikatnie po

policzku. Po raz kolejny zdumiała się, że ta silna spracowana dłoń ma w sobie taką miękkość

i czułość. Ta sama myśl przyszła jej do głowy dawno temu, kiedy siedziała na kolanach

Johana w kuchni pani Thoresen.

- Moja mała, dzielna Elise. Dlaczego musisz znosić tyle przeciwności losu? - Przytulił

ją mocno, zanurzył twarz w jej włosach i westchnął głęboko. - Nie bój się, kochana. Będę

czekać na ciebie. Choćby miały upłynąć lata, zawsze będę czekać na ciebie.

Elise pokręciła głową.

- Nie, Johan. Nie możesz złamać sobie życia z mojego powodu.

- Robię to dla siebie. Nie ma zresztą mowy o złamanym życiu. Uznaję siebie za

szczęściarza, bo mam o kim marzyć. Poza tym do mnie należy twoja miłość, a to jest

najważniejsze.

- Zasługujesz jednak na to, by mieć rodzinę. Dzieci...

- Przyjdzie jeszcze na to czas, wciąż jestem młody. Elise podniosła głowę i patrząc

mu w oczy, pokręciła nią powoli.

- Emanuel może spędzić w łóżku całe lata. Lekarze nie znają całej prawdy. Długi czas

łudziliśmy się, że się mylą, ale teraz przyszłość rysuje się w ciemnych barwach. Jeśli nigdy

nie odzyska władzy w członkach, to... - Urwała.

- To nie odejdziesz od niego - dokończył Johan. - To niczego nie zmieni, Elise,

zawsze będę czekać. Los był dla mnie łaskawy. Pomyśl tylko, zostałem obdarowany mocą

tworzenia! I dzięki niej mogę zarabiać na życie.

Znowu wybuchnęła płaczem i przytuliła się do niego.

- Ale potrzebujesz kobiety. Pogłaskał ją po włosach.

- Mam kobietę. To, o czym myślisz, nie jest takie ważne. Mężczyzna może żyć we

wstrzemięźliwości, zwłaszcza jeśli potrafi wypełnić dzień wartościową pracą. A kiedy kocha

i jest kochany, cała reszta schodzi na plan dalszy. Nie wątpię, że wolę żyć w taki sposób niż

spędzać dni w małżeńskim stadle, w którym brak miłości. To doświadczenie mam już za

sobą.

- Możesz jednak kogoś pokochać. W Paryżu nie brakuje ślicznotek.

Johan roześmiał się cicho.

- A na co mi Francuzka? Kobieta, która nie zna szumu wodospadu, która nigdy nie

śpieszyła do fabryki w zimnym świetle księżyca? Która nie słyszała wycia syren nad rzeką

Aker i nie widziała licho odzianych dziewcząt pędzących przez most do pracy? Podobieństwa

się przyciągają, jak to mówią. Pasujemy do siebie, Elise. Pamiętamy smród w sieni

Andersengarden, szczury rojące się w śmietniku, ulicznych grajków, rok po roku

śpiewających te same pieśni, Wiemy, jak trudno usnąć, kiedy ciało trzęsie się z zimna, a

żołądek kurczy się z głodu, lecz jednocześnie potrafimy cieszyć się pierwszymi płatkami

śniegu. Umieliśmy płakać ze szczęścia, znalazłszy miedziaka na ulicy, i cieszyć się, kiedy

siostry z misji przynosiły kawałek wyschniętego ciasta przed świętami. Kto tego nie

doświadczył, nie potrafi myśleć ani czuć jak my.

Stała nieruchomo w jego ramionach, wsłuchując się w jego słowa. A kiedy skończył,

dodała cicho: - I każde z nas otrzymało boży dar. Ty potrafisz rzeźbić w glinie, a ja słowami.

Skinął głową.

- Właśnie. Nie wiedzieliśmy tego, kiedy byliśmy dziećmi, a jednak czuliśmy, że łączy

nas coś więcej niż wspólny adres zamieszkania i kłopoty rodzinne. - Znów odsunął ją od

siebie. - Opowiedz mi o książce! Już się ukazała w Norwegii?

Elise otarła łzy i potaknęła z uśmiechem.

- Panna Johannessen, która pracuje w kantorze razem ze mną, twierdzi, że mówi o

niej całe miasto. Nie ma pojęcia, iż ja ją napisałam, i z irytacją nazywa autora wichrzycielem

i socjalistą. W jej ustach to chyba najgorsze obelgi. Twierdzi poza tym, że te historie są

zmyślone. Kiedyś stojąc w kolejce u Magdy na rogu, podsłuchałam, jak o książce rozmawiają

dziewczęta z fabryk. Mówiły, że Magda postanowiła kupić egzemplarz i wypożyczać go za

parę ore. Namawiały się, by ją przeczytać i dowiedzieć się, o kim mowa i kto ją napisał.

- Nie bój się, Elise. Nigdy nie zgadną, że ty jesteś autorką.

- Mam nadzieję.

- Wspomniałaś, że chłopcy pracują w sklepie Emanuela.

- Tak, Emanuel zajął się drobnym handlem. Wynajął w tym celu mały domek na

Maridalsveien. Pewnego wieczora wysłał chłopców, by pilnowali interesu, i Peder sprawił się

najlepiej ze wszystkich.

Johan roześmiał się.

- Wcale mnie to nie dziwi. Nie musisz niepokoić się o jego przyszłość, Elise. Chłopak

da sobie radę.

Elise uśmiechnęła się. Poczuła przypływ radości. Wrócił Johan, wciąż ją kochał,

czegóż mogła chcieć więcej? Oznajmił, że może czekać na nią całe lata, póki Emanuel nie

wydobrzeje. Skoro Anna wróciła do sił, Emanuel też może kiedyś odzyskać zdrowie.

- Co jeszcze napisałaś w liście?

- Że cię kocham, że moje uczucie pozostaje silne i nigdy nie przeminie. Ale także i to,

byś żył własnym życiem i korzystał z szans, które podsuwa ci los.

- To piękne słowa.

- I szczere. Napisałam też, że zaliczam się do tych szczęśliwych ludzi, którym dane

było poznać smak miłości niezostawiającej miejsca na zwątpienie.

Dostrzegła, że jego oczy zwilgotniały.

- Jaka szkoda, że nie dostałem tego listu - powiedział, nie odrywając wzroku od Elise,

ale zaraz potem się poprawił: - Gdybym go jednak dostał, nie przyjechałbym na święta. Więc

może dobrze się stało.

Elise poczuła ucisk w gardle i ogarnęła ją słabość.

- Pomóż mi, Johan! Starałam się być silna i odpychać marzenia, ale kiedy cię widzę i

słyszę twój głos, wszystko inne przestaje mieć znaczenie. Chcę jedynie być z tobą. Na

zawsze.

Jęknął głośno, przyciągnął ją do siebie i pocałował, z początku delikatnie, potem

mocno i namiętnie. Przywarli do siebie z taką mocą, jakby świat miał się zaraz skończyć, jak-

by kolejne pożegnanie przerastało ich siły.

Elise opamiętała się, kiedy usłyszała głosy chłopców. Gwałtownie uwolniła się z

objęć Johana i odwróciła głowę. Zupełnie o nich zapomniała, Hugo i Isac stali wciąż w tym

samym miejscu, przyglądając się im ze zdziwieniem i lekkim zawstydzeniem.

Chyba nigdy dotąd nie widzieli całujących się dorosłych. Hilda i majster zapewne nie

robili tego na oczach Isaca, a ona dawno już nie przytulała się do Emanuela w obecności

Hugo. Zresztą jakby się dobrze zastanowić, to w ogóle rzadko to robiła, jedynie wtedy, gdy w

łóżku Emanuel domagał się swoich praw. Taki był jej wybór, czułości z mężem przestały

sprawiać jej przyjemność.

Kucnęła przed chłopcami i każdemu dała buziaka w policzek.

- Wesołych świąt, Isac. Wesołych świąt, Hugo. Zaczęli chichotać i hasać po kuchni,

krzycząc: - Wesołych świąt, wesołych świąt!

Elise uśmiechnęła się do Johana przez łzy.

- Myślę, że się przestraszyli. Zobaczyli, że płaczę, i nie wiedzieli, co jest tego

przyczyną.

- Powinniśmy byli panować nad sobą w obecności dzieci.

Pokiwała głową.

- Spędzisz święta z Anną i Torkildem? - spytała, żeby zmienić temat rozmowy.

- Tak, przyjechałem wczoraj i zatrzymałem się u nich. Na mój widok Anna rozpłakała

się jak dziecko. Nie wspomniała ani słowem o Emanuelu. O niczym nie wie?

- Nie sądzę. Nie widziałam się z nimi od dnia, w którym spotkałam się z moim

wydawcą. Wtedy przyszli zapytać, jak mi poszło, i bardzo się radowali moim sukcesem.

Powiedzieli też, że dostali list od ciebie. Anna bardzo się martwiła, mówiła, że przeżywasz

trudne chwile.

- Mam to już za sobą.

Nic więcej nie powiedział, a Elise bała się pytać. To irracjonalne, ale opowieści o

zabawach w towarzystwie kobiet wzbudziłyby w niej zazdrość. Nasłuchała się plotek z szalo-

nego życia cyganerii w Kristianii, a paryscy artyści zapewne w niczym jej nie ustępowali.

- Nad czym teraz pracujesz? Masz pomysł na nową książkę?

- Pan Wang - Olafsen, „dżentelmen”, jak nazywa go Peder, zaproponował, bym

napisała książkę o nim właśnie. Może pomogłaby zrozumieć dzieciom z lepszych sfer, że nie

z każdym los obchodzi się łaskawie. I nauczyć dorosłych, iż rzeczy materialne nie są

najważniejsze.

Johan spojrzał na nią zaskoczony.

- Zaproponował, byś napisała książkę o Pederze?

- Pan Wang - Olafsen nie jest taki jak inni - uśmiechnęła się Elise. - Bardzo go bawią

spontaniczne komentarze Pedera i wyraźnie daje do zrozumienia, że darzy chłopca wielką

sympatią. Odwiedziłam go pewnego wieczora.

Zdała mu krótką relację z wizyty, podczas której pan Wang - Olafsen zachęcał ją do

dalszych prób pisarskich.

- Mogę ją przeczytać?

Skinęła głową. Zastanawiała się, jak długo zamierza zostać, ale lękała się zapytać

wprost. Odpowiedź, że wraca za parę dni, wprawiłaby ją w przygnębienie.

- Wpadnę jutro rano do Anny i Torkilda i ci ją przyniosę. Boże Narodzenie to dzień

wolny?

I wtedy przypomniała sobie o rodzicach Emanuela.

- W każdym razie spróbuję. Państwo Ringstadowie pewnie już przyjechali.

- Postaraj się! - Johan spojrzał na nią błagalnie. Drzwi otworzyły się gwałtownie, choć

wcześniej nie słychać było kroków.

- Przepraszam - Hilda była zasapana. - Idzie Paulsen. Elise złapała sweterek i czapkę i

zaczęła pośpiesznie ubierać Hugo.

Hilda roześmiała się.

- Nie macie się czego wstydzić. On wie, że jesteś przyjacielem rodziny, Johan. Nic w

tym dziwnego, że przychodzisz złożyć nam życzenia świąteczne.

Elise kończyła właśnie ubierać chłopca, kiedy majster zapukał do drzwi.

- Przychodzę za wcześnie? - spytał trochę spłoszony. Hilda uśmiechnęła się.

- Ależ nie. Będziesz miał okazję, poznać Johana Thoresena. Właśnie przyjechał z

Paryża na święta. Pamiętasz, opowiadałam ci, że tam studiuje. Zostanie rzeźbiarzem.

Pan Paulsen przywitał się serdecznie z Johanem.

- To ciekawe. Otrzymał pan stypendium państwowe?

Johan skinął głową i wyjaśnił pokrótce, że dzięki pomocy pewnego profesora

przebywał w Kopenhadze, a teraz kontynuuje naukę w Paryżu.

Majster był pod wrażeniem.

- Ten profesor musi pokładać wielką nadzieję w pański talent. Zapewne od dawna

ćwiczy się pan w rysunku?

Johan przytaknął ponownie. Elise dostrzegła, że teraz już odzyskał pewność siebie w

głosie i postawie. Zawsze podziwiała tę jego umiejętność, która pozwalała mu ukrywać

pochodzenie. Miała nadzieję, że majster nie będzie pytał o szczegóły. Kariera Johana zaczęła

się wszak w więzieniu.

- Wystawiał już pan swoje prace?

- Tak, jedną, w Kopenhadze. Wykonaną na podstawie szkicu, który zrobiłem,

pracując u pewnego snycerza w Kristianii.

- Chętnie bym ją zobaczył. Zechciałby pan pokazać mi swoje rysunki któregoś dnia?

Bardzo interesuję się sztuką.

- Z przyjemnością. Wyjeżdżam dopiero po Nowym Roku.

Elise odetchnęła z ulgą. A więc zostanie choć tydzień. W następnej chwili

przypomniała sobie o bolesnej rzeczywistości. Nie mogła spotkać się z Johanem na osobno-

ści, to było zbyt niebezpieczne. Wstydziła się swojej słabości, ale wiedziała, że nie zdołałaby

zapanować nad sobą. Gdyby nie miała przy sobie dzieci, gdyby nie wiedziała, że Hilda wróci

lada moment, już dałaby upust dławionej od dawna namiętności. Johan też by się nie

powstrzymał. Nie ośmieliła się nawet pomyśleć, czym by się to skończyło.

- Będę tutaj jutro. Może dotrzyma nam pan towarzystwa?

Majster tryskał życzliwością. Może dlatego, że rozmawiał z przyszłą sławą

artystyczną?

- Dziękuję za zaproszenie, ale umówiłem się już z Elise, że jutro przyjdzie z wizytą do

mnie i mojej siostry.

Pan Paulsen odwrócił się do Elise.

- Panią też zapraszam, pani Lovlien - powiedział z ożywieniem. - Siostrę pana

Thoresena może pani odwiedzić innego dnia.

- Proszę, Elise! - dołączyła się Hilda. - Musisz korzystać z okazji, póki twoi teściowie

są u ciebie. To jedyna możliwość.

- Zgadzam się - pokiwał głową majster. - Hilda opowiadała mi o sytuacji w pani

domu. Jest nadzwyczaj niezręczna, pani Ringstad. Miałem zamiar pomówić o tym z panią,

ale dotąd nie nadarzyła się sposobność. Jeśli nie zadba pani o siebie, sama wpędzi się pani w

chorobę.

Elise podniosła Hugo i otworzyła drzwi. Nie wiedziała, co odpowiedzieć.

- Porozmawiam z Emanuelem.

- To na nic! - rzuciła zdecydowanie Hilda. - Wcześniej nie miał pojęcia, ile masz na

głowie, a teraz rozumie jeszcze mniej. Znajdź jakąś wymówkę. Powiedz, że jestem chora.

Elise spodziewała się, że majster się oburzy, ale ku jej zdumieniu przytaknął Hildzie.

- To dobry pomysł. A więc spotykamy się tu w czwórkę jutro przed południem.

Zapraszam na porządne świąteczne śniadanie.

Elise zerknęła na Johana. Wyglądał na zadowolonego.

Czyjej odpowiedzialność ograniczała się tylko do Emanuela? Czy nie powinna okazać

troski Johanowi? To nie jego wina, że dał się kiedyś zwieść Lortowi - Andersowi i uwierzył

w jego zapewnienia, że go zdradziła. Nie mógł nic poradzić na to, że Ansgar Mathiesen ją

zgwałcił, a z tego aktu przemocy zrodziło się dziecko. Nie był winien żadnych krzywd,

których doznała. Dlaczego miałaby mieć wyrzuty sumienia wobec Emanuela? Johanowi

pierwszemu obiecała, że będzie dzielić z nim życie, tyle że los zdecydował inaczej.

Zapadł zmrok. Elise nie spojrzała na zegar przed wyjściem. Emanuel wiedział, że

skończyła pracę o trzeciej, i zapewne zastanawiał się teraz, dlaczego jeszcze nie wróciła do

domu.

Ile czasu spędziła z Johanem w kuchni? Nie liczyła upływających minut, ujrzawszy

Johana, zapomniała o całym świecie.

Wielki Boże, jak się teraz wytłumaczy? Miała okłamywać Emanuela i jego rodziców?

ROZDZIAŁ DRUGI

We wszystkich oknach przy Maridalsveien paliły się światła. Zaglądając do niskich

izb, Elise widziała ludzi zajętych przygotowaniami do świątecznego wieczoru. Jedni deko-

rowali choinki wstążkami i koszykami z błyszczącego papieru, inni stawiali na stołach

odświętną zastawę. Po tej stronie rzeki bieda nie była tak dotkliwa, niektórzy mieli nawet

prawdziwe talerze. Pomysł Emanuela nie trafił jej do przekonania, ale może rzeczywiście uda

mu się zdobyć klientów w tej części miasta? Kiedy chłopcy byli w sklepie, interes szedł

całkiem nieźle.

Jej myśli pobiegły do Johana i poczuła, jak serce zaczyna bić przyśpieszonym

rytmem. Spotkanie u Hildy nie było najszczęśliwszym rozwiązaniem, ale Elise zamierzała z

nie - , go skorzystać. W obecności majstra i siostry nie zdobędą się na nic niestosownego.

Zresztą zachowałaby się nieładnie wobec Johana, odmawiając przyjścia. Majster niczego by

nie zrozumiał, a Hilda uznałaby ją za tchórza. Anna też życzyłaby sobie, by spotkała się z jej

bratem, mimo że była osobą z gruntu uczciwą i pobożną. Torkild to co innego, ale on brał

Pismo zbyt dosłownie. Poza tym zostając w domu, Elise nie przestałaby kochać Johana.

Emanuel nie ma nic do gadania, w końcu porzucił ją dla Signe i miał z nią dziecko.

Zeszła ze wzgórza i znalazła się przed sklepem Emanuela, jedynym budynkiem

pogrążonym w ciemności.

W tej samej chwili rozkołysały się dzwony kościoła w Sagene, wzywające na

bożonarodzeniowe nabożeństwo. Zamiast grzeszyć, powinna była zabrać chłopców na mszę.

A ona całowała się z Johanem i nie ukrywała pożądania. Czy za taki występek przysługuje

rozgrzeszenie?

Na szczycie wzgórza pojawił się powóz, dzwony brzmiały miękko i łagodnie w gęsto

padającym śniegu. Z kuchennego okna sączyły się smakowite zapachy. Elise obróciła głowę i

zobaczyła jakiegoś człowieka, ciągnącego ogromną choinę na sankach. Czytała w piśmie

kobiecym, że w domach mieszczan dekorowano drzewka pod nieobecność dzieci. Niektóre

choinki sięgały aż pod sufit, a do gałązek przyczepiano mnóstwo świeczek. Kiedy wreszcie

otwierano drzwi do salonu, dzieci zatrzymywały się w progu zachwycone niezwykłym

widokiem.

W domach, które znała, nie było miejsca na takie ekstrawagancje. Ludziom nie

starczało pieniędzy na drzewko i ozdoby świąteczne, ale to nie umniejszało radości z Bożego

Narodzenia. Przynajmniej w tych rodzinach, w których ojcowie nie przepijali każdego

grosza. Elise przypomniała sobie historię, którą kiedyś opowiedziała jej Jenny. W Wigilię

Marta pojechała do miasta szukać siostry, która gdzieś zniknęła. Późnym wieczorem znalazła

ją na Lakkegata. Matka oznajmiła, że wolałaby ujrzeć córkę w grobie niż w tamtym miejscu,

ale Jenny nie zrozumiała, o co jej chodziło. Siostra zachowywała się dziwnie od chwili, kiedy

jakiś podstarzały mężczyzna podglądał ją podczas kąpieli. Elise podejrzewała, że nie

poprzestał na podglądaniu, bo dziewczyna po tamtym zdarzeniu zmieniła się nie do poznania.

Ojciec jak zwykle się upił i wrócił do domu, niosąc klatkę z dwiema papużkami. Matka

rozpłakała się, wyrzucając mu, że nie kupił nic do jedzenia. Nie mieli nic poza owsianką, a

cukier dawno się skończył.

Elise westchnęła. Radość wieczoru wigilijnego nie była pisana każdemu.

Wreszcie dotarła do Arendalsgaten. Szła szybko, zastanawiając się, jak wytłumaczyć

spóźnienie. Emanuelowi i teściom mogła powiedzieć cokolwiek, ale Pedera nie sposób było

oszukać. Patrząc w jego duże niebieskie oczy, nie potrafiła kłamać. Może zdoła szepnąć mu

na ucho, że spotkała Johana, ale nie chce mówić o tym głośno, by nie irytować Emanuela?

Czy jednak w ten sposób nie uczyła go kłamać?

W oknach jaśniały światła, pani Ringstad musiała zapalić wszystkie lampy i świece. A

może nie będzie musiała niczego tłumaczyć? Może uznają za oczywiste, że dzień pracy się

przedłużył?

W kuchni nie było nikogo, przez uchylone drzwi do pokoju dobiegały jakieś głosy.

Piec buzował, na fajerkach stały garnki, część z nich nie należała do niej. Zrzuciła

szal i rozebrała Hugo. Chłopiec pobiegł do pokoju, a Elise zajrzała ciekawie pod pokrywki.

Żeberka, kiełbasy, mielone kotlety i kapusta. Wszystko wyglądało przepysznie. Sos

był gotowy, ziemniaki obrane. Dziwne, że pani Ringstad nie zaczęła ich gotować.

Nabrała tchu, wyprostowała się i ruszyła do pokoju.

Zdziwiona ujrzała, że Emanuel siedzi na wózku inwalidzkim. Pan Ringstad znalazł

sobie miejsce w fotelu bujanym. Obaj palili cygara, obaj trzymali kieliszki z jakimś złocistym

płynem.

Teść wstał na jej widok.

- A oto Elise! Wesołych świąt, moje dziecko. Biedactwo, musiałaś pracować w takim

dniu? Dzielna z ciebie dziewczyna.

Elise zaczerwieniła się lekko i spojrzała na Emanuela.

- Pożyczyłeś wózek?

- Nie, ojciec mi go kupił. Co za ulga, teraz mogę przemieścić się do kuchni i napalić

w piecu.

- Zamówiłem go przez telefon - wtrącił pan Ringstad - i odebrałem przesyłkę na

Dworcu Wschodnim. Dostaniemy też łóżko od Carlsenów - dodał. - Wozak przywiezie je w

najbliższych dniach. Wstawimy je do pokoju, Emanuel będzie mógł prosto z łóżka przesiadać

się na wózek. Łóżko odsprzeda się, kiedy wróci mu władza w nogach.

Elise rozejrzała się wokół.

- Nie będzie miejsca na inne meble.

- Tak, trzeba je będzie usunąć na jakiś czas. Sofa i stół zostaną, ale fotele, łącznie z

tym bujanym, muszą zniknąć. A tak przy okazji, ten stolik na przybory do palenia jest

przepiękny. Gratuluję.

Elise uśmiechnęła się grzecznie.

- A gdzie pozostali? Na górze?

- Matka zabrała chłopców do kościoła - wyjaśnił Emanuel. - Sądziłem, że skończysz o

trzeciej i do nich dołączysz.

- Przykro mi, nie zdążyłam. To miło ze strony twojej matki, że ich zabrała.

- Ojciec sprowadził dorożkę. Matka nie lubi chodzić po zapadnięciu zmroku i miała

nadzieję, że dotrzymasz jej towarzystwa. Powiedziałem jej, że w Wigilię chętnie chodzisz do

kościoła.

Elise zawstydziła się.

- Jensine jest u pani Jonsen? Emanuel skinął głową.

- Matka od przyjazdu krzątała się w kuchni. Obiad jest prawie gotowy, trzeba jedynie

ugotować ziemniaki.

- Zajmę się tym, przebiorę się i przyprowadzę Jensine.

Ruszyła ku drzwiom rada, że ominą ją kolejne pytania.

Pozostali wrócili, kiedy naciągała na siebie niedzielną suknię. Przez chwilę miała

ochotę włożyć tę piękną z niebieskiej wełny, którą dostała od pani Stangerud, ale się opa-

miętała. Jeśli Signe miała ją na sobie podczas poprzednich świąt, pani Ringstad mogłaby ją

poznać. A to przypomniałoby jej tamten przykry epizod, kiedy Signe obrzuciła ją

wyzwiskami. Elise nie zamierzała psuć świątecznego nastroju niewłaściwym strojem.

Pani Ringstad przywitała się z nią serdecznie. Elise dostrzegła z miejsca, że Peder jest

nie w sosie. Wysłała Kristiana po Jensine i zwróciła się do chłopca.

- Co się stało, Peder? Nie cieszysz się, że mamy święta?

- Tak.

Evert pośpieszył mu z pomocą.

- W kościele nie było skrzata.

Elise zamyśliła się. Peder źle znosił brak zaufania. Może koledzy szkolni nabijali się z

niego, bo twierdził, że widział w kościele skrzata? W tej samej chwili przypomniała sobie

coś.

- Wiesz, co gdzieś wyczytałam, Peder? Że kościelne skrzaty mają dobry słuch i nie

tolerują dźwięku dzwonów. Kiedy rozpoczyna się nabożeństwo, wchodzą do swoich

kryjówek. Gdybyś jednak znalazł się sam w kościele dzień przed Wigilią, zobaczyłbyś, jak

pracowicie odkurzają ławki i robią porządki.

Peder patrzył na siostrę sceptycznym wzrokiem.

- Nie kłamiesz?

- Jakżebym mogła! Przeczytałam to w piśmie, które pani Johannessen przyniosła do

kantoru. Jeśli mi nie wierzysz, poproszę ją, by pożyczyła mi to pismo. Sam będziesz mógł

przeczytać.

Twarz Pedera rozjaśniła się. Chłopiec odwrócił się na pięcie.

- Słyszałeś, Evert? Jeśli mi nie uwierzą, zaświadczysz, że to prawda.

Evert skinął głową z powagą.

- Zaświadczę, że skrzat siedzi za kamieniem i trzyma się za uszy, kiedy biją dzwony.

Peder zdziwił się.

- Skąd wiesz, że trzyma się za uszy i siedzi za kamieniem? Elise tego nie powiedziała.

- Nie, ale ja tak uważam. Sam bym tak zrobił.

- Rozbierzcie się i idźcie do Emanuela i pana Ringstada. My w tym czasie nakryjemy

do wieczerzy.

- Pomysłowa jesteś, Elise! - powiedziała z uśmiechem teściowa, kiedy chłopcy

zniknęli w pokoju.

- Niczego nie wymyśliłam - odrzekła Elise. - Przeczytałam artykuł o dawnych

wierzeniach.

- Te przesądy wciąż są żywe. My też wystawiamy skrzatom miskę kaszy. Co dziwne,

w Boże Narodzenie zawsze jest pusta.

- Więc skrzaty istnieją.

Nie zdążyła powiedzieć nic więcej, bo zjawił się Kristian z Jensine.

- Pani Jonsen jest sama - oznajmił.

- Sama? Sądziłam, że wybiera się do siostry.

- Nic z tego nie wyszło. Siostra wyjechała do swojej przyjaciółki w Kampen.

Elise spojrzała na teściową.

- Miałabyś coś przeciw temu, byśmy ją zaprosili? To bardzo miła i uczynna kobieta.

Bez niej nie dałabym sobie rady.

- Oczywiście, że nie mam nic przeciw temu. Nie mamy jednak dość taboretów, a stół

kuchenny jest za krótki.

- Pożyczymy stół i taborety od pani Jonsen. Kristian, weź Pedera i Everta i biegnijcie

do niej!

Kiedy chwilę później zasiedli do posiłku, Elise potoczyła wokół radosnym wzrokiem.

Było ciasno, ale nie miało to żadnego znaczenia. Oczy Pedera, Everta, Kristiana i Hugo

błyszczały jak świece stojące na stole. Nawet Emanuel zdawał się być zadowolony,

samodzielnie przetoczył wózek do kuchni i zajął miejsce u szczytu. Pani Ringstad ude-

korowała biały obrus gałązkami świerku, przez uchylone drzwi widać było drzewko na

stoliku, ozdobione aniołkami i koszykami z błyszczącego papieru, które Emanuel zrobił w

dzieciństwie.

- Jak dobrze! - westchnął Peder zachwycony. - Czy dla każdego jest kawałek mięsa,

pani Ringstad?

Matka Emanuela roześmiała się.

- Oczywiście. Możesz jeść, ile chcesz. Przypomnij sobie jednak, co się stało, kiedy

przejadłeś się u nas bułeczkami! Zaczniemy modlitwą.

Złożyła dłonie, skłoniła głowę i zaczęła się modlić wyraźnym, podniosłym głosem: -

Boże, dzięki Ci składamy za to, co pożywać mamy Ty nas żywić nie przestajesz, bądź

pochwalon za to, co nam dajesz. Amen.

Peder patrzył na nią ze zdziwieniem.

- On nam daje jedzenie? A ja myślałem, że ty je przygotowałaś?

Emanuel uśmiechnął się z rezygnacją.

- Ależ Peder! Nie pierwszy raz słyszysz modlitwę przed jedzeniem. Poza tym dzieci

nie powinny zabierać głosu przy stole.

Zapadła cisza. Wszyscy jedli w milczeniu, nawet Jensine siedząca na kolanach Elise

bez słowa otwierała usta, by przełknąć zawartość podsuwanej jej łyżeczki.

Elise myślała o Johanie. Siedział teraz w towarzystwie Anny i Torkilda i na pewno

dobrze się bawił. Ta myśl sprawiła Elise przyjemność. Współczuła mu, z pewnością źle

znosił samotność w obcym kraju. Im też nie było łatwo, ale przynajmniej mieli z kim dzielić

przeciwności losu. Teraz zaś powrócił do domu rodzinnego, słyszał szum wodospadu, śpiew

ulicznych grajków, czuł swojski zapach sieni w Andersengàrden; wszystko to wiązało go z

przeszłością i ukształtowało na człowieka, którym był.

Na deser był krem ryżowy z dwoma migdałami. Nagrody za znalezienie migdała,

dwie marcepanowe świnki, stały na tacy. Elise pomodliła się w duchu, by świnki trafiły do

Pedera i Everta, ale szansa na to była niewielka.

Jej teść miał wyraźnie nadzieję na inne rozwiązanie. - Spojrzał na Hugo.

- To dopiero zabawa, prawda, mój mały? - powiedział. - Może znajdziesz coś w

swojej miseczce?

- Małe dzieci nie powinny jeść migdałów - sprzeciwiła się jego żona. - Mogą się

zadławić.

- W takim razie dajcie mu ciasta, wyjdzie na to samo - zgodził się dobrodusznie pan

Ringstad i ponownie zwrócił się do Hugo. - Jak ci było u cioci Hildy? Bawiłeś się z jej

synkiem, twoim kuzynem? - Spojrzał na Elise. - Jak on ma na imię? Isac?

Elise skinęła głową.

- Isac boi. Isac płakać - oznajmił nagle Hugo. - Mama też - dodał beztrosko,

wpychając do buzi kolejny kęs jedzenia.

Pan Ringstad zdziwił się.

- Wygłupiasz się, Hugo. Mama płakała?

Hugo pokiwał głową, nie zaszczycając go spojrzeniem.

Wszyscy odwrócili się ku Elise, a ta miała ochotę zapaść się pod ziemię.

Zmusiła się do uśmiechu. Lekki rumieniec wystąpił jej na policzki. Wszyscy

spodziewali się jakiegoś wyjaśnienia.

- Przyszedł majster Paulsen. Powiedział coś śmiesznego i wszystkich nas rozbawił.

- Mama też - powtórzył Hugo.

Elise poczuła, jak krople potu występują jej na czoło.

- Hugo jest za mały, by zrozumieć. Popłakałam się ze śmiechu.

- . No to musisz nam powtórzyć tę zabawną historyjkę. - Emanuel wyrzekł to zdanie

takim głosem, jakby ją przejrzał.

- Szczerze mówiąc, nie pamiętam jej. Może śmiałam się ze zmęczenia. - Elise

rozgniotła kawałek ziemniaka w sosie.

Jej teść ożywił się.

- Z tego majstra taki zabawny człowiek? Emanuel zaśmiał się sucho.

- Ten epitet w ogóle do niego nie pasuje. Oboje z Elise nie mamy pojęcia, co Hilda w

nim widzi. Po pierwsze mógłby być jej ojcem, a po drugie jest przeraźliwie nudny.

- Może święta wprawiły go w dobry humor - wtrąciła się pani Ringstad. - Może

wychylił świąteczną szklaneczkę trochę wcześniej niż zwykle. Co ty na to, Hugo? Wszak

zrobiliście to samo z Emanuelem? Widziałam dwa puste kieliszki na stole.

- Uznałem, że Emanuel zasłużył sobie na coś mocniejszego po tym, co przeszedł.

Ton jego głosu kazał pani Ringstad zmienić temat.

- Jesteście dzisiaj bardzo eleganccy. Mama kupiła wam nowe ubrania?

Elise chciała kopnąć Pedera pod stołem, ale nie zdążyła.

- Dostaliśmy je od matki Signe. Przyszła do nas z wielką paczką! Właściwie

zamierzała zanieść ją do Armii Zbawienia, ale zostawiła u nas. - Peder obrócił się do siostry.

- Dlaczego nie włożyłaś tej niebieskiej sukni, Elise?

Dziewczyna nie odpowiedziała. Rodzice Emanuela wymienili się spojrzeniami.

- To miło ze strony pani Stangerud - stwierdziła chłodno pani Ringstad i spojrzała na

syna. - A co ty na to?

- Nie miałem nic do powiedzenia. Nie było mnie wtedy w domu.

Pani Ringstad odwróciła się do Elise.

- Nie uważasz, że to wstyd przyjmować rzeczy przeznaczone dla ubogich?

- Tak, w pewnym sensie. Pani Stangerud zostawiła mi wolną rękę, a mnie nie stać na

zakup nowej odzieży. Te rzeczy bardzo się nam przydały.

Pan Ringstad patrzył na nią zdumiony.

- Emanuel opowiadał, że twoja książka ukazała się w Norwegii. Gratuluję! Od czasu

waszej wizyty u nas nie miałem okazji z tobą porozmawiać. Uważam, że książka jest dobra,

ale obawiam się też, że wzbudzi nieprzychylne komentarze.

- Już wzbudziła - przyznała Elise. - Na szczęście ludzie nie wiedzą, że to ja ją

napisałem.

W tej samej chwili przypomniała sobie o pani Jonsen i posłała jej przestraszone

spojrzenie. Pani Jonsen nie usłyszała jednak tej wymiany zdań, siedziała na drugim końcu

stołu pogrążona w rozmowie z Kristianem. Wymieniali uwagi na temat portów we

wschodniej Afryce. Brat pani Jonsen był marynarzem i często przysyłał jej listy z podróży.

Kristian, zafascynowany obcymi krajami i miastami, z ciekawością słuchał jej wywodów.

- Ile kosztuje książka? - wtrąciła się pani Ringstad.

- Pięć koron.

- Dostałaś zaliczkę?

- Tak, sto czterdzieści siedem koron. Niepokoję się jednak stanem zdrowia Emanuela,

więc jestem ostrożna z wydatkami.

Zapadła cisza. Sytuację uratował Peder.

- Słyszał pan, że zostałem subiektem, panie Ringstad? Ojciec Emanuela roześmiał się.

- Doprawdy? A co sprzedajesz? Stoisz koło bramy i wciskasz ludziom obwarzanki?

Peder pokręcił głową oburzony.

- Nie sprzedaję na ulicy, tylko w prawdziwym sklepie. W sklepie Emanuela. W

ostatnim tygodniu sprzedałem więcej niż Schwencke. Sam to przyznał. Na wiosnę będę taki

bogaty jak on. I wtedy rzucę szkołę.

Pan Ringstad spojrzał na syna.

- Wpuszczasz dzieciaki za ladę, Emanuelu? Emanuel skinął głową.

- Tak. Świetnie dają sobie radę. Kristian twierdzi, że Peder potrafi zagadać klientów

na śmierć. Czasami kupują coś tylko po to, by wreszcie wyjść ze sklepu. - Roześmiał się ser-

decznie, najwyraźniej zapomniał już o słowach Hugo.

Peder pokraśniał z dumy.

- Wdowa po Jacobie kupiła wczoraj dzbanek do kawy, chociaż przyszła po linijkę do

mierzenia ciastek.

- I jeszcze warząchew, choć ma dwie w domu - dodał ochoczo Evert.

Pani Ringstad ściągnęła brwi.

- Dlaczego kupiła coś, czego nie potrzebowała?

- Bo mnie pożałowała.

- Pożałowała? - zainteresowała się Elise. - Co masz na myśli?

- Powiedziałem jej, że matka mnie porzuciła - zaczął Peder ze skruszoną miną. - I że

ojciec utopił się w rzece, a właściciel sklepu stracił władzę w nogach. No i że matka Everta

umarła i nikt nie wie, kto jest jego ojcem.

Elise zaczerwieniła się ze złości.

- Jak możesz mówić takie rzeczy, skoro mieszkasz w porządnym domu? Opiekujemy

się tobą z Emanuelem, masz co jeść i gdzie spać. A mama była niedawno, przyniosła jabłka,

dwa słoiki dżemu i trzy butelki soku z czerwonej porzeczki. Przecież wiesz.

Peder zrobił nieszczęśliwą minę.

- Nie kłamałem! - Łzy trysnęły mu z oczu. - Przecież to prawda, że tata się Utopił! A

mama nas zostawiła! Mama Everta nie żyje i nikt nie wie, kto jest jego ojcem.

Elise westchnęła z rezygnacją.

- To prawda, Peder, ale powiedziałeś to wszystko, by wzbudzić współczucie klientki i

coś jej sprzedać, a tak się nie godzi. Nie jesteś biedakiem godnym pożałowania.

- Ale wczoraj trochę byłem, bo o tym wszystkim nie wiedziałem! - Peder rozłożył

ręce, wskazując na stół. - Nie wiedziałem, że pani Jonsen będzie tutaj. Poza tym pociąg mógł

spaść z mostu i rodzice Emanuela mogli się utopić razem z żeberkami i kapustą i jeszcze...

Emanuel powstrzymał go ruchem dłoni.

- Wystarczy, Peder! Mówiłem już, że dzieciom nie przystoi paplać, kiedy dorośli

jedzą.

- Twoja matka zaczęła. Spytała o nasze nowe ubrania. Pani Ringstad pośpiesznie

zmieniła temat.

- Kto to jest ten Schwencke? Jakiś twój nowy znajomy, Emanuelu?

- Znam go od jakiegoś czasu. Kiedyś pomógł Elise uratować chłopca przed

utonięciem i od tego czasu widujemy się. To on pomógł mi znaleźć pomieszczenie sklepowe

przy Maridalsveien i zdobyć towar. Nawet pożyczył mi trochę pieniędzy i nie nalega na

szybką spłatę.

- To musi być bardzo miły człowiek! I na dodatek bardzo zdolny, skoro tak dobrze

zarabia.

- O tak, to znakomity sprzedawca. Prawie tak dobry jak Peder - dodał Emanuel,

mrugając do chłopca.

Peder otarł oczy i uśmiechnął się.

- Znalazłem migdał! - oznajmił pan Ringstad, podnosząc łyżkę.

- A ja drugi! - krzyknął Emanuel. - Od lat mi się to nie zdarzało.

Pani Ringstad roześmiała się.

- Zawsze było nam ciebie żal z tego powodu. Któreś z nas zazwyczaj podkładało

migdał na twój talerzyk.

Emanuel uśmiechnął się.

Obaj otrzymali swoje nagrody i spałaszowali je ze smakiem.

Elise dostrzegła zawiedzione miny Pedera i Everta.

- Zdaje mi się, że pod drzewkiem czekają na was niespodzianki - powiedziała

pośpiesznie. - Najpierw jednak obejdziemy je wkoło, śpiewając kolędy.

- Zmieścimy się wszyscy w pokoju? - powątpiewała matka Emanuela. - Choinka jest

malutka.

- Oczywiście, że się zmieścimy - odrzekł zdecydowanie jej mąż. - Postawimy

drzewko na podłodze i zepchniemy stół do kąta.

Dziwnie wyglądali, tłocząc się wokół małej choinki, ale nie to było najważniejsze.

Oczy chłopców lśniły, Jensine gaworzyła rozkosznie, a Hugo usiłował powtarzać słowa

kolęd.

Tylko szkoda, że nie było Johana. Dzień się jednak kończył i za parę godzin znów go

zobaczy.

Jeśli zdoła się wyrwać z domu.

ROZDZIAŁ TRZECI

Zdecydowano, że tę noc Emanuel spędzi na sofie. Przeniesienie go na piętro po

stromych schodach byłoby bardzo uciążliwe, a zresztą za parę dni pokój i tak miał się stać

jego sypialnią. Rodzice Emanuela zamierzali przenocować u Carlsenów, dokąd przewieźć ich

miała dorożka zamówiona na godzinę dziesiątą. Pierwszy dzień świąt zamierzali znów

spędzić wspólnie.

- Nie spodziewaj się nas zbyt wcześnie. - Matka Emanuela zmarszczyła czoło w

zamyśleniu. - Carlsenowie przeżywają ciężkie chwile. Karolinę nie przyjechała na święta,

wciąż gniewa się, że ojciec ją odprawił. Dzisiejszy wieczór mieli spędzić w towarzystwie

siostry i szwagra, ale obawiam się, że jutro zostaną sami.

