Barbara Bokus
1
WSTĘP do PSYCHOLOGII
1. Ewolucja poglądów na przedmiot psychologii, jej metody
i zastosowania:
1.1. Okres przednaukowy
1.2. Psychologia introspekcyjna
1.3. Tzw. nowe szkoły psychologiczne: psychoanaliza,
behawioryzm, psychologia postaci
1.4. Niektóre kierunki aktualne
2. Struktura zachowania człowieka:
2.1. Wrodzone modyfikacje zachowania jako odpowiedzi
na zmienność fizycznych cech środowiska
2.2. Podstawowe paradygmaty uczenia się: warunkowanie
klasyczne, instrumentalne i sprawcze
2.3. Struktura i organizacja czynności ludzkich
3. Psychologiczne mechanizmy regulacji zachowania
4. Podstawowe problemy rozwoju psychicznego człowieka
5. Metodologiczne i etyczne problemy badań oraz praktyki
psychologicznej
2
Wykład 7
a/ Struktura zachowania człowieka
b/Teoria czynności wg T. Tomaszewskiego
I.
Adaptacyjne modyfikacje zachowania (Konrad Lorenz,
1977)
jako najniższy poziom organizacji zachowania
Aby mogły zaistnieć, konieczna jest
wrażliwość organizmu na odpowiednie bodźce,
wrodzony mechanizm „spustowy”,
dziedziczna koordynacja ruchowa
Co się zalicza do adaptacyjnych modyfikacji zachowania?
1/
UCZULANIE
związane z obniżaniem progu wrażliwości
na pewne bodźce
*np. pojawienie się ławicy drobnych rybek uruchamia
reakcję kłapania u ryb drapieżnych /frenezja/
**‘frenetyczne’ oklaski po występie ulubionego artysty
(facylitacja społeczna)
3
2/
ODCZULANIE
- podwyższanie progu wrażliwości
na niezmienność bodźców (na monotonię)
HABITUACJA
Normalna wrażliwość jest przywrócona, gdy jakaś
cecha sytuacji ulega zmianie
*przykład z badaniem różnicowania bodźców
słuchowych
przez dziecko
3/
WDRUKOWANIE
reakcja podążania za pierwszym ruchomym obiektem
(większym), występująca po wykluciu u ptaków
zagniazdowników
4/
DOCIERANIE
automatyczne doskonalenie reakcji bez wzmocnienia
*kurczęta, którym uniemożliwiono ćwiczenie
dziobania,
po zdjęciu okularów dziobały równie dobrze jak inne)
**dzieci rodziców głuchych przechodzą ten sam
scenariusz rozwoju mowy co inne
4
5/
„UCZENIE SIĘ” URAZOWE
utworzenie wyjątkowo trwałych skojarzeń podczas
jedynej próby wiążącej bodziec z reakcją w warunkach
ekstremalnego zagrożenia życia
*zatrucie a unikanie określonego pokarmu do końca życia
**w teorii Freuda mowa o urazach psychicznych
wczesnodziecięcych
6/
ODRUCHY
(izolowane, w łańcuchach) składające się na
instynkty
*por. technologia budowania gniazda (uczenie się na
błędach
nie występuje)
LORENZ i krytyka nie zapisanej karty
Wyposażenie organizmu w liczne wrodzone reakcje (
np.
ekspresja emocjonalna, przywiązanie, agresja,
atrakcyjność seksualna…)
5
II.
Indywidualne uczenie się (przedstawiono na
wykładzie
z behawioryzmu)
- warunkowanie klasyczne (a)
- warunkowanie instrumentalne (b)
- warunkowanie sprawcze (c)
- modelowanie
(a) Wyjaśnianie zmienności zachowania w teorii wyższej
czynności nerwowej wg Pawłowa:
generalizacji i różnicowaniu bodźców odpowiada
irradiacja
i koncentracja pobudzenia/ hamowania
Zderzenie tych procesów - nerwica eksperymentalna
(b) prawo efektu wg Thorndike’a
Jeżeli dokonało się podatne na zmiany połączenie danej
sytuacji
z daną odpowiedzią, i jeżeli towarzyszy mu
zadowolenie,
siła połączenia wzmacnia się.
Jeżeli towarzyszy niezadowolenie, siła połączenia
słabnie.
Nie jest akceptowane przez skrajnych behawiorystów.