- Nie możesz przyprowadzić ich tutaj? - spytał Emanuel.

- Tutaj? - Matka nie ukrywała zaskoczenia. - Nie sądzisz, że i tak jest nas za dużo?

- Lepsze to niż święta w samotności.

- Sądzę, że Betzy i Oscar mają inne zdanie na ten temat, Emanuelu.

Elise przestraszyła się, że teściowie zmienią zdanie i spędzą dzień Bożego Narodzenia

z przyjaciółmi. W takim wypadku nie mogłaby wyjść z domu. Emanuel nie był w stanie zająć

się Hugo i Jensine, a chłopcy wybierali się na sanki. Pani Jonsen nie opiekowała się Jensine

w dni świąteczne.

- Byłoby nam miło, gdyby nas odwiedzili. Jestem im to winna, bo przecież byłam u

nich z wizytą.

- Dziękuję, Elise, to miło z twojej strony, ale nie sądzę, by to był dobry pomysł. Betzy

najlepiej czuje się u siebie. Trudno ją wyciągnąć z domu, zwłaszcza w święta.

Elise znała tok jej myśli. Betzy Carlsen nie przyszłoby do głowy, by spędzić

świąteczny dzień w malutkim domku przy Hammergaten u byłej robotnicy i dzieci

mówiących miejską gwarą. A zresztą nie wiedziała, czym mogłaby ich ugościć. Teściowa nie

wspomniała ani słowem o jedzeniu na kolejny dzień, a Elise nie miała nic poza pieczywem i

kośćmi na wywar.

Pani Ringstad przywiozła ze sobą duże pudło wypieków, ale w ciągu wieczora

zniknęła prawie cała jego zawartość. W tej kwestii możliwości chłopców były

nieograniczone. Teraz Pedera bolał brzuch, a Evert słaniał się ze zmęczenia. Kristian już się

położył, a Hugo i Jensine od dawna byli w łóżkach.

Wszyscy szaleli ze szczęścia, rozpakowując prezenty. Kristian dostał książkę

Cudowna podróż i zaraz z nią gdzieś przepadł. Evert otrzymał harmonijkę, a Peder samocho-

dzik. Cała trójka patrzyła na Elise z radością i zaskoczeniem, spodziewali się raczej jakichś

praktycznych podarków.

Rodzice Emanuela sprezentowali im rękawice i szale zrobione na drutach przez ciotkę

Ulrikke. Jensine dostała piękną sukienkę, a Hugo kolejkę. Elise podejrzewała, że Peder

będzie się nią bawił równie chętnie jak Hugo. Od dawna marzył o kolejce, z zazdrością

spoglądał na tę, którą miał Isac.

Pani Jonsen niewiele mówiła tego wieczora, zapewne speszona obecnością „tych

państwa z Eidsvoll”, jak się wyraziła, kiedy Elise odprowadzała ją do drzwi. Kłaniała się jed-

nak w pas i dziękowała po wielekroć, podkreślając, że była to najpiękniejsza Wigilia w jej

życiu.

Kiedy wszyscy wyszli, w pokoju zrobiło się pusto i cicho. Elise pościeliła

Emanuelowi na sofie, usunęła popielniczkę, sprzątnęła skórki pomarańczy i wyniosła

kieliszki do kuchni, zostawiając sobie zmywanie na następny ranek. Nogi miała ciężkie jak z

ołowiu, w uszach jej szumiało i tętniło w skroniach. Nie wiedziała właściwie, skąd wzięło się

to zmęczenie, zwykły dzień pracy bywał bardziej wyczerpujący.

- Boli mnie głowa - powiedziała zwrócona plecami do Emanuela. - Jeśli do jutra ból

nie minie, wybiorę się na spacer. Świeże powietrze dobrze mi zrobi.

- Nie dziwota, że jesteś zmęczona. Najpierw długi dzień w kantorze, potem długi

wieczór w domu. Dzisiaj zresztą wstałaś wcześniej niż zazwyczaj.

Zaśmiała się nieco sztucznie.

- Trudno, żebym była zmęczona w dzień świąteczny. Mam nadzieję, że nie

przyplątała się mi jakaś choroba. Może przejdę się do Anny po tabletkę przeciwbólową, ona

zwykle trzyma je w domu.

- Do jutra poczujesz się lepiej. Pewnie denerwowałaś się wizytą moich rodziców i

bałaś się, że wieczór źle wypadnie. Pomóż mi dostać się na sofę i połóż się. Możesz pogasić

świece, będę przyglądał się Hammergaten w świetle latarni. Ten widok działa usypiająco:

płatki śniegu tańczące w powietrzu i opadające w migotliwym świetle.

- Nie jesteś śpiący?

- Trudno zasnąć, kiedy w głowie kłębią się złe myśli.

- Myślisz o chorobie? - spytała, odwracając się do niego.

- O tym też. Zapadła cisza.

Może powziął jakieś podejrzenia. Elise nie odważyła się zapytać.

- Myślę również o tobie, o nas i o dzieciach. Jak dasz sobie radę, kiedy zostaniesz

sama?

- Nie mów tak, Emanuelu. Lekarz nie twierdził, że to śmiertelna choroba.

- Ale zapewne i tobie przyszła taka myśl do głowy. Widziałaś, jak postępuje. Zaczęło

się od zawrotów, bólu głowy, potem zacząłem tracić czucie w nogach, a teraz jestem

sparaliżowany. Co mnie dalej czeka?

- Pomyśl o Annie. Wiele lat leżała przykuta do łóżka, a teraz już chodzi nieomal

samodzielnie.

- To co innego. Anna zachorowała, będąc dzieckiem. Mój stan wciąż się pogarsza.

- Lekarz w szpitalu nie wiedział, co ci dolega. Twierdził, że wiele chorób ma podobne

objawy.

- Usiłujesz mnie pocieszyć i powinienem być ci wdzięczny, ale nie tego od ciebie

oczekuję. Bądź szczera i porozmawiaj ze mną o przyszłości. Jeśli w ogóle czeka mnie jakaś

przyszłość.

Elise wyszła do kuchni, zastanawiając się nad jego słowami. Nie mogła mu

powiedzieć, że nie lęka się o przyszłość. Nigdy nie będzie sama, ma przecież Johana. Może

nie zejdą się od razu, może minie rok lub dwa, lecz nigdy nie będzie sama. Kto wie, może

Emanuel znalazłby w tym wyznaniu jakąś pociechę, ale Elise wolała nie ryzykować. Równie

dobrze mogła go zranić, wzbudzić gniew i zazdrość. Mógłby zacząć podejrzewać ją o zdradę,

zacząć śledzić jej kroki. Kiedy leżała w Ulleval, wyznał jej, że kocha ją nad wszystko i nie

może bez niej żyć. Uwierzyła mu, lecz jednocześnie nie potrafiła zrozumieć, iż ktoś, kto

miłuje, może tak bardzo uprzykrzać życie ukochanej. Nie spytał jej o zdanie, kiedy rzucił

pracę i kiedy kupował towar do sklepu. Nie przyznał się, iż wydał miesięczną pensję na

stolik, i nie dawał jej pieniędzy na jedzenie i ubranie. Więc jakże mógł ją kochać?

Kiedy weszła z powrotem do pokoju, Emanuel zdążył się już rozebrać, naciągnąć

koszulę nocną przez głowę i położyć się na sofie.

- Wspaniale! - pochwaliła go. - Nie pojmuję, jak dajesz sobie radę z tym wszystkim.

Emanuel uśmiechnął się.

- Nie codziennie spotykają mnie wyrazy uznania. Warto się było trudzić. Usiądź przy

mnie, Elise. Pomasuję cię, może ból głowy ustąpi.

Przycupnęła na stołku koło sofy. Emanuel ostrożnie rozpuścił włosy, które upięła w

kok na czubku głowy.

- Masz takie piękne włosy - powiedział. - Powinnaś nosić je rozpuszczone.

Elise roześmiała się.

- To coś dla młodych dziewcząt.

- Przecież jesteś młoda. Masz tylko dwadzieścia jeden lat.

- Tylko? - zaśmiała się ponownie.

Nic nie odrzekł, wplótł palce w jej włosy i zaczął masować jej kark. To było miłe

uczucie. Elise rzeczywiście bolała głowa. Nie potrafiła się jednak odprężyć z obawy, że sta-

nie się zbyt natarczywy.

Ale przecież nie może tego zrobić, bo ma sparaliżowane nogi, powiedziała w duchu.

Usiłował wsunąć palce pod kant sukni, ale kołnierzyk był zbyt wąski. Zaczął wolno

odpinać guziki.

- Gorąco tutaj. Zdejmij suknię.

- Jestem zmęczona, Emanuelu. Za chwilę kładę się do łóżka.

- Zaraz sobie pójdziesz, pozwól mi tylko na odrobinę pieszczoty. Nie mogę zrobić

tego, czego pragnę najbardziej, ale i tak dobrze nam z sobą.

Zaczął szarpać materiał.

- Pomóż mi. Mam tyle złych myśli. Może uda mi się o nich zapomnieć choć na

chwilę.

Nie miała serca się sprzeciwiać. Niechętnie ściągnęła suknię przez głowę i powiesiła

ją na oparciu krzesła. W pokoju paliła się jedna świeca, na krześle obok sofy. Ich cienie

poruszały się na ścianie, płomień świecy chybotał się w przeciągu od okna i drzwi. Śnieg

padał gęsto, dom i ulica pogrążone były w ciszy.

Znów zaczął masować jej kark, po czym zsunął dłoń w dół na plecy pod rąbek

bielizny. Westchnął cicho i przesunął ją w przód, usiłując sięgnąć jej piersi.

- Możesz zdjąć resztę? - spytał chrapliwie.

- Zimno mi, poza tym jestem zmęczona.

- Zrób to dla mnie.

- Któryś z chłopców może wejść.

- Przecież śpią. Zrób to dla mnie, Elise! Spraw mi tę przyjemność.

Posłuchała go niechętnie, zsunęła bieliznę, obnażając się do pasa.

Emanuel uniósł się nieco, przekręcił na bok i dotknął jej piersi.

- Masz piękne ciało. Jędrne i zdrowe, mimo że urodziłaś dwójkę dzieci. - Połaskotał

jej sutki, które stwardniały, raczej z zimna niż z podniecenia. Przeszył ją słodki dreszcz. Jak

to możliwe, skoro pożądała Johana? - Ty też masz ochotę, Elise. Proszę cię, połóż się na

mnie.

I znów posłuchała go z niechęcią. Myśl, że będzie musiała mu pomóc, napełniła ją

wstrętem. Dlaczego? Nie wystarczało mu, że z nim została, opiekowała się nim, była jego

pomocą domową i pielęgniarką, że go utrzymywała? Czego jeszcze od niej zażąda? Czy

prawo naprawdę stanowiło, że kobieta musi być we wszystkim posłuszna swemu mężowi?

- Tak, dobrze. Unieś się nieco, bym mógł pieścić twoje piersi.

Elise odwróciła twarz, by ukryć wyraz odrazy.

- Jeszcze chwilkę. Może się uda. Jeśli mi pomożesz.

Elise gwałtownie zsunęła się na podłogę i pozbierała ubranie.

- Dobranoc, Emanuelu. Przykro mi, ale nie mogę. To niewłaściwe. Boję się, że

mogłabym ci zaszkodzić. Nic nie powiedział. I nie życzył jej dobrej nocy.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Obudziła się z uczuciem niepokoju. Nie wiedziała, czy teściowie zjawią się z wizytą,

a nie chciała zawieść chłopców prośbą o opiekę nad najmłodszymi dziećmi. Obiecała im

wszak, że będą mogli pójść na sanki. Rzadko mieli okazję do zabawy, praca i nauka

wypełniały im całe dni.

Niepokój zamienił się w irytację, choć Elise starała się jej nie okazywać. W końcu

było Boże Narodzenie, a poprzedniego dnia wszyscy przeżyli jedną z najpiękniejszych

Wigilii w ich życiu. Chłopcy wciąż byli radośnie podekscytowani. Poczuła ulgę, kiedy

zamknęły się za nimi drzwi.

Napaliła w pokoju i zapaliła lampy dla Emanuela. Przewinęła Jensine, posadziła Hugo

na nocniczku, a potem zamierzała zająć się mężem.

Żeby tylko niczego się nie domyślił! Choć powtarzała sobie, że nie robi niczego

złego, to poczucie winy jej nie opuszczało. Było jej żal Emanuela. Świadomość, że może

nigdy nie podniesie się z wózka inwalidzkiego, musiała być straszna. Emanuel zdradził ją i

zachowywał się podle wobec niej, ale nie darzyła go nienawiścią. Nie miała ochoty się mścić,

odpłacać pięknym za nadobne. Mimo jego przewin darzyła go szacunkiem i chciała być mu

przyjacielem. Ale nie żoną.

Kiedy skończyła zajmować się dziećmi, wzięła ich zabawki i zaniosła do pokoju.

Emanuel śledził ją wzrokiem.

- Jak się dzisiaj czujesz? Wciąż boli cię głowa? Przytaknęła, nie patrząc na niego.

- A jak ty się czujesz?

- Tak samo. Szkoda, że nie możesz wyjść na powietrze. Bardzo bym chciał, ale boję

się wziąć na siebie odpowiedzialność za Hugo i Jensine.

- Dobrze to rozumiem. Przejdę się, jak zjawią się twoi rodzice.

- Zapewne nie zjawią się tak szybko. Boją się urazić panią Carlsen.

- Może przekonają ją do wizyty u nas?

- Nie sądzę. Słyszałaś, co powiedziała matka. Pani Carlsen najlepiej czuje się u siebie.

- Ale przecież wychodzi? Do teatru, na spotkania towarzyskie.

Emanuel nic nie odrzekł, ale Elise znała jego myśli.

- Pomasuję cię, kiedy skończymy z toaletą. Zwykle ból głowy nie trzyma się ciebie

tak długo.

- Dzisiaj masaż mi nie pomoże. Mam wrażenie, że głowa mi pęknie.

- Coś innego ci dolega? - Emanuel spojrzał na nią badawczo. - Jesteś taka

niespokojna.

Elise schyliła się po zabawkę, by uniknąć jego wzroku. Jej policzki płonęły.

- Ostatnio mieliśmy sporo pracy w kantorze.

- Ktoś jeszcze komentował twoją książkę? Ktoś cię uraził?

Elise pokręciła głową.

- Panna Johannessen wspomniała, że w którejś z gazet ukazała się recenzja. Nie

miałam okazji zapytać, w której.

- Może Torkild coś wie na ten temat, zazwyczaj jest dobrze zorientowany. Jeśli zjawią

się rodzice, możesz zajść do nich i zapytać. Przy okazji się przewietrzysz.

Emanuel ożywił się, wzmianka o recenzji wyraźnie go zainteresowała. Sam o tym nie

wiedząc, dał jej pretekst, którego potrzebowała.

Dobry Boże, niech teściowie się zjawią, pomodliła się w duchu. Emanuel nie będzie

miał żadnych podejrzeń, kiedy wyjdzie. Elise poczuła ulgę.

Posmarowała jego kromki chleba grubszą warstwą masła i zaparzyła świeżą kawę. Te

gesty pomagały jej stłumić wyrzuty sumienia.

- A ty nic nie zjesz? - spytał zatroskany.

- Nie jestem głodna. Wypiłam kubek kawy, kiedy chłopcy jedli śniadanie.

- Kawy z fusów, jak się domyślam - uśmiechnął się. Odwzajemniła uśmiech,

sprzątając ze stołu. - Zawsze myślisz o innych, nigdy o sobie. Musisz zacząć dbać o siebie,

Elise. Jesteś taka chuda. I blada.

Podeszła do okna. Rozjaśniło się, ale niebo wciąż zaciągnięte było chmurami.

Zapowiadała się śnieżyca. Poprzedniego dnia chłopcy pracowicie odśnieżali ulicę. To była

ciężka praca i Elise miała nadzieję, że pogoda oszczędzi im powtórki.

Ziąb ciągnął od okien, wyraźnie się ochłodziło.

- Prognozy się sprawdzają, zapowiada się mroźna i śnieżna zima.

Emanuel westchnął ciężko.

- W gazecie pisali, że pokrywa na Sarabraten wynosi siedemdziesiąt pięć

centymetrów. To dużo, zima ledwie się zaczęła.

- Mam nadzieję, że pogoda się odmieni. Kiedy idę do pracy, śnieg zalega na ulicach, a

Hugo krzyczy, kiedy płatki opadają mu na twarz.

Emanuel westchnął raz jeszcze.

- Chciałbym móc się nim zająć. Byłbym jednak bezradny, gdyby coś się stało.

- Nie myśl o tym. Hugo dobrze się czuje u Hildy. Może bawić się z rówieśnikiem.

- Usiądź przy mnie. Nie musisz tak się krzątać w świąteczny dzień. Dawnymi czasy

nie wolno było wykonywać żadnych prac w Boże Narodzenie poza tym, co absolutnie

niezbędne.

Elise obróciła się i spojrzała na męża.

- Pewnie brak ci kościoła? Emanuel pokiwał głową.

- W domu chodziliśmy na nabożeństwo w Wigilię i Boże Narodzenie. To były wielkie

uroczystości, ludzie przyjeżdżali saniami, na pagórku przed kościołem szpilki nie można było

wcisnąć.

Jego twarz ożywiła się. Wspomnienia z dzieciństwa nie zawsze są złe, pomyślała.

- Zawsze pragnęłam przeżyć Gwiazdkę na wsi. Uśmiechnął się, ostatnio rzadko się

uśmiechał.

- Powinnaś. Chłopcy też. Nastrój jest wyjątkowy, kiedy sanie suną szeregiem, a z

oddali dobiega głos dzwonów. Śnieg skrzypi pod płozami, a światło pochodni jest jak sznur

pereł. A u góry kruczoczarne niebo upstrzone gwiazdami. Za każdym razem miałem łzy w

oczach.

Elise zrobiło się go żal. Tak wyglądały kiedyś jego święta. Wyobraziła sobie duże

pokoje w domu Ringstadów rozświetlone lampami, z choinką sięgającą sufitu. Stół uginający

się pod ciężarem jedzenia, zapach pieczonego ciasta i ogień strzelający wesoło w piecach i

kominkach. Do wieczerzy zasiadali odświętnie ubrani ludzie, panowie we frakach, panie w

jedwabnych i aksamitnych sukniach, usługiwały im pokojówki.

A teraz leżał na sofie, nie mogąc się poruszyć, w pokoju tak małym, że trzeba było

usunąć większość mebli, by wstawić łóżko. Gdyby nie jego rodzice, nie mieliby

świątecznych wypieków, a wieczerza wyglądałaby znacznie skromniej. Pomyślała, że ich

związek nie ma najmniejszego sensu. Powinien zostać w Ringstad i prowadzić życie, do

którego przywykł. Po dolegliwościach sercowych jego matka bardzo złagodniała. Gwałtowne

scysje z dzieciństwa zapewne już nigdy się nie powtórzą. Siedział spokojnie i przyglądał się

jej.

- O czym myślisz?

- Wyobrażam sobie wasz dom w świąteczny czas. Oczy Emanuela rozbłysły.

- Matka miała smykałkę do urządzania przyjęć. Dalecy i bliscy krewni przyjeżdżali do

nas i mieszkali u nas przez wiele dni. Dom wypełniał śmiech i gwar, wszędzie były ozdoby

świąteczne i udekorowane stoły. Póki mieliśmy gości, matka nie traciła humoru. Bawiliśmy

się w gry towarzyskie, chodziliśmy wokół choinki, śpiewając kolędy, jadaliśmy obficie i

jeździliśmy z wizytami do sąsiadów, zabierając ze sobą wszystkich przyjezdnych - dodał z

uśmiechem. - Czasami wokół stołu zasiadało trzydzieści, nawet czterdzieści osób.

- Pewnie ci tego brak.

- Czasami, nie za często. Rzadko wracam do tamtych chwil. Co było, to było. Życie w

Ringstad należy do przeszłości. Świąteczne wspomnienia też.

- Przecież nie musi tak być - stwierdziła. Uśmiech zgasł na jego wargach.

- Uważasz, że wydobrzeję?

- Tak. Nikt nie twierdzi, że to niemożliwe. Wbił w nią wzrok.

- Wierzysz w to?

Emanuel nie chwytał się nadziei, nie błagał o litość. Żądał szczerej odpowiedzi.

- Nie przestanę wierzyć, póki nie mamy pewności.

Te słowa odniosły właściwy skutek. Emanuel pokiwał powoli głową.

- Może masz rację, może zbyt ponuro patrzę w przyszłość.

- Musisz wierzyć, Emanuelu. Wiara przenosi góry. Cuda się zdarzają.

Ta myśl i jej dodała otuchy. Wstała i podeszła do drzwi kuchennych.

- Chyba jednak zjem kawałek chleba.

Przedpołudnie wlokło się niemiłosiernie. Elise co rusz zerkała na zegar z kukułką. Z

każdą upływającą godziną jej nadzieja topniała.

Nie była w stanie usiedzieć spokojnie. Nie mogła zająć się cerowaniem czy naprawą

odzieży, bo był dzień świąteczny i Emanuelowi by się to nie spodobało. Do czytania nie

miała nastroju. Hugo bawił się grzecznie w kąciku, ale Jensine zaczęła marudzić. Elise wzięła

dziewczynkę na ręce i podeszła do okna, by wypatrywać Ringstadów. Spotkało ją

rozczarowanie.

Emanuel podniósł oczy znad książki, którą pożyczył od Schwenckego.

- Co z tobą, Elise? Jesteś dziś bardzo niespokojna.

- Wciąż boli mnie głowa, chciałabym już, żeby twoi rodzice się zjawili.

- Nie powinnaś była puszczać chłopców na sanki. Mogliby ci pomóc.

- Nie miałam serca im odmówić. Tak rzadko mają okazję się pobawić.

- Zazwyczaj im nie odmawiasz. Bardzo ich rozpieszczasz - dodał z naganą w głosie.

Elise poczuła przypływ irytacji.

- Nie uważam, by byli rozpieszczeni. Właśnie opowiadałeś mi o swoim dzieciństwie,

porównaj je z dzieciństwem chłopców. Już przecież przykazałeś im, żeby całe wakacje

spędzili za ladą sklepu.

- W takim razie idź na spacer, póki Jensine śpi. Jakoś zajmę się Hugo.

Elise wyczuła napięcie w jego głosie. Pokręciła głową.

- Nie mogę. Co zrobisz, jeśli Hugo złapie coś, czego nie powinien dotykać, przewróci

się, uderzy lub oparzy przy piecu?

Nic nie odpowiedział.

Elise westchnęła ciężko i zaczęła przewijać Jensine. Rozczarowanie sprawiło, że

czuła się poirytowana, ale uznała, że nie powinna dać tego poznać po sobie. Emanuel na to

nie zasłużył.

Johan z pewnością też był rozczarowany. Przecież cieszył się, że przyjdzie, że pobędą

chwilę razem. Z przyjemnością wysłuchałaby opowieści o Paryżu, o jego pracy, chciała

zapytać go, jak długo zamierza zostać na obczyźnie. Teraz to już nieważne, Johan stracił

zapewne nadzieję na spotkanie. Skoro nie udało się dzisiaj, nie uda się w kolejne dni. Johan

nie wiedział wprawdzie, że Evert i Peder obiecali pomóc Emanuelowi w sklepie przez całe

świąteczne wakacje, a Kristian zamierzał do nich dołączyć, jak tylko skończy pracę u

wozaka, ale rozumiał przecież, że coś jej przeszkodziło w przyjściu. Zdawał sobie wszak

sprawę, że zrobi wszystko, by się z nim zobaczyć.

Coś dławiło ją w gardle. Johan miał rację: nie było im pisane, by być razem. Nié mieli

nawet prawa darzyć się miłością.

Było już po dwunastej i Elise straciła wszelką nadzieję, kiedy usłyszała jakieś głosy

na zewnątrz. Emanuel podniósł wzrok znad książki.

- Idą rodzice.

- Jesteś pewien, że to oni?

- Głosu matki nie sposób pomylić z innym. Idź na spacer, Elise. Zajrzyj do Anny i

Torkilda i zapytaj o tę recenzję.

- Może powinnam najpierw podać im kawę?

- Wyjaśnię im, że musisz się przewietrzyć. Matka potrafi przyrządzać kawę.

Z reakcji pani Ringstad Elise domyśliła się, że jej zamiar nie przypadł teściowej do

gustu.

- Wychodzisz? Przecież właśnie się zjawiliśmy! Emanuel pośpieszył jej z odsieczą.

- Elise idzie do Anny i Torkilda, żeby pożyczyć gazetę, w której zamieszczono

recenzję książki. Nie mogła uczynić tego wcześniej, bo nie chciała zostawiać mnie samego z

dziećmi.

- Mieliśmy wypić razem kawę. Jest Boże Narodzenie. Pan Ringstad odwrócił się do

syna.

- Recenzja, mówisz? To bardzo ekscytujące! - I zwracając się do Elise, dodał: - Idź,

Elise! Damy sobie radę. Marie zaparzy kawę, a my wypijemy po szklaneczce z Emanuelem.

Pani Ringstad wciąż była niezadowolona, ale nie powiedziała ani słowa.

W chwilę potem Elise zamykała za sobą furtkę.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Ruszyła w dół Sandakerveien, by uniknąć spotkania z chłopcami lub znajomymi.

Mogła pójść lewym lub prawym brzegiem rzeki, dystans był ten sam, ale chłopcy mieli

zwyczaj bawić się na wzgórzu przy Maridalsveien.

Kiedy zbliżała się do Andersengarden, serce zabiło jej mocniej. Może Johan wciąż

tam był? A może, znużony oczekiwaniem, podziękował gospodarzom i poszedł do domu?

Rzuciła spojrzenie ku oknom. Powinna wejść i zapytać o recenzję, ale nie było na to czasu.

Zresztą nie wypadało tak po prostu wpaść jak po ogień i ruszyć dalej.

W oknie kuchennym domku majstra paliło się światło. Cała Hilda, jak można palić

lampę za dnia? Co się z nią stanie, kiedy majster zniknie z jej życia? Takie nawyki są

kosztowne.

Serce biło jej w piersi. Skąd brały się te emocje? Znała Johana na wylot, byli wszak

nie tylko parą, całe dzieciństwo spędzili na wspólnych zabawach. Jeśli nie zdoła zapanować

nad sobą, pan Paulsen gotów powziąć podejrzenie, że coś jest między nimi. To by mu się nie

spodobało, Elise miała przecież męża. Kto wie, może nawet zwolniłby ją z pracy.

Nabrała tchu, by się uspokoić. Posiedzę tylko z Hildą, majstrem i Johanem i wypiję

kawę, powtarzała sobie w duchu. Niewiele to pomogło, uczucie niepokoju nie chciało

ustąpić.

Drzwi otworzyły się, zanim zdążyła zapukać, i w progu ukazała się Hilda.

- Widziałam cię z okna. Późno się zjawiasz!

- Nie mogłam wyjść, zanim rodzice Emanuela się nie zjawili. Niemal już straciłam

nadzieję.

Hilda spojrzała na siostrę ze współczuciem.

- Mogłaś wziąć dzieci ze sobą.

- Bałam się, że to ci się nie spodoba, skoro on tu jest.

- Siedzą w pokoju. Johan pokazał Paulsenowi swoje rysunki i Paulsen jest pod

wrażeniem. Powiedział, że zademonstruje je swoim wpływowym znajomym.

Elise zrobiło się ciepło z radości. Hilda nie ruszyła się z miejsca, studiując ją

krytycznym wzrokiem.

- Nie stać cię, by kupić sobie płaszcz i kapelusz? Ubierasz się jak, nie przymierzając,

robotnica czy przekupka z targu.

- Dostałam piękną niebieską suknię od pani Stangerud, ale nie odważyłam się jej

włożyć, bo należała do Signe.

Hilda spojrzała na nią przerażona.

- Zamierzasz chodzić w rzeczach kochanki twego męża?

Elise uniosła podbródek.

- Suknia jest piękna.

- Nie masz za grosz honoru?

- Nie stać mnie na honor, ledwie opędzam cotygodniowe wydatki. - Elise podeszła do

drzwi do pokoju. - Jedliście już?

- Nie, czekaliśmy na ciebie.

Na jej widok majster i Johan unieśli się z krzeseł. Elise podała dłoń panu Paulsenowi i

złożyła mu życzenia świąteczne. Potem odwróciła się do Johana.

Jego niebieskie oczy jaśniały radością. Długo przytrzymał jej rękę w swojej ciepłej

dłoni.

- Jak dobrze, że przyszłaś.

- Ledwie mi się udało. Rodzice Emanuela przyszli niedawno, a nie mogłam zostawić

go samego z małymi dziećmi - powiedziała, trochę zbyt głośno i za szybko.

- Jest aż tak bezradny? - wtrącił się majster, głęboko poruszony.

- Tak, niestety - odrzekła Elise. - Obie nogi ma bezwładne i porusza się na wózku.

Gdyby dzieciom przydarzył się jakiś wypadek, nie byłby w stanie zareagować.

Pan Paulsen pokręcił głową.

- Co za los! Dobrze, że ma panią, pani Ringstad. Co on robi całymi dniami? Czy ktoś

dotrzymuje mu towarzystwa?

- Teraz są u nas jego rodzice, ale na co dzień musi radzić sobie sam. Dużo czyta,

pożycza książki od przyjaciela.

Hilda postawiła na stole półmisek z kanapkami, kiełbasą i żeberkami na zimno. Na

osobnym talerzu podała stopki wieprzowe w marynacie. Elise poczuła ssanie w żołądku.

- Mówisz o Schwenckem? - spytała Hilda. Elise przytaknęła.

Ku jej zdziwieniu Hilda zmarszczyła czoło.

- Co wy właściwie o nim wiecie?

- Że jest bardzo zdolnym kupcem. Emanuel mówi, że Schwencke zdąży sprzedać

towar, zanim trafi na półki - roześmiała się Elise.

Hilda była poważna.

- To dziwne. Sklep leży na uboczu. Chodzę tamtędy przedpołudniami i jeszcze nie

widziałam w środku klientów.

Tym razem roześmiał się pan Paulsen.

- To miałaś pecha, Hildo. Czym on handluje, pani Ringstad?

- Drobnym towarem, głównie sprzętem kuchennym. Ma też droższe rzeczy,

świeczniki, filiżanki z porcelany, ozdoby. Jego dom jest pełen pięknych przedmiotów.

- Hm. I nazywa się Schwencke?

-

Paul Georg Schwencke. Sklep mieści się na Maridalsveien, niedaleko

Arendalsgaten. Trudno nie trafić.

- Z pewnością zajrzę w to miejsce.

Zasiedli do stołu i Hilda nalała wszystkim kawy.

Elise znalazła się na - sofie obok Johana. Johan sięgnął po jej dłoń pod stołem.

Strumień gorąca przepłynął przez jej ciało i była gotowa siedzieć tak całą wieczność. W

pokoju panowało przyjemne ciepło. Hilda i pan Paulsen tryskali uprzejmością, stół uginał się

pod ciężarem pysznego jedzenia, a zapach świeżo parzonej kawy łaskotał nozdrza. Było jak

w bajce, nie mogłoby być lepiej nawet, gdyby zostali sami. Wtedy bowiem musieliby

walczyć z pożądaniem lub dać upust żądzom, a potem cierpieć z powodu wyrzutów

sumienia. A teraz było cudownie. Rozkosznie i wbrew pozorom niewinnie.

Musieli puścić dłonie, by zabrać się do jedzenia, ale Johan wykorzystał ten moment i

przysunął się do Elise. Oparł się udem o jej udo, sprawiając, że znów poczuła falę gorąca.

Nie wiedziała, co je i czego dotyczy rozmowa. Pokój spowijała mgła, w świadomości

Elise istniał tylko Johan. I jej własna tęsknota.

Słowa majstra przywołały ją do rzeczywistości.

- Żal mi autora, to chyba najostrzejsza krytyka, jaką zdarzyło mi się przeczytać. W

pełni zasłużona, ale i tak uważam, że taka recenzja to cios. Samson tłumaczy autora,

twierdząc, że historie nie są zmyślone, ale ten człowiek nie ma chyba piątej klepki. W

każdym razie nie zachowuje się i nie mówi jak inni.

Hilda i Elise wymieniły się spojrzeniami.

Johan też się ożywił.

- O jakiej książce mowa?

- Ukazała się niedawno pod tytułem Podcięte skrzydła. Jakiś młodzieniaszek,

zapewne zbuntowany syn z dobrego domu, spisał kilka opowieści, które mają przedstawiać

życie ubogich ludzi znad rzeki Aker. Biedak nie ma pojęcia, o czym pisze. Twierdzi na

przykład, że dziewczęta wyrzuca się z pracy w fabryce za spóźnienia i że wiele z nich idzie

na ulicę, by zarobić na życie. Słyszał kto podobne bzdury? Ten, kto spóźni się dwukrotnie z

rzędu, nie zostaje wpuszczony do fabryki przed godziną dwunastą i potrąca mu się resztę

tygodniówki, ale przecież nie traci zatrudnienia! Autor wspomina o robotnicy, która rzuca się

do wodospadu, utraciwszy robotę. Poczułem się dotknięty, bo przędzalnia leży koło mostu i

czytelnicy mogą powziąć podejrzenie, że rzecz cała nas dotyczy. Całkiem niedawno gazeta

„Verdens Gang” wydrukowała podobną historię. Podejrzewam, że autorem jest ten sam

człowiek. Wiem, że pewna młoda niezamężna kobieta odebrała sobie życie w ten sposób, ale

powód był zupełnie inny. Właściwie powinienem wytoczyć sprawę autorowi, ale jeszcze się

wstrzymam. Recenzent dał mu stosowną reprymendę, informując czytelników, że opowieść

jest zmyślona. Z pewnością pojawią się inne oburzone głosy, ale ja mogę spać spokojnie.

Nikt nie ma prawa oskarżać fabryki Graaha o przyczynienie się do śmierci młodej osoby.

Johan zakręcił się niespokojnie.

- Czy można się dowiedzieć nazwiska autora?

- To oczywiste, że wydawnictwo Grondahl & Son będzie musiało je ujawnić.

Zwłaszcza jeśli ktoś zażąda zadośćuczynienia w sądzie. Zamierzam się do nich wybrać.

Mam prawo poznać nazwisko autora, uważam bowiem, że oskarżenie skierowane jest

przeciwko mnie. Nie pogodzę się z tym, że mam anonimowego wroga. Hilda nie zdołała

ukryć zdenerwowania.

- Nie uważam, by chodziło o ciebie. Może majster w innej fabryce zwolnił jakąś

dziewczynę za niestosowne zachowanie, a ona okłamała wszystkich, twierdząc, iż wyrzucono

ją za spóźnienie spowodowane chorobą dziecka?

Pan Paulsen spojrzał na nią zdumiony.

- Czytałaś tę książkę?

Ku przerażeniu Elise Hilda zaczerwieniła się.

- Ja? - roześmiała się sztucznie. - A skąd miałabym ją wziąć? Książki kosztują

majątek.

- To skąd wiedziałaś, że opowiada ona o matce, która zostawia chore dziecko?

- Słyszałam w kolejce w sklepie u Magdy. Magda kupiła książkę i wypożycza ją za

parę ore.

Majster wpatrywał się w nią z napięciem. Wyraz jego twarzy zmieniał się, w końcu

pokiwał głową powoli i powiedział zadowolony: - Ach tak! To bardzo interesujące. W takim

razie przejdę się po fabryce i zapytam robotnice, co sądzą o tym dziele.

Elise była pewna, że żadna nie powie prawdy. Nawet jeśli rozpoznały się w książce,

nie zaryzykują zwolnienia. Będą wiedzieć, jakiej odpowiedzi majster oczekuje.

Myśli Johana biegły tym samym torem.

- Ludzie są różni, panie Paulsen. W tych historiach może tkwić ziarenko prawdy.

Niewiele fabryk może pochwalić się tak dobrymi relacjami między kierownictwem a

robotnikami jak przędzalnia Nedre Voien.

Majster gładko przełknął pochlebstwo.

- Tak, to możliwe. Nie mam pewności, że autor ma na myśli wodospad przy

Beierbrua. Na naszej rzece jest sporo wodospadów. I ma pan rację, ludzie są różni.

- Wiemy wszak, że w Yaterlandzie i Fjerdingen dzieją się straszne rzeczy - ciągnął

Johan. - Wielu przymyka oko na ten wrzód na ciele naszego miasta, ale mało kto gotów

byłby twierdzić, że powieść Albertine Christiana Krohga nie ma oparcia w rzeczywistości.

Niewielu twórców podejmuje wątki społeczne. W zeszłym roku ukazała się książka Lill -

Anna i inne pisarki Nini Roli Anker, w której przedstawiono los kobiet pracujących w

fabrykach, ale poza tym kilku jedynie artystów ma odwagę krytykować nierówności

społeczne.

Elise zerknęła na majstra i dostrzegła, że wywód Johana zrobił na nim wrażenie, choć

pan Paulsen z pewnością nie należał do zwolenników ruchu robotniczego. Sporo ludzi

uważało, że kraj zmierza w złym kierunku i należy coś przedsięwziąć. Kapitalizm panoszył

się, industrializacja przekraczała granice rozsądku.

Paulsen pokiwał głową z zamyśleniem.

- Uważa więc pan, że ten Elias Aas ma trochę racji?

- Nie czytałem książki, panie Paulsen, ale obracam się w kręgach artystycznych i

wiem, że wielu ludzi niepokoi się rozwojem wydarzeń. Rozdźwięk między biednymi i bo-

gatymi to prosta droga do rewolucji. Może Elias Aas pragnął uświadomić ludziom to

niebezpieczeństwo, ale zrobił to niezdarnie.

Majster roześmiał się.

- Niezdarnie, trafił pan w samo sedno! Na zdrowie, panie Thoresen! Rozmowa z

panem to czysta przyjemność.

Johan opróżnił kieliszek. Elise nie wiedziała, co zawierał, ani ona, ani Hilda nie

zostały poczęstowane trunkiem. Miała jedynie nadzieję, że to nie było nic mocnego, bo Johan

nie nawykł do picia.

Pan Paulsen obrócił się do Hildy.

- Możesz przynieść kawy, moja droga? Proszę jeść, pani Ringstad i panie Thoresen.

W kuchni jest mnóstwo jedzenia.

Elise pomyślała o chłopcach. Zastanawiała się, czy matka Emanuela przygotowała im

jakiś posiłek, kiedy wrócili do domu. Ona siedziała tutaj, zajadając smakołyki, a im musiała

wystarczyć kromka chleba. Nic innego nie miała w szafce kuchennej.

Johan znów chwycił jej dłoń, ścisnął i splótł z nią palce. Zrobiło się jej gorąco.

Hilda wróciła z dzbankiem i spojrzała na siostrę.

- Za ciepło tutaj dla ciebie, Elise? Masz czerwone policzki. My z Paulsenem lubimy

ciepło, ale u was na Hammergaten jest zapewne dużo chłodniej.

Elise skinęła głową, nie patrząc na Johana.

- Tak, u nas jest dużo chłodniej.

Johan znów ścisnął jej dłoń. Czuła jego bliskość, zdawało się jej, że tworzą jedną

całość. Te same myśli, ta sama tęsknota, ten sam pogląd na większość spraw.

- Jak pani daje sobie radę, pani Ringstad? - Majster spojrzał na nią z ciekawością,

jakby ujrzał ją po raz pierwszy. - Najpierw praca w moim kantorze, potem odbiera pani synka

od Hildy i biegnie do domu, gdzie czeka niemowlę, kaleki mąż i trzech rozbrykanych

chłopców. Jak pani daje sobie radę? - powtórzył.

- Chłopcy mi pomagają. Noszą drwa i wodę, usuwają śnieg i kładą maleństwa

wieczorami. Rano pomagają mi je ubrać.

Majster pokręcił głową zdumiony.

- Mają raptem kilkanaście lat.

- Peder i Evert mają po jedenaście lat, Kristian dwanaście.

- I potrafią zająć się niemowlęciem?

- Nie mają wyboru. Sama bym sobie nie poradziła. Pan Paulsen zamyślił się.

- Tak się zastanawiam... Może wyświadcza im pani przysługę? Może trzeba żałować

tych, którzy nie mają żadnych obowiązków? Ci chłopcy wyrosną na pracowitych obywateli.

Tak sobie myślę, że dzieci wyrastające na wsi i nawykłe do pracy mają coś, czego ludziom z

miasta brak.

Elise uśmiechnęła się w duchu. Majster mówił o dzieciach z dobrych domów, gdzie

pełno było służby. Dzieci wzrastające nad rzeką Aker potrafiły zadbać o siebie i swoje

młodsze rodzeństwo.

Pan Paulsen stuknął się w czoło.

- Skoro pani mąż nie pracuje, z czego będziecie żyć? Elise poczuła, że robi się jej

gorąco. Musiała starannie dobierać słowa.

- Emanuel niedawno rzucił pracę w zakładach Myren i zajął się handlem drobnym

towarem w małym sklepiku przy Maridalsveien. Tak jak Paul Georg Schwencke. Kiedy

zachorował, moi dwaj bracia i Evert stanęli za ladą. Będą tam pracować do końca wakacji.

- Droga pani, nastoletni chłopcy nie mogą zajmować się handlem.

- Nie, rzecz jasna, że nie. To dorywcza pomoc. Mam nadzieję, że po świętach

Emanuel nauczy się dojeżdżać do sklepu na wózku.

- Jeśli nie będzie śnieżyć - wtrąciła się Hilda.

- Jeśli nie będzie śnieżyć - powtórzyła ze strachem Elise.

Johan ścisnął jej dłoń. W tym uścisku było wszystko: współczucie, wsparcie, podziw.

Mając miłość Johana, dam sobie radę ze wszystkim, pomyślała.

Zegar Hildy wybił godzinę drugą. Wielki Boże, czas pędził jak opętany! Elise miała

wrażenie, że ledwo co przyszła. Zerwała się z miejsca.

- Nie wiedziałam, że już tak późno.

- Przecież państwo Ringstadowie są z Emanuelem - zaprotestowała Hilda.

- Nie zamierzali zostać długo, a ja obiecałam, że zaraz wrócę.

Johan też się podniósł.

- Ja też już pójdę. Przyrzekłem siostrze, że wybiorę się z nią na cmentarz. Już zdążyła

mnie zbesztać, że nie towarzyszyłem jej na porannym nabożeństwie - dodał, uśmiechając się.

Elise pożegnała się pośpiesznie z majstrem i wybiegła z pokoju. W kuchni zatrzymała

się.

- Powiedziałam w domu, że idę do Anny po gazetę - szepnęła do Hildy.

Hilda pokiwała głową z rezygnacją.

- Po co zachowujesz pozory? On na to nie zasługuje.

- Co byś powiedziała, gdybyś siedziała przykuta do wózka?

- Pomyślałabym, że to kara za moje grzechy. On powinien tak myśleć.

Elise pożałowała, że zadała to pytanie. W tej kwestii miały całkowicie odmienne

zdanie. Johan wyszedł z pokoju i podziękował za gościnę. Elise odwlekała czas pożegnania.

Razem ruszyli do Andersengarden.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Majster zamierza pokazać moje rysunki swoim wpływowym znajomym - powiedział

Johan zadowolonym głosem.

- Hilda wspomniała mi o tym. Jestem z ciebie dumna.

- Mam nadzieję, że nie spotkają cię nieprzyjemności, kiedy wrócisz do domu?

- Matka Emanuela była obrażona, że wychodzę, ale jego ojciec mnie poparł.

Wyjaśniłam, że idę do Torkilda, by pożyczyć gazetę, w której jest recenzja mojej książki.

Majster ją czytał, ale bałam się spytać, o którą gazetę chodzi.

- Torkild ją ma. Ja też czytałem tę recenzję. Elise odwróciła się ku niemu.

- Naprawdę? Jest aż tak zła?

- Na twoim miejscu bym do niej nie zaglądał.

Elise posmutniała. W głębi duszy była przygotowana na ostre słowa krytyki, ale

liczyła też na pozytywne komentarze.

Johan rozejrzał się wokół, a potem otoczył ją ramieniem.

- Nie przejmuj się, Elise. Jestem z ciebie dumny. Dobrze wiem, że recenzja zrodziła

się z przesądów dziennikarza i ze strachu o własną pozycję. To konserwatywna gazeta, a on

dobrze zna oczekiwania swoich czytelników. Nawet jeśli miałby inne zdanie, nie odważyłby

się go przelać na papier.

Pocałował ją, długo i gorąco. Elise na chwilę poddała się uczuciom, ale zaraz

odsunęła się od niego i rozejrzała wokół.

- Ktoś nas może zobaczyć.

- Nikogo tu nie ma. Robotnicy śpią, zbierając siły przed kolejnym dniem harówki, a

ich szefowie siadają właśnie do obiadu. - Uśmiechnął się. - Tak się ucieszyłem, kiedy przy-

szłaś. Zdążyłem już zwątpić, że się zjawisz.

Elise odwzajemniła uśmiech.

- Ja też się raduję, że przeżyłam z tobą tę chwilę. Pragnęłam, by trwała wiecznie.

Johan westchnął głośno i pogłaskał ją czule po policzku.

- Elise, tak bardzo cię kocham! Nie spałem pół nocy, myśląc o tobie. Los ciężko cię

doświadczył, ale dzielnie znosisz wszystkie przeciwności. Anna też tak uważa i pociesza się

słowami z Biblii. „Jak dni twoje moc twoja trwała”. Anna mówi, że dostajemy tyle, ile

jesteśmy w stanie unieść na swoich barkach. - Znów się uśmiechnął. - Ona wierzy głęboko, a

mimo to wyganiała mnie z domu, bym się z tobą spotkał.

Elise roześmiała się.

- W oczach Anny należymy do siebie. Johan spoważniał.

- Bo tak właśnie jest. Oboje popełniliśmy błędy, Agnes i Emanuel nie powinni

pojawić się w naszym życiu.' Związałem się z Agnes, bo straciłem ciebie, a ona twierdziła, że

spodziewa się mojego potomka. Ty wyszłaś za Emanuela z powodu dziecka, które zmuszona

byłaś urodzić. Oboje przeżyliśmy tragedię. Współczułbym Agnes i Emanuelowi, gdyby byli

szczęśliwi w tych związkach, ale tak wszak nie jest. Mówiłaś przecież, że Emanuel męczy się

i że zamierzałaś się z nim rozstać. Elise przytaknęła.

- Zrobiłabym to, ale jego choroba spadła na nas jak grom z jasnego nieba.

- Pozostaje mieć nadzieję, że lekarz się pomylił i Emanuel wróci do zdrowia.

Pocałował ją jeszcze raz i ruszyli dalej. Chciał złapać ją za rękę, ale Elise wzbraniała

się.

- Możemy przypadkiem trafić na chłopców. Mogli wybrać się do Hildy po jedzenie,

tak jak to mają w zwyczaju w dni szkolne.

- Sądzisz, że mieliby coś przeciw temu, byśmy trzymali się za ręce?

- Sądzę, że byliby zachwyceni na twój widok, ale z pewnością zdumieliby się,

zrozumiawszy, że wciąż się kochamy. Zwłaszcza Kristian.

Johan nic nie odrzekł i dłuższą chwilę szli w milczeniu.

- Zobaczę cię jeszcze przed wyjazdem? - spytał cicho i ostrożnie. W jego głosie

brzmiała nadzieja, ale starał się jej nie naciskać.

- Mam taką nadzieję. Codziennie po pracy odbieram Hugo od Hildy. Po szóstej.

- Będę tam na ciebie czekał. Hilda nie będzie chyba miała nic przeciw temu.

Elise roześmiała się.

- Wręcz przeciwnie. Jest takiego zdania jak Anna.

- Co za szczęście, Anna i Hilda gotowe są wziąć udział w naszym spisku. - Johan nie

ukrywał rozbawienia.

- Jak znam Hildę, to pewnie - znajdzie jakiś pretekst, by zostawić nas samych.

- Nie wiem, czy to rozsądne - droczył się z nią Johan. Elise poczuła w sobie tę samą

tęsknotę. .

- Jestem rada, że ostatnim razem do niczego nie doszło. Johan spoważniał.

- Ja też, Elise. To mogło mieć poważne konsekwencje. Elise spłoniła się.

- To byłaby katastrofa.

- Zgadzam się.

Przeszli w milczeniu parę kroków.

- Ale miałaś ochotę?

Nie odważyła się spojrzeć na niego, serce jej dudniło, a w ciele szalał pożar.

- Muszę odpowiadać na to pytanie?

- Nie, nie musisz. Wtedy to poczułem, a dzisiaj zrozumiałem. Masz te same

pragnienia co ja. Byłoby nam cudownie razem.

- Wiem. Marzę o tobie przed zaśnięciem. Czasami... - urwała.

Johan odwrócił się ku niej i chwycił ją za rękę.

- Czasami aż za bardzo, to chcesz powiedzieć? Przytaknęła i schyliła głowę,

zagryzając wargę ze wstydu.

- Tak bardzo za bardzo, że w końcu doznajesz ukojenia?

Jej policzki płonęły, nie wykrztusiła z siebie ani słowa. Doszli do Andersengarden.

- Wejdziesz na górę po gazetę?

- Powinnam. Emanuel był bardzo podekscytowany. Znów chwycił ją za rękę i

wciągnął do środka.

- Chodź, Elise, odświeżymy dawne wspomnienia. Zamiast ruszyć na schody na piętro,

pociągnął ją do wejścia do piwnicy, gdzie tak często całowali się w ciemności.

- Pani Ringstad nie wybaczy mi tak długiej nieobecności.

- Jesteś z Emanuelem czternaście godzin na dobę. Ja proszę o kilka minut.

Objął ją ramionami.

- Kocham cię, Elise. Będę czekać na ciebie, choćby to miało trwać całe życie.

- A ja na ciebie, Johan.

Czas zniknął, rzeczywistość przestała istnieć. W jednej chwili znaleźli się tam, gdzie

byli, zanim zło wkradło się do ich świata. I on był tym, kim kiedyś: wielkim i silnym

bohaterem jej życia. Z nim miała dzielić wszystkie radości i smutki, sukcesy i przeciwności

losu. A przede wszystkim miłość. Pani Thoresen zaoferowała im kuchnię, mogli wprowadzić

się w każdej chwili. Co za radość! Jakże szczęśliwi byli, mogąc dzielić niewielkie łóżko w

malutkiej, ubogiej kuchni. Chłód i przeciąg, cóż to miało za znaczenie, skoro mieli siebie?

Zamknęła oczy i przyciągnęła go do siebie, przyjmowała pocałunki i pieszczoty,

odwzajemniała je z całą mocą. Zakręciło się jej w głowie, to uczucie było potężne i domi-

nujące. Czy tak właśnie czuła się wtedy, taka lekka i radosna, tak bezgranicznie szczęśliwa?

Nie musiała odpowiadać na to pytanie, znała odpowiedź od zawsze. Przez cały ten

czas w głębi serca skrywała miłość do Johana, niezmienną, trwałą, silną jak skała. Była tam

nawet wtedy, gdy stawała z Emanuelem przed ołtarzem i gdy nocami oddawała mu swoje

ciało.

- Kocham cię, Johan. Zawsze cię kochałam i zawsze będę kochać.

Jęknął w odpowiedzi, ale niczego więcej nie potrzebowała. Znała jego myśli i

uczucia. Tworzyli jedność.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Elise nie mogła sobie przypomnieć, by kiedykolwiek dręczyły ją większe wyrzuty

sumienia niż teraz, gdy zbliżała się do Hammergaten. Dochodziła trzecia, spędziła poza

domem prawie trzy godziny. A przecież miała tylko zaczerpnąć świeżego powietrza i

pożyczyć gazetę od Torkilda. A teraz pewnie na zawsze zniszczyła swą relację z teściową,

ledwie co odbudowaną. A przecież pomoc rodziców Emanuela była im potrzebna. Teraz, lecz

przede wszystkim w przyszłości.

Obawiała się, że wyrzuty sumienia i gorące doznania zostawią ślad na jej obliczu.

Policzki wciąż jej płonęły na wspomnienie pieszczot Johana, a kiedy ciało i duszę wypełnia

moc uczuć, trudno ukryć je wobec świata.

Zbliżając się do drzwi kuchennych, usłyszała ożywione chłopięce głosy. Bogu dzięki,

że wrócili już do domu! A państwo Ringstad może już poszli, może uznali, że powrót

Kristiana, Pedera i Everta zwalnia Emanuela z konieczności opiekowania się najmłodszymi

dziećmi. Pchnęła drzwi i weszła do środka.

Jensine leżała na chodniku, a Kristian zmieniał jej pieluszkę.

Peder z Evertem karmili Hugo.

- Tak długo cię nie było! - Peder spojrzał na siostrę z wyrzutem.

- Odwiedziłam Hildę. Wpadłam też do Anny i Torkilda.

- Wiem, ale dlaczego byłaś u nich cały dzień?

- U Hildy zastałam majstra, który koniecznie chciał coś ze mną przedyskutować.

Poczęstował mnie kawą i kanapkami, więc nie wypadało odmówić.

W tej samej chwili usłyszała głosy z pokoju.

- Rodzice Emanuela są jeszcze? Peder i Evert pokiwali głowami.

Evert podsunął łyżkę kaszy pod buzię Hugo.

- Matka Emanuela chciała iść na policję - oznajmił, nie podnosząc głowy. - Uznała, że

coś ci się stało.

Elise przeraziła się.

- Ale chyba tego nie zrobiła?

Obaj zaprzeczyli. Elise dostrzegła z ulgą, że nie dali się przestraszyć. Peder

uśmiechnął się nawet z pobłażliwością.

- Powiedziała, że mieszkamy w niebezpiecznym miejscu. A my wiemy, że tu nad

rzeką żyją sami mili ludzie. No, może poza Pingelenem, ale on jest groźny tylko dla mnie, nie

dla dorosłych.

Kristian skończył przewijać Jensine i podniósł ją z podłogi.

- Nie musiałaś jednak iść do Hildy i Anny, kiedy oni przyszli z wizytą - stwierdził i

zniżył głos. - Matka Emanuela ma kwaśną minę.

Elise zaczerpnęła tchu i ruszyła do pokoju. Cała trójka spojrzała na nią, ale nikt nic

nie powiedział.

- Przepraszam, że tak długo mnie nie było. Wpadłam do Hildy, nie chciałam, by w

taki dzień czuła się samotna. I natknęłam się na majstra Paulsena, który siedział tam,

popijając kawę. Bardzo nalegał, bym coś z nimi przekąsiła.

Pan Ringstad posłał jej zdziwione spojrzenie.

- Majster? Dziś znów u niej był? Emanuel odwrócił się do ojca.

- Mówiłem ci, że coś jest między nimi.

- Tak się nie godzi! - oburzyła się pani Ringstad. - Hilda wciąż jest mężatką,

nieprawdaż?

- Tak - przytaknęła Elise - ale zamierza rozstać się z Reidarem.

- Rozstać? - Pani Ringstad poczerwieniała na twarzy. - I znów wstyd spadnie na

waszą rodzinę. Jakbyście nie mieli dość.

Elise czuła na sobie badawczy wzrok Emanuela.

- Długo cię nie było.

- Przykro mi. Wywiązała się nieprzyjemna rozmowa. Pan Paulsen wspomniał o mojej

książce. - Zwróciła się do teścia. - Oczywiście nie ma pojęcia, że ja ją napisałam, ale złościł

się strasznie, twierdząc, że rzecz jego dotyczy. Był w bojowym nastroju i uznał, że recenzent

wsparł jego pogląd. Domyślam się, że recenzja jest bardzo nieprzychylna. Paulsen zamierza

wytoczyć sprawę autorowi.

Emanuel ożywił się.

- Torkild miał gazetę?

- Tak, ale nie przeczytałam jeszcze tego tekstu. Po wywodach Paulsena nie

odważyłam się. Boję się, że mnie zniechęci do pisania.

- Przyniosłaś gazetę ze sobą?

- Tak - potwierdziła. - Leży w kuchni.

- Przynieś ją, proszę.

Pani Ringstad nie odzywała się od dłuższego czasu, ale teraz wtrąciła się, przybierając

oskarżycielską pozę.

- Uważam, że nie powinnaś spędzać świątecznego przedpołudnia u innych, skoro w

domu czeka na ciebie chory mąż, Elise.

Elise posłała jej zawstydzone spojrzenie.

- Przykro mi z tego powodu. Nie zdawałam sobie sprawy, że zrobiło się tak późno.

- Nie było cię trzy godziny.

- Daj już spokój, mamo! - zirytował się Emanuel. - Chcę przeczytać recenzję.

Elise wybiegła do kuchni.

Kiedy wracała, dobiegły jej słowa teściowej.

- Młode kobiety nie rozumieją już wagi odpowiedzialności i zobowiązań. Wystarczy

dać im palec, a zabiorą całą dłoń.

Elise nie miała pojęcia, czy pije do niej, czy do Signe. Pani Ringstad zamilkła, gdy

dziewczyna pojawiła się w progu.

Elise podała gazetę Emanuelowi, lekceważąc słowa teściowej.

- Nie mów mi, co tam jest napisane. Nie chcę tego słuchać.

- Taki z ciebie tchórz, Elise? - roześmiał się pan Ringstad. - Miałem inne zdanie o

tobie.

- Jeśli usłyszę, że nie potrafię pisać, stracę cały entuzjazm i rzucę to wszystko. Jestem

tego pewna.

- Zajmij się domem, Elise - powiedziała teściowa łagodniejszym głosem. - Opieka nad

dziećmi i Emanuelem i tak zabiera ci mnóstwo czasu. Kobiety w dzisiejszych czasach

uważają, że powinny pracować zawodowo, ale ja sądzę, iż miejsce kobiety jest w domu. I nie

powinny mieć prawa wydawania książek, książki mają zły wpływ na młodzież. Weźmy

Magnhild Bjornstjerne Bjornsona. Jak taki dobry pisarz, na dodatek mężczyzna, mógł napisać

takie bzdury? Główna bohaterka zrywa małżeństwo, bo nie ma w nim miłości. A pisarz

nazywa ten związek nieobyczajnym! Pytam się więc: co nas teraz czeka? Czy ludzie

spodziewają się, że małżeństwo to wieczne upojenie i namiętność?

Pan Ringstad nie słuchał żony.

- Przeczytaj nam recenzję, Emanuelu! Emanuel spojrzał na Elise.

- Możesz wyjść do kuchni, jeśli nie życzysz sobie tego słuchać.

Elise pokręciła głową. Poczuła się urażona uwagą teścia o tchórzostwie.

- Zmieniłam zdanie. Czytaj na głos, Emanuelu. Emanuel przerzucił kilka stron,

rozłożył gazetę i zaczął czytać:

Wydawnictwo Grondahl & Son powinno działać rozważnie! Czy wykazało się

rozwagę, wypuszczając na rynek tom opowiadań „Podcięte skrzydła”? A może to zwykła

prowokacja? Jeśli tak, to udana. Nie ma czytelnika, który nie poczułby się sprowokowany

tym tandetnym dziełkiem. Ta książka to kpina z podstaw naszej egzystencji, naszej wiary,

moralności i z wartości, które pragniemy przekazać dzieciom. Autor bierze w obronę

prostytucję, pijaństwo i niesumienność w pracy, sympatyzuje z młodymi, bezwstydnymi

kobietami, które poszukują przygód i łatwego zarobku w przybytkach rozpusty, sprzedają się

byle komu, zostawiając swoje potomstwo o głodzie i chłodzie. A dzieci u nich pod

dostatkiem, te wykolejone indywidua mają ich zwykle całą gromadkę! Pytanie ciśnie się na

usta: gdzie podziewa się ojciec tych dzieci? Udzielę odpowiedzi: w ogóle go nie mają!

Te kobiety bowiem trudnią się nierządem, rodzą dzieci włóczęgom i pijakom, a w

końcu trafiają do szpitala Ullevdl, gdzie wydzielono specjalny oddział, by leczyć choroby,

których same się nabawiły! A kto za to płaci? Ty, drogi Czytelniku, i ja. Tym celom, między

innymi, służą pieniądze z naszych podatków. Ladacznice wychodzą wyleczone i wracają do

swego grzesznego procederu.

Jaki wpływ mieć będzie ta książka na nasze córki? Zapewne nigdy się z nią nie zetkną

ani nie przeczytają z własnej woli. Powtarzam jednak pytanie: jaki wpływ będzie mieć na

nasza młodzież? Ukazując się nakładem renomowanego wydawnictwa, książka daje młodym

ludziom asumpt do wiary, że historie w niej zawarte opierają się na prawdzie. Że młoda

robotnica zostaje „zmuszona” do prostytucji, bo zwolniono ją z pracy w fabryce. Na rany

boskie, istnieje chyba jakieś inne zajęcie? Mogła zatrudnić się jako pomoc domowa, wolnych

posad jest bez liku. Sam nie znalazłem jeszcze właściwej opiekunki dla moich dzieci, ale

Boże broń, bym wpuścił taką ulicznicę za mój próg. Autor wspomina o szesnastoletniej

tkaczce, która zachodzi w ciążę z dyrektorem fabryki i zmuszona jest oddać własne dziecko.

Elias Aas wyraźnie współczuje tej pannie. Nie powinien raczej spytać, dlaczego była na tyle

głupia i lekkomyślna, by inicjować związek z dyrektorem? Dyrektor na pewno miał żonę, o

tym też ta biedaczka nie pomyślała? Gdzie była matka tego dziewczęcia, jak mogła pozwolić

nieletniej na tak bezwstydne zachowanie? Proponuję, by wnieść sprawę przeciwko autorowi.

Ten człowiek nie powinien mieć prawa drukować swoich wypocin ani wypowiadać się

publicznie. Stanowi zagrożenie dla naszych norm społecznych.

Emanuel powoli odłożył gazetę. Był śmiertelnie blady. Kiedy czytał, nikt nie odezwał

się słowem. Elise wstrzymała oddech.

Zrobiło jej się ciemno przed oczyma, czuła, że zaraz zemdleje, i wsparła się o stół.

Pan Ringstad chrząknął.

- Mocna rzecz - powiedział, niezdarnie ukrywając, jak bardzo poruszył go ten tekst.

Pani Ringstad wstała z krzesła i zatoczyła się. Wbiła wzrok w Elise.

- Ty napisałaś tę książkę? - spytała z niedowierzaniem.

Pan Ringstad usiłował się wtrącić.

- Nie irytuj się, Marie. Czytałem ją i muszę przyznać, że siebie tam nie rozpoznaję.

Też musisz ją przeczytać. Zrozumiesz, że recenzent nie wykazał się obiektywizmem. Kieruje

ten tekst do czytelników własnej gazety i wątpię, by naprawdę tak uważał. Miejmy nadzieję,

że recenzje ukażą się w innych gazetach, mniej jednostronnych w swoich opiniach.

Pani Ringstad nie dała się uspokoić.

- Nie wiem, czy odważę się teraz wyjść na ulicę - powiedziała, załamując nerwowo

dłonie i posyłając Emanuelowi zrozpaczone spojrzenie. - Jak mogłeś mi to zrobić? Nie dość

się nacierpieliśmy? Wiele zrobiłam, by zaakceptować twoją sytuację, Emanuelu, i nie myślę

wyłącznie o chorobie. Starałam się być dobrą babcią dla twoich i nie twoich dzieci.

Przygotowałam wieczerzę wigilijną, przyniosłam jedzenie i podarki, spędziłam z tobą całe

przedpołudnie. Teraz zaś czuję, że to wszystko na próżno. Co bym nie zrobiła, twoje życie

legło w gruzach i moje też.

Zaczęła płakać i gwałtownym ruchem sięgnęła po chusteczkę.

- Co powiem ludziom? Jak spojrzę w oczy rodzinie i przyjaciołom?

- Ależ mamo! - Emanuel wreszcie odzyskał głos. - Nikt nie wie, że tę książkę napisała

Elise. Musisz po prostu udawać, że o niczym nie wiesz.

- Mam więc kłamać? - załkała. Pan Ringstad ruszył ku drzwiom.

- Chodź, Marie. Betzy i Oscar czekają na nas. Zasiedzieliśmy się.

Mijając Elise, poklepał ją po ramieniu.

- Nie przejmuj się. Jestem przekonany, że pozostałe gazety napiszą w innym tonie.

Sprawdzę u Oscara.

Elise pomogła teściowej nałożyć płaszcz i pożegnała ich u drzwi.

Kiedy wróciła do pokoju, Emanuel siedział z ponurą miną. Uznała, że powinna się

bronić.

- Powiedziałam, że recenzja jest bardzo krytyczna. To wy nalegaliście, by ją

przeczytać.

Emanuel nie odezwał się. Elise łzy napłynęły do oczu.

- Mówiłeś, że książka jest dobra, że jesteś ze mnie dumny.

- Tak uważałem. Nie spodziewałem się jednak, że wzbudzi tak gwałtowne reakcje.

Byłem przygotowany na krytykę, ale nie aż tak druzgocącą.

- Nie powinnam była prosić Torkilda o tę gazetę.

- Nie powinnaś była. A on powinien był podrzeć ją na strzępy lub przynajmniej cię

ostrzec.

Johan też uważał, że nie powinnam jej czytać, pomyślała. Czuła się strasznie.

- Jadłeś coś? - spytała cienkim głosem.

- Tak. Matka przygotowała smaczny posiłek.

- Twoja matka ma rację, Emanuelu. Zniszczyłam ci życie.

Spodziewała się, że zaprotestuje, ale Emanuel nie powiedział ani słowa.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Cały następny dzień Elise spędziła w domu. Drugi dzień świąt, dzień wolny od pracy.

Wiedziała, że powód, dla którego go ustanowiono, był prosty: dać możliwość uczestnictwa w

nabożeństwie wiernym w parafiach, w których pastor dzielił obowiązki między dwie

świątynie. Dla robotników był to jeden z niewielu dni odpoczynku, nie licząc niedziel.

Miażdżąca recenzja książki bardzo ją dotknęła, rozczarowanie Emanuela i rozpacz

teściowej też bardzo ją zabolały. Wczesnym rankiem Emanuel stwierdził, że jeśli Elias Aas

zostanie pozwany, może się to dla niej skończyć surową karą pieniężną. Po wyjściu rodziców

siedział w wózku z ponurą miną i na wszystkie jej pytania odpowiadał półsłówkami. No i nie

zmrużył oka w nocy, tak przynajmniej oświadczył. Gdyby się rozzłościł, mogłaby dać mu

odpór, ale teraz rozumiała jego zaniepokojenie. W ich sytuacji finansowej nic gorszego niż

grzywna nie mogło ich spotkać.

Bała się myśleć o Johanie. To chyba nie przypadek, że wszystko zdarzyło się tego

samego dnia, kiedy porzuciła swoje obowiązki, by oddać się przyjemnościom.

Johan też pewnie był rozczarowany. Otworzyła przed nim serce, spodziewał się więc,

że uczyni wszystko, by się z nim zobaczyć. Hilda pewnie też się jej spodziewała.

Chłopcy śledzili ją zdziwionym wzrokiem. Dowiedzieli się, że jakiś dziennikarz

wyraził się pogardliwie o jej książce, ale Elise nie pokazała im recenzji.

Peder otoczył ją ramieniem.

- Nie przejmuj się, Elise. Jeśli on uważa, że kłamiesz, to ma nierówno pod sufitem.

Elise otarła łzę z kącika oka.

Twarz Pedera pociemniała z gniewu.

- Pójdę do tej gazety i walnę go w gębę! - krzyknął wzburzony. - I jeszcze mu

powiem, że moja siostra to najmilsza istota w całej Kristianii. Jak nie poprosi cię o prze-

baczenie, to mu utnę głowę!

Elise uśmiechnęła się przez łzy.

- Nic nie jest straszne, jak się ma takiego obrońcę. Pamiętaj tylko, Peder, że to Elias

napisał tę książkę.

W tej samej chwili usłyszeli jakieś głosy na dworze. Twarz Pedera pojaśniała.

- Ktoś idzie! Może goście?

Elise otrząsnęła się. Rozczarowanie recenzją sprawiło, że zapomniała o chłopcach.

Był to ich ostatni dzień wakacji. Powinna im go jakoś uprzyjemnić, tym bardziej że zostawiła

ich samych w Boże Narodzenie.

Wstała z taboretu kuchennego, by otworzyć drzwi. Ku jej zdumieniu zza narożnika

domu wyłonili się teściowie. Po tym, co zaszło poprzedniego dnia, nie spodziewała się, że

jeszcze ich odwiedzą przed wyjazdem do Ringstad.

Teść wymachiwał jakąś gazetą.

- Nie smuć się, Elise! Niosę ci coś zupełnie innego. „Socjaldemokrata” zna się na

rzeczy!

Otrzepał śnieg z butów, wszedł pośpiesznie do środka i przerzucił strony gazety.

- Czytaj!

Jego twarz błyszczała. Za nim, ku jeszcze większemu zdumieniu Elise, postępowała

pani Ringstad, rozpromieniona i uśmiechnięta. Zdawało się jej, że widzi ducha.

Z drżeniem serca zaczęła czytać.

Wreszcie ktoś odważył się powiedzieć prawdę!

W wydawnictwie Grondahl & Son ukazał się właśnie skromny zbiór nowel pióra

nieznanego autora Eliasa Aasa. Tytuły tych opowiadań nie zapowiadają nic szczególnego, są

nawet dość nieporadne. Podajmy przykład: „Kiedy wróci mama?” Z dużym sceptycyzmem

zaczęliśmy przewracać strony.

I co się stało? Ujrzeliśmy słowa płynące za słowami, zdania płynące za zdaniami, jak

ożywczy strumień wiosną. Ciche i spokojne, lecz podszyte emocją, wizjonerskie i pełne

mocy, które, dzięki swej skromnej formie, poruszają serca i napełniają najwyższym

podziwem.

Pojęliśmy wkrótce, że to, co trzymamy w rękach, nie jest iskierką talentu, ale

prawdziwą pochodnią. Elias Aas w mistrzowski sposób maluje obraz ponurych relacji

między bogatymi a biednymi, między robotnikiem a pracodawcą i opisuje morze

niesprawiedliwości, które sprawiło, że ludzie znad rzeki Aker noszą to piętno, które tak

dobrze znamy. Pisarz nie patrzy na nich z zewnątrz, do czego przecież zdążyliśmy się

przyzwyczaić. Wręcz przeciwnie, potrafi wczuć się w los dziewcząt z fabryk, dać wyraz ich

radościom i troskom dnia codziennego. Książka nie jest manifestem, ale z pewnością stanie

się kamieniem milowym walki klasowej, przełomem w batalii o sprawiedliwość. Nie można

czytać „Podciętych skrzydeł” bez uczucia wzruszenia. Książka opowiada o zwykłych, ciężko

pracujących ludziach. O młodych matkach pędzących do fabryk bladym świtem i

wracających na ołowianych nogach do domu po dwunastu godzinach harówki tylko po to, by

znów pracować: przy mężu, dzieciach, w kuchni. Mówi o tysiącach kobiet i mężczyzn,

którzy przyczynili się do uprzemysłowienia tego kraju i polepszenia naszego losu. Za jaką

cenę? Wysoką, czasami za cenę własnego życia! Elias Aas nie czuje wzgardy, pisząc o

pijakach z Fjerdingen i Vaterlandu, raczej tłumaczy, skąd się wzięli. Nie potępia dziewek

ulicznych z Lakkegata, tylko pozwala nam zrozumieć, co każe im uprawiać ten wstydliwy

proceder. Nie obwinia matki, która odbiera sobie życie, zostawiając małe, niewinne dzieci na

pastwę losu, ale wyjaśnia przyczyny jej desperackiej decyzji. Jedno z opowiadań autor

zatytułował „Bliźni”. Może powinniśmy zapytać samych siebie: okazaliśmy im współczucie

czy jesteśmy współwinni ich losu?

Elise przełknęła ślinę, usiłując zapanować nad łzami, ale nie zdołała. Poczuła, jak

otaczają ją ramiona teścia, i łkając, wsparła się na nim.

- Już dobrze, moje dziecko. Masz prawo wylewać łzy radości. Jestem z ciebie dumny.

Mam pewność, że wielu ludzi odczuwa podziw dla ciebie, nawet ci, którzy mają inne

poglądy polityczne. Wierzę też, że mnóstwo osób sięgnie po książkę, przeczytawszy tę

recenzję.

- Oscar przeczytał tę drugą - wtrąciła się teściowa i wzdrygnęła się. - Udawaliśmy, że

nie wiemy, czego dotyczy. Nie bój się, Elise, nie zdradzimy, że to ty napisałaś tę książkę.

Teść puścił ją i ruszył do pokoju.

- Musimy powiedzieć Emanuelowi o wszystkim. Widziałem, jak bardzo był

wzburzony. To go uspokoi.

Chłopcy obserwowali tę scenę w milczeniu, ale Peder nie mógł się dłużej opanować.

- Zabili go? - spytał.

Pani Ringstad nie zrozumiała.

- Kogo, Peder?

- Tego bandytę, który źle napisał o Elise?

- Ależ Peder! Nie można się tak wyrażać o człowieku z wyższym wykształceniem,

który pracuje w poważanej gazecie.

Peder umilkł.

Elise weszła za teściem do pokoju. Zauważyła, że Emanuel był jeszcze bledszy.

- ' Spójrz, Emanuelu, to coś zupełnie innego! - Głos teścia zabrzmiał potężnie w małej

izbie. - Najwyższy czas, by ludzie przestali mamić się romantycznymi kłamstwami. Trzeba

nam realistycznych opisów życia mieszczan i robotników. Twoja żona idzie przodem,

wydeptując ścieżkę, która wkrótce przemieni się w szeroki trakt.

Wręczył synowi gazetę.

Pani Ringstad roześmiała się.

- Nie przesadzaj, Hugo. Wielu twórców podążało tą drogą przed nią. Pomyśl o

Bjornsonie i Garborgu.

Pan Ringstad nie słuchał jej.

- Drogę do lepszego społeczeństwa wytyczają pisarze. Twórcy muszą dać nam

prawdziwy obraz rzeczywistości poprzez powieści, w których czytelnicy mogą przejrzeć się

jak w lustrze.

Zamilkł i patrzył na Emanuela, przestępując z nogi na nogę.

Kiedy Emanuel skończył, opuścił gazetę na kolana, odwrócił się do Elise i uśmiechnął

się.

Blade kolory pojawiły się na jego policzkach.

- Gratuluję, Elise. Zasłużyłaś na to. Za dużo szczęścia naraz, pomyślała.

- Niewiele osób czyta „Socjaldemokratę”. W kręgach mieszczańskich to nie jest

popularna gazeta.

- Nie, ale książka i recenzje wzbudzą z pewnością ożywioną dyskusję. Konserwatyści

będą wściekli, robotnicy poczują się pewniej. Mimo pozytywnej recenzji uważam, że dobrze

się stało, iż wydałaś książkę pod pseudonimem.

Ojciec Emanuela odwrócił się do Elise.

- Napisz jeszcze jedną! Spisz więcej historii o ciężkim losie robotników!

- Nie zgadzam się z tobą - zaprotestował Emanuel. - Nie wiemy jeszcze, co będzie

dalej. Pamiętaj o karze, która spotkała Christiana Krohga za wydanie Albertine.

- Drogi chłopcze, to było dwadzieścia lat temu. Od tamtej pory wiele się wydarzyło.

Ukazały się Strajk Pera Sivle i Ponad siły Bjornsona.

Emanuel pokręcił gwałtownie głową.

- Wielcy zniosą grzywny i ostre słowa krytyki. Nas na to nie stać, nie mamy sił, by

podjąć walkę. Nie zmrużyłem oka w nocy, zamartwiając się, do czego to wszystko może

doprowadzić.

- Zgadzam się z Emanuelem - wtrąciła się matka. - To nie są sprawy dla takich

łagodnych istot jak on. Tym bardziej dla kobiet.

Elise uznała, że musi się bronić.

- Nie napisałam tej książki, by wzbudzić debatę czy uczestniczyć w walce klasowej.

Napisałam ją po to, by opowiedzieć historię Oline, Mathilde i Hildy. Pragnęłam, oczywiście,

by ludzie pojęli ten ogrom niesprawiedliwości, ale nie zamierzałam drażnić ludzi z drugiej

strony rzeki. Oni żyją w swoim świecie, my w swoim. Nigdy nie zazdrościliśmy „państwu”,

jak zwykliśmy ich nazywać. Różnice między nami są tak wielkie, że wszelkie porównania

nie mają sensu. W dzieciństwie zdawaliśmy sobie sprawę, że pójdziemy w ślady naszych

rodziców i czeka nas takie samo życie. Tak jest i tak zawsze było. Wiedzieliśmy również, że

wielu ludzi po naszej stronie rzeki cierpi większy niedostatek. My przynajmniej mieliśmy

pracę.

Jej teść uśmiechnął się.

- Otworzyłaś mi oczy, Elise, i wierzę, że inni też to pojmą. Gdyby ktoś powiedział mi

parę lat temu, że będę wymachiwał „Socjaldemokratą” i występował przeciwko prawicy, nie

uwierzyłbym. Pozwoliłaś mi zrozumieć, że ten kraj utknął w ślepym zaułku. Cóż z tego, że

mamy elektryczne tramwaje, króla, turbiny i maszyny parowe, jeśli przepaść między biedą i

bogactwem wciąż się pogłębia? To się może skończyć rewolucją. Wraz z postępem tech-

nicznym trzeba usuwać różnice klasowe i finansowe. Emanuel spojrzał na ojca ze

zdumieniem.

- Nigdy nie mówiłeś w ten sposób.

- Najwyższy czas, bym zaczął.

Zdjął płaszcz i kapelusz i podał żonie, po czym zasiadł w fotelu bujanym i zapalił

cygaro.

- Przeczytawszy książkę Elise, zacząłem studiować stosunki społeczne w Kristianii i

to, co wykryłem, mną wstrząsnęło. - Pociągnął cygaro i mówił dalej: - Nasza stolica

podzieliła się. W pewnym artykule przeczytałem następujące zdania: „Wschodnia część

Kristianii leży z dala od tego, co zwykliśmy nazywać miastem. Kamienice wyglądają inaczej

niż po zachodniej stronie, zwłaszcza jeśli zajrzy się do środka”. We wschodniej części

mieszkania składają się z jednego, dwóch pokojów, twierdził dziennikarz, w których mieszka

czasem siedemnaścioro lokatorów. Na podwórkach roi się od karaluchów i szczurów, a te

wstrętne gryzonie dostają się nawet do siedzib ludzkich. Jakaś matka opowiadała mu, że jej

trzyletnia córka nazywała je kotkami.

Elise przysłuchiwała się uprzejmie. Pan Ringstad opowiadał o jej świecie, jakby

dopiero go odkrył.

- Słyszałem o człowieku, który odwiedził pewną rodzinę na Torvgaten 26 - ciągnął. -

W malutkiej izbie pełno było dziur wygryzionych przez szczury, a ścianę zasłonięto workami

i papierem, by odgrodzić się od przeciągu. Ten sam człowiek opowiadał o innej rodzinie z

Toyen, najbiedniejszej okolicy naszego miasta. Z ośmiu dzieci czworo zmarło z

niedożywienia. Ojciec miał wypadek w pracy i został kaleką, a matka utrzymywała rodzinę,

sprzątając u ludzi.

Emanuel uśmiechnął się pobłażliwie.

- Takich historii znamy z Elise na pęczki, dla nas to nic nowego. Odwiedzałem takie

domy, będąc żołnierzem w Armii Zbawienia, a Elise wychowała się w podobnych

warunkach. Pytanie brzmi, co władza zamierza zrobić z tym problemem. Buduje się domy,

lecz robotników nie stać na ich utrzymanie. W ostateczności trafiają do schronisk

salwacjonistów, gdzie śpią na żelaznych łóżkach ustawionych w rzędy i przykrytych

twardymi materacami. Ludzie wybijają szyby lub popełniają inny występek, by trafić do

aresztu dla bezdomnych. Inni wkradają się do cegielni i kładą się na piecach, by zaznać

odrobiny ciepła.

Ojciec posłał mu przerażone spojrzenie.

- Jest aż tak źle?

- Gorzej, niż myślisz.

Pani Ringstad zdjęła płaszcz i kapelusz.

- Dosyć tych ponurych rozmów. Są święta, będziemy jeść i się radować. Elise

zasłużyła na to, by uczcić recenzję jej książki.

Wieczór upłynął w miłej atmosferze. Rodzice Emanuela przynieśli jedzenie, które, jak

się domyśliła Elise, pochodziło z kuchni państwa Carlsenów: kotlety mielone i gotowane

ziemniaki. Na deser był krem ryżowy.

- W Wigilię jadają kaszkę z ryżu. Polecają kucharce, by zrobiła zapas, i potem

przecierają ją na krem - świergotała matka Emanuela. - W tym roku nie mieli gości, więc

mnóstwo zostało.

Peder otworzył oczy ze zdziwienia.

- Tyle mają jedzenia?

Pani Ringstad pokiwała głową.

- Niewiele jedzą, a w domu nie ma dzieci. Peder zwrócił się do siostry.

- Pomyśl tylko, Elise. Jak Kristian, Evert, Hugo, Jensine i ja dorośniemy, będziesz

codziennie najadała się do syta.

- Sądzisz, że wolę jedzenie od was? Peder zamyślił się, a potem pokręcił głową.

- Nie, pewnie się popłaczesz, kiedy przeprowadzę się do Ringstad. - Odwrócił się do

ojca Emanuela. - Nie zapomniałeś, że zostanę u ciebie stajennym?

- Nie, nie zapomniałem, Peder - roześmiał się pan Ringstad.

- Nie wiem jednak, czy się nie rozczarujesz. Może się okazać, że nie będę miał czasu,

jeśli zostanę kupcem. Chyba że w wakacje kartoflane, bo wtedy zamykamy sklep. Ludzie nie

mogą zbierać ziemniaków i chodzić na zakupy w tym samym czasie.

- To się okaże, Peder - stwierdził pan Ringstad. - Minie jeszcze parę lat, zanim

skończysz szkołę.

Peder otworzył usta, by zaprotestować, ale się powstrzymał.

- Dobry z ciebie człowiek, panie Ringstad - powiedział. - Jeśli nie znajdziesz innego

pomocnika, to zamknę sklep na jakiś czas.

Najmłodsze dzieci leżały już w łóżkach, rodzice Emanuela wyjechali do Carlsenów, a

chłopcy właśnie się kładli, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Zjawiła się Hilda w płaszczu

i kapeluszu przysypanym białym puchem, znacząc podłogę mokrymi plamami śniegu.