Prawo efektu wyznaczyło kierunek interpretacji
zjawiska
nawyku (lektura: Materska, s.106)
c) warunkowanie sprawcze nie doczekało się teorii,
tylko uogólnionych interpretacji danych z badań
6
W kierunku teorii czynności
i o teorii czynności T. Tomaszewskiego
Od teorii aktów świadomości do teorii działania
(Franz Brentano, Kazimierz Twardowski)
Franz Brentano (1838-1917)
(związany początkowo z Uniwersytetem
Würzburskim[1866-1873],
potem z Uniwersytetem Wiedeńskim)
Psychologia z empirycznego punktu widzenia,
1874/1999
Odróżniwszy w przeżyciach treści doświadczenia od
aktów,
Brentano kładzie nacisk na akty psychiczne.
7
Intencjonalność stanowi o specyfice zjawisk
psychicznych.
Wspólną cechą zjawisk psychicznych, tj. aktów
psychicznych,
jest to, że są skierowane ku jakiś przedmiotom.
Tę cechę nazwał Brentano „intencjonalnością”,
stosując termin scholastyczny (od intendere, kierować).
*„Każdy fenomen psychiczny charakteryzuje się tym,
co średniowieczni scholastycy nazywali intencjonalną
(lub też mentalną) inegzystencją pewnego przedmiotu,
a co my […] nazwalibyśmy odniesieniem do pewnej
treści, skierowaniem na pewien obiekt (przez który nie
należy tu rozumieć czegoś realnego) lub immanentną
przedmiotowością”.
** „Każde [zjawisko psychiczne] zawiera coś jako
obiekt,
chociaż nie każde w ten sam sposób.
8
Konsekwencje intencjonalności aktów psychicznych:
-Tylko akty, jako mające naturę intencjonalną, są
psychiczne.
-Tylko akty należą do świadomości, a nie ich
przedmioty.
-Tylko akty są świadomości immanentne, przedmioty
ich
są transcendentne.
(Stwierdzenie to obalało idealizm
subiektywny. Ukazywało złudność argumentu, że
przedmioty postrzegane
są naszymi spostrzeżeniami, więc należą do
świadomości,
są psychiczne).
Kartezjusz: Myślę, więc jestem.
(Istnieje podmiot poznający)
Brentano: Akt psychiczny jest intencjonalny
(Założenie dotyczy przedmiotu poznania)
9
-
Brentanowska DIADA życia psychicznego:
Akt psychiczny - Przedmiot aktu
W kierunku TRIADY w ujęciu Twardowskiego
Akt psychiczny - Przedmiot aktu - Treść aktu
K. Twardowski (1866-1938)
1885 – studia na Uniwersytecie Wiedeńskim,
m.in. pod kierunkiem F. Brentany
1891 – doktorat pod kierunkiem Zimmermanna
1892 – stypendium naukowe w laboratorium Wundta
(Lipsk) i w laboratorium C. Stumpfa (Monachium)
1894 – O treści i przedmiocie przedstawień
1895 – założyciel Szkoły Lwowsko-Warszawskiej
1897 – Psychologia wobec fizjologii i filozofii
(wyodrębnienie
psychologii jako nauko o zjawiskach
psychicznych,
obrona introspekcji)
1912- O czynnościach i wytworach. Kilka uwag z
pogranicza
psychologii, gramatyki i logiki
10
11
Twardowski wyodrębnia AKT, TREŚĆ i PRZEDMIOT
przedstawienia
Akt przedstawienia skierowany jest na przedmiot
poprzez treść,
a nie na przedmiot bezpośrednio.
Treść powstaje w umyśle jako wytwór aktu
przedstawienia.
Co to jest TREŚĆ?
„Ktoś przedstawia sobie jakiś przedmiot, np. konia.
Czyniąc to, przedstawia sobie jakąś treść psychiczną.
Treść jest w podobnym sensie odwzorowywaniem konia,
jak obraz odwzorowywaniem pejzażu …[…]
Przedmiot przedstawiony, tzn. przedmiot, na który
skierowana jest czynność przedstawiająca (akt
przedstawienia) jest obiektem pierwotnym; natomiast
treść, przez którą przedmiot jest przedstawiony, jest
obiektem wtórnym czynności przedstawiającej”
(Twardowski, O treści…., s. 15)
Co to jest przedmiot?
„Wszystko, co można sobie przedstawić przez
przedstawienie, uznać lub odrzucić przez sąd, pożądać
lub odepchnąć przez akt emocji - nazywamy
przedmiotem.
Przedmioty są realne albo nierealne, możliwe albo
niemożliwe, istnieją albo nie istnieją (ibid. s. 33)
Po co rozróżnienie między treścią a przedmiotem?
Czy opiera się ono brzytwie Ockhama?