- Hilda? - zdziwiła się Elise. - Coś się stało? Hilda rozejrzała się wokół, jakby kogoś

szukała.

- Możesz pójść ze mną? - spytała zdyszana. - Coś dziwnego dzieje się z Isakiem.

Elise nie zdążyła zapytać ją o nic, kiedy wtrącił się Peder.

- Może ma dyfteryt? Jak siostra mojego kolegi z klasy. Jej ojciec zbił dla niej trumnę.

- Umarła? - przeraziła się Hilda.

- Nie, ale niedługo umrze.

Elise weszła pośpiesznie do pokoju.

- Emanuelu, przyszła Hilda i prosi, bym z nią poszła. Isac zachorował, Hilda obawia

się, że to coś poważnego.

- Mam nadzieję, że to nic zaraźliwego - przestraszył się Emanuel.

Hilda usłyszała jego słowa.

- Nie, nie sądzę - powiedziała. - Chyba się przeziębił. Ma jednak wysoką temperaturę

i to mnie niepokoi.

Emanuel pokiwał głową.

- Idź, Elise. Chłopcy mi pomogą.

Po chwili obie znalazły się przy furtce. Szły jakiś czas ulicą Maridalsveien, kiedy

Hilda zwróciła się do siostry.

- Okłamałam cię, Elise. Johan czeka na ciebie w domku majstra.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Elise zatrzymała się gwałtownie.

- Okłamałaś mnie?

- Daj spokój! Przeszłam kawał drogi w ciemności i na mrozie, by wam pomóc, a ty

nawet się nie ucieszyłaś! Musiałam coś wymyślić, by Emanuel cię puścił. Chyba nie

przypuszczasz, że kłamstwo sprawia mi przyjemność? Dla was jednak gotowa jestem

kłamać.

- Dziękuję, Hildo, ale to wszystko nie jest takie proste. Wczoraj wiele przeżyłam. Pani

Ringstad chciała wezwać policję, uznała, że coś mi się stało. Chłopcy też byli niespokojni.

Teściowa patrzyła na mnie z wyrzutem i stwierdziła, że nie powinnam zostawiać chorego

męża w najważniejszy dzień świąt. Potem zaś perorowała o obowiązkach kobiet i

odpowiedzialności. To nie było zabawne.

Hilda szturchnęła siostrę w ramię.

- Dla chwili szczęścia trzeba trochę pocierpieć. Pośpiesz się, Johan czekał na ciebie

cały dzień.

- Cały dzień?

- Przyszedł przed południem, pytając, czy coś wiem. Powiedziałam, że zapewne

trudno ci będzie wyrwać się z domu dwa dni z rzędu. Nie uwierzył, był pewien, że znajdziesz

jakiś sposób. Przecież wie, że niedługo wyjeżdżam, zrobi, co w jej mocy, tak się wyraził.

Obiecałam zawiadomić go, kiedy się zjawisz, ale parę godzin później znów przyszedł. Serce

mi pękało na widok jego znękanej twarzy. Kiedy pojawił się po raz trzeci, postanowiłam cię

sprowadzić.

Elise westchnęła. Johan chyba nie do końca rozumiał, w jakiej znalazła się sytuacji.

Wiedział, że zanim Emanuel zachorował, ona zdecydowała podjąć z nim kwestię rozwodu, i

to zapewne dało mu nadzieję. Jeśli diagnoza lekarska nie była trafna, droga do wspólnego

szczęścia leżała otworem, uważał Johan. Tryskał optymizmem, ale on patrzył na to z

zewnątrz, ona tkwiła w związku po uszy.

- Paulsen był u ciebie dzisiaj?

- Tak, ale zamierzał wyjść wieczorem. Ja wejdę tylko, by włożyć cieplejsze

pończochy, potem wybieram się do przyjaciółki. Będziecie sami, musicie tylko zajrzeć do

Isaca raz na jakiś czas.

- Nie musisz wychodzić, Hildo.

- Ale z ciebie świętoszka. Przecież zżera cię ochota.

- Co nie znaczy, że zdradzę Emanuela i zrobię coś, co może mieć przykre

konsekwencje.

- Wielki Boże, co się z tobą dzieje? Wszystkie dziewczęta znad rzeki Aker zjadłyby

cię z zazdrości. Kto ma tyle szczęścia, by trafić na takiego mężczyznę jak Johan? Który

kocha cię nad życie i zrobi wszystko, by cię zdobyć? Który, na dodatek, ma przed sobą

przyszłość? Jeśli będą konsekwencje, to się nimi zajmiesz. Masz raptem dwójkę dzieci.

Chłopcy są już prawie dorośli, zresztą to twoi bracia. Cały czas o tym zapominasz.

- A jeśli Emanuel nie wydobrzeje?

- To jego rodzice się nim zajmą. Mają mnóstwo miejsca i pełną spiżarnię.

- On jest ojcem Jensine.

- I Sebastiana. Nie może mieszkać z wszystkimi pannami, którym zrobił dziecko.

- Jesteś złośliwa.

- Być może, z ciebie zaś wielki tchórz. Myślisz, że Emanuelowi podoba się związek z

kobietą, która tęskni za innym? A co z Johanem? On się nie liczy? Wiemy przecież, że to, co

się stało w styczniu trzy lata temu, to był wypadek, nie przestępstwo. Johan zaś był ofiarą, a

nie przestępcą. Odbył karę i nie zasługuje na to, by cierpieć przez resztę życia. Przyjęłaś jego

oświadczyny i mieliście zamieszkać w kuchni pani Thoresen. Zapomniałaś już o tym?

Obróciła się ku siostrze w ciemności. Z brzmienia jej głosu Elise wnosiła, że Hilda

jest wzburzona.

- Nie, Hildo, nie zapomniałam. Wciąż o tym myślę i powtarzam sobie, że oprócz

Emanuela w moim życiu liczą się inni. Masz rację, jestem tchórzem. Jednak kiedy widzę, jak

Emanuel cierpi i dzielnie znosi swój los, coś we mnie pęka. Nie mogę mu przysparzać

większego bólu.

- Mówisz, jakby wciąż ci na nim zależało.

- W jakimś sensie tak jest. Lubię go jak przyjaciela. Nie chcę jednak być jego żoną.

- W takim razie sprawa jasna. Powinniście się rozstać i pozostać przyjaciółmi. Nie

bądź taka staroświecka! Nie zostaniesz jedyną rozwódką w Norwegii. Słyszałam o aktorkach

i pisarkach, które rozwiązywały małżeństwo.

- Kto taki?

- Nazwisk nie pamiętam, ale jestem pewna, że gdzieś o tym czytałam.

- Nie wszyscy dostają rozwód, a poza tym Kościół nie daje zgody na powtórny

ożenek.

- A po co mielibyście się żenić? Nie wystarczy wam, że się kochacie?

Elise nie odpowiedziała. Hilda miała rację we wszystkim. Mogła żyć z Johanem na

kocią łapę, tak jak wielu ludzi nad rzeką. Johan zasługiwał na współczucie w równym stopniu

co Emanuel. Chłopcy go lubili, nawet bardziej niż Emanuela. Hugo i Jensine byli zbyt mali,

by zrozumieć cokolwiek, Hugo zresztą nie miał z Emanuelem nic wspólnego. A państwo

Ringstadowie mogli zająć się synem.

W Ringstad byłoby mu znacznie lepiej niż w domku na Hammergaten. Mógłby z

łatwością przemieszczać się wózkiem z pokoju do pokoju, dobrze się odżywiać, spotykać z

ludźmi, uczestniczyć w przyjęciach organizowanych przez rodziców, a latem przesiadywać w

ogrodzie.

Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślała? Zamknięty w czterech ścianach małego

domku, Emanuel jeszcze bardziej podupadał na zdrowiu. Żałował za grzechy i chciał je

naprawić, dochowując jej wierności; gdyby jednak miał możliwość wyboru, pewnie

przeprowadziłby się z powrotem do rodzinnego domu. Twierdził, że ją kocha, ale miłość w

takich warunkach szybko wietrzeje. Zwłaszcza jeśli ktoś przywykł do wygodniejszego życia.

Poczuła się lepiej. Dotąd oskarżała Hildę o lekkomyślność i brak rozsądku, ale jej

młodsza siostra wyraźnie dojrzała przez ostatnie lata.

Czuła, jak bije jej serce, kiedy zbliżały się do domku przy Beierbrua. Światła w

kuchennym oknie zapraszały do środka. Zakręciło się jej w głowie na myśl, że Johan na nią

czeka.

- Do kogo się wybierasz?

- Nie znasz jej, poznałam ją niedawno.

- Mieszka gdzieś w pobliżu?

- Nie, wynajmuje poddasze przy Maridalsveien 70.

- W starej mydlarni?

- Pani Olsen wciąż produkuje mydło, chociaż jej mąż już nie żyje.

- Jak się nazywa twoja przyjaciółka?

- Johanna Ruud. Pracuje w Hjula, nie ma męża ani dzieci i pochodzi z Hedemarken.

- Co to za dziewczyna?

- Ależ Elise! - jęknęła Hilda. - Nie jesteś moją matką. Od dwóch i pół roku.

Elise roześmiała się.

- A więc przyznajesz, że kiedyś ci ją zastępowałam?

- Tak, bo nie miałam innego wyjścia. Męczyłam się z tym, a ty byłaś bardzo surowa.

- I nic to nie dało - wytknęła jej Elise.

- To dobrze. Gdybym cię słuchała, nie miałabym dziś Isaka. Ani Paulsena.

Wybuchnęły śmiechem i uściskały się serdecznie.

- Dziękuję, Hildo - szepnęła Elise siostrze na ucho. Podeszły do drzwi.

- Myślisz, że Isac śpi?

- Tak, nie będzie wam przeszkadzał. Olaf jest u swoich rodziców. Uważaj tylko, by

Johan nie zgubił guzika od koszuli na sofie. Paulsen mógłby uznać, że ja spałam na sofie. Z

kimś innym - roześmiała się.

- Nie masz za grosz wstydu.

- A z ciebie niezła hipokrytka. Udajesz porządną, a wcale nie jesteś lepsza ode mnie.

- Może i nie, Hildo, ale nie prosiliśmy, byś zostawiała nas samych...

- Znaleźlibyście sobie inny sposób, żeby to zrobić.

- Nie zrobiliśmy „tego”, jak się wyraziłaś, i nie zamierzamy zrobić.

- Nie opowiadaj bajek! Oczywiście, że to zrobicie. Prędzej czy później. Johan jest

przecież normalny. Ty zresztą też.

Elise nie zdążyła odpowiedzieć, bo Hilda pchnęła drzwi.

Obie otworzyły szeroko oczy ze zdziwienia. Johan tkwił za stołem kuchennym, ale

nie był sam. Obok siedziała Mimmi Tynees, narzeczona Schwenckego.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Hilda była równie zaskoczona jak Elise.

- Mamy gościa?

Mimmi Tynaes wstała z krzesła.

- Przepraszam, pani Jensen. Przyszłam porozmawiać z panią w pewnej sprawie. -

Przeniosła wzrok na Elise. - Właściwie to chciałam rozmówić się z panią, pani Ringstad, ale

nie mogłam przyjść z tym do pani domu.

Elise patrzyła na nią ze zdziwieniem, oczekując wyjaśnień.

Panna Tynass zaśmiała się nerwowo.

- Wszystko wytłumaczę, ale wolałabym uczynić to w cztery oczy.

Hilda spoglądała to na jedną, to na drugą i wyraźnie miała ochotę zaprotestować.

Elise nie ukrywała zaskoczenia.

- To coś ważnego? Muszę zaraz wracać do domu, mój mąż jest chory.

- To coś bardzo ważnego. I dotyczy również pani męża. Elise spojrzała na Johana, a

ten wzruszył ramionami.

- Nie chciała mi powiedzieć, o co chodzi. Elise podjęła kolejną próbę.

- Może spotkamy się któregoś dnia po pracy, panno Tynaes? Wiem, gdzie pani

mieszka, i mogę wpaść do pani któregoś wieczoru.

Mimmi Tynaes pokręciła głową.

- To bardzo pilne. Jeśli przychodzę w nieodpowiednim momencie, to poczekam za

drzwiami i odprowadzę panią do domu.

Elise i Johan wymienili się spojrzeniami.

- Możecie pójść do pokoju i porozmawiać na osobności - wtrąciła się Hilda. - Ja

potowarzyszę Johanowi. Przecież do mnie przyszedłeś, Johan? Przepraszam, że musiałeś tak

długo czekać. - Hilda puściła do niego oko.

Elise przystała na to niechętnie. Razem z narzeczoną Schwenckego ruszyły do

pokoju.

Kiedy przekroczyły próg i zamknęły drzwi za sobą, Mimmi Tynaes odwróciła się do

niej i szepnęła:

- Jestem bardzo zaniepokojona, pani Ringstad! Podejrzewam, że Paul Georg wplątał

się w jakieś lewe interesy.

Elise zmarszczyła czoło.

- Co ma pani na myśli?

- Kiedy jestem u niego, ktoś bez przerwy puka do drzwi, a potem z korytarza

dochodzą mnie jakieś tajemnicze rozmowy. Słyszę też dziwne odgłosy na podwórzu, raz

wydawało mi się, że przewracają się kanki na mleko. Paul Georg śmieje się ze mnie i

twierdzi, że mam bujną wyobraźnię. Jestem taka zdenerwowana, że musiałam z panią

porozmawiać.

- Co to ma ze mną wspólnego?

- Nic pani nie rozumie? Jeśli Paul Georg zajmuje się nielegalnym procederem, to pani

mąż też może zostać w to wmieszany. Nigdy nie dziwiło pani, skąd Paul Georg ma tyle

pieniędzy i skąd bierze taki drogi towar? I dlaczego klienci tak rzadko przychodzą do jego

sklepu? Czas jakiś było mi to obojętne, bo korzystałam z jego bogactwa. Płaci za mnie

czynsz i co rusz wtyka mi parę koron. Sądziłam, że sklep tak dobrze prosperuje, ale kilka

razy przespacerowałam się koło niego i powiem pani, że nawet w święta rzadko kto tam

zaglądał. Wiem także, że Paul Georg opłacił czynsz za sklepik pani męża i wyłożył gotówkę

na towar. Co będzie, jeśli policja zacznie coś podejrzewać? Boję się nawet o tym myśleć.

Elise zadrżała. Razem z Emanuelem wielokrotnie zastanawiali się, skąd bierze się

bogactwo Schwenckego i jego wysokie dochody. Ich podejrzenia właśnie znalazły po-

twierdzenie.

Emanuel był niewinny. W dobrej wierze przyjął pożyczkę na czynsz i towar i nikt nie

może oskarżać go o przestępstwo.

Pytanie tylko, czy policja w to uwierzy.

- Jestem wdzięczna, że opowiedziała mi pani o tym wszystkim, panno Tynaes.

Porozmawiam z mężem. Emanuel uważa pani narzeczonego za przyjaciela, więc na pewno

potrafi przemówić mu do rozumu.

- Dziękuję, pani Ringstad - odrzekła panna Tynaes i zawahała się. - Jest pani pewna,

że mąż o niczym nie wie?

Elise zaczerwieniła się.

- Sugeruje pani, że bierze w tym udział? To nie do pomyślenia. Emanuel był oficerem

Armii Zbawienia i nie jest zdolny do popełnienia przestępstwa.

Panna Tynass nic nie powiedziała, tylko ruszyła do drzwi.

- Jeśli nic pani nie zrobi, będę musiała przedsięwziąć odpowiednie kroki.

- Co pani przez to rozumie?

- Nie chcę zostać wciągnięta w jakieś nielegalne interesy, bo mogę stracić mieszkanie

i cały dobytek. Moja miłość do Paula Georga nie jest aż tak wielka, bym była gotowa go

kryć.

Wypowiedziawszy tę kwestię, otworzyła drzwi i wyszła. Elise nie ruszyła się z

miejsca, zastanawiając się nad znaczeniem tych słów. Czy panna Tynass zamierza udać się

na policję? Przestraszona wyszła do kuchni.

Johan i Hilda spojrzeli na nią z zaciekawieniem.

- Czego ona chciała? - spytała Hilda.

- Przyszła, by mnie ostrzec. To narzeczona Paula Georga Schwenckego. Powzięła

podejrzenie, że Schwencke jest zamieszany w jakąś nielegalną działalność.

Szybko zdała relację z kontaktów Emanuela ze Schwenckem i z wątpliwości, które

oboje z Emanuelem mieli. Johan zmarszczył czoło.

- To niepokojące. Mam nadzieję, że Emanuel nie zostanie wplątany w coś, co wam

wszystkim może zaszkodzić.

Hilda wstała.

- Idę się przebrać.

- Może powinnam pójść do domu - zawahała się Elise - i porozmawiać z Emanuelem?

Hilda posłała jej zdziwione spojrzenie.

- A co on zdziała w wieczór drugiego dnia świąt? Po chwili wybiegła z domu.

- Tylko się nie zasiedź! - krzyknęła za nią Elise. - Nie mogę wracać zbyt późno.

Hilda nie odpowiedziała, zeskoczyła ze stopnia i zniknęła za rogiem.

Johan uśmiechnął się.

- Ona nam dobrze życzy.

Elise też się uśmiechnęła, choć targał nią niepokój.

- Usiądź i napij się kawy. Hilda wszystko przygotowała. Kiedy nalewał kawę do

kubków, Elise śledziła ruchy jego rąk. To dziwne, że obserwacja takich zwyczajnych

czynności przyprawiała ją o dreszcze. Jego silne dłonie nie były stworzone do pracy w

fabryce, tylko do modelowania, rysowania, wycinania w drewnie. I do pieszczot. Zrobiło się

jej gorąco.

- Próbowałem się jej pozbyć - ciągnął. - Też nie zrobiła na mnie zbyt dobrego

wrażenia. Może sama tkwi w tym po uszy i usiłuje się jakoś wywinąć?

- Nie wiem - pokręciła głową Elise. - Prawie jej nie znam, ale zawsze się dziwiłam, że

zwykłą robotnicę stać na dwupokojowe mieszkanie i ładne meble. Chwaliła się czasami, że

jeździ do Fredrikstad tylko po to, by obejrzeć przedstawienie cyrkowe.

Johan siedział przez chwilę zamyślony, po czym uśmiechnął się i przesunął taboret w

jej stronę.

- Zostawmy to. Dlaczego nie przyszłaś przed południem?

- Nie odważyłam się. Emanuelowi i jego rodzicom nie spodobało się, że wczoraj tak

długo mnie nie było. Jego matka uznała, że stało mi się coś złego, i chciała iść na policję.

- Emanuel coś podejrzewa?

- Chwilami mam takie wrażenie, ale to pewnie dlatego, że targają mną wyrzuty

sumienia. On nie wie, że przyjechałeś na święta. Anna i Torkild nas ostatnio nie odwiedzali,

więc skąd miałby wiedzieć? Całe dni spędza w domu. Chłopcy też jeszcze tego nie odkryli,

ale pewnie prędzej czy później się dowiedzą.

- Mam nadzieję, że zobaczę się z nimi przed wyjazdem. Wiesz, że ich los leży mi

bardzo na sercu. Traktuję ich jak młodszych braci.

- Peder bardzo cię lubi. Kristian też, ale on nie jest tak wylewny.

- Mam ochotę przejść się do tego sklepu przy Maridalsveien i przywitać się z nimi, ale

to utrudni nam spotkania.

- Zrób to! Bardzo ich ucieszysz. A ja udam, że o niczym nie wiem.

- A potrafisz? - droczył się z nią. Przysunął się i przyciągnął ją do siebie. - Tak

strasznie za tobą tęskniłem, Elise. O niczym innym nie potrafię myśleć, gubię wątek, roz-

mawiając z ludźmi, nie mogę skupić się na pracy.

Elise pochyliła się i wtuliła twarz w jego ciepłe ciało. Płonął w niej ogień, ale jeszcze

nad nim panowała.

- Jakie masz plany? Będziesz rysować?

- Majster Paulsen dał mi sporo do myślenia. Wybieram się do niego jutro ze szkicami,

choć niektóre wymagają jeszcze poprawek.

- Anna i Torkild wiedzą, że jesteś tutaj?

- Anna wie, że cały dzień czekałem na ciebie, ale kiedy zjawia się Torkild, staramy się

nie rozmawiać o tobie. Torkilda często nie ma w domu, w święta zajmuje się najbardziej

potrzebującymi.

- Na pewno uważa, że póki jestem żoną Emanuela, nie powinniśmy się spotykać.

- Ja też nie rozwiodłem się z Agnes. Rozumiem go, kieruje się zasadami moralności

chrześcijańskiej.

- Też go rozumiem i dlatego łatwiej mi się z tym pogodzić. Dowiedziałeś się czegoś o

Agnes?

- Siostra Magnusa twierdzi, że wyjechali do Ameryki.

- Więc już pewnie nigdy nie zobaczysz Larsa?

- Zaczynam przyzwyczajać się do tej myśli. Od chwili gdy dowiedziałem się, że nie

jest moim synem, starałem się to zaakceptować, choć to nie takie proste. Lubię dzieci i byłem

z niego dumny. Mam nadzieję, że Magnus potrafi wziąć na siebie odpowiedzialność za jego

wychowanie. Agnes nie jest dobrą matką.

- Może Magnus zdoła ją utemperować? Wydał mi się człowiekiem zdecydowanym.

- Agnes kogoś takiego właśnie trzeba. Kogoś, kto by budził w niej respekt.

Zapadła cisza. Isac spał w pokoju obok, Olafa nie było w domu.

- Myślisz o tym samym co ja? - spytał cicho i ostrożnie.

- Chyba tak.

- Ale boisz się powiedzieć na głos? - Jeszcze mocniej przyciągnął ją do siebie. - Że

siedzimy, gawędzimy i tracimy czas...

- Nie możemy, Johan - odrzekła, choć cała płonęła z pożądania.

- Nie posuniemy się za daleko, tylko położymy się na sofie.

Nic nie odrzekła.

- Przecież też tego chcesz, prawda? Skinęła lekko głową.

Puścił ją z objęć, wstał ze stołka i pociągnął ją w górę.

- Chodź, Elise! Zasługujemy na to. Od chwili gdy wyszłaś za Emanuela, poświęcasz

się dla innych. Pomyśl wreszcie o sobie.

Weszła za nim do pokoju. Johan zdmuchnął lampę.

- Wystarczy, że światło pada od otwartych drzwi, nie możemy ryzykować. Gdyby

ktoś nas śledził, widziałby nas przez okna jak na dłoni.

Elise odwróciła się. Dwa okna wychodziły na południe i jedno na zachód, we

wszystkich wisiały szydełkowe białe firanki, które nie chroniły przed wzrokiem obcych.

Kwitnące kaktusy Hildy też zresztą nie. Kto jednak mógłby ich podglądać? O szóstej

godzinie następnego poranka zawyją syreny fabryczne, wzywające do pracy. Robotnicy już

spali, dzieci pewnie też, bo większość z nich zwykła pracować w wakacje świąteczne.

Zresztą nikt nie mógł podejrzewać, że zostali sami. Nawet Mimmi Tynaes sądziła, iż Hilda

dotrzymuje im towarzystwa.

Położyli się na sofie i przytulili do siebie.

- Hilda mnie nie rozumie. Uważa, że powinnam się cieszyć, iż mam ciebie, i

wykorzystywać każdą nadarzającą się okazję.

- Znasz Hildę. Ona tak robiła trzy lata temu i już pogodziła się z konsekwencjami.

- A dzisiaj jest zadowolona, tak przynajmniej twierdzi. Bo nie miałaby ani Isaca, ani

majstra.

- No i widzisz - pocałował ją w szyję. - Czasami warto korzystać z okazji - zaśmiał się

cicho i dodał: - Nie wszyscy mają takie szczęście jak Hilda.

- Ale też rzadko która dziewiętnastolatka zgodziłaby się żyć z podstarzałym

mężczyzną. Na dodatek tak nieatrakcyjnym jak pan Paulsen.

- Dla niej dobrobyt jest ważniejszy od uczucia. Elise pokręciła głową ze zdumieniem.

- Tak bardzo się różnimy.

- To prawda. - Usiłował wsunąć rękę pod jej ubranie. - Pomóż mi, wszystko masz tak

ciasno pozapinane.

Elise posłuchała. Serce tłukło się jej w piersi, policzki pałały. Płonąc z pożądania,

pozwoliła jego dłoni wślizgnąć się pod koszulkę. Zamknęła oczy, chłonąc rozkosz całą sobą.

Johan podciągnął koszulkę w górę i zaczął całować jej obnażone piersi. Dreszcz przeszedł

przez jej ciało.

- Elise! - jęknął. - Pozwól mi, choć przez chwilę. Potrafię się powstrzymać.

Nic nie odrzekła, nie miała siły odmówić, a jednocześnie bała się wyrazić zgodę.

Uniósł jej suknię, zaczął walczyć z bielizną.

- Tyle masz na sobie, nie mogę poradzić sobie z zapinkami u pończoch.

Znów mu pomogła. Poczuła jego męskość, kiedy znów przycisnął ją do siebie, i

zakręciło się jej w głowie.

- Choć przez chwilę - powtórzył. - Chcę cię posmakować choć przez parę sekund.

Przesunął dłonią po jej pośladkach, rozchylił nogi i wsunął rękę między uda.

- To nie jest grzech, Elise - szepnął, wstrzymując oddech. - Bóg chce, byśmy byli

razem. Na zawsze.

Łzy popłynęły jej po policzkach. Dwie przeciwstawne siły walczyły w jej duszy:

żądza ścierała się z poczuciem winy. W nagłym przebłysku ujrzała ciężki wzrok Emanuela

siedzącego w wózku inwalidzkim, wzrok bezradnego, zrozpaczonego człowieka. Byłoby

inaczej, gdyby zdradziła go wtedy, gdy ją okłamał, a potem porzucił i wyjechał z Signe do

Ringstad. Teraz zaś oszukiwała chorego męża, grzeszyła wobec Boga i postępowała wbrew

zasadom, których przestrzegania domagała się od innych.

Łza spłynęła jej po twarzy i spadła na jego dłoń.

Podniósł głowę i objął ją z całej siły.

- Elise, kochanie. Nie zrobię niczego wbrew twej woli.

- Przecież wiesz, że tego chcę - powiedziała ledwie słyszalnym głosem.

- Tak, wiem. Czuję to, słyszę, jak ci bije twoje serce. Chcesz tak samo mocno jak ja,

ale sumienie ci nie pozwala. Nie dlatego, że kochasz Emanuela bardziej ode mnie, lecz

dlatego, że w ten sposób sprzeniewierzasz się swoim obowiązkom.

- Nie kocham go. To okropne, ale poczułam ulgę, kiedy stracił zdolność, by domagać

się swoich praw małżeńskich.

Johan poprawił jej koszulkę i suknię, przysłaniając nagie ciało.

- Będę czekał na ciebie, Elise. Skoro zakonnicy i mniszki mogą żyć w celibacie, my

też damy radę. Podziwiam cię za twą stanowczość i siłę woli i wiem, że powstrzymuje cię

jedynie sumienie. Nie będę cię naciskać, w dniu, w którym przyjdziesz do mnie bez poczucia

wstydu i zahamowań, przyjmę cię z otwartymi ramionami i razem wzniesiemy się na szczyty

rozkoszy. A potem będziemy leżeć przytuleni, wiedząc, że nie mamy czego się bać ani czego

żałować.

- Jesteś najlepszym człowiekiem na ziemi - powiedziała zdławionym głosem.

- Nie, Elise, nie jestem lepszy od innych, ale może kocham bardziej niż inni. Mam

szczęście, że trafiłem na dziewczynę moich marzeń, kiedy byłem chłopcem, i nie zamierzam

wypuścić jej z rąk. Ani z myśli, snów i tęsknot.

W zestawieniu z miłością nic się nie liczy. I nie zapominaj, że lepiej jest marzyć i

tęsknić niż posiadać. Pocałował ją, długo i namiętnie.

- Teraz łatwiej znajdziesz pretekst, by spędzić ze mną trochę czasu przed moim

wyjazdem. Nie musisz sobie niczego wyrzucać, nie masz się czego wstydzić. A na drobne

grzeszki możesz sobie pozwolić, bo życie cię nie oszczędzało.

Elise uśmiechnęła się przez łzy.

- Wątpię, czy pastor i ludzie z Armii Zbawienia by się z tobą zgodzili.

- Gdyby znali całą historię, zrozumieliby.

Dłuższą chwilę leżeli w milczeniu przytuleni, policzek przy policzku.

- Ta sytuacja nie może trwać wiecznie, Elise. Kiedyś przyjdzie nasza kolej. A póki co

musimy wypełniać nasze obowiązki, ciężko pracować i nie tracić z oczu celu naszych dążeń.

- Ty zostaniesz rzeźbiarzem, a ja pisarką.

- Już jesteś pisarką. Zapomnij o recenzji. Ona nic nie mówi o twoich zdolnościach,

jest jedynie dowodem politycznych tarć w tym kraju.

- Czytałeś recenzję w „Socjaldemokracie”? - spytała z uśmiechem.

- Nie - odrzekł zaintrygowany. - Oni też zrecenzowali książkę?

Skinęła głową.

- Tak, i to na tyle pozytywnie, że moja teściowa zapomniała o pierwszej recenzji.

Johan westchnął z ulgą.

- Bogu dzięki! Ale mnie ucieszyłaś! Zasłużyłaś na to, Elise. Masz ją przy sobie?

- Nie, nie pomyślałam, by ją zabrać.

- Przeczytam ją innego dnia. Może Torkild ma egzemplarz. Pamiętasz, co w niej

napisali?

- Nazwali książkę pochodnią. Twierdzą, że udało mi się odmalować ponury obraz

relacji między biednymi a bogatymi, robotnikami i pracodawcami. I że ludziom nad rzeką

Aker niezasłużenie przylepiono złą etykietkę. Że każda tragedia ma swoje przyczyny.

- Wiedziałem, że ci się uda - pokiwał głową Johan. - Jestem z ciebie dumny - dodał i

znów ją pocałował. - Nie przyniosłaś rękopisu książki o Pederze. Będę mógł ją przeczytać?

- Oczywiście. Nie zrobiłam tego celowo. Wczoraj udałam, że idę pożyczyć gazetę od

Torkilda, a dzisiaj Hilda mnie tutaj ściągnęła. Dziwnie by to wyglądało, gdybym zabrała ze

sobą rękopis.

- Rozumiem - odrzekł, zamyślił się na chwilę i dodał: - Może powinnaś odłożyć na

bok pisanie o Pederze i ciągnąć dalej poprzedni temat? Mam na myśli życie nad rzeką. Teraz

zacznie się ożywiona debata i powinnaś wziąć w niej udział.

- Nie rozsądniej byłoby poczekać na rozwój wydarzeń? Emanuel obawia się oskarżeń

i grzywny, tak jak było w przypadku Christiana Krohga, kiedy wydał Albertine.

Johan pokręcił głową.

- Nie sądzę, by do tego doszło. W końcu mamy już dwudziesty wiek i wiele wody

upłynęło od czasu, kiedy Krohg spisał historię szwaczki uwiedzionej przez policjanta i

oddającej się nierządowi. Nie zapominaj, że choć autora książki skazano na grzywnę, to efekt

został osiągnięty: rok później prostytucję zdelegalizowano. Zresztą waszych książek nie da

się porównać.

- Myślę jednak, że najpierw skończę książkę o Pederze. Myśli same pchają mi się do

głowy, kiedy kładę się wieczorami, nie mogę zasnąć, bo słowa układają się w zdania i nie

dają mi spokoju. Jest w tym jakiś głęboki sens. To pomysł pana Wang - Olafsena, ale myślę,

że prędzej czy później sama bym na to wpadła. Nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby z

komentarzy Pedera ułożyć książkę, ale często czułam ochotę, by zapisać gdzieś te jego

zabawne powiedzonka. I kiedy pan Wang - Olafsen podsunął mi ten pomysł, słowa same

zaczęły spływać na papier. A teraz odczuwam potrzebę, by ją skończyć. Chcę pokazać, ile

dobrego tkwi w naszych dzieciach, trzeba tylko zacząć słuchać. Nie należy spisywać ich na

straty, bo mają kłopoty z nauką czytania. Może ta książka sprawi, że spojrzę na własne życie

z innej perspektywy i zrozumiem sens tego, co mi się przytrafiło? Pamiętasz, jak bardzo

gnębiło mnie poczucie winy po śmierci ojca. Gdybym nie przegnała go wtedy z kuchni, może

wciąż by żył.

- Kochana, nie myśl w ten sposób. Ojciec oddalił się od was na długo przed śmiercią.

Byłoby dla was najlepiej, gdybyście nie musieli go oglądać, kiedy alkohol zmienił go w

strzęp człowieka. Pamiętam, że matka opowiadała historie o nim z czasów, kiedy jeszcze

pracował w tkalni płótna żaglowego. Ledwie go takim pamiętam, ale dzieci nie oceniają

dorosłych. Mama mówiła, że miał ciemną karnację i był przystojny. Inne dziewczęta z

fabryki zazdrościły twojej matce.

Elise pokiwała głową.

- Też słyszałam te opowieści. Mama twierdziła, że kochała go bardzo, póki nie zaczął

pić. Wtedy życie z nim stało się nie do zniesienia. Wiesz, jak się poznali? - Elise uśmiechnęła

się w półmroku.

- W drodze z Ulefoss do Kristianii?

- Tak - roześmiała się. - Nigdy nie mogłam pojąć, że moja matka, porządna i skromna

panna, zawarła znajomość w takich okolicznościach. I jeszcze oszukiwała wuja i ciotkę i

wymykała się na potajemne schadzki. To mi do niej nie pasuje.

Johan też się roześmiał.

- Kiedyś twoje dzieci usłyszą opowieści o twoim życiu i powiedzą to samo.

Elise spoważniała.

- Myślę, że Kristian zdaje sobie sprawę, że nie zapomniałam o tobie. Kiedy czasami

twoje imię pada w rozmowach, wbija we mnie wzrok. Miał dość lat, by zrozumieć, jak

bardzo byliśmy w sobie zakochani i jak cierpiałam, kiedy zamknięto cię w twierdzy. Nigdy

nie zapomnę wyrazu jego twarzy, gdy się dowiedział, że wychodzę za mąż za Emanuela.

- To twój brat, Elise. Zna cię lepiej, niż sądzisz. Choć ma ledwie dwanaście lat, nie

potępiałby twojego wyboru.

I znów ją pocałował, długo i namiętnie.

- Nie rozumiem, dlaczego Hilda nie wraca - zaniepokoiła się Elise. - Co powiem po

powrocie do domu? Przecież gdyby Isac naprawdę miał jakąś poważną dolegliwość, Hilda

posłałaby po lekarza.

- Ubierz się, żebyśmy mogli wyjść, jak tylko zjawi się twoja siostra.

Elise podniosła się i zaczęła zbierać bieliznę z podłogi.

- Pewnie cię zawiodłam.

- Uważasz, że tak źle cię rozumiem? To mój błąd, powinni byliśmy zostać w kuchni.

Mamy sobie tyle do powiedzenia, a tak rzadko nadarza się okazja bycia we dwoje na

osobności. Byłoby nam dobrze, nawet gdybyśmy nie ulegli pokusie.

- To też moja wina. Mogłam protestować. Johan też wstał i przyciągnął ją do siebie.

- Ale też mnie pragnęłaś. Niby dlaczego miałabyś wykazać się większą siłą

charakteru? - zażartował.

- Bo jestem kobietą. Mężczyźni są inaczej stworzeni. Roześmiał się.

- Uważasz, że miałem większą ochotę niż ty? Odniosłem inne wrażenie.

- To jesteśmy kwita. Ja przynajmniej odczuwam większy lęk.

- Bo masz ku temu powody. Ty poniosłabyś większe konsekwencje, gdyby coś poszło

nie tak.

Wypuścił ją z objęć i chwycił za rękę.

- Chodź do kuchni, przekąsimy coś. Nic chyba nie jadłaś.

Podgrzał czajniczek kawy i wystawił resztki świątecznego jedzenia z szafy.

- Hilda powiedziała, że możemy się czuć jak u siebie w domu, więc trzymam ją za

słowo. Zresztą chyba niczego jej nie brakuje.

- Nie, majster jest bardzo szczodry. W przeciwieństwie do Reidara, który skąpi jej

pieniędzy.

- Powinni wystąpić o rozwód. Sytuacja, w jakiej się znaleźli, nie służy nikomu. Jeśli

jest tak, jak mówisz, że Hilda żyje z majstrem, to znów może zajść w ciążę.

- Sama nie wiem, co mam sądzić. Nie rozumiem, skąd biorą się jej uczucia do

Paulsena, ale już przecież urodziła mu dwójkę dzieci.

- Może wcale tak bardzo się nie różnicie, może obie odziedziczyłyście pełną pasji

naturę waszej matki? Pomyśl tylko, związała się z obcym marynarzem, na dodatek czło-

wiekiem z domieszką cygańskiej krwi. Była, zdaje się, w zaawansowanej ciąży, kiedy stanęła

przed ołtarzem? Moja matka słyszała to od pani Evertsen.

Elise zaczerwieniła się.

- To prawda, w końcu zdobyła sobie szacunek dziadków, ale bracia nigdy jej nie

wybaczyli. Może teraz coś się zmieni.

- Miałaś od nich jakieś wieści?

- Niedawno przyszedł list. Wygląda na to, że zależy im na utrzymywaniu kontaktu.

- Na pewno żałują, że odwrócili się do niej plecami. I może bali się o jej przyszłość.

Wiesz przecież, że Cyganie przeszli wiele prześladowań w zeszłym stuleciu. W niektórych

wioskach stawiano straże, które nie wpuszczały włóczęgów.

Przytaknęła.

- Teraz nie jest im wcale łatwiej, przynajmniej od kiedy uchwalono prawo

zabraniające wędrować osobom nie - mającym stałego adresu zamieszkania.

- Niektórzy ludzie twierdzą, że wszystko się zmieni, jeśli zapewni się obywatelom

odpowiednie wychowanie i wykształcenie.

- Ty też tak uważasz?

- Nie jestem pewien. Te zadrażnienia sięgają głębiej, zwłaszcza w przypadku

Cyganów. To jest lud, który żył w ten sposób od stuleci. Wędrówkę mają we krwi i nie bę-

dzie łatwo to zmienić.

- Peder i Kristian czasami się boją. Ukrywają fakt, że w żyłach ojca płynęła cygańska

krew, bo to oznacza, że w naszych też. Przypominam sobie, jak Peder się przeraził, kiedy

usłyszał o cygańskich dzieciach odbieranych siłą rodzicom i oddawanych do sierocińców. I

to tylko dlatego, że rodzice nie chcieli podporządkować się nowemu prawu.

Johan westchnął.

- W naszym kraju dzieje się wiele złego. Musisz pisać o tych sprawach, Elise.

Niczego nie da się zmienić od razu, ale w dłuższej perspektywie wszystko ma znaczenie. Tak

też myślę o swojej pracy. Nie mam ochoty rzeźbić popiersi znanych mężczyzn, których sława

bierze się stąd, że są członkami wpływowych rodzin. Wolę stawiać pomniki zwykłych ludzi,

kobiet i mężczyzn, którzy pracują dla dobra innych. Ich się nie zauważa i o nich nie pisze się

w gazetach.

Na dworze rozległy się szybkie kroki.

- Wraca Hilda. - Elise zerwała się z miejsca. - Pójdziemy razem do Andersengarden

czy każde w swoją stronę?

Johan też wstał i przygarnął ją raz jeszcze do siebie.

- Oczywiście, że pójdziemy razem. Nic złego nie zrobiliśmy. No, może troszeczkę.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Hilda spojrzała na nich ze zdziwieniem.

- Cały czas siedzieliście tutaj i piliście kawę? Johan uśmiechnął się wesoło.

- Prawie cały czas. Hilda roześmiała się.

- Więc dzisiaj też znajdę na sofie guzik od koszuli?

- Kto wie? Może znajdziesz zapinkę od pasa do pończoch?

Elise spojrzała na niego z zażenowaniem i zaczerwieniła się.

Hilda zaniosła się śmiechem.

- Gdyby tak było, nie siedzielibyście tutaj. Bylibyście w pokoju i gorączkowo

narzucalibyście na siebie ubranie. Przepraszam, że tak szybko wróciłam, ale do Joanny przy-

jechał z wizytą jakiś krewny.

Elise spojrzała na zegar ścienny i ku swemu przerażeniu stwierdziła, że od wyjścia z

domu minęły dwie godziny.

- Mówisz, że szybko wróciłaś?

- Chciałam was zostawić na całą noc, ale mam nadzieję, że dobrze wykorzystaliście

ten czas, który mieliście dla siebie.

- Tak, Hildo. - Johan skinął poważnie głową. - Dzielnie wspierasz nasz spisek.

- Jutro też możecie przyjść. Paulsen się nie zapowiadał, a Olaf wraca dopiero za

cztery dni.

- Zapominasz, że ja pracuję - pokręciła głową Elise.

- Johan będzie czekał na ciebie na poddaszu, kiedy przyjdziesz po Hugo. Możesz

wejść niepostrzeżenie i Hugo cię nie zauważy. Emanuelowi powiesz, że panna Johannes - sen

kazała ci zaadresować całą stertę kopert. Napalę, żeby było wam ciepło na górze. Olaf ma

dobre łóżko z prawdziwym materacem.

- Jesteś szalona, Hildo - przerwała jej siostra. - Nie pojmuję, skąd ci się to bierze,

przecież mama była bardzo surowa w sprawach moralności.

- Nie jestem lepsza ani gorsza od innych. Jedyna różnica polega na tym, że mówię

głośno o tym, o czym inni nieustannie myślą. Wszystkie zakochane pary, które znałam,

prędzej czy później znajdowały sobie jakieś ustronne miejsce, magazyn w fabryce, strych w

Biermannsgarden czy stajnię Węglarza. Ja oferuję wam mieszkanie na poddaszu, a w

podzięce słyszę, że jestem bezwstydnicą.

Johan roześmiał się i wstał od stołu.

- Myślę, że masz dobre serce, Hildo - powiedział. - Tylko że świat nie jest taki prosty,

jakim go malujesz.

Zdjął kurtkę i czapkę z wieszaka.

- Przyjdziecie jutro? - nie poddawała się Hilda. Johan skinął głową.

- Tak, przyjdziemy, ale nie musisz palić na poddaszu. Hilda miała zawiedzioną minę.

- Nie pojmuję, co się z wami dzieje.

- Musisz zrozumieć, że oboje pozostajemy w związkach małżeńskich - westchnęła

Elise z rezygnacją - i nie możemy robić, co nam się żywnie podoba. Jeśli Emanuel nie wróci

do pracy, będę miała siedem osób na utrzymaniu.

- Nie zamierzasz więc odesłać Emanuela do rodziców?

- Też byś tego nie zrobiła na moim miejscu. Łatwo ci mówić. Dobranoc, Hildo, i

dziękuję ci za wszystko.

Johan śmiał się, kiedy zbliżali się do furtki.

- Twoja młodsza siostra ma obrotny języczek.

- Tak, natomiast nie ma żadnych zahamowań. Gdyby mama ją słyszała, doznałaby

szoku.

- Matki nie powinny wiedzieć o wszystkich poczynaniach swoich córek. Zresztą twoja

matka nie jest znów takim niewiniątkiem?

Elise musiała się roześmiać.

- Zobaczymy się jutro?

- Oczywiście. Nie obiecuję jednak, że będę czekał na ciebie na poddaszu, choć brzmi

to dość kusząco. - Chwycił ją za rękę. - Nie bój się, Elise, nikt nas nie zobaczy. O tej porze w

drugi dzień świąt na ulicy nie ma żywej duszy. Poza pijakami, ci jednak zajęci są sobą.

Elise rzuciła okiem w kierunku zabudowań robotniczych, wszystkie okna były

ciemne.

-

Gdybyśmy szli ulicą Oscarsgate, otaczałyby nas światła. Przez firanki

widzielibyśmy choinki sięgające sufitu i rozjaśnione świeczkami, panie w eleganckich

sukniach i dzieci w strojach identycznych jak ubrania dorosłych. Gdyby ktoś otworzył okno,

usłyszelibyśmy śpiewy i muzykę, poczulibyśmy zapach cygar i świeżego ciasta. U nas zaś

panują ciemności. Za parę godzin rozlegną się syreny fabryczne.

Johan ścisnął jej dłoń.

- Kiedyś, Elise... Kiedyś w przyszłości ty i ja będziemy chodzić wokół choinki z

naszymi dziećmi w jednym z tych pięknych domów przy Oscarsgate lub na Frogner.

Pokojówka sprzątnie filiżanki, włoży nam do pościeli butle z ciepłą wodą i przyniesie gorące

kakao przed snem. Następnego ranka wyśpisz się do woli, potem przejdziesz do gabinetu i

zapiszesz parę stronic swej nowej książki. Ja zejdę do pracowni, by przyjrzeć się świeżo

zaczętej rzeźbie przedstawiającej kobietę, którą kocham. Na obiad zaprosimy Annę i

Torkilda, Hildę i pana Paulsena, panią Evertsen, jeśli wciąż będzie żyła, i może panią

Albertsen. Nie zapomnimy o profesorze, twoim redaktorze z wydawnictwa, twojej matce,

Asbjornie i Anne Sofie. Ani o siostrze Maren Sorby z Armii Zbawienia, o której opowiadałaś

mi tyle dobrego. Kiedy skończymy śpiewać kolędy, każdy dostanie podarek: twoją nową

książkę.

Elise wyobraziła sobie tę scenę: jasne pokoje, stół jadalny zastawiony piękną

porcelaną, świece w wypucowanych kandelabrach, ona, Johan, gromadka dzieci i wszyscy,

których kocha, zgromadzeni wokół wielkiego świątecznego drzewka.

Obraz rozpłynął się i Elise uśmiechnęła się.

- Co za zestawienie! Wyobrażam sobie redaktora Guldberga w towarzystwie pani

Albertsen!

W tej samej chwili zamilkła. Jakiś chłopiec szedł w ich kierunku, a w jego sposobie

poruszania się było coś dziwnego. Elise usiłowała go rozpoznać, ale w półmroku nie widziała

szczegółów. Na wszelki wypadek puściła dłoń Johana.

Chłopiec zbliżył się do latarni i Elise zadrżała. To był Hjalmar, brat Jenny!

Johan dostrzegł jej zaskoczenie.

- Znasz go? - spytał cicho.

- To jest Hjalmar! - szepnęła przerażona. Chłopak zataczał się, jakby był pijany, ale

przecież to niemożliwe, żeby zaczął pić. W jego wieku?

- Kto to jest Hjalmar? - spytał Johan.

- Brat Jenny. Poznałam ich wiosną, kiedy ich matka leżała na łożu śmierci. Jakiś czas

później ojciec zginął w wypadku. Dziadkowie Anne Sofie pozwolili im mieszkać u siebie, ale

Hjalmar wkrótce zniknął. Chodziłam z najstarszą siostrą do szkoły, to ona utrzymywała

rodzinę przy życiu w ostatnich latach. Ojciec pił, a matka leżała w łóżku, jak daleko Jenny

sięgała pamięcią.

- Ta historia przypomina twoje doświadczenia.

- Dlatego właśnie zrobiło mi się ich żal i starałam się pomóc. Niepomiernie się

ucieszyłam, kiedy dziadkowie Anne Sofie postanowili przyjąć do siebie dwójkę naj-

młodszych. Bardzo tęsknią za własną wnuczką. Uważam, że matka i Asbjorn powinni

częściej ich odwiedzać.

Johan ścisnął jej dłoń.

- Nie jesteś w stanie pomóc wszystkim. W tej okolicy znajdziesz setki takich rodzin.

Hjalmar dostrzegł ich i kołysząc się, przeszedł na drugą stronę ulicy.

Elise dogoniła go.

- Hjalmar?

Przystanął i kiwając się, spojrzał na nią mętnym wzrokiem.

- Czego chcesz?

- Dowiedzieć się, co u ciebie słychać. Spotkałam niedawno Jenny, była radosna i

zadowolona. Dlaczego nie mieszkasz u państwa Tollefsenów?

- Bo nie mam ochoty. A zresztą co ci do tego? Twarz miał spiętą, był brudny,

wychudzony, ubrany w łachmany.

- Gdzie teraz mieszkasz?

- Nie twoja sprawa.

- Całe święta spędziłeś na ulicy?

- A nie wolno?

Johan zbliżył się do nich i Elise odwróciła się do niego.

- Całe święta spędził na ulicy! Zobacz, jak jest żałośnie ubrany! I chyba ostatnio

niedojadał. - Znów zwróciła się do chłopca. - Siostry z Armii Zbawienia pomogą ci znaleźć

jakiś kąt.

- Nie sądzisz, że dziadkowie Anne Sofie przyjmą go z powrotem? - zdziwił się Johan.

Elise była innego zdania. Hjalmar z pewnością zrobił coś sprzecznego z prawem,

może zaczął znów kraść i bał się wracać do dziadków Anne Sofie z obawy przed policją.

Dlaczego popełniał kolejne głupstwo, kiedy wreszcie znalazł prawdziwy dom?

- Myślę, że Hjalmar obawia się, iż oddadzą go w ręce policji, i dlatego nie chce tam

wracać.

W tej samej chwili Hjalmar rzucił się do ucieczki, ale Johan złapał go za ramię.

- Tak łatwo się nie wywiniesz, mały spryciarzu. Pójdziesz ze mną do domu i sobie

pogadamy.

Odwrócił się do Elise.

- Będziesz musiała dalej iść sama.

- Tak zamierzałam zrobić. Chciałam tylko odprowadzić cię do Andersengarden.

Uśmiechnęła się, wzruszona tym, że Johan zamierzał pomóc Hjalmarowi, a

jednocześnie ucieszona, iż nie doszedł z nią aż do bramy. Emanuel mógł zobaczyć ich z

okna.

- Spotkamy się jutro.

Johan pociągnął Hjalmara za sobą. Chłopak kopał i machał pięściami, ale nie miał

żadnych szans. Znikali już z jej oczu, kiedy Johan złapał go i wniósł do sieni.

Elise przebiegła ostatni odcinek drogi, myśląc z lękiem o spotkaniu z Emanuelem.

Wchodząc do domu, dostrzegła, że mimo późnej pory w pokoju pali się światło. W

kuchni panował ziąb, przez ostatnich parę godzin nikt nie dokładał do pieca. Przemieściwszy

się na wózku, Emanuel mógł napalić w pokoju, ale nie była pewna, czy to zrobił. Pełna

najgorszych przeczuć pchnęła drzwi.

Emanuel siedział przy oknie i wpatrywał się w mrok. Bogu dzięki, że rozstała się z

Johanem wcześniej!

- Emanuelu?

Nie odwrócił się i nic nie powiedział. Podeszła bliżej.

- Przepraszam, że wracam tak późno. Zdarzyło się coś nieprzewidzianego.

- Jak się ma Isac? - spytał głuchym głosem, nie patrząc na nią.

- Hilda przesadziła. Nie jest chory, tylko trochę się spocił. - Kłamstwo miało gorzki

smak. - Co innego miałam na myśli. Zjawiła się Mimmi Tynass, by rozmówić się ze mną.

- Z tobą? - W końcu się odwrócił. - A skąd mogła wiedzieć, że tam jesteś?

- Nie wiedziała. Przyszła przekazać Hildzie wiadomość, że zależy jej na spotkaniu ze

mną.

Zdała Emanuelowi relację ze spotkania z narzeczoną Schwenckego.

Emanuel pobladł.

- To nie może być prawda! - powiedział wstrząśnięty. Elise wyczuła, że pierwszy raz

słyszy o tych rewelacjach.

- Ja też się przeraziłam. Są jednak rzeczy, nad którymi razem się zastanawialiśmy.

Skąd on bierze pieniądze? I dlaczego w jego sklepie prawie nie widuje się klientów, skoro

według jego słów interes idzie dobrze? Nic się nie zgadza.

Emanuel pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Nie przyjmuję tego do wiadomości. Paul Georg nie jest łobuzem. Zna się na rzeczy,

wie, skąd zdobyć dobry towar, i ma niezwykły talent kupiecki. Pewnie najwięcej sprzedaje w

domu. Opowiadał mi o klientach, którzy przyjeżdżają z daleka i spotykają się z nim

prywatnie. To wszystko tłumaczy.

Elise przypomniała sobie nagle mężczyznę, którego spotkała na ulicy, wychodząc z

domu Schwenckego. On też go szukał, tyle że wymienił inne nazwisko. Orvar Olstad, Elise

dobrze je zapamiętała, bo wydało się jej podejrzane.

- Pamiętasz, że odwiedziłam kiedyś Schwenckego, prosząc go, by cię przekonał do

wizyty u lekarza?

- I cóż z tego?

- W drodze powrotnej natknęłam się na mężczyznę, który też się do niego wybierał.

Schwencke bardzo się ucieszył, kiedy go zobaczył, i poprosił go do środka. Ten mężczyzna

nazywał się Ole Westerlund.

- To nazwisko nic mi nie mówi.

- Najdziwniejsze jest to, że ten człowiek nie pamiętał nazwiska Schwenckego, lecz

pytał o kupca Orvara Olstada.

- Pewnie zna wielu kupców i pomyliły mu się nazwiska.

- Może. Lecz jeśli Mimmi Tynaes ma rację, Schwencke używa fałszywego nazwiska.

Emanuel spojrzał na nią ponuro.

- Uważasz go za oszusta?

- Ze względu na ciebie, na nas, wolałabym, by nim nie był. Panna Tynaes bardzo się

rozgniewała i powiedziała, że pójdzie na policję, jeśli wykryje, że Schwencke zajmuje się

jakimś przestępczym procederem. Uważa też, że i ty możesz zostać w to wmieszany, bo

Schwencke pożyczył ci pieniądze na czynsz i zakup towaru.

- Nie zrobiłem nic złego.

- Wiem. Pytanie tylko, czy policja ci uwierzy. Twarz Emanuela skurczyła się.

- Nie chcę cię straszyć, ale uważam, że powinniśmy zbadać sprawę. Mogę pójść do

niego jutro rano i poprosić, by cię odwiedził.

Emanuel kiwnął głową. Minę miał ponurą. Wcale nie jest pewien niewinności

Schwenckego, pomyślała Elise i ją też ogarnął niepokój.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

W kantorze przywitała ją uśmiechnięta panna Johannessen.

- Mam nadzieję, że miło spędziła pani święta, pani Ringstad?

Elise zmieszała się. Czy to pytanie było podszyte ironią? Czyżby panna Johannessen

widziała, jak spaceruje z Johanem ręka w rękę? Pokiwała głową, zmuszając się do uśmiechu.

- Tak, dziękuję. A pani?

- Byłam u siostry i szwagra. Ich dzieci są tak nieznośne, że powrót do domu sprawił

mi ulgę.

Elise uśmiechnęła się i ruszyła do swojego biurka.

Samson był już na miejscu i wydawał się bardzo zajęty, ale kiedy panna Johannessen

wyszła do majstra po instrukcje, podniósł głowę i rozciągnął usta w szerokim uśmiechu.

- Gratuluję!

Elise nie zrozumiała.

- Czego?

- Recenzji w „Socjaldemokracie”. Elise pokraśniała.

- Dziękuję, bardzo podniosła mnie na duchu.

- Przeczytała pani tę drugą?

- Niestety tak. I się załamałam, myślałam, że nigdy już nie usiądę do pisania. Trochę

się też przestraszyłam.

Pokręcił głową z uśmiechem.

- Nie ma najmniejszego powodu się bać. Nie zrobiła pani niczego złego, jedynie dała

prawdziwy opis tego, co się u nas dzieje.

- Niektórzy twierdzą, że to zmyślenia.

- Proszę się nimi nie przejmować. Ci ludzie dbają jedynie o własną pozycję, dobre

samopoczucie i mają taki pogląd na świat, jaki im najbardziej odpowiada. Mimo wszystko na

pani miejscu wciąż pisałbym pod pseudonimem.

- Taki mam zamiar - Elise zniżyła głos. - Co się stało z naszym „Potworem”? Bardzo

dziś milutka.

- Nie dla mnie - zaśmiał się Samson. - Rozpromieniła się dopiero na pani widok.

Elise poczuła ścisk w żołądku. Panna Johannessen na pewno trzymała w zanadrzu

jakąś nieprzyjemną niespodziankę, nigdy bowiem wobec nikogo nie była uprzejma. O co

chodziło tym razem, o Ansgara Mathiesena i Hugo, sklep Emanuela czy książkę? Może

panna Johannessen odkryła, że Emanuel zajął się handlem, może nawet wiedziała coś o

Schwenckem? Albo może dowiedziała się, kto się kryje za pseudonimem Elias Aas? Gdyby

poleciała z taką plotką do majstra, sytuacja zmieniłaby się diametralnie. Elise straciłaby

pracę. Hildzie też by się dostało. I Johanowi. Dzisiaj właśnie wybierał się do Paulsena ze

swoimi rysunkami.

Ktoś zapukał i w tej samej chwili panna Johannessen wyszła z gabinetu majstra.

Podeszła do drzwi i otworzyła je. W progu stał Johan!

Elise usłyszała, że coś mówi, i na dźwięk jego głosu serce zabiło jej mocniej.

Panna Johannessen wpuściła go do środka, choć nie okazała mu większego

zainteresowania. Zapewne wydał się jej zbyt zwyczajny. Johan miał na sobie to co zawsze:

wytartą kurtkę i czapkę z daszkiem. Całkiem możliwe, że stać go było na lepsze ubranie, ale

nigdy nie przywiązywał wagi do ubioru. Elise zresztą nie wiedziała, czy Johan zaczął zara-

biać na sprzedaży swoich prac, nie wątpiła jednak, że z czasem tak się stanie.

Ściskał pod pachą duży pakunek, zapewne rysunki. Elise pomodliła się w duchu, by

szkice spodobały się majstrowi i by panna Johannessen nie zepsuła niczego złym słowem.

Johan posłał jej długie spojrzenie, ale udał, że jej nie zna.

- A co to za łazęga? - zażartował Samson. Panna Johannessen wzruszyła ramionami.

- Tak bym go nie nazwała, ale to chyba nie jest ważny klient. Całkiem przystojny

młodzieniec, tylko mógłby się lepiej ubierać.

- Ale co za interes ma do naszego majstra? Co miał w tej paczce? Wyglądało to na

obrazy. Może to jeden z tych współczesnych malarzy usiłujących wcisnąć ludziom swoje

dzieła, które niczego nie przedstawiają?

Panna Johannessen roześmiała się.

- Jeśli to jeden z nich, to u pana Paulsena nic nie wskóra. Pan majster ma dobry gust.

Ten młodzieniec twierdził zresztą, że był z nim umówiony.

- Tajemnicza sprawa. Musimy być czujni, panno Johannessen, żeby ktoś naszego

miłego majstra nie wyprowadził w pole. Zostańmy jego strażnikami.

Panna Johannessen znów się zaśmiała. Nieczęsto to się jej zdarza, pomyślała Elise,

przysłuchując się wymianie zdań z lekkim niepokojem. Wiedziała, że Samson nie miał nic

złego na myśli, ale nazwanie Johana „łazęgą” nie przypadło jej do gustu.

- Ale z pana żartowniś, panie Samson - zachichotała panna Johannessen. - Zgaduję, że

wesoło spędził pan święta. Może jakieś słodkie dziewczątko jest przyczyną pańskiego

dobrego humoru?

Elise rzuciła okiem na Samsona i dostrzegła, że się zaczerwienił. Zapewne żadne

„słodkie dziewczątko”, tylko miły młody mężczyzna, pomyślała. Biedny Samson, niełatwo

żyć z taką tajemnicą i ze świadomością, że jej wykrycie skończyłoby się katastrofą.

Czekałaby go kara więzienia... Elise zadrżała.

Czas jakiś pracowali w milczeniu.

- Bardzo długo tam siedzi - powiedziała w końcu panna Johannessen głosem

zabarwionym niepokojem. Żartobliwe komentarze Samsona zrobiły chyba na niej pewne

wrażenie.

W końcu drzwi się otworzyły i ukazał się Johan. Nie miał pakunku, skinął głową i

wymruczał słowa pożegnania.

Samson i panna Johannessen wymienili się spojrzeniami. Panna Johannessen

odprowadziła Johana wzrokiem aż do chwili, gdy ten wyszedł w zimowy chłód. Dopiero wte-

dy odwróciła się w stronę Samsona.

- Widział pan? Wyszedł z pustymi rękami! Więc udało mu się wcisnąć panu

Paulsenowi te swoje malowidła! A pan Paulsen wspominał ostatnio często, że ma ochotę

kupić obrazy Gudego lub Johana Christiana Dahla. Tyle że są trochę za drogie, nawet dla

niego.

Samson roześmiał się.

- Przecież nie wiemy, czy to był malarz, panno Johannessen.

- Wyglądał na malarza - pokiwała stanowczo głową panna Johannessen. - Wiedział

pan, że Johan Christian Dahl dostał za jeden ze swoich obrazów kilkaset srebrnych talarów?

To było wprawdzie parędziesiąt lat temu, ale chyba opłaca się być malarzem.

- Nie wszyscy mogą liczyć na podobne honorarium - stwierdził Samson. - Większość

malarzy klepie biedę. Konkurencja fotografii nie ułatwia im zadania. Rzeźbiarze mają

większe szanse. Elise nastawiła uszu.

- Nie słyszał pan, co powiedział Edvard Munch? - roześmiała się ponownie panna

Johannessen. - „Aparat fotograficzny nie będzie stanowić konkurencji dla pędzla i palety tak

długo, jak nie będzie można go używać w piekle ani w niebie”.

Drzwi do gabinetu otworzyły się i pojawił się pan Paul - sen. Wyraźnie się gdzieś

śpieszył, ale mijając biurko Elise, zatrzymał się na chwilę.

- Bardzo sympatyczny młody człowiek, pani Ringstad. A szkice są zadziwiająco

dobre.

Wypowiedziawszy te słowa, ruszył dalej. Elise poczuła na sobie spojrzenia Samsona i

panny Johannessen, ale nie podniosła głowy.

Samson nie zdołał powściągnąć ciekawości.

- Zna go pani, pani Ringstad?

Elise podniosła wzrok i spojrzała na niego z pozorną obojętnością.

- Nie.

Sama nie wiedziała, jak mogła udzielić takiej odpowiedzi na pytanie o człowieka,

którego znała całe życie. Znów zadziałało poczucie winy.

Samson zaśmiał się cicho.

- Majster pewnie wciąż jest w świątecznym nastroju. Zwracał się do pani takim

tonem, jakbyście mieli wspólnych znajomych.

Elise uśmiechnęła się i opuściła głowę, wracając do swoich zajęć.

Wspólni znajomi! Żeby znal choć cząstkę prawdy!

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Elise zastanawiała się, czy Johan będzie na nią czekał w przerwie obiadowej, i tak się

stało. Ujrzała go w oknie korytarza, zanim jeszcze weszła na most. Pomachał do niej, ale

Elise nie odwzajemniła tego gestu. Obróciła się, by sprawdzić, czy Samson zmierza w tę

stronę, lecz go nie spostrzegła.

Zdyszana dotarła do drzwi, jednak to nie spacer ją zmęczył, tylko serce trzepoczące

się w piersi.

Johan otworzył jej, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

- Elise... - zaczął z tęsknotą w głosie i wciągnął ją za próg. - Hilda poszła do

blacharza, a ja pilnuję Isaca i Hugo.

- Chłopcy spali już po obiedzie? Skinął głową.

Szukała znaków rozczarowania na jego twarzy, ale nie dostrzegła ich. Może nawet mu

ulżyło, że nie będzie okazji, by ulec pokusie.

Hugo i Isac siedzieli na skrzyni na drewno i bawili się cynowymi żołnierzykami, które

Isac dostał od majstra. Hugo ledwie na nią spojrzał, kiedy weszła do kuchni, zabawa

pochłaniała go bez reszty.

- Jak ci poszło wczoraj wieczorem? - spytał zatroskany.

Elise odwiesiła szal.

- Opowiedziałam Emanuelowi o wizycie panny Tynaes. To mu dało do myślenia.

- Uwierzył w jej historię?

- Z początku nie, ale wyraźnie się zaniepokoił. W głębi serca zawsze podejrzewał, że

co jest nie tak.

Johan pokiwał głową.

- Też tak sądzę. Emanuel nie jest głupcem, musiał się zastanawiać, w jaki sposób ten

drobny handlarz osiągnął taki sukces w interesach. Zwłaszcza że, jak twierdzicie, niewielu

klientów zagląda do jego sklepu.

- Zaproponowałam mu, że przejdę się do Schwenckego wieczorem i zaproszę go do

nas. To nie powinno go zdziwić, przecież wie, że Emanuel nie rusza się z domu.

Usiadła przy stole i zauważyła, że ktoś nakrył go do posiłku. Johan usiadł koło niej.

- Jak on się czuje? Jego stan się poprawia? Pokręciła głową.

- Sądzę, że zaczyna sobie zdawać sprawę, że nigdy nie odzyska władzy w nogach.

Mam nadzieję znaleźć kogoś, kto by pomagał mu dostać się do sklepu. Myślę, że możliwość

pracy dodałaby mu otuchy. Każdy chce czuć się potrzebny, a chłopcy przecież nie mogą stać

za ladą, kiedy zacznie się szkoła.

- Powinniście więc zatrudnić ekspedienta. Jeśli sprzedaż idzie dobrze, to takie

posunięcie się opłaci.

Zerwał się na równe nogi.

- Na śmierć zapomniałem, że Hilda prosiła, bym cię nakarmił. Wciąż ma resztki

świątecznego jedzenia.

Elise przewróciła oczyma.

- Resztki świątecznego jedzenia? Aż tyle jej zostało?

- Hilda żyje sobie jak pączek w maśle. - Johan przyniósł garnek z pieca i nałożył

jedzenie na jej talerz. - Lubi swojego podstarzałego kawalera i nie ma żadnych skrupułów

wobec Reidara. Zresztą już go nie kocha.

Elise przytaknęła z uśmiechem.

- Tak właśnie myślałam. Wygląda na to, że już wyrzuciła własnego męża z pamięci.

- Torkilda bardzo to irytuje, natomiast Anna jakoś to zaakceptowała. Ona tak bardzo

lubi was obie, że zawsze znajdzie jakieś usprawiedliwienie.

Roześmiał się, odsłaniając białe zęby. Dzień był ponury, Johan zapalił świecę i

postawił ją na stole. Elise zaczęła jeść.

- A ty nic nie przekąsisz? Pokręcił głową.

- Za godzinę mam być u Anny na obiedzie.

- Zgłodniejesz, patrząc na mnie.

- Jedz na zdrowie. Nie zapomnę, jak źle ci było parę lat temu. Kiedyś spotkałem cię

dzień przed Wigilią, wracałaś z pracy w przędzalni. Musieliście brać nadgodziny bez żadnej

zapłaty, twoja twarz pod chustką była tak blada i zmęczona, że serce ścisnęło mi się z żalu.

W Andersengarden czekało na ciebie dwóch głodnych chłopców, chora matka i ojciec, który

zataczając się i przeklinając, wdrapywał się na schody. Hilda też miała swoje problemy, tylko

że wtedy jeszcze o nich nie wiedzieliśmy.

Johan urwał, a po chwili znów zaczął mówić.

- Siedząc w moim pokoiku w Paryżu nad rysunkiem lub rzeźbą, myślę często o

tamtych czasach. Przed oczyma stają mi zmęczone twarze i zgarbione sylwetki ludzi suną-

cych mostem w drodze do domu po dniu harówki. Pamiętam hałasy w sieni: tupot podkutych

butów, kaszel i chrząkanie robotników, wypluwających z siebie pył fabryczny. Okna na

podwórze otwierały się i smród wychodka mieszał się z zapachem gotowanego mleka i

kapusty. Dzieciaki czekały w bramie i wieszały się powracającym dorosłym u ramion, głodne

i spragnione opieki. Rzadko ich widywały, ledwie zjadły kolację, zaraz musiały kłaść się

spać. Dzień zaczynał się o bladym świcie. Elise potakiwała.

- To było ciężkie, ale dobre życie. Byliśmy razem, czuliśmy się jedną wielką rodziną.

Nie tylko my w Andersengarden, ale ludzie z naszej ulicy, właściwie z całej okolicy mostu i

znad rzeki. Inni nie są w stanie tego zrozumieć, nasza egzystencja wydaje im się szara i

smutna, ale w naszej pamięci wygląda ona zupełnie inaczej. Nie odczuwaliśmy ciężaru losu,

przynajmniej wtedy, gdy byliśmy dziećmi. Nie znaliśmy innego życia. Jeśli nigdy nie miało

się choinki na święta, to nie odczuwa się jej braku.

Johan uśmiechnął się.

- Aż dziw, jak podobne są nasze myśli. Wielu ludzi krytykowało twoją matkę za to, że

porzuciła rodzinę, powróciwszy do zdrowia. Uważają, że nie powinnaś była brać

odpowiedzialności za swoich braci, a ja wiem, iż nie mogłaś postąpić inaczej. Taka po prostu

jesteś.

Elise spojrzała na niego z ukosa.

- Życzyłbyś sobie, żebym była inna? Żebym wczoraj postąpiła inaczej?

Pokręcił głową.

- Nie, to byłoby wbrew twojej naturze. Gdybyś zrobiła to dla mnie, nie czulibyśmy się

szczęśliwi. Wiedziałbym, że gnębią cię wyrzuty sumienia, a ty byś jeszcze bardziej

zmizerniała. - Pogłaskał ją po ramieniu. - Życie się jeszcze nie skończyło, Elise, jesteśmy

dopiero u początku drogi. Wiem, że ludzie znad rzeki nie dożywają sędziwego wieku, ale

miłość doda nam sił. Poza tym mamy szansę na lepszą przyszłość. Zostań z Emanuelem i

opiekuj się nim, a zapewnisz sobie spokój duszy. Nasz czas przyjdzie, jestem tego pewien.

Poczuła łzy pod powiekami, ale nic nie powiedziała.

Johan tryskał optymizmem, miał niezachwianą pewność, że kiedyś będą razem.

Nie życzyła Emanuelowi śmierci. Nie, ta myśl nie postała w jej głowie. Nie darzyła

go nienawiścią i wiedziała, że nigdy nie zostawi go na pastwę losu. Mimo choroby mógł żyć

jeszcze wiele lat, może nawet dłużej niż ona sama, bo nie musiał ciężko pracować. Ona

będzie się starzeć, Johan i Emanuel pozostaną młodzi. Znała dobrze ten proces, powtarzał się

u większości kobiet mieszkających nad rzeką. Zaczynały się garbić, zapadały się im policzki,

a ciało marniało od godzin przestanych przy maszynie, bezsennych nocy przesiedzianych

przy chorym dziecku, dni spędzonych na praniu pieluch i szorowaniu podłóg. Pracowała te-

raz krócej o dwie godziny, siedząc za biurkiem, ale musiała zajmować się piątką dzieci i

chorym mężem. Nie była silniejsza od innych kobiet, właściwie nawet wątlejsza od

większości z nich. Czekał ją ten sam los i nie było na to rady.

Johan pogładził ją po włosach.

- O czym myślisz?

- O niczym - pokręciła głową.

- Posmutniałaś.

Obróciła twarz ku niemu, łzy spłynęły po jej policzkach.

- A ty nie jesteś smutny? Przytulił ją mocno.

- Nie płacz, Elise. Jestem dzielny tylko dlatego, że ty dodajesz mi sił. Jeśli stracisz

wiarę, załamię się. Stracę cel w życiu.

Potrząsnęła głową i schowała twarz na jego piersi.

- Nie możemy się poddawać, Johan. Będę odważna. Wytrzymam, póki wiem, że mnie

kochasz. Natchnij mnie optymizmem, pomóż mi być wdzięczną za to, co mam. Zawsze

powtarzasz, że tego nikt nam nie odbierze. Umiesz cieszyć się dniem dzisiejszym, nie dbając

o to, co przyniesie przyszłość. A ja wciąż chcę więcej. Ale to ty masz rację. Można być

szczęśliwym, radując się chwilą. Pogłaskał ją po włosach.

- Nie wiem, czy jestem taki w istocie, ale staram się odsiewać złe myśli. Mam w sobie

tę przedziwną pewność, że w końcu będziesz należeć do mnie. Wielu powie, że to

niemożliwe. Nie zrozum mnie opacznie, nie życzę źle Emanuelowi. Popełnił sporo błędów,

ale to idealista, który zrobił wiele dobrego dla innych. Ciebie też uratował z beznadziejnej

opresji. Może powinienem mu podziękować za to, że żyjesz.

- Wiem, co masz na myśli, Johan. Mam podobne zdanie i dlatego nie mogę od niego

odejść.

Na głos Hugo oderwała się od Johana, odwróciła głowę i oblała się rumieńcem

wstydu. Zupełnie zapomniała o dzieciach, uznała, że zajęte zabawą, nie zwracają na nich

uwagi. A teraz zobaczyła, że obaj chłopcy śledzili ich zadowolonym wzrokiem. Hugo

zawołał ją, domagał się zainteresowania.

- I co, łobuziaki? Może przyjdziecie do nas i coś zjecie?

Nie miała pojęcia, czy ktoś wcześniej nakarmił chłopców, ale chciała skierować ich

uwagę na inne tory. Ześlizgnęli się ze skrzyni i podreptali do stołu.

- Mniam, mniam - powiedział Hugo, gramoląc się na kolana Elise.

Johan podniósł Isaca. Z łatwością nawiązywał kontakt z dziećmi, miał niezwykły u

mężczyzny dar zajmowania się nimi w naturalny sposób. Dzieci wyczuwały to w lot i darzyły

go zaufaniem.

Johan i Elise sięgnęli po kawałek mięsa z talerza i zaczęli karmić chłopców. Johan

puścił do niej oko.

- Masz swoje sposoby - zażartował. Elise zaczerwieniła się.

- Na szczęście dzieci żyją chwilą. W tym wieku nie pamiętają zazwyczaj tego, co

zdarzyło się wcześniej tego samego dnia.

- My i tak nie mamy nic do ukrycia. Uśmiechnęła się do niego i szybko otarła łzy,

które napłynęły jej do oczu.

- Zapomniałam ci powiedzieć, że majster jest zachwycony twoimi rysunkami. Jak

zniknąłeś, wyszedł z gabinetu i przechodząc koło mojego biurka, powiedział: „Bardzo

sympatyczny młody człowiek, pani Ringstad. A szkice są zadziwiająco dobre”.

- Tak się wyraził? - roześmiał się Johan.

- Tak. Ucieszyłam się, choć sytuacja była dość niezręczna; udawaliśmy wszak, że się

nie znamy. Kiedy wszedłeś do gabinetu majstra, panna Johannessen i Sam - son długo

dywagowali na twój temat. Uznali w końcu, że jesteś nieznanym artystą, który przyszedł

wcisnąć panu Paulsenowi swoje prace. Usłyszawszy opinię majstra, zaczęli się mi bacznie

przyglądać - roześmiała się. - W końcu Samson nie mógł pohamować ciekawości i spytał,

czy cię znam.

- I co odpowiedziałaś?

- Musiałam zaprzeczyć, wszak udałam wcześniej, że nie wiem, kim jesteś. Samson

uznał, że majster wciąż nie ochłonął po świątecznej przerwie.

Oboje wybuchnęli śmiechem, a widząc to, chłopcy też się roześmiali.

Johan pogładził Isaca po głowie.

- Inteligentne bestie. Mają raptem po dwa lata i rozumieją wszystko, co mówią

dorośli.

Elise obserwowała tę scenę ze wzruszeniem.

- Gdybyśmy wiedzieli to wszystko wtedy, kiedy opłakiwaliśmy Braciszka! - wyznała.

Johan uśmiechnął się.

- Czasami dobrze żyć w niewiedzy, czasami zaś lepiej byłoby znać prawdę.

Na dworze rozległy się szybkie kroki i do kuchni wpadła Hilda.

- Twój kolega z pracy czeka na zewnątrz.

- Samson? - zdziwiła się Elise.

- Chyba spodziewa się, że zaraz wyjdziesz.

Elise posadziła Hugo na podłodze i wstała z krzesła.

- Przerwa obiadowa się skończyła? Ale ten czas leci!

- Czas szybko leci w miłym towarzystwie. Dzieci były grzeczne?

Elise spojrzała na Johana rozbawiona.

- Prawie zapomnieliśmy, że są tutaj z nami.

- Szkoda, że tak wcześnie się obudziły.

Ani Elise, ani Johan nie skomentowali słów Hildy. Elise ruszyła do drzwi.

- Wracam do kantoru.

Johan posłał jej ciepłe spojrzenie.

- Będę tutaj, kiedy przyjdziesz odebrać Hugo.

Samson stał na moście.

- Byłem pewien, że jest pani u siostry! - krzyknął z ożywieniem na jej widok. - Muszę

z panią o czymś porozmawiać, pani Ringstad. Spotkałem się wczoraj z moimi szkolnymi

kolegami. Rozmawialiśmy o pani książce. Żona jednego z nich należy do koła młodzieży

socjaldemokratycznej. W tamtym gronie też dyskutowano o książce i wszyscy byli nią

zachwyceni. Uznali, że nareszcie znalazł się ktoś, kto rozumie położenie robotników. Wątpią,

że autor wywodzi się z kręgów mieszczańskich. Ktoś z nich słyszał o młodym pisarzu z tych

stron, inni uważają, że Elias Aas pracuje jako brygadzista w którejś z fabryk i pisze pod

pseudonimem z lęku przed utratą pracy. Są nawet tacy, którzy są przekonani, że to ktoś z

redakcji „Ny Tid”, z którą współpracował Martin Tranmael po powrocie z Ameryki.

Ruszyli na drugą stronę rzeki.

- Proszę mi wybaczyć moją niewiedzę, ale kim jest Martin Tranmasl?

- Nie słyszała pani o nim? - zdziwił się Samson. - Nie interesuje się pani ruchem

robotniczym?

- Nie jestem politykiem. Piszę o ludzkich losach, chcę innym opisać życie nad rzeką.

Nie skomentował jej słów.

- Martin Tranmael ma ledwie dwadzieścia osiem lat, pracował jako czeladnik

malarski w Ameryce. Tam zainteresował się amerykańskim ruchem robotniczym. Wrócił

dwa lata temu i zaczął działalność w Trondelag, skąd pochodzi. Jest bardzo zdolny, wielu

ludzi twierdzi, że to nasz przyszły premier.

Elise słuchała jednym uchem. Nie interesowała się polityką, uważała, że politycy

myślą wyłącznie o sobie. Poglądów robotników w ogóle nie brano pod uwagę i nikt się z

nimi nie liczył.

- A czy ktoś zasugerował, że autor jest kobietą? Samson pokręcił głową.

- Chyba nie, choć niektórzy uważają, że to ktoś bardzo szczególny, kto potrafi wczuć

się w naturę kobiety. Myślę, że kryje się za tym jakiś podtekst, sugestia, że to ktoś taki jak ja

- uśmiechnął się zażenowany.

Zrozumiała i nie ciągnęła dłużej tego tematu.

- W kręgach burżuazyjnych nastroje są zapewne inne i trudno oczekiwać słów

pochwały.

- Tak, tego proszę się nie spodziewać, ważne jest jednak i to, że ludzie reagują. To

zdrowy objaw. Johan Falkberget też spotkał się z krytyką, kiedy wydał Czarne góry wcześ-

niej tego roku. I proszę sobie przypomnieć, co przeszedł Bjornson po opublikowaniu Króla i

Magnhildl Wszyscy pisarze, którzy odważyli się tworzyć powieści w duchu realizmu,

spotykają się z niechęcią krytyki i czytelników. Jak się wyjmuje głowę z piasku, trzeba być

przygotowanym na burzę - zakończył sentencjonalnie.

Doszli do bramy fabryki i Samson przepuścił ją przodem. Panna Johannessen

siedziała już przy biurku, wyglądało na to, że w ogóle go nie opuściła w przerwie obiadowej.

Elise rzuciła okiem na zegar ścienny. Spóźnili się dwie minuty. Panna Johannessen za

chwilę dostanie ataku wściekłości. A jednak, ku zdziwieniu obojga, uśmiechnęła się

przyjaźnie.

- Nie byłam głodna, więc przepracowałam całą przerwę. Ustaliliśmy z panem

Paulsenem, że możecie dzisiaj skończyć pół godziny wcześniej.

Elise nie wierzyła własnym uszom. Najpierw spojrzała na pannę Johannessen, by się

upewnić, że nie kpi, a potem pokraśniała z zadowolenia. Będzie mogła dłużej posiedzieć z

Johanem.

- Dziękujemy, panno Johannessen, to miło z pani strony.

- Chciałabym jednak zamienić z panią parę słów przed wyjściem, pani Ringstad. To

zajmie chwilkę - uśmiechnęła się słodko panna Johannessen.

Radość Elise stopniała. Może uśmiech panny Johannessen jedynie wydał się jej

niewinny? Może czeka ją wyjaśnienie tej niezwyczajnej uprzejmości, którą jej dzisiaj oka-

zywała?

Dostrzegła zatroskany wzrok Samsona i jeszcze bardziej się zaniepokoiła. Samson

zdawał się potwierdzać jej przeczucia: czeka ją niemiła niespodzianka.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Majster i Samson wyszli, zostały same w kantorze.

Panna Johannessen podeszła bliżej, wolno i z wahaniem. Co takiego zrobiłam? -

pomyślała Elise, czując zimny dreszcz na plecach. W ostatnich dniach zdała sobie sprawę, że

nie starcza jej czasu na pisanie, bo opieka nad Emanuelem i inne obowiązki pochłaniają ją

bez reszty. Gdyby straciła pracę w kantorze, nie mieliby z czego żyć. W zaliczce za książkę

powstał znaczny wyłom, kiedy kupiła choinkę i podarki świąteczne. Choć uważała z wy-

datkami, pensji nie starczało na wszystko. Pieniądze zarobione przez chłopców w sklepie szły

na spłatę pożyczki od Schwenckego. Emanuel dał jej do zrozumienia, że suma była znaczna i

pomimo przyzwoitych obrotów w sklepie trzeba ją będzie oddawać przez cały rok.

- Chcę z panią o czymś pomówić, pani Ringstad - powtórzyła panna Johannessen. Co

do niej zupełnie niepodobne, wydawała się zdenerwowana. - Pamięta pani, jak trafiłyśmy na

siebie kiedyś w drodze do kantoru? Miała wtedy pani taką drobną... hm... scysję z

młodzieńcem, który ciągnął pani sanki.