Entia non sunt multipicanda praeter necessitatem
(Wiliam Ockham, 1287-
1347)
12
Po co rozróżnienie między treścią a przedmiotem?
Argumentacja Twardowskiego:
1/ Ilekroć wydajemy sąd prawdziwy negujący jakiś
przedmiot,
treść przedstawienia istnieje, przedmiot zaś nie;
2/ Przedmiotowi przysługują własności, których nie
posiada treść
(złota góra ma własności przestrzennej rozciągłości, bycia
ze złota itd., bez względu na to, czy istnieje realnie czy
nie);
3/ Jeden przedmiot może być przedstawiony za pomocą
wielu treści.
Teoria czynności i wytworów (1912)
Stosunek aktu psychicznego do związanej z nim treści =
stosunek czynności do wytworu.
13
Tadeusz Tomaszewski (1910-2000)
1928 – rozpoczęcie studiów na Wydziale Humanistycznym
Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie
1930 – stanowisko zastępcy asystenta przy Katedrze
Psychologii (kierowanej przez M. Kreutza)
1934 – magisterium (Komisji przewodniczył Juliusz
Kleiner)
opublikowanie pracy magisterskiej (Geneza ocen
niedorzeczności)
1935 – stanowisko asystenta młodszego w Katedrze
Psychologii UJK
1938– doktorat z filozofii ( w zakresie psychologii) na
podstawie rozprawy „Metody badania dyspozycji
złożonych”
(promotor: M. Kreutz, recenzent: prof. K.
Ajdukiewicz)
1945 - zastępca profesora i kierownika Katedry
Psychologii UMCS
1947 - kolokwium habilitacyjne we Wrocławiu na
podstawie książki Rodzaje i motywy reakcji
negatywnych (Lublin, UMCS)
1950 – objęcie kierownictwa Katedry Psychologii Ogólnej
na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu
Warszawskiego
1963 – ukazanie się najważniejszej książki Wstęp do
psychologii
(pięć wydań do 1979r.)
14
Teoria czynności
I wersja
teorii czynności wg T. Tomaszewskiego
(1963)
równolegle i niezależnie od dwóch innych
teorii:
-teoria planów G. Millera, E. Galantera
i K. Pribrama (1960, USA)
- teoria zachowania człowieka wg J. Nuttina
(1961, Belgia)
‘
Czynności człowieka tworzą hierarchiczne systemy
określane przez przyjęte cele,
dzięki czemu człowiek może być traktowany
jako układ zdolny do samosterowania’.
Psychologia stała się nauką o człowieku
jako o podmiocie czynności,
jako o istocie zdolnej do samoregulacji
i regulującej swoje stosunki ze światem fizycznym
i społecznym.
15
Teoria
czynności
Tadeusza
Tomaszewskiego
Pierwsza wersja teorii czynności (1963),
akcentująca
dynamiczny
aspekt
przedmiotu
psychologii, nawiązywała do Franza Brentany aktów
psychicznych (1874),
a w tradycji polskiej do Kazimierza Twardowskiego
teorii czynności i wytworów (1912).
Chociaż Twardowski nie zdefiniował bliżej pojęcia
czynności
(bo bardziej jednak interesował się wytworami),
to zarysowaną u niego treść pojęcia czynności
Tomaszewski przybliża we Wstępie do Psychologii
(1963, str. 111), pisząc:
„Według
Twardowskiego,
czynność
jest
niewątpliwie
procesem
ukierunkowanym,
prowadzącym do powstania wytworu”.
16
17
Charakterystyka czynności
w ujęciu T. Tomaszewskiego
a/
Każda czynność zmierza do jakiegoś wyniku.
Jeżeli chcemy podkreślić, że podmiot wykonujący
czynność przewidywał wynik swojej czynności i
świadomie zmierzał
do jego osiągnięcia, wtedy mówimy o celu
czynności,
a odpowiednią czynność nazywamy czynnością
celową;
b/
Wynik czynności jest jednym z jej skutków.
Wynik jest skutkiem wyróżnionym, takim, do
którego czynność zmierza i ze względu na który jest
zorganizowana.
c/ Istotną cechą każdej czynności jest to, że jej
wewnętrzna struktura odpowiada możliwości
zrealizowania wyniku,
do którego czynność ta zmierza.
18
Teoria czynności wg Tadeusza Tomaszewskiego
podlegała zmianom.
Druga wersja tej teorii została przedstawiona w
referacie wygłoszonym (w jęz. francuskim) w
Louvain w roku 1969,
a później przedstawiona w podręczniku Psychologia
(1975)
pod redakcją Tadeusza Tomaszewskiego.