Elise poczuła zimny pot na plecach, lecz zaraz otrzeźwiała. Chodzi więc o Ansgara i

Hugo. Majster nie wiedział, że Hugo nie jest synem Emanuela; Hilda gadała, co jej ślina na

język przyniesie, ale nigdy nie powiedziała mu o gwałcie. Nawet Hilda zdawała sobie sprawę

z konsekwencji. Elise pochodziła z robotniczej rodziny, skończyła ledwie szkołę

powszechną, a teraz okazałoby się jeszcze, że ma bękarta! To, że Hilda była w identycznej

sytuacji, pewnie w ogóle by Paulsena nie obeszło, tę sprawę trzymał w tajemnicy. Gdyby

jednak podobny problem tyczył jego własnej urzędniczki, poczułby się w obowiązku zwolnić

ją z pracy ze względu na renomę firmy.

Pokiwała głową, nie patrząc na nią. Kłamstwo nic nie da, prawda i tak wyjdzie na

jaw.

Ku jej zdziwieniu panna Johannessen przyciągnęła krzesło i usiadła obok niej.

Wydawała się zażenowana. Sytuacja była niezręczna i Elise poczuła jeszcze większy nie-

pokój. Panna Johannessen nie zamierzała prawić jej kazań, w takim wypadku nie usiadłaby.

Może chciała ją ostrzec, pogrozić jej palcem? Cóż by jednak dała taka reprymenda, skoro

dotyczyła przeszłości? Oboje z majstrem musieli zaakceptować ją taką, jaka jest.

Panna Johannessen chrząknęła i przysunęła się bliżej. Otworzyła usta i powiedziała

przyjaznym tonem: - Usłyszałam coś, co chyba nie było przeznaczone dla moich uszu...

Elise zjeżyła się. Dobrze, więc wie o wszystkim, i co z tego? Gwałt to straszne

doświadczenie, chyba nawet ona potrafi to zrozumieć?

- Nie mam w zwyczaju podsłuchiwać cudzych rozmów - ciągnęła panna Johannessen

tym samym przyjaznym, nieomal przepraszającym tonem. - Zwróciłam jednak wtedy uwagę,

że była pani zdenerwowana, i przestraszyłam się o panią. Zapadał zmrok, w pobliżu nie było

nikogo innego, więc uznałam za swój obowiązek dopilnować, by nie zrobił pani krzywdy.

Zawsze mogłam zacząć krzyczeć i wzywać pomocy. - Umilkła i spuściła głowę. - Dopiero

później zdałam sobie sprawę z wagi pani słów.

Elise milczała. Co miała powiedzieć? Nie pamiętała słów, które rzuciła wtedy w twarz

Ansgarowi, chyba coś o tym, by nie zmuszał dziewcząt do rodzenia dzieci. Nie trzeba

wielkiej wyobraźni, by dopowiedzieć sobie resztę, choć przecież mogła mieć na myśli kogoś

innego. Jakąś przyjaciółkę.

Panna Johannessen podniosła głowę i spojrzała na nią z niezwyczajną dla siebie

łagodnością.

- Nie musi pani nic mówić, pani Ringstad, wiem, jak się pani czuje. Jeśli dziwi pani

otwartość, z jaką rozmawiam z panią, to przyznam, że sama jestem nią zaskoczona. To do

mnie niepodobne, zwykle ukrywam uczucia. Jestem jednak starsza od pani, mam większe

doświadczenie życiowe i czuję się odpowiedzialna za panią, w końcu pełnię funkcję pani

zwierzchniczki w kantorze. To zdarzenie prześladowało mnie przez wiele dni i wciąż nie

mogę się otrząsnąć.

Wielkie rzeczy, pomyślała Elise, chyba nie pierwszy raz usłyszała historię zgwałconej

dziewczyny? Wynosiła się nad robotnice, ale przecież znała wiele z nich. Miała już dość tej

rozmowy, z każdą upływającą minutą skracał się czas, który będzie mogła poświęcić

Johanowi. Nie potrafiła jednak zdobyć się na nieuprzejmość i przerwać konwersację.

Panna Johannessen spojrzała na nią z ukosa, oczekując jakiegoś komentarza, ale Elise

nie miała najmniejszej ochoty dzielić się z nią bolesnymi wspomnieniami. Minęły już trzy

lata i chciała wyrzucić wszystko z pamięci. Zresztą nikt nie miał prawa mieszać się do jej

spraw.

- Dobrze odgadłam? - Panna Johannessen wyraźnie przestraszyła się, że powiedziała

coś niewłaściwego. - Chodziło o panią?

Dlaczego jest taka uparta? Co to ma z nią wspólnego? Dlaczego nie zostawi mnie w

spokoju?

I nagle Elise zdecydowała się na szczerość. Panna Johannessen i tak dowiedziałaby

się wszystkiego, skoro tamto zdarzenie prześladowało ją dzień i noc. Przypomniała sobie

słowa, które kiedyś wyrzekła do Jenny: To nie twoja wina, ty nie zrobiłaś niczego złego.

Kochała Hugo i nie wstydziła się go, choć został poczęty w haniebny sposób.

Wolno pokiwała głową.

- Tak, dobrze pani odgadła, pani Johannessen. Chodziło o mnie.

Panna Johannessen wbiła w nią wzrok, czerwone plamy wystąpiły jej na policzki.

- Pani syn jest więc... ?

Elise uniosła podbródek i mężnie spojrzała jej prosto w oczy.

- Nie jest dzieckiem mego męża. Zostałam zmuszona, by go urodzić, ale i tak kocham

go bezgranicznie.

- Oczywiście, że go pani kocha, to pani ciało i krew. Nic nie może pani poradzić na

to, co się stało. Zyskała sobie pani mój szacunek, pani Ringstad. Przyznaję, że z początku nie

byłam pani przychylna. Nie rozumiałam, dlaczego pan Paulsen zatrudnił panią, chociaż miał

do wyboru urzędniczki z porządnym wykształceniem. Teraz inaczej patrzę na wszystko.

Podziwiam pani odwagę i siłę woli, bo bez tych przymiotów charakteru nie zdecydowałaby

się pani urodzić tego dziecka. I zazdroszczę pani...

Ostatnie słowa wypowiedziała tak cicho, że Elise ledwie je usłyszała. Czego może

zazdrościć jej panna Johannessen? Czuła się samotna? Chciała mieć dzieci?

- Ma pani rodzinę? - odważyła się spytać i w tej samej chwili przypomniała sobie, że

pani Johannessen wspomniała o świętach spędzonych w towarzystwie siostrzeńców i sio-

strzenic, które tak ją zmęczyły, że z ulgą wróciła do domu.

Pani Johannessen. uśmiechnęła się smutno.

- Tak, mam rodzinę, ale nie mam dzieci, z którymi mogłabym być.

To oczywiste, skoro nie jest zamężna, pomyślała Elise, a na dodatek ma

mieszczańskie pochodzenie. W następnej sekundzie zrozumiała sens tej wypowiedzi, bo

panna Johannessen położyła nacisk na ostatnie słowa. Zdumiała się niepomiernie.

Panna Johannessen pokiwała głową powoli, nie odrywając od niej wzroku.

- Tym razem pani odgadła prawidłowo, pani Ringstad. Mam dziecko, dwunastoletnią

córkę, ale nie mogę się z nią widywać. Została adoptowana zaraz po urodzeniu.

W pokoju zapadła cisza. Elise wstrzymała oddech. Nie do wiary! I to, że miała

dziecko, i to, że zdecydowała się jej zwierzyć!

Uznała, że musi coś powiedzieć, ale nie znajdowała właściwych słów.

- Współczuję pani... - wydusiła z siebie. Pani Johannessen pokiwała głową.

- Oddałabym rok życia, by móc cofnąć tę decyzję. Byłabym gotowa wyjść za mąż za

byle kogo tylko po to, by zatrzymać dziecko. Nawet pani nie wie, jakie miała pani szczęście,

pani Ringstad, bo umiała pani przeciwstawić się przesądom i podszeptom złych ludzi.

Elise pokręciła głową.

- Nikt mnie nie namawiał, bym oddała dziecko. Chciałam je usunąć, ale nie miałam

pieniędzy ani odwagi, by pójść do osoby, która zajmuje się tym procederem. Mój obecny

mąż uratował mnie, proponując mi małżeństwo, choć znał całą prawdę.

- Więc przyjęła go pani z potrzeby, a nie z miłości? Elise zamyśliła się.

- Lubiłam go i mnie pociągał. Był oficerem Armii Zbawienia, podziwiałam go za jego

oddanie dla ludzi ubogich.

- Ale komuś innemu oddała pani serce?

Elise zaczerwieniła się. Co pani Johannessen wiedziała na ten temat? Znowu coś

zobaczyła czy usłyszała?

Nieoczekiwanie panna Johannessen położyła chłodną dłoń na jej dłoni.

- Nie chciałam być niedyskretna. Pomyślałam jedynie, że znalazła się pani w takiej

samej sytuacji jak ja trzynaście lat temu. Potajemnie zaręczyłam się z pewnym wykształco-

nym młodzieńcem z dobrego domu, kiedy tutaj niedaleko miało miejsce podobne

przestępstwo. To się zdarzyło po zmroku, gdy wracałam z kantoru.

Elise patrzyła na nią jak sparaliżowana.

- Więc pani też... ? - nie dokończyła. Panna Johannessen pokiwała głową.

- Tak, ja też. Nikomu o tym nie powiedziałam, póki konsekwencje nie stały się

widoczne. Moi rodzice zatuszowali sprawę, zostałam wysłana do krewnych na zapadłą wieś i

wróciłam, kiedy było po wszystkim. Nie wiem, gdzie trafiło dziecko, ale na widok

dwunastoletniej dziewczynki podobnej do mnie serce zaczyna mi bić i jestem bliska

omdlenia.

Skończyła i spuściła wzrok. Chwilę siedziały w milczeniu.

- Nie przypuszczałam, że kiedykolwiek opowiem komuś o tym, zwłaszcza koleżance

z pracy. Przekonał mnie pani ciepły, przyjazny stosunek do innych, pani Ringstad. Nie jest

pani zdolna, by wyrządzić komukolwiek krzywdę.

Elise zawstydziła się. Przypomniała sobie wszystkie te chwile, kiedy z Samsonem

nazywali ją „Potworem” i natrząsali się z niej za jej plecami.

- Może pani mi zaufać, panno Johannessen. Zachowam tę wiadomość dla siebie.

Schlebia mi, że okazała mi pani zaufanie i opowiedziała o wszystkim. Czuję, że zbliżyłyśmy

się do siebie. Nie będę się już pani bała - powiedziała i ugryzła się w język. - Przepraszam,

nie chciałam...

Panna Johannessen uśmiechnęła się smutno.

- Zdaję sobie sprawę, że odstraszam ludzi. Wcale nie chcę taka być, po prostu łatwo

się irytuję. Może z zazdrości, a może dlatego, że zdaję sobie sprawę z własnej niedo-

skonałości.

Elise zdziwiła się.

- Niedoskonałości? Przecież jest pani bardzo kompetentna.

- Jak to mówią, co z tego, że zdobędziesz świat, jeśli zmącisz duszę.

- Nie doznała pani uszczerbku na duszy, panno Johannessen. W innym wypadku nie

przeżyłaby pani takich silnych wzruszeń, poznawszy moją tajemnicę. Znienawidziłaby mnie

pani i otoczyła wzgardą.

Panna Johannessen wstała i westchnęła ciężko.

- Czasami czuję, że przepełnia mnie gorycz. Wiem, że ranie ludzi słowami, a i tak to

robię.

- Pewnie dlatego, że nie ma w pani radości - odrzekła Elise i nagle przyszła jej do

głowy pewna myśl. - Może powinna pani zająć się jakimś dzieckiem?

Panna Johannessen przeraziła się.

- Obcym dzieckiem?

Elise pokiwała głową energicznie.

- Ja przyjęłam Everta i teraz kocham go jak własne dzieci. Państwo Tollefsenowie

zaopiekowali się dziewczynką, która straciła rodziców i żyła w krańcowym ubóstwie. Jenny

odzyskała radość życia, przytyła i jest szczęśliwa, że ma prawdziwy dom.

Wzrok panny Johannessen ożywił się, ale zaraz zgasł.

- Wymienia pani pary małżeńskie. Samotna kobieta nie może zająć się dzieckiem.

- Dlaczego nie? Gmina ma mnóstwo bezdomnych na utrzymaniu. Ucieszą się, jeśli

ktoś im ulży w obowiązkach. Przyjmą panią z otwartymi ramionami.

Panna Johannessen wahała się.

- Zna pani dzieci, które potrzebują pomocy?

- Nie będzie trudno takie znaleźć - uśmiechnęła się Elise. - Porozmawiam z Maren

Sorby, siostrą Armii Zbawienia. Ona zna je najlepiej.

- Proszę dać mi czas do namysłu, pani Ringstad.

Elise odprowadziła ją wzrokiem, kiedy panna Johannessen ruszyła do swojego biurka,

by zrobić porządek w papierach. Zauważyła, że na jej ustach błąka się nikły uśmiech, nie

ironiczny ani złośliwy, lecz pełen nadziei.

Już się zdecydowała, pomyślała z radością.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Elise stwierdziła z żalem, że straciła te dodatkowe trzydzieści minut, które miała

spędzić z Johanem. Nawet myśl o cudownej przemianie panny Johannessen nie pomogła.

Ku jej zdziwieniu Hilda była już w domu. Był też majster, siedział w pokoju i

rozmawiał z Johanem, co rusz dobiegały stamtąd salwy śmiechu.

Hilda uśmiechnęła się przepraszająco.

- Nie mogłam go powstrzymać - szepnęła. - Paulsen jest zafascynowany pracami

Johana, skontaktował się już ze swoimi wpływowymi znajomymi i wychwala go pod

niebiosa. Jakiś pan ma się pojawić tutaj wieczorem, on ponoć ma stosowne kontakty we

właściwych kręgach.

Elise zawahała się, nie wiedziała, czy wejść do pokoju. Rozmowa z majstrem miała

duże znaczenie dla Johana, a ona i tak musiała wkrótce wracać do domu. Johan chyba nie

zauważył jej przyjścia, więc mogła niepostrzeżenie udać się w drogę.

W tej samej chwili usłyszała głos majstra.

- Inni rzeźbiarze nie mają lepszego wykształcenia od pana, panie Thoresen. Bergslien,

Budal, Skeibrok zaczynali jako snycerze na wsi. Kiedy odkryto ich talent, przenosili się do

stolicy, a potem ktoś pomagał im ruszyć w wielki świat, tak jak było w pańskim przypadku.

Tylko malarze pochodzą z domów wyższych urzędników i z kręgów burżuazji.

Elise i Hilda zaczęły słuchać z zainteresowaniem. Na szczęście Isac i Hugo zajęci byli

zabawą.

- Najważniejsze są dzieła - mówił z ożywieniem pan Paulsen. - Nie wszystkim się to

udaje, ale jestem głęboko przekonany, że nazwisko Johan Thoresen za parę lat będzie na

ustach wszystkich. Wiem, że wielu artystów przeżyło szok, przenosząc się z Norwegii do

Paryża, ze względu na język, inne otoczenie i rozmach artystyczny. Niektórzy poddawali się,

zanim doszli do czegoś, ale pan nie należy do tej kategorii! Proszę trzymać się motywów

narodowych i ludowych, by zbudować solidną podstawę dla dalszego rozwoju.

Z izby dobiegł je przeraźliwy krzyk. Elise i Hilda wpadły do środka. Chłopcy zderzyli

się głowami i spadli z łóżka. Leżeli na podłodze posiniaczeni i wrzeszczeli wniebogłosy.

Podniosły ich z ziemi i Elise zaczęła ubierać Hugo w wierzchnią odzież.

- Idę do domu - powiedziała. - Pozdrów ode mnie Johana.

- Jeśli jutro Paulsen zjawi się o tej samej porze, znajdę sposób, by się go pozbyć -

szepnęła Hilda.

Elise spojrzała z przestrachem na drzwi, jakby chciała się upewnić, że majster ich nie

słyszy.

- Zdaje mi się, że zrobisz wszystko, by nas połączyć - stwierdziła z uśmiechem.

Głos Paulsena brzmiał donośnie, kiedy wymykała się przez drzwi kuchenne z Hugo

na ręku. Bardzo chciała zobaczyć się z Johanem, ale jego praca była teraz ważniejsza.

Ciągnąc sanki stromą ulicą Sagveien, rozmyślała nad słowami majstra. Radził

Johanowi tworzyć rzeźby realistyczne, przedstawiające codzienność zwykłych ludzi. Ona też

to robiła, opisywała rzeczywistość, przynajmniej tę, którą znała.

Kiedy zbliżała się do sklepiku Emanuela, usłyszała za sobą pośpieszne kroki.

Odwróciła się z nadzieją.

- Elise! - Johan dyszał ciężko, chyba biegł całą drogę. - Wyszłaś bez pożegnania!

Serce zadrżało jej z radości na jego widok.

- Nie chciałam wam przeszkadzać. Johan z trudem łapał powietrze.

- A jak myślisz, kto jest dla mnie ważniejszy: ty czy pan Paulsen?

- Najważniejsza jest twoja przyszłość. Johan pokręcił głową.

- Niewiele jest warta, jeśli ciebie w niej nie będzie.

- Nie mów tak, Johan. Praca znaczy dla ciebie wiele. Stałam pod drzwiami i słyszałam

słowa pana Paulsena. Nie starałby się ci pomóc, gdyby nie miał pewności, że górujesz

talentem nad innymi.

Johan chwycił za rzemyk i razem pociągnęli sanki.

- Nie można mieć jednego i drugiego? Twojej miłości i wsparcia pana Paulsena? -

spytał żartobliwie.

Elise zachowała powagę.

- Masz moją miłość - powiedziała.

Odwróciła wzrok na budynek o numerze sto cztery. W oknach było ciemno, chłopcy

pewnie poszli już do domu.

- Wiem, Elise. - Johan też spoważniał. - Dlatego nie pojmuję, że miałaś serce pójść do

domu, nie pożegnawszy się ze mną.

Elise usłyszała jakieś głosy, a po chwili na zapleczu sklepu Emanuela pokazały się

jakieś postaci, jeden mężczyzna i trzech chłopców. Dobiegł jej głos Pedera, zawsze odrobinę

jaśniejszy i bardziej ożywiony niż głos pozostałej dwójki.

- Sądziłam, że już poszli do domu - powiedziała. Peder i Evert dostrzegli ich i ruszyli

ku nim pędem.

- Wiesz co, Elise! - zaczął Peder, ale zaraz zamilkł i zwolnił, starając się odgadnąć,

kim jest jej towarzysz. Elise nie miała wątpliwości, że czegoś się domyśla.

- To jest Johan! - pomogła mu. - Przyjechał do domu na święta.

Peder zawył z radości i ruszył z kopyta.

- Czy to prawda? To ty, Johan?

Pędził z taką szybkością, że ledwo przed nimi wyhamował.

- Przyjechałeś na święta, Johan? Dlaczego nas nie odwiedziłeś?

Johan roześmiał się.

- Nie mogłem zostawić Anny i Torkilda, ale oczywiście zamierzałem was odwiedzić.

Jak się macie, chłopcy? Dobrze wam tu w Sagene?

- Tęsknię za mostem i wodospadem - stwierdził Peder.

- Ale nie za smrodem wychodka w Andersengarden - dodał Evert.

- Za tym też. Nie pamiętasz, o czym rozmawialiśmy, Evert? Żeby sobie posiedzieć na

kuble do śmieci i pobawić się żołnierzami z guzików?

Podszedł Kristian. Ukłonił się z zażenowaniem, jakby spotkał kogoś obcego.

- Wesołych świąt. Nie wiedziałem, że jesteś w domu. Johan wyjaśnił, kiedy

przyjechał i kiedy wybiera się z powrotem.

Mężczyzna, który dotąd towarzyszył chłopcom, trzymał się na uboczu. Elise rzuciła

na niego okiem, ale nie rozpoznała go w ciemności, choć sylwetka wydała się jej znajoma.

- To Schwencke - wyjaśnił Kristian.

- Doprawdy? - zdziwiła się Elise, przypomniawszy sobie rozmowę z panną Tynaes.

Nie będzie więc musiała odwiedzać go wieczorem. Puściła sanki i postąpiła parę kroków. -

Pan Schwencke?

- Wesołych świąt, pani Ringstad. Nie chciałem przeszkadzać, bo nie jest pani sama.

- To nasz dawny sąsiad, Johan Thoresen. Wychowaliśmy się w tym samym domu.

Johan kształci się na rzeźbiarza. Mieszka w Paryżu, ale przyjechał do domu na święta.

Zamierzałam odwiedzić pana dziś wieczorem, panie Schwencke. Emanuel źle się czuje i nie

wychodzi z domu, a bardzo zależy mu na rozmowie z panem.

- Chłopcy opowiedzieli mi wszystko. Bardzo mi przykro. Pamięta pani, co mówiłem,

pani Ringstad? Potrzebna mu odmiana, musi zamieszkać w lepszych warunkach, bez

gromady marudzących dzieci wokół siebie.

- Najlepiej będzie, jak sam mu pan to powie, panie Schwencke. Pana chętniej

posłucha niż mnie. - Odwróciła się, by dołączyć do chłopców i Johana. - Może pan zjawić się

dziś wieczorem?

- Nie wiem, czy zdążę. Właśnie przywiozłem nowy towar do waszego sklepu:

skrzynię bardzo pięknych przedmiotów. Chłopcy wstawili ją do piwnicy.

- Bardzo dziękujemy, panie Schwencke. O tym też powinien pan porozmawiać z

Emanuelem, ja jeszcze niewiele wiem o prowadzeniu sklepu.

Dostrzegła w mroku, że uchylił kapelusza i ruszył w przeciwnym kierunku.

- Wszystkiego dobrego - powiedział na odchodnym. Elise zwróciła się do Kristiana.

- Schwencke przywiózł nowy towar?

- Tak, skrzynię pełną obrazów w złotych ramach, lalek porcelanowych, fajek ze

srebrnym kapturkiem zdobionych sznurem pereł, gipsowych popiersi i fikuśnych półmisków.

Nie rozumiem, po co to przytargał, bo tutaj nikt takich rzeczy nie kupuje.

- A więc na tym polega talent kupiecki - zażartował Johan.

- Powinnam była was sobie przedstawić, ale okazja wydała mi się niezręczna -

powiedziała Elise.

- Nic nie szkodzi.

- Przywiózł towar, pełno ozdobnych przedmiotów. Kristian obawia się, że nie da się

ich sprzedać.

Chłopcy śledzili ich rozmowę i Peder uznał za stosowne zaprotestować.

- Nie ma się czego obawiać. Zobaczycie, ja sprzedam to wszystko.

Johan roześmiał się.

- Tak trzymaj, Peder. Nie poddawaj się! - Odwrócił się do Elise. - Słyszałaś? Nie

poddawaj się!

Fala ciepła przeszyła jej ciało. Nie, nie możemy się poddać. Chwyciła rzemyk sań,

dotyk jego ręki znów przyprawił ją o dreszcze.

- Sądziłam, że macie sprzedawać artykuły gospodarstwa domowego - zwróciła się do

Kristiana - rzeczy, którym ludziom potrzeba. Schwencke o tym nie wie?

- Myślę, że dostaje te przedmioty od kogoś i nie musi wiele za nie płacić. Nie wiem,

skąd je bierze, ale chyba nie ma wyboru.

Elise nic nie odrzekła, tylko spojrzała znacząco na Johana.

Zrobiło się znacznie chłodniej. W świetle latarni Elise widziała zaczerwienione

twarze Pedera i Everta, obaj chłopcy naciągnęli czapki głęboko na uszy. Evert szczękał

zębami. Byli zbyt lekko ubrani jak na tę pogodę, a w gazecie zapowiadano tęgie mrozy.

Pisano o zimie stulecia. Elise zatrzęsła się na samą myśl o tym.

Minął ich powóz, w którym siedzieli dorośli i dzieci w futrzanych czapach i kaftanach

ze skóry renifera. Głośno rozmawiali i śmiali się, śpiewali kolędy do wtóru kościelnych

dzwonów.

- Takim to dobrze - stwierdził z zazdrością Peder. - Z okien domu koło sklepu

pachniało kapustą i świąteczną kiełbasą, chociaż od Bożego Narodzenia minęły już trzy dni.

Elise nic nie powiedziała, ale pomyślała z lekkim wstydem o wszystkich tych

przysmakach, które jadła u Hildy.

- Słyszeliście bajkę o dziewczynce, która musiała tańczyć ze skrzatem? - spytał Johan,

wyraźnie po to, by zmienić temat rozmowy.

- Opowiadaj! - krzyknęli Peder i Evert jednocześnie.

- Zdarzyło się to w Hallingdal w wigilię świąt. Pewna dziewczynka miała zanieść

skrzatowi kaszy na śmietanie, ale pożałowała mu smacznej strawy i sama ją zjadła. Potem

nalała do świńskiego koryta kwaśnego mleka, dodała owsianki i wyniosła do stodoły. Masz

tu swoje koryto, brzydalu! - powiedziała. Ledwie wymówiła te słowa, zjawił się skrzat, złapał

ją w objęcia i zaczął z nią tańcować. Tańcował tak z nią do białego rana, aż miała dość, i cały

czas śpiewał: Kaszy mi pożałowała, będzie ze skrzatem tańcowała! Kiedy ludzie znaleźli ją

nad ranem, była ledwie żywa. Uważajcie więc, bo ze skrzatem nie ma żartów.

Peder złapał Elise za rękę i rozejrzał się wokół.

- Jest gdzieś tutaj? - spytał przestraszony. Elise uśmiechnęła się.

- Jeszcze całkiem niedawno byłeś zawiedziony, bo nie zobaczyłeś go w kościele.

- Tak, ale to nie to samo, co spotkać go w ciemności. Poza tym to inny skrzat. Ten z

kościoła jest miły. Inaczej Jezus by go wygonił.

Kristian prychnął.

- Tylko małe dzieci wierzą w skrzaty.

- Przecież muszę w niego wierzyć, bo go widziałem - oburzył się Peder.

Zbliżali się do Hammergaten i Johan puścił rzemyk sanek.

- Pójdę już do Anny i Torkilda, na pewno zastanawiają się, czemu mnie tak długo nie

ma.

Peder stanął jak wryty.

- Nie wejdziesz do środka? - powiedział z takim smutkiem, że Elise żal ścisnął serce. -

Mamy prawdziwe drzewko i ozdoby, które zrobił Emanuel, jak był małym chłopcem - dodał

na zachętę. - Siedzi tam cały dzień i nie ma do kogo ust otworzyć. Schwencke mówi, że

krzyki dzieci mu szkodzą i powinien mieć jakieś męskie towarzystwo. A jego rodzice będą

dzisiaj u Carlsena.

Johan spojrzał na Elise, która lekko skinęła głową.

- W takim razie wejdę na chwilkę - odrzekł spokojnie.

Otrzepali buty ze śniegu na kamiennym progu i ustawili je w rzędzie za kuchennymi

drzwiami. Chłopcy nauczyli się, że należy usuwać kulki lodu, które czepiają się skarpet z

koziej wełny, i oczyścić kurtki i czapki, zanim odwieszą je na kołku. Evert i Peder złapali

Johana za ręce i pociągnęli do pokoju. Kristian pobiegł po Jensine.

Elise zaczęła rozbierać Hugo. Jak zareaguje Emanuel na widok Johana? Wolała

trzymać się z daleka.

Usłyszała głos Johana, który przywitał się uprzejmie. Wyjaśnił, że przyjechał na

święta i uznał za stosowne odwiedzić ich przed wyjazdem do Paryża. Emanuel odpowiadał

monosylabami, ledwie słyszała jego głos.

Może źle się poczuł? Zaniepokojona podeszła do progu.

- Witaj, Emanuelu. Przyszliśmy całą gromadką. Natknęłam się na chłopców koło

sklepu, tam też spotkałam Johana i Schwenckego. Schwencke może odwiedzi cię dzisiaj

wieczorem.

Emanuel spojrzał na nią ponuro.

- To nie będzie miłe spotkanie.

Zdziwiła się, że zdecydował się na takie wyznanie w obecności Johana, ale

powstrzymała się od komentarza.

- Jak się czujesz? - spytała.

- Niezbyt dobrze. Mam zawroty głowy.

- Cieszę się, że udało ci się napalić w kuchni i pokoju. Miło jest wrócić do ciepłego

domu.

Zauważyła wcześniej, że pokrywa skrzyni była odsunięta, a w środku leżało ledwie

parę polan. Zużywali za dużo opału. W niedzielę trzeba będzie pójść do lasu w Grefsen i

nałamać suchych gałęzi z drzew. Chłopcy mogli pojechać do portu i poszukać kawałków

węgla lub przeczesać okolicę składu Węglarza. Emanuel nie musiał palić w kuchni, przecież

cały dzień spędzał w pokoju, ale Elise nie zamierzała czynić mu z tego wyrzutu w święta.

Zresztą może odwiedzili go rodzice, choć wcześniej nie zapowiadali się z wizytą.

Czajniczek był ciepły, ale w puszce na kawę zostało tylko parę ziaren. Więc jednak

państwo Ringstadowie odwiedzili syna, Emanuel nie sięgnąłby do młynka ani nie wypiłby

sam takiej ilości. Poza tym poprzedniego dnia zaparzyli świeżej kawy, a mieli w zwyczaju

przez parę dni pić napar na fusach.

Elise otworzyła drzwiczki szafki i ku swemu przerażeniu nie znalazła mleka dla

Jensine i Hugo. Skończyło się też jedzenie, które przyniosła teściowa, a dzbanek na syrop był

pusty. Została połówka chleba upieczonego przez kucharkę pani Ringstad.

Wzięła Hugo na ręce i przeszła do pokoju.

- A więc rodzice cię jednak odwiedzili?

Emanuel podjechał wózkiem do kredensu i wyjął dwa małe kieliszki i butelkę, którą

dostał od ojca.

- Tak, wpadli, by się pożegnać. Wyjechali popołudniowym pociągiem.

Elise zdziwiła się.

- Sądziłam, że mają zamiar zostać parę dni w Kristianii.

- Mają zaproszenia na świąteczne przyjęcia przez kolejne dwadzieścia dni.

- Matka pomogła ci zemleć kawę? Posłał jej zdumione spojrzenie.

- Oczywiście. Chyba nie przypuszczasz, że sam wdrapałem się po młynek?

Elise usiłowała się uśmiechnąć. Pani Ringstad nie mogła nie zauważyć, że mają

niewiele jedzenia, kawy i opału, a mimo to skorzystała ze wszystkiego.

Zaraz jednak odtrąciła od siebie to oskarżenie. Matka Emanuela prawdopodobnie w

ogóle o tym nie pomyślała, w jej domu zaopatrzeniem zajmowały się służące.

Johan usiadł na sofie, ale wyraźnie czuł się nieswojo. Na szczęście jeszcze nie

przywieziono łóżka dla Emanuela, pan Ringstad wyjaśniał, że zaszło pewne nieporozumienie

i wozak zjawi się za parę dni. Wtedy trzeba będzie wynieść z pokoju fotele, by zrobić miejsce

na nowy mebel.

Peder pokazał Johanowi Cudowne podróż z taką dumą, jakby książka należała do

niego.

Evert opowiadał z zapałem, ile skrobaków do garnków zdołał sprzedać Peder tego

dnia.

Emanuel spojrzał na Elise z rezygnacją.

- Czy dzieci muszą siedzieć z nami? Chętnie posłuchałbym opowieści o Paryżu.

Peder i Evert bez słowa wyszli z pokoju. Elise dostrzegła ich rozczarowanie, bo

wizyta rzadkiego gościa bardzo ich ucieszyła.

Wyniosła Hugo do kuchni, zostawiając uchylone drzwi.

Peder spojrzał na siostrę spłoszonym wzrokiem.

- To niesprawiedliwe! - szepnął, bojąc się, że Emanuel go usłyszy.

- Pamiętasz, co powiedziałeś Johanowi? - odszepnęła Elise. - Że Emanuel spędza całe

dnie w samotności i potrzebuje towarzystwa dorosłych.

- Powiedziałem tak, bo chciałem go przekonać, by do nas zajrzał.

- Stańcie przy drzwiach, to usłyszycie, o czym mówi Johan.

Nie dali się dwa razy prosić, a kiedy zjawił się Kristian z Jensine, gestami pokazali

im, by byli cicho. O dziwo, Hugo też zamilkł, naśladując pozostałych. Kiedy Elise zaczęła

smarować kromki chleba, cała piątka stała w bezruchu koło drzwi, słuchając opowieści z

wielkiego świata.

Oczy Kristiana błyszczały z zachwytu. Kiedy Johan skończył i wstał, by pożegnać się

z Emanuelem, Kristian odwrócił się do siostry i powiedział: - Ja też tam kiedyś pojadę, Elise!

Kiedy skończę szkołę powszechną, będę pracować dzień i noc, by dostać się do gimnazjum.

Z czasem może nawet zdam maturę.

Evert spojrzał na niego z zazdrością. Był równie uzdolniony, ale brakowało mu

determinacji Kristiana. Wątpił, że znajdzie siły, by pracować bez ustanku i zarobić pieniądze

na wykształcenie. Pamiętał, co obiecał lekarzowi, u którego był, kiedy podejrzewano u niego

gruźlicę. Powiedział mu, że też zostanie doktorem i pomoże wszystkim chorym na suchoty.

Johan wyszedł do kuchni.

Chłopcy patrzyli na niego z zachwytem. Pierwszy odezwał się Evert.

- Naprawdę jest tam ten wielki pałac, muzea i szerokie ulice?

- Słyszeliście, co opowiadałem Emanuelowi? - roześmiał się Johan.

Wszyscy pokiwali głowami.

- Opowiem wam więcej innym razem, ale teraz muszę wracać do Anny i Torkilda.

Posłał Elise szybkie spojrzenie, włożył czapkę i zniknął za drzwiami.

- Szczęściarz z niego - stwierdził Peder. - Jak już raz zamieszkał w pałacu, nigdy nie

wróci do Andersengarden.

- Johan nie mieszka w pałacu, głupku. Opowiadał tylko, jak wyglądają pałace.

Elise skarciła Kristiana spojrzeniem. Nie miał prawa nazywać Pedera głupkiem.

- A ja i tak myślę, że nie wróci. Albo wprowadzi się do Agnes, albo znajdzie sobie

damę z wielkim kapeluszem, białymi rękawiczkami i parasolką. Kiedy już będzie bogaty i

sławny, dojdzie do wniosku, że rzeka śmierdzi, a domy tutaj są małe. Tak jak Emanuel. -

Peder spojrzał ze strachem w kierunku drzwi, jakby się przestraszył, że Emanuel słyszy jego

słowa.

Kristian pokręcił głową.

- Ja tak nie myślę - powiedział i posłał Elise przeciągłe spojrzenie.

Elise udała, że szuka kubków do kawy. Dlaczego Kristian spojrzał na nią w ten

sposób? Czyżby się czegoś domyślał?

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Hugo i Jensine leżeli już w łóżkach, a chłopcy poszli na górę, kiedy rozległo się

pukanie do drzwi i pojawił się Schwencke.

Elise liczyła się z jego przyjściem. Miała nadzieję na szybkie rozwiązanie sprawy, ale

jednocześnie lękała się tej wizyty. Jeśli Mimmi Tynaes się nie myliła, ich sytuacja mogła ulec

gwałtownemu pogorszeniu.

Schwencke przywitał się z nią serdecznie, wręczył jej torbę ciasteczek i przeprosił za

późną porę. Wskazując mu drogę do pokoju, zobaczyła głowy chłopców nad poręczą

schodów. Dała im znak, żeby zeszli do kuchni. Kiedy Schwencke witał się z Emanuelem,

dała każdemu z nich po dwa ciastka. Zdziwili się niepomiernie.

- Aż dwa? Pokiwała głową.

- Wiem, że się nie najedliście, i przykro mi, iż nie miałam więcej jedzenia. Te ciastka

spadły nam z nieba.

- To chyba tata włożył je do torby - stwierdził Peder. Kiedy pobiegli na górę,

postanowiła schować resztę ciastek na następny dzień. Schwencke spodziewał się być może

poczęstunku, ale uznała, że on najada się do syta codziennie, a Emanuel zjadł dość podczas

wizyty rodziców.

Miała zamiar zająć się cerowaniem, ale kosz stał w pokoju. Nie chciała przeszkadzać

w rozmowie, bo ta zapowiadała się nieprzyjemnie.

Był to jej pierwszy wolny wieczór od wielu dni. Może powinna wykorzystać go na

dopisanie kilku stronic do książki o Pederze? Papier i ołówek trzymała w kuchennej

szufladzie. Nie czuła też zmęczenia, pewnie spotkanie z Johanem dodało jej sił.

Podkręciła lampę i dorzuciła jedno polano do pieca, zapominając, że wcześniej

zarzucała Emanuelowi marnotrawstwo opału.

Dawne wspomnienia powróciły, nagle przypomniała sobie zwroty i wydarzenia, które

wyrzuciła już z pamięci: dobre i złe chwile wymieszane ze sobą. Ujrzała ojca z najgorszych

czasów. Kristian i Peder chowali się przed nim w piwnicy lub na strychu, a ona z Hildą

błagały go, by ich oszczędził.

Słyszała słowa Pedera, który zwracał się później do matki cienkim przestraszonym

głosem: „Dlaczego nie powiesz mu, że go wyrzucisz, jeśli nie będzie dla nas miły?” Matka

odpowiadała, że ojciec jest miły, ale pije truciznę, która zupełnie go odmienia. Peder nieraz

potem zaglądał do kubków, sprawdzając, czy kawa też jest zatruta.

Z uśmiechem przypomniała sobie, jak Peder rozładował atmosferę, kiedy w trakcie

ślubu z Emanuelem zjawiła się Agnes i wygłosiła swoje rewelacje o jej dziecku. W głuchej

ciszy, która zapadła przy stole, zabrzmiał jego głos: „Patrzcie, znalazłem kawałek mięsa w

gulaszu!”

I jeszcze te słowa, z którymi zwrócił się do surowej ciotki Emanuela: „Zdrówko,

cioteczko. Zawsze chciałem mieć ciotkę, ale moje wszystkie leżą już w grobie”.

Zaśmiała się w duchu, przypomniawszy sobie epizod z deserem. Pani Evertsen

złożyła dłonie zachwycona i krzyknęła: „Jest i deser?”, po czym nałożyła sobie ogromną

porcję. Peder nie omieszkał tego skomentować we właściwy sobie sposób: „Niech pani

zostawi trochę dla nas, pani Evertsen”.

Wesołe wspomnienia mieszały się ze smutnymi. Pamiętała, jak Peder dostał od pani

Berg starą, zniszczoną książkę z obrazkami i dumny wrócił z nią do domu. Obie z matką

ucieszyły się, mając nadzieję, że może wreszcie chłopiec nabierze ochoty do czytania.

Właśnie wtedy napatoczył się pijany ojciec. Wyrwał Pederowi książkę z rąk, krzycząc: „W

moim domu nie będzie żadnych książek!” Drąc ją na kawałki kartka po kartce, wrzeszczał:

„Zostaniesz marynarzem, Peder, jak twój ojciec. Nie masz głowy do czytania”. Potem

wybuchnął drwiącym śmiechem.

Peder rozpłakał się. Chodził wtedy do drugiej klasy i wszyscy koledzy zdążyli już

opanować podstawy czytania. Poza tym nie chciał zostać marynarzem, bo nasłuchał się

strasznych historii o wypadkach na morzu i o statkach przewożących niewolników.

Najstraszniejsze było jednak to, że ojciec podarł książkę na jego oczach. Jedyną książkę, jaką

kiedykolwiek posiadał.

Tamtego wieczoru zasypiał zalany łzami. Leżał w łóżku razem z Kristianem, ostatnie

słowa, które usłyszała, zanim zapadł w sen, brzmiały tak: „Dobry Boże. Jeśli jesteś w niebie,

zabierz truciznę z butelki ojca, bo moja mama nie ma odwagi tego zrobić. Amen”.

Podniosła wzrok znad kartki i spojrzała w przestrzeń. Czy ludzie, którzy nigdy tego

nie przeżyli, mogą zrozumieć, co to znaczy, kiedy leży się w łóżku, nasłuchując kroków

pijanego ojca na schodach? Wstrzymując oddech ze strachu, że znów wymyśli jakąś podłość?

Stłucze matkę, poprzewraca stołki w kuchni, rąbnie kubkami o podłogę i wyleje posiłek

przygotowany na kolejny dzień?

Pokręciła wolno głową. Może nie powinna pisać o tych smutnych zdarzeniach.

Dorosły czytelnik odłoży książkę i powie, że nie nadaje się dla dzieci. Winna ograniczyć się

do miłych wspomnień, przetykając je smutnymi epizodami, by zachować ciągłość opowieści.

I przede wszystkim musi opisać walkę Pedera z opornymi literkami. , Usłyszała kroki i głos

Schwenckego.

- W takim razie zobaczymy się za parę dni, Emanuelu. Przyniosę ci więcej tego wina

agrestowego. Dla wzmocnienia.

Emanuel spodziewał się zapewne, że wejdzie i odprowadzi gościa do drzwi, ale Elise

udała, że nie słyszy. Serce biło jej mocno, czyżby Schwencke zamierzał zrobić z jej męża

pijaczynę? I dlaczego zdawał się tryskać zadowoleniem, skoro Emanuel przedstawił mu

swoje zastrzeżenia?

Poczekała, aż drzwi się za nim zamkną, po czym złożyła papiery i weszła do pokoju.

- Schwencke już sobie poszedł? - spytała.

- Tak, przed chwilą - odrzekł Emanuel z ożywieniem. Na stole przed nim stała pusta

butelka i dwie szklanki. Na szczęście to nie była wódka. Emanuel się nie upił, tylko wprawił

się w dobry humor.

- Jak ci poszło? - spytała z napięciem.

- Pokłócił się z panną Tynaes, więc wcale go to nie dziwi, że ona wymyśla te

niestworzone historie. Opowiadał mi, że ta Tynass ma trudny charakter. Raz jest miła i

grzeczna jak aniołek, a w chwilę potem robi mu sceny, wyzywa i krzyczy wniebogłosy.

Kiedy dowiedziała się, że Schwencke zamierza zerwać zaręczyny, wpadła w histerię. Zrobi

wszystko, by go oczernić.

Elise stała w milczeniu, słuchając tego, co miał do powiedzenia. A więc Mimmi

Tynaes wszystko zmyśliła? Nie wydawało się to prawdopodobne, zresztą oboje z Emanuelem

mieli podobne podejrzenia.

- A więc mu wierzysz?

- Dał mi słowo. Przysiągł, że zdobył towar w uczciwy sposób. Rozmawiałem z nim

dość oględnie, ale mam wrażenie, że i tak poczuł się urażony. To było bardzo nieprzyjemne.

Elise nic nie odrzekła. Nie chciała odbierać mu radości, ale też nie potrafiła dać wiary

słowom Schwenckego.

- On jest bardzo kompetentny - ciągnął Emanuel, wyczuwając jej sceptycyzm. - Zna

wielu ludzi, umie z nimi rozmawiać i negocjować dobre ceny. Potem sprzedaje z dużym

zyskiem. Starzy ludzie, którzy mieszkają koło jego sklepu, kupują u niego, bo nie mają siły

chodzić w inne miejsce, gdzie towar jest dużo tańszy.

- To niegodziwe z jego strony, nie sądzisz? Pomyśl o tych biedakach i bezrobotnych,

którzy z niewiedzy płacą za dużo.

- Nie można myśleć w ten sposób. Bezrobotni mają sporo wolnego czasu, mogą pójść

do innego sklepu, jeśli taka ich wola. Dość już tego, Elise. Jest trzeci dzień świąt.

Korzystajmy z tego, że zostaliśmy sami. Schwencke przyniósł dwie butelki wina. Jedną już

wypiliśmy, ale chętnie otworzę drugą. - Uśmiechnął się. - Chodź, usiądź mi na kolanach.

- Lepiej nie. Pomyśl o swoich nogach.

- Daj już spokój. Nogi mnie nie słuchają, ale cała reszta działa jak należy. - Znów się

uśmiechnął. - Powiem więcej, działa wyśmienicie. - Roześmiał się i Elise zrozumiała, że

wino, które wypił, zaczęło działać. - No, chodźże tutaj!

Niechętnie zbliżyła się, modląc się w duchu, by któryś z chłopców zeszedł na dół lub

by Jensine się obudziła. Nic takiego się nie stało.

- Pomóż mi dostać się na sofę.

Posłuchała. Emanuel z miejsca posadził ją sobie na kolanach.

- Dzisiaj mi się uda - stwierdził zdyszany. - Czuję, że dzisiaj mi się uda.

- Z tego mogą być dzieci - odrzekła z drżeniem. - Nie stać nas na więcej dzieci.

W ogóle jej nie słuchał. Wsunął dłoń za dekolt jej sukni.

- Siedziałem sam' w półmroku, kiedy rodzice wyszli, i marzyłem, byś się zjawiła. W

książce, którą czytam, jest piękny akapit o miłości, bardzo podniecający. Przypomniałem

sobie tamte letnie noce po naszym ślubie. Byłaś taka ciepła i taka chętna, a ja nigdy nie

miałem dość. - Zaśmiał się, pieszcząc jej pierś.

„Źle to zapamiętał. Tylko przez krótką chwilę byłam ciepła i chętna. Szybko

odgadłam, że ma większe potrzeby ode mnie. Tylko jedno się zgadza: nigdy nie miał dość”.

- Rozbierz się. Zdmuchnij świecę, jeśli obawiasz się, że któryś z chłopców zejdzie na

dół.

Znów go posłuchała, zgasiła świecę i rozebrała się. W pokoju zrobiło się chłodno,

Elise zadygotała i szybko przykryła się cienkim pledem, który pani Ringstad zrobiła na

drutach.

Emanuel walczył z własnym ubraniem.

- Musisz mi pomóc.

Zdołał zdjąć marynarkę, kamizelkę i koszulę i siedział nagi od pasa w górę.

- Rozepnij guziki - szepnął.

Ociągała się. Przecież sam mógł to zrobić.

- Rozporek.

Oznaki podniecenia były aż nadto widoczne. Emanuel jęknął.

- Elise... Jesteś cudowna. Połóż się na mnie. Bez twojej pomocy nie dam rady.

Gdyby miała po prostu leżeć i czekać, aż skończy, pewnie by to jakoś wytrzymała.

Teraz jednak musiałaby przejąć inicjatywę... A jej ciało wciąż przepełniała tęsknota za

Johanem...

Nabrała tchu, dodając sobie odwagi.

- Nie dam rady, Emanuelu. Nie w ten sposób. To znaczy.

- O co ci chodzi? Kochaliśmy się tak wcześniej.

- Coś... tkwi we mnie i mi nie pozwala. Emanuel zesztywniał.

- Nie masz ochoty.

- Nie wiem... nie wiem, co to jest. Może zmęczenie. Wyprostował się i odtrącił ją od

siebie.

- W takim razie idź na górę i się połóż! Dobrze wiem, o co chodzi.

- Nie wiesz. Nie chciałam cię zranić, tylko to wszystko jest... takie trudne.

- Nie musisz przepraszać, Elise. Nie chodzi o moje ciało, po prostu pożądasz innego.

Naprawdę nie zamierzała go zranić, i tak dość już cierpiał.

- Kocham cię, Emanuelu.

- Być może, ale to nie wystarczy. Jeśli kobieta nie chce dzielić łoża z mężem, to

znaczy, że jest ktoś trzeci.

- To nieprawda. Nigdy cię nie zdradziłam.

- Nie okłamuj mnie, Elise.

- Nie kłamię. Jesteś jedynym mężczyzną, który mnie miał. Nie licząc tego, który

wziął mnie gwałtem.

Zapadła cisza. Emanuel zamyślił się.

- Więc może tu tkwi przyczyna? - powiedział. - Może złe wspomnienie odbiera ci

ochotę?

- Nie wiem.

- Usiądź koło mnie, nie zrobię niczego wbrew twej woli. Chyba wreszcie zaczynam

rozumieć.

Elise poczuła ulgę, ale i zawstydziła się. To dobrze, że Emanuel nie odgadł prawdy,

ale to drobne zwycięstwo miało gorzki smak. Rzadko myślała o tamtym strasznym zdarzeniu

sprzed trzech lat i nie przestała być kobietą.

Drżąc na całym ciele, usiadła przy nim.

- Jesteś zmarznięta. Chcesz się położyć?

- Tak. Jutro muszę wcześnie wstać.

Spróbował pocałować ją w usta, ale Elise odwróciła twarz, czując, jak łzy spływają jej

po policzkach.

- Ty płaczesz? Najdroższa, nie frasuj się tak. To nie była twoja wina. Powinni go

powiesić! - dodał z mocą. - Tych, którzy podnoszą rękę na kobietę, powinno się karać śmier-

cią.

- On ma syna, który jest podobny do Hugo. - Zakryła twarz dłońmi i rozpłakała się.

Od tamtego dnia, kiedy Ansgar pomógł jej ciągnąć sanki i opowiedział o synu, odpychała tę

myśl od siebie, ale teraz nie panowała już nad sobą. - Są braćmi - dodała, łkając. - Jeden

zrodzony z przemocy, drugi z miłości.

- Biedna, mała Elise. - Emanuel pogłaskał ją po włosach. - Dlaczego nie powiedziałaś

mi o tym wcześniej? Chciałaś mnie oszczędzić?

- Nie wiem. - Otarła łzy pledem. - Któregoś dnia wypatrzył mnie, jak szłam do

kantoru, i nalegał, bym pozwoliła mu ciągnąć sanki. Powiedział, że chce pomóc własnemu

synowi. Niczego gorszego nie mógł powiedzieć. I dodał jeszcze, że urodził mu się chłopiec

podobny do Hugo. Też ma rude włosy. - Głos się jej załamał i zakryła twarz.

- Kochana moja, uspokój się. Skoro urodził się im syn, dadzą ci teraz spokój.

Zmarzłaś, jeszcze mi się rozchorujesz. Idź na górę i wskocz pod kołdrę. Jutro porozmawia-

my.

Uścisnęła go szybko i poszła na górę, potykając się w ciemności. Kiedy leżała już w

lodowatej pościeli, naszły ją wyrzuty sumienia, ale zdusiła je w sobie. Zdarzenie sprzed

trzech lat nie było przyczyną niechęci do Emanuela i wcale nie zamierzała użyć go jako

pretekstu. On sam to wymyślił.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Następnego dnia nie spotkała Johana i uznała to za dobry znak. Zapewne któryś ze

znajomych majstra posłał po niego, by porozmawiać o rysunkach. Do powrotu Johana do

Paryża zostało jeszcze parę dni i nie warto się było martwić na zapas.

W drodze z kantoru natknęła się na Jenny w towarzystwie innej dziewczynki.

- Witaj, Jenny. Nie miałam okazji złożyć ci życzeń świątecznych, taka byłam

zapracowana. Jak ci minęły święta?

- Cudownie. Państwo Tollefsenowie są dla mnie bardzo mili. Wiesz, że Hjalmar ma

nową mamę? Ten żołnierz Armii Zbawienia, który mieszka w Andersengarden, znalazł

miejsce dla niego.

- To dobrze, Jenny. Spotkałam go któregoś wieczora i bardzo się zaniepokoiłam. Mój

znajomy zaprowadził go do Anny i Torkilda. A kto to? Twoja koleżanka z klasy?

- Tak. Ma na imię Jorund i mieszkała w Enerhaugen. Jej dziadek przegrał cały

majątek w karty, w trzy rodziny dzielili pokój z kuchnią. Ten, kto pierwszy wstał, brał buty i

wychodził, reszta musiała siedzieć w domu. Ona chodzi z gołymi nogami, chociaż jest mróz.

Elise była wstrząśnięta.

- Nie masz na sobie pończoch, Jorund?

- To nic - dobiegł jej ostrożny głosik spod ogromnej czapki.

- Jej brat się kiedyś zsikał. Matka się rozzłościła i zagroziła, że następnym razem

obetnie mu siusiaka. I jednego dnia przyszła jej siostra i powiedziała: „Już to zrobiłam”.

- Żartujesz sobie, Jenny - powiedziała Elise z niedowierzaniem.

- Nie, to prawda. Brat zmarł, wykrwawił się na śmierć. Siostra się przestraszyła i

schowała w gorzelni. Wylali na nią wrzątek i też umarła. Wtedy przyszła policja i zabrała

rodziców. Jorund trafiła do sierocińca, ale uciekła stamtąd. Mówi, że to straszne miejsce,

dorośli biją dzieci, a dzieciaki wrzeszczą. Już tam nie wróci.

Elise wstrzymała oddech, ze wszystkich opowieści, które słyszała, ta była najgorsza.

- I co teraz zamierzacie zrobić? - spytała słabym głosem.

- Zapytam panią Tollefsen, czy Jorund może z nami zamieszkać.

Elise zamyśliła się. Pani Tollefsen nie dała sobie rady z Hjalmarem i nie wiadomo,

czy ma ochotę zająć się kolejnym dzieckiem. Była stara, miała wprawdzie złote serce, ale sił

już jej nie starczało. Powodziło im się lepiej niż większości ludzi nad rzeką, ale nie na tyle

dobrze, by zatrudnić pomoc domową.

- A co zrobicie, jeśli pani Tollefsen się nie zgodzi? - spytała ostrożnie.

I w tej samej chwili przyszła jej pewna myśl do głowy. Panna Johannessen...!

Poznawszy przeszłość tej małej i bezradnej istoty, panna Johannessen nie będzie się

wahać. Dziewczynka była we właściwym wieku, ani zbyt mała, by sprawiać kłopot, ani zbyt

duża, by już się buntować. Biedna uciekinierka z sierocińca o bosych i sinych z zimna

nogach.

Panna Johannessen straciła własną córkę, ale wciąż o niej śniła. Nie miała wielkich

szans na małżeństwo i własne dzieci ze względu na wiek, żyła samotnie, a na propozycję

Elise, by zająć się kimś potrzebującym pomocy, na jej wargach zagościł pełen nadziei

uśmiech.

Im bardziej o tym myślała, tym bardziej była pewna swego.

- Posłuchaj mnie, Jenny. Zdaje się, że znam kogoś, kto może zająć się Jorund, ale

najpierw muszę z nią porozmawiać. Poproś panią Tollefsen, by zatrzymała ją do jutra, a ja

dowiem się wszystkiego, dobrze?

Jenny pokiwała głową.

- Mówiłam już Jorund, że Elise to anioł. Nie przypuszczam, by pani Tollefsen mogła

ją wziąć do siebie. Tak tylko powiedziałam, żeby ją pocieszyć.

Nie działaj pod wpływem impulsu, pomyślała Elsie i niemal pożałowała swoich słów.

Lepiej nie dawać dziewczynce złudnych nadziei.

- Zrobię, co w mojej mocy, ale niczego nie obiecuję - dodała szybko. - Przejdźmy się

razem kawałek, opowiesz mi więcej o Jorund i jej rodzinie.

Kiedy wróciła do domu, zastała Emanuela w dobrym humorze. Przeraziła się dopiero,

ujrzawszy, że opróżnił drugą butelkę wina. Trunek był mocny, a kurs, który obrał Emanuel,

niebezpieczny. Alkohol to podstępny kompan, Elise znała tę prawdę z własnego

doświadczenia.

Chłopcy jeszcze nie skończyli pracy, a Jensine wciąż znajdowała się pod opieką pani

Jonsen. Hugo zasnął na sankach, Elise wniosła go i położyła na sofie. Hilda przyznała, że

Hugo nie odbył przedpołudniowej drzemki, obaj z Isakiem cały dzień oddawali się dzikim

zabawom. Teraz chłopiec był wykończony.

- Myślałem o tym, co mi wczoraj powiedziałaś, Elise - zaczął łagodnie Emanuel. -

Jeśliby to miało ci pomóc, jestem gotów przeprowadzić poważną rozmowę z Ansgarem

Mathiesenem.

Elise spojrzała na niego z przestrachem.

- Nie, nie ma takiej potrzeby. Powiedziałeś przecież, że teraz da mi już spokój. Nie

przypuszczam, by znów usiłował mnie zaczepiać. Tamtym razem strasznie się wściekł.

- Ale to on jest winien twojej oziębłości. Zaczerwieniła się i odwróciła wzrok.

- I co to pomoże, że go zwymyślasz? Co się stało, to się nie odstanie.

- Nigdy nie został ukarany.

- Został. Miał wyrzuty sumienia i usiłował się zabić.

- Gdyby miał wyrzuty sumienia, nie naprzykrzałby ci się na ulicy i nie opowiadał o

własnym dziecku.

- Wiele się zdarzyło przez te trzy lata, Emanuelu. Z początku byłam wzburzona, ale

kiedy zobaczyłam, jak cierpi, wybaczyłam mu. Jego rodzice okazali mi wsparcie, byli głę-

boko nieszczęśliwi, dowiedziawszy się o postępku syna. Dawali mi podarki i starali się to

jakoś naprawić. Helenę Fryksten, narzeczona Ansgara, rozdrapała starą ranę. Życzyła sobie,

by Ansgar poczuł się ojcem Hugo, oskarżała mnie o bezduszność, a nawet zjawiła się tutaj z

Ansgarem, by popatrzeć na chłopca. Dopiero kiedy spotkałyśmy się na Wzgórzu Świętego

Jana w sobótki, pojęła, że źle postępuje. Odniosłam nawet wrażenie, że zwróciła się wtedy

przeciw niemu.

Emanuel słuchał z uwagą.

- Uważasz więc, że nie powinienem nic robić, bo jego żona każe mu cierpieć za

grzechy?

Pokiwała głową.

- Uważam, że oboje powinniśmy o tym zapomnieć. Wszyscy troje - poprawiła się. -

Mieszkają daleko stąd, mam nadzieję, że nigdy ich już nie zobaczę.

Spojrzał na nią ponuro.

- Pytanie tylko, czy twoje ciało zdoła zapomnieć...

W końcu chłopcy wrócili do domu. Hugo zdążył się obudzić, siedzieli wszyscy przy

kolacji, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Kristian wstał i otworzył.

Zamienił kilka słów z kimś na zewnątrz i odwrócił się do siostry.

- To jakaś mała dziewczynka. Przesyła pozdrowienia od Jenny.

- Ma na imię Jorund? - Elise wstrzymała oddech.

- Nie wiem.

Elise zerwała się ze stołka i podbiegła do drzwi. Za progiem stała Jorund w za dużej

czapce. Nogi miała gołe i sine, a temperatura na dworze spadła do dziesięciu stopni poniżej

zera.

- Wchodź do środka! - zakomenderowała i pociągnęła ją za rękę. Mała drżała jak

osika, szczękała zębami, nie mogąc wymówić słowa. Elise podprowadziła ją do taboretu,

posadziła i nałożyła gorącej kaszy do miski. - Jedz, to się rozgrzejesz.

Chłopcy śledzili jej poczynania ze zdumieniem, ale żaden się nie odezwał. Jensine

siedziała na kolanach Everta. Hugo skończył jeść i przeniósł się z zabawkami na podłogę.

- To jest Jorund - wyjaśniła Elise. - To koleżanka szkolna Jenny. Właśnie straciła

rodziców i uciekła z sierocińca, gdzie było jej bardzo źle. Mam zamiar zapytać pewną panią,

czy zgodzi się przyjąć ją do siebie.

Chłopcy wciąż milczeli, spoglądając na dziewczynkę ze zgrozą. W ich oczach

ucieczka z sierocińca była zapewne czynem bohaterskim.

Jorund podniosła łyżkę drżącą ręką i niechcący pobrudziła obrus kaszą. Zaczerwieniła

się i rozejrzała przerażona wokół, spodziewając się połajanek.

- Nic się nie stało - oznajmił Peder. - Nam się to nieustannie zdarza, ale nikt nas nie

bije. Elise, nasza siostra, jest inna.

Jorund odetchnęła z ulgą i zabrała się do jedzenia.

- Nogi ci nie marzną? - rozpędził się Peder. - Możesz pożyczyć moje rajtuzy. W

jednym palcu jest dziura, ale nie śmierdzą. No, może troszkę.

Evert zachichotał.

- Dziewczyny nie chodzą w takich rajtuzach jak my. Peder posłał mu oburzone

spojrzenie.

- Przecież tutaj jej nikt nie zobaczy. A co, ma zamarznąć na śmierć? Spójrz na jej

nogi. Dostanie zapalenia płuc i umrze.

Jorund przeraziła się nie na żarty. Elise poklepała ją po policzku.

- Pójdę na górę i znajdę coś dla ciebie. W święta dostaliśmy ubranie od dobrych ludzi.

- Mieliśmy zanieść je do Armii Zbawienia, ale sobie zatrzymaliśmy - dodał Peder.

Elise skarciła go spojrzeniem. Nie musiał tego mówić, bo wyszło na to, że są chciwi.

Zwróciła się do dziewczynki.

- Co powiedziała pani Tollefsen? Nie miała dla ciebie miejsca?

Jorund pokręciła głową.

- Powiedziała, że jest za stara - pisnęła. - I jeszcze żebym przyszła do ciebie, bo ty

zawsze coś umiesz poradzić.

Elise westchnęła. Pani Tollefsen z pewnością nie miała pojęcia, w jakich warunkach

żyli.

- Możesz zostać na noc, a jutro rano porozmawiam z pewną panią. Mój mąż jest chory

i siedzi w wózku inwalidzkim. Ja pracuję w kantorze przędzalni Graaha, a chłopcy w sklepie,

przynajmniej wtedy, kiedy nie chodzą do szkoły. Sąsiadka opiekuje się Jensine, a Hugo jest u

mojej siostry. Mąż zostaje w domu, kiedy my wychodzimy.

Zakładała, że Jorund nie zechce być sama z obcym mężczyzną.

- Możesz spać w moim łóżku! - oznajmił Peder. - A ja będę spał z tobą, Elise.

Pomysł Pedera wydawał się rozsądny.

- Najpierw porozmawiam z Emanuelem.

Emanuel spojrzał na nią pytająco, kiedy wsadziła głowę w drzwi.

- Mamy gości? Słyszałem jakieś głosy.

Elise opowiedziała mu całą historię. Emanuel nie był zachwycony.

- Nie możemy zajmować się wszystkimi cierpiącymi tego świata.

- Chodzi o jedną noc.

- Pewnie ma wszy i pchły.

- Umyję ją i upiorę jej rzeczy.

- Więc po co pytasz, skoro podjęłaś już decyzję? Co zrobisz, jeśli panna Johannessen

się nie zgodzi?

- Wtedy porozmawiam z Torkildem lub z Maren Sorby. Torkild znalazł dom

Hjalmarowi. Bratu Jenny - wyjaśniła.

Emanuel nie odpowiedział, ale też się nie sprzeciwił.

Wróciła do kuchni i obrzuciła dziewczynkę badawczym spojrzeniem. Była brudna,

miała pozlepiane włosy, a ubranie wydzielało przykry kwaśny zapach. W takim stanie nie

mogła pokazać jej pannie Johannessen. Podeszła do pieca, przelała resztę wody z wiadra do

balii i postawiła ją na ogniu.

- Kiedy skończycie jeść, przyniesiecie więcej wody i drew.

Perspektywa wyjścia na mróz nie spodobała się Pederowi.

- Woda w studni zamarzła.

- Nie sądzę. Studnia jest głęboka. A jeśli to prawda, pójdziecie pod pompę na

Arendalsgaten lub stopicie śnieg. Jorund musi się wykąpać.

Peder spojrzał na dziewczynkę z zazdrością.

- A ja mogę wykąpać się po niej?

Elise zastanowiła się. Peder był dość czysty, kąpał się przecież dzień przed Wigilią.

- Możesz wykąpać się przed nią - zdecydowała. - A potem wszyscy posiedzicie u

Emanuela.

Kiedy woda się nagrzała i rozkoszna para buchnęła z balii, Kristian i Evert też nabrali

ochoty na kąpiel. Rzadko stać ją było na to, by wysłać chłopców do łaźni w Sagene, a w balii

też nie kąpali się co sobotę. Zwłaszcza w tęgie mrozy, kiedy woda w studni zamarzała na

kość.

Zabrała Jorund na poddasze, przykazując chłopcom, by nie siedzieli w kąpieli za

długo. Dziewczynka musiała się porządnie wygrzać.

Ulżyło jej, kiedy zobaczyła, że woda po kąpieli chłopców nie była tak bardzo brudna.

Wszyscy ubrali się w piżamy i usiedli na sofie w pokoju, przykrywając się pledem pani

Ringstad.

Serce jej się ścisnęło na widok wymizerowanego ciała dziecka. Tu i ówdzie miała

siniaki, więc bicia też jej nie oszczędzono. Była blada i cierpiała na anemię. A Emanuel się

nie mylił: miała wszy.

Wsadziła ją do ciepłej wody, wtarła mnóstwo szarego mydła w głowę i zostawiła na

dłuższą chwilę, po czym spłukała starannie i rozczesała włosy drobnym grzebieniem. Włosy

były cienkie i rzadkie, więc nie sprawiło to jej kłopotu.

- Jest ci cieplej, Jorund?

- Chyba jestem w niebie - uśmiechnęła się dziewczynka. - Ostatni raz kąpałam się

latem. W rzece.

- Wypiorę twoje rzeczy, więc jutro do południa zostaniesz w domu. Pożyczę ci

niedzielne ubranie Pedera. Peder nie jest wysoki, ale i tak będzie na ciebie za duże.

- Mogę zostać w kuchni i ci pomóc - powiedziała ochoczo dziewczynka. Elise

zrozumiała, Jorund bała się zostać z Emanuelem.

- To dobrze. Napalisz w piecu, upierzesz pieluszki i zamieciesz podłogę.

- Umiem też gotować. Smażyć śledzie i obierać ziemniaki.

- No to zyskałam pomoc domową. Obie się roześmiały.

Peder czuł się wspaniałe, kładąc się na noc do małżeńskiego łóżka.

- Pamiętasz, jak spałem z tobą w Andersengarden, Elise? Wtedy nie marzłem. Byłaś

ciepła jak kminek.

- Chyba kominek. Pamiętam, że miałeś lodowate stopy i przytulałeś się do mnie.

- A teraz też mogę?

- Bardzo proszę.

Peder przysunął się do siostry.

- Gdyby zobaczył mnie Pingelen, toby się ze mnie nabijał i nazwał dzidziusiem.

- Pingelena tu nie ma, a Kristian i Evert nikomu nie powiedzą. Jorund też nie, była

szczęśliwa, kiedy oddałeś jej swoje łóżko.

- Myślisz, że ta pani weźmie ją do siebie?

- Nie wiem. W każdym razem bardzo ją o to poproszę.

- Powinnaś pozwolić jej zostać u nas. Ona straciła mamę i tatę i ma zupełnie sine

nogi. Miałabyś dobrze, Elise! Ona umie smażyć śledzie i obierać ziemniaki! Miałabyś

służącą jak państwo z drugiej strony rzeki!

- A ty mógłbyś spać ze mną co noc;'

- No właśnie. Przytuliła go.

- Ty spryciarzu. Musimy już spać, bo nie wstanę. Rano przyjedzie wozak z łóżkiem

dla Emanuela, a mama, Asbjorn i Anne Sofie zapowiedzieli się z wizytą na wieczór. Muszę

coś dla nich przygotować.

- Dlaczego nie przyszli w święta?

- Mama nie czuła się dobrze. Poza tym czekali, aż państwo Ringstadowie wyjadą.

Zapadła cisza.

- Elise...? Elise ziewnęła.

- Śpij już, Peder.

- Myślisz, że Johan ożeni się z jakąś bogatą damą z Rzymu lub Grecji?

Zdziwiona obróciła ku niemu twarz.

- Dlaczego miałby to zrobić?

- Kristian mówi, że najwięksi artyści stamtąd pochodzą, więc Johan musi tam

pojechać, jeśli chce być sławny.

Elise prychnęła pogardliwie.

- Bzdura! Johan jest Norwegiem i zawsze nim będzie. Zbyt kocha swoją ojczyznę, by

mieszkać za granicą.

- A ty się cieszysz z tego powodu?

Elise była wdzięczna, że w pokoju jest ciemno.

- Tak, byłoby mi przykro, gdybyśmy mieli stracić go z oczu. On jest dla nas jak

starszy brat.

- I jeszcze był twoim ukochanym. Gdybyś nie wyszła za Emanuela, wyszłabyś za

Johana?

- Daj już spokój, Peder! Jeśli masz zamiar gadać całą noc, to drugi raz nie wpuszczę

cię do sypialni. Dobranoc.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Zjawiła się w kantorze dziesięć minut przed czasem w nadziei, że spotka pannę

Johannessen. Ulżyło jej, gdy zobaczyła, że lampy już się palą.

Panna Johannessen wychodziła właśnie z gabinetu pana Paulsena. Policzki miała

zaróżowione, jej oczy błyszczały.

- Już pani jest, pani Ringstad? Wzór pilności!

- Chciałam z panią zamienić kilka słów. Uśmiech na twarzy panny Johannessen zgasł.

- Co za poważny ton, czy coś się stało?

- I tak, i nie. To znaczy z moją rodziną nie dzieje się nic złego, ale wczoraj mieliśmy

niespodziewanego gościa.

Opowiedziała pannie Johannessen całą historię, ale ku jej rozczarowaniu opowieść nie

wzbudziła entuzjazmu urzędniczki.

- Obawiam się, że źle mnie pani zrozumiała, pani Ringstad. Choć pani propozycja jest

godna uwagi, nie mogę podejmować pochopnych decyzji. Jeszcze nie zgodziłam się zająć

obcym dzieckiem. Muszę mieć czas, by o tym pomyśleć. Poza tym... coś się zdarzyło -

zaczerwieniła się i odwróciła wzrok - coś, co może odmienić moją przyszłość. - Podniosła

głowę i posłała Elise promienny uśmiech. - Myślę, że... - Zamilkła i zagryzła wargi. - Zresztą

niedługo się pani dowie. - Pośpieszyła do swego biurka, zabrała jakieś papiery i ruszyła z

powrotem do gabinetu majstra.

Zostawiła Elise z dręczącym poczuciem, że to, co się zdarzyło, ma coś wspólnego z tą

dwójką przebywającą teraz w gabinecie. A to oznaczało katastrofę dla Hildy. Może dla nich

wszystkich.

Czy Hilda mogła pomylić się co do zamiarów majstra? Może traktował ją jak

zabawkę, czekając chwili, kiedy znajdzie sobie bardziej odpowiednią towarzyszkę życia?

Panna Johannessen pochodziła z dobrej rodziny, jej ojciec był pastorem, a matka

wychowała się w dużym gospodarstwie w Hedemarken. Adorowała majstra, zawsze kiedy

wychodziła z jego gabinetu, miała rumieńce na twarzy. Nawet Samson to zauważył i uznał,

że sekretarka jest w panu Paulsenie zakochana.

Co za nieszczęście! Hilda zdążyła się już przyzwyczaić do dobrobytu. Cały dzień

paliła w obu piecach, używała wszystkich lamp naraz i mnóstwa świec. Jej pokój wyglądał

jak rozświetlona sala balowa. Codziennie jadała kanapki, kupowała ciastka do kawy i

pozwalała sobie na mięso w dni powszednie! Jak da sobie radę, kiedy strumyk pieniędzy od

majstra wyschnie? Majster nigdy nie przyznał się do ojcostwa, nie podpisał żadnych

papierów. Tylko ten, kto ujawnił fakt współżycia z matką dziecka, był zobowiązany wspierać

je finansowo. Tak stanowiło prawo!

Elise zbladła ze strachu. Hilda straci domek, nie będzie mogła dawać chłopcom

posiłków po szkole. A gdzie podzieje się Isac, kiedy Hilda pójdzie do pracy?

Jeśli między panną Johannessen a majstrem coś iskrzyło, Hilda mogła pożegnać się z

jego wsparciem. Paulsen zapewne nie odważy się wyznać prawdy o swojej przeszłości.

Elise nie była w stanie skupić się na pracy. Usiadła na krześle, wpatrując się w

przestrzeń. Tysiące myśli przemykało jej przez głowę.

Hilda o niczym nie wiedziała, w każdym razie zachowywała się zupełnie normalnie,

kiedy rankiem Elise przyprowadziła do niej synka. Może panna Johannessen miała coś

innego na myśli? W takim razie co? Coś, z czego zwierzyła się szefowi. Dlatego wyglądała

tak promiennie?

Wkręciła arkusz papieru w maszynę i zaczęła pisać nazwisko i adres odbiorcy listu,

którego treść podyktowano jej wczoraj. Zrobiła kilka błędów i musiała je wymazywać.

A co się stanie z Jorund? Emanuel nie zgodzi się jej przyjąć. Torkild i Maren Sorby

też mogą nie znaleźć odpowiedniej osoby i będą rozgoryczeni, że dziewczynka odrzuciła

szansę zamieszkania w sierocińcu. Może zdołają umieścić ją u kogoś, kto połasi się na

pieniądze od gminy, tak jak to kiedyś zrobił Hermansen. W każdym razie na myśl, że będzie

musiała porozmawiać z Jorund, serce jej krwawiło.

Emanuel miał rację: działa zbyt impulsywnie. Jorund spotka jeszcze jedno

rozczarowanie. Zamiast obiecywać jej złote góry, mogła siedzieć cicho. Kto wie, może pani

Tollefsen przyjęłaby dziewczynkę do siebie.

Drzwi wejściowe otworzyły się i pojawił się Samson. Przywitał ją uśmiechem i

rozejrzał się.

- Gdzie jest „Potwór”?

Elise pokazała na drzwi do gabinetu majstra i gestem przywołała go do siebie. Kiedy

podszedł bliżej, szepnęła: - Jest w wyśmienitym humorze. Co się jej przytrafiło, tak się

przynajmniej wyraziła. I obiecała, że niedługo się dowiem.

Samson uniósł brwi.

- Sądzi pani, że zostanie zaproszona na wesele? - zażartował.

Elise nie było do śmiechu.

- Naprawdę pan uważa, że majster chce się z nią ożenić?

- A dlaczego nie? Ona, jak słyszałem, odziedziczy znaczny majątek, poza tym jest w

odpowiednim wieku, niezamężna i bezdzietna. Może trochę za stara, by dać mu potomka, ale

przecież zdarza się, że rodzą kobiety czterdziestoletnie.

Musiał chyba dostrzec zaniepokojenie w jej wzroku.

- Czyżby snuła pani inne plany wobec naszego majstra, pani Ringstad?

- Dlaczego miałabym snuć jakieś plany?

- Może nie plany, ale spodziewała się pani czegoś innego.

Elise nie odpowiedziała.

- Przecież obiecaliśmy sobie, że nie będziemy mieć przed sobą żadnych tajemnic?

Myślę, że wiem, kto odwiedza pani siostrę w niedziele, pani Ringstad. I nie tylko ja to wiem,

ale wszyscy siedzimy cicho. - Rzucił okiem w kierunku gabinetu i ciągnął: - Właściwie

uważam, że to haniebne, zwłaszcza jeśli ma poważne zamiary wobec panny Johannessen.

Sądzę, że ona nic nie wie o małym czerwonym domku po drugiej strony mostu. Ktoś

powinien jej o tym powiedzieć, skoro majstrowi brakuje odwagi.

Elise pokręciła głową z przerażeniem.

- Proszę tego nie robić, panie Samson.

- Najwyższy czas, byśmy zaczęli sobie mówić po imieniu. Mam na imię Sigvart, a

pani Elise. Dlaczego nie miałbym tego robić?

- Bo nie godzi się szerzyć plotek. Poza tym mógłby pan zniszczyć komuś życie.

- Czy nie stajemy przed wyborem: pani siostra lub panna Johannessen? Szlachetność

ma swoje granice.

- Dysponujemy jedynie domysłami. Powiedziała wprawdzie, że coś się stało, coś

miłego, jak się domyślam, ale nie znaczy to wcale, że chodzi o ich związek.

- Wie pani, co ja myślę, Elise? Myślę, że nasza łaskawa stara panna niczego nie

zrozumiała. Przypisuje panu Paulsenowi zamiary, których on w ogóle wobec niej nie żywi.

Znam go dobrze, jest tchórzem i czuje przed nią wielki respekt. Aby uniknąć nieprzyjemnych

sytuacji, okazuje jej przesadną uprzejmość, a ona źle ją odczytuje. Trzeba powiedzieć jej

prawdę, to byłby akt miłosierdzia. Przestałaby marnować wdzięki na kogoś, kto i tak jej nie

zechce.

Usłyszeli kroki i Elise pośpiesznie usiadła za biurkiem. W drzwiach pokazała się

panna Johannessen, przywitała Samsona uśmiechem i ruszyła na swoje miejsce.

Elise wzięła się do pracy, rozmyślając nad słowami, które powiedział Samson. Może

miał rację? Może panna Johannessen odmówiła jej prośbie, bo spodziewała się złapać majstra

na haczyk?

Ku jej rozczarowaniu Johan tego dnia też nie zjawił się u Hildy. To dziwne.

Poprzedniego dnia miał pokazać rysunki znajomym pana Paulsena. Co zatrzymało go dzisiaj?

Jedząc, opowiedziała Hildzie o Jorund.

Siostra spojrzała na nią z przerażeniem.

- Chyba nie zamierzasz przyjąć jej do siebie?

- Nie, Emanuel się na to nie zgodzi. Spróbuję znaleźć jej jakiś dom. Zaproponowałam

pannie Johannessen, by wzięła jakieś dziecko pod opiekę. Jest samotna i brakuje jej

towarzystwa. Kiedy jednak wspomniałam o Jorund, nie zgodziła się. Sądzisz, że pan Paulsen

wie, dlaczego ona jest taka obcesowa? Rozmawialiście o niej?

- Paulsen się jej boi. Jest od niej zależny, bo to bardzo kompetentna osoba, ale w

gruncie rzeczy jej nie lubi.

Elise odetchnęła z ulgą.

- Myślisz, że ona wie o was?

- Chyba oszalałaś! Doznałaby szoku. Ona uważa go za świętego, takie przynajmniej

mam wrażenie. Ubóstwia go, a on udaje, że jest niewinny, czysty i potulny. - Roześmiała się.

- To by dopiero było, gdyby poznała prawdę!

- Co by się stało, gdyby dowiedziała się o was? I o Isacu? Hilda wzruszyła

ramionami.

- Paulsen ma nadzieję utrzymać wszystko w tajemnicy jak najdłużej. Bez niej nie da

sobie rady.

Elise zjadła jeszcze łyżkę kaszy. Zrobiło jej się żal panny Johannessen. To ją ktoś

zamierzał wystawić do wiatru.

- Paulsen zostawił tu swoje binokle. Możesz mu je oddać? Zapomniałam poprosić cię

o to rano.

- A jak panna Johannessen zauważy?

- To jej ich nie pokazuj. Schowaj do kieszeni. Dziwne, że Johan nie przychodzi. Nie

wiesz, co się z nim dzieje?

- Sądziłam, że jest u któregoś ze znajomych Paulsena ze swoimi szkicami.

- Miał być u niego wczoraj, chyba że spotkanie się odwlekło.

- A może pomaga Annie i Torkildowi?

- Cały dzień? To mało prawdopodobne. Elise zaniepokoiła się.

- Więc co się stało?

- Pewnie uznał, że nie ma już żadnej nadziei. Elise podniosła wzrok.

- Dla nas? - spytała.

- A dla kogo?

Elise pokręciła głową.

- Rozmawialiśmy o tym. Johan jest zdecydowany czekać. Przedwczoraj nas nawet

odwiedził i gawędził z Emanuelem.

- Więc może w tym tkwi przyczyna?

- Co masz na myśli?

- Może zrobiło mu się żal Emanuela. Trudno mu nie współczuć: przykuty do wózka

mężczyzna, którego żona kocha innego. Johan ma wielkie serce. Kto wie, czy nie zmienił

zdania.

- Dlaczego to mówisz? - Elise spojrzała na siostrę przeciągle. - Przecież to podłe.

- Znasz mnie. Co w sercu, to na języku. Jeśli trafiłam, to znaczy, że sama coś

podejrzewasz.

Elise pokręciła głową z rezygnacją.

- Coraz mniej cię rozumiem. Od kilku dni usiłujesz mnie przekonać, bym

wyprowadziła się od Emanuela, a teraz odwracasz kota ogonem.

- Wcale nie. Dokonałaś wyboru, zostałaś z Emanuelem, chociaż kochasz Johana.

Zachowałabyś się uczciwiej wobec Emanuela, wyznając mu prawdę. Sądzę, że Johan też tak

myśli i to może być przyczyną jego zniknięcia.

- Droczysz się ze mną? - spytała Elise z niepokojem.

- W życiu nie byłam tak poważna. Idź już, masz tylko pięć minut. I nie zapomnij

binokli.

Śpiesząc przez most, powtarzała sobie słowa Hildy. Może siostra miała rację? Może

Johan naprawdę pożałował Emanuela i usunął się na bok?

To całkiem prawdopodobne. Johan był dobrym człowiekiem. Póki odpychał od siebie

myśli o Emanuelu, póki skupiał się na jego przewinach wobec Elise, miał pewność, że

postępuje właściwie. Stając z nim twarzą w twarz, widząc na własne oczy rozmiary jego

nieszczęścia, miał prawo zwątpić.

Szła ociężale, jakby nagle straciła wszystkie siły. Mając miłość Johana, mogła znieść

wszystko. Przypomniała sobie swoją rozpacz, gdy dostała od niego list, w którym nieomal

domagał się, by dokonała wyboru między nim a Emanuelem. Wtedy zdecydowała się

zaproponować Emanuelowi, by się rozstali.

Ale to się zdarzyło, zanim został sparaliżowany. Johan nie mógł wymagać od niej, by

opuściła człowieka przykutego do wózka inwalidzkiego. Jakiż byłby jego dalszy los?

A może tak właśnie jest? Może Johan zrozumiał zobowiązania Elise wobec męża?

Może podjął za nią decyzję i odszedł w swoją stronę?

Torkild mógł go łajać, wytykać niestosowność potajemnych schadzek za plecami

Emanuela. Mógł prawić mu długie kazania o grzechu i rozwiązłości, o karze, która czeka go

w tym i następnym życiu. I w końcu go przekonał.

Nogi nie chciały jej nieść, godziny, które miała spędzić w kantorze, wydały się jej

nieskończonością. Jak zdoła łączyć pracę i obowiązki domowe, jeśli zabraknie jej wsparcia i

miłości Johana?

Poczuła ścisk w gardle, oczy zaszkliły się łzami. Szła jak pijana, wpadła na jakąś

dziewczynę śpieszącą do przędzalni. Miała chęć zawrócić, pobiec do Andersengarden, rzucić

się w ramiona Johana i błagać go, by ją przyjął do siebie.