Ta nowa wersja teorii czynności łączy w sobie
dwa przeciwstawiane zazwyczaj sposoby patrzenia
na człowieka jako na
a/ przedmiot oddziaływania
świata
i jako na b/ podmiot w świecie działający.
-Epigoni pragmatyzmu widzą człowieka jako
przedmiot manipulacji i pracują nad coraz
skuteczniejszymi technikami manipulowania nim.
-Epigoni egzystencjalizmu obmyślają zabiegi, które
pozwoliłyby wyzwolić człowieka z wszelkich
zależności
i dotrzeć do człowieka „autentycznego”, „samego
w sobie”.
Dwie przeciwstawne tendencje w traktowaniu
człowieka:
Epigoni pragmatyzmu
widzą człowieka jako przedmiot
manipulacji
i pracują nad coraz skuteczniejszymi technikami
manipulowania nim.
Epigoni egzystencjalizmu
obmyślają zabiegi, które
pozwoliłyby wyzwolić człowieka z wszelkich zależności i
dotrzeć do człowieka „autentycznego”, „samego w sobie”.
Zaostrzenie teoretycznego problemu:
Człowiek jako przedmiot
Człowiek jako podmiot
1/ Psychofizyka XIX wieku: zachowanie się człowieka,
również zjawiska świadomości jako reakcje na działanie
bodźców fizykochemicznych (aktywizujących wrażliwe
zakończenia nerwowe).
19
Podstawowe transformacje
głównej formuły regulacji czynności
Pierwszy ze sposobów, wyjaśniający zachowanie
reaktywne, wyraża się w skrajnej postaci w formule
wczesnobehawiorystycznej S-R.
S-R
Formuła Z-W (gdzie Z = zadanie wyznaczające
kierunek aktywności człowieka, a W = zamierzony
Wynik) opisuje ukierunkowany przebieg czynności
człowieka, charakteryzowanych wcześniej.
Z-W
20
Aktywność człowieka zależy nie tylko od cech
stymulacji,
ale także od samego człowieka. Już Tolman (1932),
przekształcił klasyczną formułę S-R w formułę S-
O-R.
S-O-R
W formule tej O = zmienna pośrednicząca
(stan organizmu w momencie zadziałania bodźca).
Położony został akcent na to, że obiektywnie ta
sama sytuacja może wywoływać różne reakcje
zależnie od stanu wewnętrznego podmiotu.
Zdaniem Tomaszewskiego, ów Tolmanowski zabieg
nie był wystarczający (chociaż był to ważny i
odważny krok w rozwoju teorii zachowania).
21
Według Tomaszewskiego Tolman zajął się tylko
aspektem wykonawczym w formule S-R,
a trzeba było coś podobnego uczynić także z
aspektem bodźcowym.
Człowiek określa nie tylko sposób, w jaki reaguje,
ale także, na co reaguje.
Stymulacja jest bowiem nie tylko filtrowana
(selekcjonowana), ale i przekształcana i
interpretowana (Tomaszewski, 1969/2002).
W związku z tym, ze stanem normalnym każdej
istoty żywej jest stan aktywności, dlatego dla
adekwatnego opisu zachowania się człowieka,
należało wstawić O przed S-R:
O(S-R)
22
Kolejny krok w rozumowaniu Tomaszewskiego
można by przedstawić następująco:
Jak dookreślić stan organizmu, który decyduje o
tym, że zachowanie nabiera charakteru celowego?
Owym czynnikiem subiektywnym (O),
modyfikującym funkcjonowanie związków S-R, który
powinien być wyciągnięty przed nawias, jest
zadanie.
Pojawia się więc formuła
Z (S-R)
Brak jednoznacznego przyporządkowania reakcji do
bodźca nie wynika z działania jakiegoś
wewnętrznego ogniwa pośredniczącego, lecz
przede wszystkim z kontekstu,
ze względu na który określony bodziec nabiera
takiego
czy innego znaczenia.
Zależność typu S-R nie przestaje zachodzić, ale przy
czynnościach celowych funkcjonuje zgodnie z
treścią zadania. Profesor Tomaszewski proponuje
więc formułę:
Z /S-R/ W
23
M
echanizm sensomotoryczny jest w normalnym
zachowaniu
człowieka
podporządkowany
mechanizmowi poznawczemu ukierunkowanemu na
cel do osiągnięcia.
Ten pierwszy mechanizm
funkcjonuje w ramach drugiego.
Tomaszewski stosuje tu następujące porównanie:
„
Zadanie odgrywa w stosunku do związków S-R rolę
porównywalną do roli klucza muzycznego w
stosunku do nut.