Ktoś szedł za nią, ale nie odwróciła głowy.

- Pani Ringstad?

To był głos majstra. Elise otarła łzy rąbkiem szala i odwróciła się.

- Czy coś się stało? - spojrzał na nią, mrużąc oczy. Pokręciła głową.

- Nie czuję się najlepiej, ale to zaraz przejdzie.

- Droga pani, nie może nam się pani rozchorować. Proszę iść do domu, napić się

czegoś ciepłego i położyć do łóżka.

Elise zdziwiła się. Drobna dolegliwość nie była wystarczającym powodem, by nie

pójść do pracy.

- Nie mogę, panie Paulsen. Mam stertę papierów na biurku.

Machnął ręką.

- Panna Johannessen lub Samson się nimi zajmą. Nie życzę sobie, by zapracowywała

się pani na śmierć. Proszę mnie posłuchać! To polecenie służbowe.

Chciała zaprotestować jeszcze raz, ale wyczytała z jego twarzy, że to nie ma sensu.

Będzie musiała zawrócić do domu, choć nic jej nie dolegało. Nic poza sercem krwawiącym z

żalu.

Zawracała już, kiedy przypomniała sobie o binoklach.

- Mam pańskie okulary, panie Paulsen! - Wsunęła rękę do kieszeni i wyjęła etui. -

Zostawił je pan u Hildy wczoraj wieczorem.

- A więc znalazły się! Całe przedpołudnie ich szukałem. - Roześmiał się, biorąc

futeralik. - A jak się czuje moja droga Hilda?

- Dobrze. Isac i Hugo bawili się grzecznie cały dzień.

- Tak się cieszę, że Isac ma towarzysza zabaw. Wydaje mi się, że się zmienił od

czasu, kiedy Hugo zaczął z nim przebywać. Jest znacznie grzeczniejszy i już tak łatwo nie

wpada w złość.

Elise uśmiechnęła się, ale w następnym ułamku sekundy uśmiech zamarł jej na

wargach. Jej wzrok padł na postać ukrytą za dorożką.

Panna Johannessen...

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

W drodze do domu drżała jak osika. Nie było wątpliwości, że panna Johannessen

podsłuchała rozmowę. I musiała doznać szoku, jej twarz stężała, jakby z tej wymiany zdań

wyciągnęła właściwe wnioski. Nie domyśliła się, być może, że Isac jest synem majstra, ale na

pewno odgadła naturę relacji między Paulsenem a Hildą.

Elise pokręciła głową z rezygnacją. To wyłącznie jej wina. Gdyby nie była tak bardzo

zajęta sobą, majster nie zauważyłby niczego niepokojącego w jej zachowaniu. Nie odesłałby

jej do domu i mogłaby wręczyć mu binokle w dyskretniejszy sposób. Teraz wszystko

stracone. Panna Johannessen, powodowana rozpaczą, zwolni się z pracy, a Paulsen nie da

sobie bez niej rady. Całą winę zwali na Elise, a Hildzie też się dostanie. I była jeszcze Jorund.

Ta biedna mała czekała na nią w domu z nadzieją, że Elise znajdzie dla niej jakiś dom! Łzy

płynęły jej po policzkach. Jeszcze skończy się tym, że sama straci posadę.

Rankiem słupek rtęci spadł do czternastu stopni poniżej zera, teraz było chyba jeszcze

zimniej. Zaczął padać śnieg, ciął ją po twarzy, przenikał przez szal, pod ubranie. Elise trzęsła

się, szczękała zębami, ręce w wytartych rękawicach jej zgrabiały, nie czuła palców u stóp. Na

dodatek zapomniała o Hugo, ale nie mogła zawrócić, by nie wzbudzać podejrzeń majstra.

Kristian pójdzie po niego po powrocie ze sklepu.

Otworzyła drzwi do kuchni i fala ciepła buchnęła jej w twarz. Jorund dokładała drew,

choć przez otwarte drzwiczki widać było buzujące płomienie. W skrzyni zostało ledwie kilka

polan.

- Nie dokładaj tyle, Jorund! - krzyknęła mimowolnie Elise.

Jorund spojrzała na nią spłoszona. Myślała, że sprawi jej radość, utrzymując ciepło w

kuchni.

- Nie stać nas na opał - dodała i przywołała uśmiech na twarz, chociaż wcale nie było

jej do śmiechu.

Jorund stanęła bezradnie i wbiła wzrok w podłogę. Wyglądała komicznie w

spodenkach do kolan i odświętnej koszuli Pedera. Włosy zwisały jej cienkimi strąkami, nogi

nie były już sine, tylko szkarłatnoczerwone. Pewnie je odmroziła, a z przyzwyczajenia

zapomniała włożyć pończochy, które Elise dla niej wyszukała.

Elise pożałowała swojej porywczości, podeszła bliżej i uściskała dziewczynkę.

- Dziękuję, że tak pięknie napaliłaś. Mam popękane paznokcie i potwornie zmarzłam

w drodze do domu.

Jorund pociągnęła nosem.

- Ugotowałam kaszę, ale pan nie chciał jeść.

- Pewnie nie jest jeszcze głodny. Mogę dostać troszkę? Wciąż nie mogę się rozgrzać.

Odwiesiła szal, sztywny od mrozu, zdjęła buty i przysunęła stopy do pieca.

- Dawno tak nie zmarzłam.

- Pomasować ci stopy?

- A masz ochotę? - Elise spojrzała na Jorund zaskoczona.

Jorund pokiwała głową, usiadła na stołku Hugo i zaczęła sprawnie ugniatać jej palce.

W tej samej chwili otworzyły się drzwi do pokoju i Emanuel wtoczył swój wózek do

środka.

- Zdawało mi się, że słyszę twój głos. Coś się stało? Nie mogła opowiedzieć mu

szczegółów w obecności Jorund.

- Źle się poczułam - powiedziała jedynie. - Majster nalegał, bym poszła do domu. Już

jest mi lepiej.

- Rano się nie skarżyłaś - zdziwił się Emanuel.

- Bo nic mi nie dolegało. To przez ten mróz.

- Co powiedziała panna Johannessen? - spytał z napięciem.

- Później ci powiem, teraz posmakuję kaszy, którą zrobiła Jorund. Przemarzłam tak,

że zaraz dusza ze mnie uleci.

Wypowiedziała te słowa odruchowo, ale tak właśnie się czuła. Tyle że chłód w jej

sercu nie miał nic wspólnego z mrozem na dworze.

Jorund zabrała się do masowania drugiej stopy. Elise poczuła nieprzyjemne

szczypanie, kiedy krew zaczęła żywiej płynąć.

- Niezła z niej pomocnica, prawda? - dodała z uśmiechem. - Miło jest wracać do

ciepłego domu.

Emanuel spojrzał w kierunku skrzyni na opał, ale się nie odezwał. Odwrócił wózek.

- Nic nie zjesz?

- Dziękuję, nie jestem głodny. Ja też nie najlepiej się czuję.

- Zajrzę zaraz do ciebie.

W kaszy były kluchy, a smak był jakiś nieszczególny. Elise najadła się u Hildy, ale

spróbowała trochę, by nie sprawiać dziewczynce przykrości.

- Dziękuję, Jorund. Obierz teraz ziemniaki, a ja w tym czasie porozmawiam z mężem.

Opowiedziała mu wszystko, co się zdarzyło od chwili, kiedy weszła do kantoru i

trafiła na pannę Johannessen, aż do feralnej rozmowy z majstrem Paulsenem. Pod koniec

relacji Emanuel zachmurzył się.

- Jak mogłaś podać mu okulary, nie rozejrzawszy się wokół?

- Sądziłam, że jesteśmy sami. Widziałam dorożkę, ale na koźle nie było nikogo. Nie

przypuszczałam, że ktoś może skrywać się w cieniu.

- I co teraz będzie?

- Nie wiem, może panna Johannessen zwolni się z pracy. W najgorszym razie powie o

wszystkim dyrektorowi.

- A wtedy pan Paulsen pozbędzie się Hildy. Elise zrobiła nieszczęśliwą minę.

- Tego właśnie się obawiam. To moja wina. Emanuel westchnął ciężko.

- A jak zareagowała panna Johannessen na twoją propozycję?

- Powiedziała, że nie składała mi żadnych obietnic i potrzebuje czasu na

zastanowienie. Odniosłam wrażenie, że zmieniła się od naszej poprzedniej rozmowy. Może

majster coś powiedział, a może go źle zrozumiała? To, co jej proponowałam, miało być

lekarstwem na samotność.

- Uważasz, że pan Paulsen oszukuje Hildę? Pokręciła głową.

- Obawiałam się tego przez chwilę, ale po rozmowie z Hildą zrozumiałam, że to

panna Johannessen czyni sobie złudne nadzieje.

Emanuel westchnął ponownie.

- Wszystko się strasznie skomplikowało. Przygarnęłaś dziecko, którego nie mamy

możliwości ani ochoty zatrzymać. Musisz porozmawiać z Torkildem. Armia Zbawienia

pomaga bezdomnym dzieciom.

- Boję się jego reakcji, kiedy się dowie, że Jorund uciekła z sierocińca.

- Pomyśli, że to trudne i niewdzięczne dziecko, i znów ją tam umieści.

- A Jorund ucieknie. Myślę, że źle ją tam traktują. Ma siniaki na całym ciele.

- Może rodzice ją bili. Opowiadałaś, że policja obwinia ich o śmierć dwójki

potomstwa.

- Przede wszystkim powiem Torkildowi, że mała jest przestraszona i zrozpaczona.

Może znajdzie inne rozwiązanie. Potrafił znaleźć nowy dom dla Hjalmara, brata Jenny.

Hjalmar uciekł od pani Tollefsen, włóczył się całe święta i zaczął pić, choć nie jest dużo

starszy od Pedera i Everta.

- Skąd to wszystko wiesz? Spotkałaś go? Zaczerwieniła się i schyliła, aby podnieść

coś z podłogi i ukryć zmieszanie.

- Hilda mi powiedziała. Wie wszystko od Torkilda. Mogła wprawdzie przyznać się do

spotkania z Hjalmarem, ale wtedy musiałaby wyjaśnić, skąd zna pozostałe szczegóły.

- .Widziałaś się z Johanem?

- Nie - zaprzeczyła uradowana, że nie musi kłamać. - Zdaje mi się, że majster

zamierzał umówić go z ludźmi zainteresowanymi jego rysunkami.

- Opowiadał mi o tym - pokiwał głową Emanuel. - Całkiem możliwe, że zostanie za

granicą. W tym naszym zaścianku niewiele może zdziałać.

Zapadło milczenie, Elise nie wiedziała, co odpowiedzieć.

Emanuel zamyślił się.

- Trochę mi go żal. To bez wątpienia utalentowany człowiek, ale bez wsparcia

zamożnych krewnych jego możliwości są bardzo ograniczone. Powinien zdobyć wykształ-

cenie, a to kosztuje. Potrzebowałby pomocy ludzi wpływowych, którzy wprowadziliby go w

lepsze kręgi towarzyskie, ale na razie nikogo takiego nie znalazł poza profesorem i panem

Paulsenem, a to nie wystarczy. Zresztą obawiam się, że majstrowi szybko przejdzie ochota.

Po co miałby go wspierać? Tylko dlatego, że kiedyś mieszkał po sąsiedzku z Hildą?

Elise posprzątała ze stołu.

- Mieli ci dzisiaj przysłać łóżko.

- Tak, jeszcze jest czas.

- Co zrobimy z meblami?

- Carlsen obiecał, że przechowa je u siebie na strychu. Wozacy je zabiorą.

- Może zatrzymamy stół i postawimy go w rogu?

- Wszystko zmierzyłem - pokręcił głową. - Nie zmieści się. Trzeba wynieść stół i

fotele. Cieszę się, że znów będę spał w łóżku. Sofa jest za wąska i za krótka.

W tej samej chwili w kuchni rozległy się jakieś głosy.

- To dziwne, nie słyszałam skrzypienia wozu.

- To nie oni. Jakiś kobiecy głos.

Elise otworzyła drzwi. Na środku kuchni stała panna Johannessen.

- To pani? - spytała z przerażeniem. Szybko przekroczyła próg i zamknęła drzwi za

sobą. Lęk chwycił ją za gardło. - Proszę usiąść. A może woli pani wejść do pokoju?

Panna Johannessen pokręciła głową energicznie.

- Nie, dziękuję. Muszę z panią porozmawiać, pani Ringstad. Na osobności.

- Mogę zaparzyć kawę - zaofiarowała się Jorund.

- Dobrze - zgodziła się Elise. - A potem idź na poddasze, posprzątaj i pościel łóżka.

- Już to zrobiłam.

Elise zawahała się przez chwilę, po czym uchyliła drzwi do pokoju.

- Emanuelu, czy Jorund może z tobą chwilę posiedzieć? Panna Johannessen przyszła z

wizytą.

Pojął, o co chodzi, i kiwnął głową.

- Niech pościera kurze, najwyższy czas, by to zrobić. Potem możemy sobie razem

poczytać.

Elise wyczuła niechęć Jorund i poklepała ją delikatnie po policzku.

- On nie gryzie - powiedziała. - Spytaj, czy może czegoś potrzebuje.

- Więc nie mam parzyć kawy?

- Dam sobie z tym radę. Później mi pomożesz. Popchnęła ją w kierunku drzwi i

podeszła do pieca, by postawić czajniczek na ogniu.

Panna Johannessen usiadła przy stole i wsparła głowę na dłoniach.

Elise pobiegła do pokoju po porcelanowe filiżanki, wyjęła cukier z szafy i z ulgą

odkryła, że w bańce jest jeszcze parę kropel mleka.

Panna Johannessen podniosła na nią zaczerwienione oczy.

- Wiedziała pani o wszystkim cały ten czas, pani Ring - stad?

- Co ma pani na myśli?

- Proszę nie udawać! Mówię o panu Paulsenie i pani siostrze.

Jej głos zabrzmiał ostro, ale po ułamku sekundy załamał się i przeszedł w żałosny

pisk.

- Proszę mnie nie okłamywać! Błagam! Od dawna coś podejrzewałam, ale dzisiaj

rano powiedział coś, co dało mi nową nadzieję. Uwierzyłam, że jest dla mnie miejsce w jego

sercu.

Elise nie przerywała jej.

- Byłam taka szczęśliwa. Miałam wrażenie, że unoszę się nad podłogą, tyle lat... od

tak dawna go kocham i... - Znów głos się jej załamał, wyjęła chusteczkę i otarła łzy. -

Otworzyły mi się oczy, kiedy podsłuchałam waszą rozmowę. Poszłam za nim do kantoru i

zażądałam wyjaśnień, ale wywijał się jak piskorz. Mówił, że ma dobre serce, które każe mu

zajmować się ludźmi w potrzebie, i mnóstwo podobnych bzdur, ale nie odważył się spojrzeć

mi w oczy. Czy nie rozumie pani, że lepiej znać prawdę niż łudzić się fałszywą nadzieją?

Jeśli dowiem się, że kocha inną, wyrzucę go z własnych myśli. Jestem silna. Lubię panią,

pani Ringstad, a jeśli pani siostra jest choć trochę do pani podobna, to nawet zaczynam go

rozumieć. Liczę na pani szczerość! - dodała błagalnie.

Elise podjęła decyzję. Nie miała pojęcia, dokąd ich to zaprowadzi, ale nie była w

stanie kłamać jej prosto w twarz.

- O uczucia do mojej siostry trzeba by spytać pana Paulsena, ale to prawda, że coś jest

między nimi. Nie mam jednak prawa o tym mówić. Pochodzimy z biednej robotniczej

rodziny. Mój ojciec był alkoholikiem, po pijanemu wpadł do wodospadu i się utopił. Obie z

siostrą skończyłyśmy edukację na szkole powszechnej. Hilda nie jest właściwą towarzyszką

życia dla takiego mężczyzny jak majster. Ich związek wzbudziłby oburzenie, gdyby prawda

wyszła na jaw, co nie zmienia faktu, że siostra go kocha. Kiedy spytała pani, kto ją odwiedza

w niedziele, musiałam panią okłamać, ale nie miałam zamiaru drwić z pani. Wiem, że pan

Paulsen wysoko panią ceni i nigdzie nie znajdzie lepszej sekretarki. Przykro mi widzieć pani

rozczarowanie, bo nie zdawałam sobie sprawy, że żywi pani do niego tak silne uczucie.

Panna Johannessen pokręciła głową.

- Gdybym dowiedziała się wcześniej, oszczędziłabym sobie niepotrzebnych wzruszeń

i nieprzespanych nocy. Wolę prawdę, choćby była nie wiem jak gorzka.

Elise dotknęła jej dłoni.

- Jest pani odważna. Ja też przeżyłam utratę ukochanej osoby i wiem, jak to boli.

Panna Johannessen wytarła nos.

- Dziękuję za pomoc. Dobra z pani istota. Nie zachowywałam się najlepiej wobec

pani, ale wyjaśniłam już wcześniej, co było tego przyczyną. Kiedy wróciłam do domu tam-

tego dnia, poczułam, jakbym zrzuciła wielki ciężar z serca.

Czasami warto zwierzyć się komuś z najintymniejszych tajemnic. Dziwne tylko, że

wybrałam panią, wcześniej w ogóle myśl taka nie postałaby w mojej głowie. Z początku trak-

towałam panią podle i bardzo się tego wstydzę. I to tylko dlatego, że pochodzi pani z biednej

rodziny i ubiera się jak zwykła robotnica. Bałam się też trochę, że pan Paulsen polubi panią

bardziej niż mnie. - Próbowała się uśmiechnąć.

- Dawno już wszystko pani wybaczyłam, panno Johannessen. Życzę pani jak

najlepiej. Boleję nad pani samotnością. Pytałam samą siebie, dlaczego ja mam tak dużo, a

pani tak mało. Nie zasługuję na to szczęście.

Panna Johannessen rozejrzała się po małej kuchni.

- A więc pani mąż jest sparaliżowany? - szepnęła ostrożnie.

- Tak - skinęła głową Elise. - Siedzi na wózku w pokoju obok. W każdej chwili

spodziewamy się wozaków z łóżkiem dla niego. Pokój jest niewielki, trzeba będzie wynieść

większość mebli, ale mąż nie może już korzystać z sypialni na piętrze.

- I ma pani pięcioro dzieci: dwoje własnych, dwóch młodszych braci i chłopca,

którego pani przygarnęła. Haruje pani ponad siły i jednocześnie twierdzi pani, że dostała

więcej ode mnie. Nie pojmuję tego.

- Właśnie ze względu na dzieci czuję się bogata, bo tysiąckrotnie odpłacają mi za mój

wysiłek. Za każdą godzinę harówki czekają mnie niezliczone radości. Proszę tylko pomyśleć,

kocha mnie piątka dzieci, dzielę ich smutki i szczęście, dzień powszedni i myśli, czuję, że

jestem im potrzebna, że jestem najważniejszą osobą w ich życiu. Bogatszym być nie można.

Wystarczy słuchać dzieci, dają tyle okazji do wesołości i przemyśleń. Śmieję się częściej, niż

płaczę.

Panna Johannessen słuchała jej w milczeniu.

- Naprawdę tak jest?

Elise pokiwała energicznie głową.

- Spisuję wszystkie zabawne komentarze mojego najmłodszego brata, potem

odczytuję je na głos i śmieję się do rozpuku. Kiedy jestem smutna, wystarczy mi rzucić

okiem na te kartki.

- W takim razie inni ludzie powinni też mieć okazję je przeczytać. Ich też mogłaby

pani ucieszyć.

Elise zaczerwieniła się i odwróciła wzrok.

- Skoro o tym pani mówi, to coś sobie przypomniałam. Pan Paulsen bardzo się

rozzłościł, kiedy ukazała się ta książka o dziewczętach z fabryki. Ktoś mu powiedział, że

Magda ze sklepu na rogu kupiła ją i wypożycza za parę ore. Zdaje się, że ma zamiar się

wzbogacić na robotnicach z Graaha i Hjula - prychnęła wzgardliwie. - Poszedł do hali

fabrycznej przed przerwą obiadową i zażądał, by te, które czytały książkę, potwierdziły, iż

opiera się na prawdzie.

Elise poczuła, że serce bije jej mocniej, ale udała obojętność.

- I co powiedziały?

- Większość bała się odezwać, myślę nawet, że część tych biedaczek nie potrafi

czytać. Ale jedna podniosła hardo głowę i powiedziała, że wszystko w tej książce to fakty!

Słyszała pani kiedyś podobną bezczelność! Pan Paulsen wpadł w gniew i spytał, czy chodzi o

jego fabrykę. Tamta odpowiedziała, że znała tę młodą matkę, która straciła pracę i rzuciła się

do wodospadu, by uniknąć losu dziewki ulicznej. Mogła nawet zdradzić jej nazwisko, jeśliby

mu na tym zależało.

Elise wstrzymała oddech.

- Jak to przyjął?

- Pobladł z wściekłości. Słyszałam, że kazał brygadziście zwolnić tę robotnicę. Nie

może jej trzymać, bo gotowa podburzyć pozostałe.

Ta wiadomość spadła na nią jak grom z jasnego nieba. Młoda dziewczyna miałaby

stracić pracę z powodu jej książki! Co za nieszczęście!

- Zbladła pani, pani Ringstad. Coś się stało?

- Nie, tylko żal mi tej dziewczyny. Los bezrobotnych jest nie do pozazdroszczenia,

zwłaszcza los bezrobotnych matek.

- Uważa pani, że miała prawo odpowiedzieć majstrowi w ten sposób?

- O ile dobrze panią zrozumiałam, żądał szczerej odpowiedzi. Mógł w ogóle nie pytać.

Panna Johannessen nic nie odrzekła, ale spojrzała na nią dziwnie.

Zapadła nieprzyjemna cisza.

Drzwi do pokoju otworzyły się i w szparze pokazała się główka Jorund.

- Pani Ringstad? Przed furtką stoi wóz. Pani mąż mówi, że przywieźli łóżko.

Elise wstała.

- Jorund, dotrzymaj towarzystwa pannie Johannessen, a ja zajmę się wszystkim.

Po wstawieniu łóżka i wyniesieniu foteli pokój zamienił się w sypialnię. Łóżko było

duże i szerokie, z ciemnobrązowego mahoniu, przykryte prawdziwym materacem i zdobione

kuliście zakończonymi słupkami. Dołączono do niego szafkę nocną z szufladą i

marmurowym blatem. W szafce stał nocnik. Z dawnego umeblowania w pokoju ostał się

stolik na przybory do palenia i czarny kredens.

Dobrze, że mamy kuchnię, pomyślała Elise, tęsknie wspominając domek majstra, z

osobną izbą, obszernym pokojem dziennym z trzema oknami i kuchnią z dużym paleniskiem.

Kiedy wróciła do kuchni, panna Johannessen i Jorund pogrążone były w rozmowie.

Panna Johannessen podniosła na nią wzrok, a oczy się jej zaszkliły.

- Mała Jorund opowiedziała mi swoją smutną historię. To wszystko prawda?

Elise pokiwała głową.

- Tak, niestety. Ludzi spotykają takie straszne rzeczy.

- I nikt nie interweniuje?

- Policja w końcu wkroczyła.

- Co innego mam na myśli. Nikt im nie pomaga? Matka wracała zmęczona z pracy i

nie miała sił zajmować się dziećmi, zwłaszcza tym, które siusiało pod siebie.

- To właśnie Elias Aas chciał nam przekazać. Żebyśmy ustanowili jakiś fundusz, kasę

zapomogową dla wdów, chorych i bezrobotnych. Pomoc gminy nie wystarcza, większość

ludzi zresztą wstydzi się o nią prosić.

Panna Johannessen spojrzała na nią bezradnym wzrokiem.

- Ale kto się zajmie takimi dziećmi jak Jorund? Sierotami z tragiczną przeszłością?

- Jorund trafiła do sierocińca, ale chyba opowiedziała pani, jak ją tam traktowano?

- Tak, ale mam wrażenie, że zmyśla.

- To proszę obejrzeć jej plecy.

Pół godziny później panna Johannessen i Jorund zbierały się do wyjścia. Jorund miała

na sobie swoje stare ubranie, które Elise wyprała i wysuszyła nad piecem. Pożyczyła też

dziewczynce własne pończochy i szal.

- Zadbam o to, by posłaniec oddał pani rzeczy jutro rano - oznajmiła panna

Johannessen. - A potem pójdziemy do sklepu i kupimy jej nowe ubranie - uśmiechnęła się. -

Tak się cieszę, pani Ringstad. Chyba bardziej nadaję się na matkę niż na żonę. Rozumiem już

chyba, co miała pani na myśli, mówiąc o bogactwie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

- Jesteś pewna, że panna Johannessen ją zatrzyma? - Emanuel wydawał się

sceptyczny.

- Tak sądzę, ale nie wiemy, co się zdarzy. Nie ma własnych dzieci i zapewne nie wie,

jak się zachować, kiedy pojawią się kłopoty Jorund jednak wydaje się być miłą dziewczynką.

- Czy ktoś zawiadomił sierociniec, że się odnalazła?

- Nie pomyślałam o tym! - przeraziła się Elise.

- Ależ, moja droga, to powinnaś była zrobić w pierwszej kolejności. Z pewnością

powiadomią policję. Niepotrzebnie będą jej szukać, a policja ma przecież dość innych

obowiązków.

- Nie znam adresu sierocińca.

- Idź do Torkilda i opowiedz mu o wszystkim. W Armii Zbawienia na pewno znają

adres i zawiadomią kogo trzeba. Myślę, że to dziecko może zostać u panny Johannessen, ale

rzecz całą należy załatwić formalnie.

- Spodziewam się dziś wizyty matki i Asbjorna.

- Więc pójdziesz do Torkilda wieczorem. Twoja matka nie ma w zwyczaju siedzieć

długo.

Elise nie mogła zdradzić się przed Emanuelem, że boi się iść do Anny i Torkilda. Jeśli

Hilda miała rację i Johan celowo trzymał się na dystans, nie chciała zakłócać mu spokoju,

zmuszać go do wyznań, których by żałował, obietnic, których nie mógłby dotrzymać. Sama

też nie chciała wystawiać się na pokusy. Nie potrafiłaby patrzeć na niego ze świadomością,

że wszystko skończone. Pozostawały listy. W liście mógłby wyjawić powody, dla których

odsunął się od niej, a ona oblałaby te karteluszki łzami.

Matka, Asbjorn i Anne Sofie przyszli o tej porze, kiedy Elise zazwyczaj wracała z

kantoru, a w chwilę potem zjawił się Kristian, niosąc Hugo. Peder z Evertem pobiegli po

Jensine.

- Już jesteś w domu? - zdziwiła się matka.

- Wcześniej wróciłam. Jak wam minęły święta?

- Były miłe i spokojne. Mam nadzieję, że smakowały wam moje wyroby? Mieliście

chleb z dżemem dla odmiany, a sok z czerwonych porzeczek pasuje do świątecznej kaszy.

- Państwo Ringstadowie spędzili u nas parę dni. Przywieźli mnóstwo smakołyków.

- Liczyłam się z tym, ale nie przypuszczałam, że wyjadą tak szybko. Mogliby ci

pomóc, zostając z Emanuelem, kiedy wychodzisz do kantoru. Kristian opowiedział nam o

wszystkim, kiedy przyszedł z życzeniami. Przywiozłam świąteczne wypieki. Pani Muus je

zrobiła, odłożyłam je specjalnie dla was.

- Bardzo dziękujemy. Posiedzimy w kuchni. Emanuel pożyczył łóżko od państwa

Carlsenów i w związku z tym musieliśmy wynieść stół i fotele z pokoju, by zrobić na nie

miejsce.

- Będzie tam spał? - zdumiała się matka.

- A jak ma się dostać na poddasze, skoro nogi odmówiły mu posłuszeństwa? - Elise

mimowolnie podniosła głos. Matka nie rozumiała najprostszych rzeczy.

- Ale... nie moglibyście raczej... - Matka wzruszyła bezradnie ramionami. - Co

zrobiliście z meblami? - zmieniła nieco temat.

- Pan Carlsen zgodził się przechować je na strychu. Przykryła stół kuchenny białym

obrusem i wyszła do pokoju po serwis kawowy.

Przyszli chłopcy z Jensine i ucieszyli się na widok matki i Anne Sofie. Asbjorn

wszedł do Emanuela, usiadł na skraju łóżka i wypytywał go o zdrowie.

Chłopcy zabrali Anne Sofie na poddasze, by pokazać jej harmonijkę Everta,

samochodzik Pedera i Cudowną podróż, książkę, z której Kristian był bardzo dumny.

- Możesz teraz grać razem z Pederem - Elise słyszała ożywiony głos dziewczynki. -

Nie słyszałam wprawdzie, jak Peder gra na piszczałce, ale przecież możesz mu pokazać.

- Najpierw sam muszę się nauczyć - dobiegł jej zadowolony głos Everta. Elise

uśmiechnęła się w duchu.

- Ale wyrosłaś! - Matka wyciągnęła ręce do Jensine, ale mała przylgnęła do Elise i

wykrzywiła usta, jakby miała się rozpłakać. - A jej co się stało? - spytała matka nieco

urażona.

- Nie spodziewaj się, że cię pozna, skoro tak rzadko ją odwiedzasz - stwierdziła

cierpko Elise. Matka zasłużyła sobie na tę delikatną reprymendę.

Kilka minut później Elise zawołała chłopców na kawę. Matka zdążyła już zapomnieć

o reakcji wnuczki.

- Opowiedzcie mi o świętach - powiedziała pogodnie. - Chodziliście wokół drzewka,

śpiewając kolędy?

- Emanuel i pan Ringstad znaleźli migdały - Peder spochmurniał na to wspomnienie.

Matka roześmiała się.

- W przyszłym roku przyjdzie twoja kolej.

- Pan Ringstad sądził, że sprzedaję ciastka na ulicy.

- O czym on mówi? - Matka spojrzała na Elise ze zdziwieniem.

- Chłopcy pomagają Emanuelowi w prowadzeniu sklepu. Pan Ringstad źle go

zrozumiał i myślał, że sprzedaje ciastka przechodniom.

- Wynająłem domek na Maridalsveien i zająłem się handlem - wtrącił się Emanuel. -

W wakacje chłopcy stają za ladą.

Matka spojrzała na niego, jej wzrok wyrażał troskę.

- Jak będziesz prowadził sklep, skoro... - nie dokończyła.

- Skoro jestem niesprawny? Wiosną będę dojeżdżał na wózku. Do tego czasu chłopcy

będą mi pomagać po powrocie ze szkoły. Może też zdecyduję się zatrudnić ekspedienta. Mój

dobry przyjaciel, pan Paul Georg Schwencke, znalazł dla mnie ten lokal, sprowadza towar i

chętnie wesprze mnie w przyszłości.

- To musi być bardzo uczynny człowiek. I pomyśleć, że mój zięć został człowiekiem

interesu!

Asbjorn był bardziej sceptyczny.

- Handel to niełatwa sprawa. Przy Maridalsveien jest mnóstwo sklepików.

Emanuel pokręcił głową.

- Sprzedaż idzie znakomicie. Chłopcy sprzedają wszystko, od młynków do kawy po

świeczniki.

Elise obrzuciła go spojrzeniem. Z tego, co mówili chłopcy, najchętniej kupowano

ubijaczki, chochle i druciaki. Nie słyszała o żadnych świecznikach.

Jak zwykłe Peder nie mógł utrzymać języka na wodzy.

- Wdowa po Jacobie kupiła dzbanek do kawy, chociaż przyszła po linijkę.

Elise spojrzała na niego srogo. Peder zrozumiał i zamilkł. Matka byłaby wstrząśnięta,

gdyby dowiedziała się o jego strategii handlowej polegającej na wzbudzaniu współczucia

klientów opowieściami o rodzinnych tragediach.

- Powiedz nam, jak wy spędziliście święta. Poszliście do kościoła w Wigilię?

Matka pokiwała głową z uśmiechem.

- Tak, nabożeństwo było wspaniałe, mnóstwo świateł i muzyka organowa. Panował

taki ścisk, że ledwie znaleźliśmy miejsce.

- A widziałaś skrzata? - Peder otworzył szeroko oczy.

- Nie, chyba nie - roześmiała się matka. - A ty, Anne Sofie?

Anne Sofie skinęła głową z powagą.

- Widziałam. Schował się za nagrobkiem, jak szliśmy przez cmentarz.

Peder obrócił się żywo do przyjaciela.

- Słyszysz, Evert? Elise miała rację! Skrzaty nie lubią dzwonów kościelnych i

chowają się na cmentarzu, kiedy na nich grają.

- Na dzwonach się nie gra, Peder - poprawiła go matka. - Dzwonnik ciągnie za sznur

na wieży.

- Na to samo wychodzi.

Matka pokręciła głową z rezygnacją i ciągnęła opowieść o świętach. Elise ucieszyła

się na wieść, że jednego dnia przyjęli na kawie dziadków Anne Sofie i Jenny.

Rósł w niej niepokój, kiedy matka i Asbjorn zaczęli zbierać się do wyjścia. Emanuel

spodziewał się, że pójdzie do Torkilda, by opowiedzieć mu o Jorund, i chyba nie miała

innego wyjścia. Zresztą Anna i Torkild gotowi byli się obrazić, bo przez całe święta nie

znalazła czasu, by ich odwiedzić. Jeśli jednak natknie się na Johana, wizyta zamieni się w

cierpienie. Ledwie wyszli za drzwi, odezwał się Emanuel.

- Nie spodziewałem się, że zostaną tak długo. Musisz rozmówić się z Torkildem

jeszcze dziś wieczorem, Elise. Jesteś odpowiedzialna za to dziecko. Nie życzę sobie najścia

policji na mój dom.

Spojrzała na niego z ukosa. Przecież nie zrobili niczego złego. Jeśli zjawią się

policjanci, wystarczy wyjaśnić im całą sprawę.

- Pójdę, tylko najpierw posprzątam.

- Zostaw to chłopcom. Kristian położy Hugo, Evert i Peder posprzątają ze stołu, a ja

nakarmię Jensine.

Elise przeniosła wzrok na dzieci.

- Dacie sobie radę? .

- Oczywiście - odrzekł spokojnie Kristian.

- Dlaczego policja chce złapać Jorund? - przestraszył się Peder. - Bo uciekła z

sierocińca?

- Nie chcą jej złapać, tylko się dowiedzieć, gdzie przebywa. Kiedy powiemy im, że

Jorund trafiła pod opiekę panny Johannessen, zapomną o całej sprawie.

- A panna Johannessen będzie dla niej dobra? Będzie jej dawać ciasteczka na

śniadanie?

- Nie sądzę. Dostanie to co wy. No, może poza kawą z cukrem do kaszy.

- To ja wolę zostać z tobą, Elise.

Noc była gwiaździsta, świecił księżyc. Śnieg skrzypiał pod butami, mróz szczypał w

policzki, ale Elise nie czuła zimna. Serce biło szybko, a krew krążyła szybciej w żyłach. Nie

dlatego, że bała się poznać prawdę, lecz dlatego, iż znów go zobaczy.

„Kocham cię, Johan. Nieważne, co się stanie, nieważne, jaką podjąłeś decyzję. Jeśli

zmieniłeś zdanie, powodując się współczuciem dla Emanuela, zrozumiem”.

Te właśnie słowa zamierzała do niego napisać. Jeśli nie zobaczy się z nim przed jego

wyjazdem.

Zapewne jednak spotka go u Anny i Torkilda. Przecież nie odwiedzał miłośników

sztuki wieczorami, a straciwszy kontakt z Lortem - Andersem i jego paczką, nie miał innych

przyjaciół.

Zwolniła, zbliżając się do Andersengarden. To nie było takie proste. Będzie siedział

naprzeciw niej na kuchennym stołku pani Thoresen, z podwiniętymi rękawami koszuli,

zaciśnie silne dłonie na kubku z kawą. Ujrzy go takim, jakim widziała go już setki razy. I nie

będzie miała szacunku dla jego postanowień, będzie marzyć tylko o jednym: by przytulić się

do niego i błagać, by z nią został. I może nawet tak zrobi, nie bacząc na obecność Anny i

Torkilda.

Jeszcze bardziej zwolniła kroku. Może jednak wyszedł, może poszedł odwiedzić

rodziców Agnes? Chodziły pogłoski, że bardzo oburzyli się postępkiem córki i chcieli mieć

Johana za zięcia. Cóż w tym dziwnego? Dawno ich nie widziała, ale pamiętała, jak pęcznieli

z dumy na ich weselu.

Doszła do bramy, już nie mogła się cofnąć. Zaczerpnęła powietrza i przyśpieszyła

kroku.

W tej samej chwili w bramie pojawiła się jakaś postać. Serce jej podskoczyło, może to

Johan? Wpatrywała się w ciemność, ale nie rozpoznała idącego. Ociągając się, podeszła

bliżej i zobaczyła mężczyznę w mundurze. To musiał być Torkild.

- Torkild? Stanął jak wryty.

- Kto tam?

- Elise. Mam ci coś do powiedzenia.

- Dobrze, że przyszłaś, Elise. Też zamierzałem z tobą porozmawiać.

Ton jego głosu kazał się jej zatrzymać. Torkild zbliżył się.

- Przychodzisz do Johana?

- Nie, do ciebie. Wczoraj wieczorem odwiedziła nas pewna dziewczynka. Uciekła z

sierocińca. Emanuel uznał, że powinnam cię o tym powiadomić. Armia może dać znać

zarządczyni, że dziewczynka jest w dobrych rękach.

- U was w domu?

- Nie, zaopiekowała się nią sekretarka majstra Paulsena, panna Johannessen. Jest

samotna i pragnie zająć się jakimś dzieckiem. Mam nadzieję, że będzie mogła ją zatrzymać.

Bałam się pójść na policję, by nie odesłali jej z powrotem do sierocińca.

- Ta dziewczynka ma na imię Jorund?

- Tak. To koleżanka szkolna Jenny. Torkild westchnął.

- Słyszałem o tym nieszczęściu. To dobrze, że jej pomogłaś, Elise. Wiem, że cierpiała

w sierocińcu, i bardzo pragnąłem znaleźć jej dobry dom.

Elise uśmiechnęła się z ulgą.

- Mam więc przekazać pannie Johannessen, że może ją zatrzymać?

- Myślę, że to da się załatwić - powiedział Torkild i urwał. - Wiem, że Anna chce się z

tobą spotkać, ale przyjdź lepiej innego dnia.

- Przyszłam tylko po to, by powiedzieć ci o Jorund. Torkild znów milczał przez

chwilę.

- Rozumiem, że jest wam ciężko, Elise, ale musisz spojrzeć prawdzie w oczy. Jesteś

żoną Emanuela i ślubowałaś mu miłość aż do śmierci. To, co robicie z Johanem, jest

grzechem przeciwko Bogu. Wyjaśniłem Johanowi, że nie ma do ciebie żadnych praw. Ty nie

masz żadnych praw do niego. Rozwód to występek i kpina z nakazów Kościoła. Co Bóg

złączył, człowiek niechaj nie rozłącza, mówi Pismo. Wasze wcześniejsze zaręczyny nie są

żadnym usprawiedliwieniem. Stanęłaś z Emanuelem przed ołtarzem i pozwoliłaś mu wziąć

odpowiedzialność za dziecko w twoim łonie, więc teraz nie możesz go opuścić. Trzeba było

wtedy podjąć inną decyzję.

Odwrócił się, by odejść.

- I nie utrudniaj życia Johanowi - dodał na odchodnym. - Musisz zaakceptować swój

los, bo sama go wybrałaś. Krew się we mnie burzy, gdy widzę, że nadużywasz zaufania

Emanuela i go oszukujesz. Wracaj do domu i przelej swą miłość na tych, którzy jej

potrzebują i za których jesteś odpowiedzialna. Przede wszystkim na męża. Przypomnij sobie

słowa Modlitwy Pańskiej: I nie wódź nas na pokuszenie.

Policzki Elise płonęły ze wstydu. Płacz zdławił jej gardło, odwróciła się i szybkim

krokiem ruszyła do domu. Zgrzeszyła z Johanem, nie tylko wobec Emanuela, ale wobec

Boga. Torkild miał rację. Ulegli pokusie.

Zwolniła dopiero wtedy, kiedy doszła do Arendalsgaten. Nagle przypomniała sobie

jakieś słowa, lecz nie pamiętała, kto je wypowiedział:

„Zginie ten, kto sprzeniewierzy się miłości”.

Stanęła w miejscu, wyprostowała się, czując, że wracają jej siły. Nie zrobili z

Johanem niczego złego. Złe było życie, które wiodła z Emanuelem, życie oparte na

kłamstwie i zdradzie. Emanuel da sobie radę bez niej, ma wielki dom i zamożnych rodziców.

Da sobie radę. Bez niej.

W tej samej chwili dostrzegła małą postać podążającą szybko ulicą Maridalsveien.

Zbliżała się do latarni, to było dziecko, mały chłopiec, cienko ubrany, bez czapki na głowie.

W taki mróz to szaleństwo.

I nagle zaparło jej dech. Rozpoznała sylwetkę i serce zamarło jej z przerażenia.

Wielki Boże, to Peder!

Dostrzegł ją i zaczął krzyczeć z oddali: - Elise! Elise!

Był zdyszany, pewnie wypadł na mróz i biegł całą drogę.

- Wracaj do domu! Stało się coś strasznego!