Jeżeli klucz przed nutą się
zmienia, muzyk zmienia swoje zachowanie wobec
nut,
których
cechy
zmysłowe
pozostają
niezmienione (Tomaszewski, 1969/ 2002, s. 182).
Zadanie spełnia ukierunkowującą funkcję dzięki
temu,
że staje się układem odniesienia, ze względu na
który odczytywany jest sens zdarzeń zachodzących
w otoczeniu człowieka.
24
Tomaszewski idzie jeszcze krok dalej,
pamiętając o Tolmanowskiej formule S-O-R.
Podkreśla, że nawet znając cechy osobowości
człowieka
nie można przewidzieć, jaki wpływ modyfikujący
będzie wywierać owa zmienna pośrednicząca, jeśli
nie uwzględnimy zadania.
Proponuje kolejną transformację formuły po to, by
wyrażała ona, że także pośrednicząca funkcja
struktur wewnętrznych O jest realizowana w
kontekście zadania:
Z / S-O-R/ W
25
Geneza zadań:
Podstawowym źródłem zadań, jakie człowiek
realizuje,
jest jego sytuacja i zachodzące w niej zmiany.
Poszczególne elementy środowiska, podobnie jak i
on sam, podlegają różnorodnym zmianom.
Dla podkreślenia zmienności tego układu używane
jest właśnie pojęcie sytuacji. Człowiek jako podmiot
sytuacji sam również jest jednym z jej elementów.
Jako
podmiot
działający
wykorzystuje
swoje
doświadczenie,
swoje
zasoby
poznawcze
i
energetyczne,
nie tylko do radzenia sobie w danej
sytuacji, ale także, i to w znacznej mierze,
do
projektowania nowej sytuacji
.
Zadania
są
wyobrażeniem
wyniku,
są
wyobrażeniem operacji
i ich porządku, w jakim mają być wykonane.
26
Ostateczna formuła, wyrażająca tezę „człowiek jako
przedmiot
(oddziaływań)”
i
„człowiek
jako
podmiot”, ma postać jak poniżej:
STp [Z / S-O-R/ W] STk
STp oznacza sytuację człowieka,
zaś połączenia STp – STk to ciąg zdarzeń
od sytuacji początkowej, z której wynikła potrzeba
człowieka (STp) i która stała się podstawą zadania,
-do sytuacji końcowej (STk), która została
zaprojektowana jako realizacja zadania i jako wynik
odpowiedniej czynności celowej (Tomaszewski,
1984, s. 131).
27
Rozwinięta formuła teorii czynności:
STp [Z /S-O-R/ W] STk
„Aktywność człowieka ma swe źródła w sytuacji,
a człowiek jako podmiot tej sytuacji jest jej częścią.
Zaproponowana przez Tomaszewskiego formuła
mechanizmu regulacyjnego czynności człowieka
„nie pozwala już nam zadowolić się teorią redukcji
napięć,
którą
proponuje
psychoanaliza”
(Tomaszewski, 1969/2002).
28
Teoria czynności należy do najbardziej ogólnych
systemów teoretycznych psychologii.
Jest konstrukcją oryginalną i unikatową
Nie można jej zaliczyć do żadnego z dominujących
kierunków
psychologii.
Wykracza
poza
behawioryzm,
poza
psychoanalizę,
poza
psychologię
poznawczą
i
poza
psychologię
fenomenologiczną.
Z drugiej strony, oryginalna teoria Tomaszewskiego
nie była prezentowana w tekstach w języku
angielskim i w tym także tkwi źródło tego, że nie
była szerzej poznana w świecie, a jest tak
popularna w Polsce - i po trosze w naszej części
Europy
(patrz
niemieckie
wydania
książek
Tomaszewskiego, 1978, 1981).
• Teoria czynności należy do tzw. teorii otwartych.
• Dokonana przez Kozieleckiego (2002) rozbudowa tej teorii
(włączenie doń nowej grupy zadań, tzw. zadań transgresyjnych)
w 40 lat po opublikowaniu jej pierwszej wersji jest najlepszym
tego przykładem.
• Na bazie teorii czynności powstały w Polsce spójne teorie
pochodne autorstwa uczniów Profesora.
• Do najbardziej znanych w świecie należą niewątpliwie
Jana Strelaua (1985) regulacyjna teoria temperamentu
(RTT) czy Janusza Reykowskiego (1975) teoria osobowości
jako centralnego systemu regulacji i integracji czynności,
znana pod hasłem regulacyjnej teorii osobowości (RTO).
• Ad. Zdolność tworzenia
spostrzeżeniowych i pojęciowych
kategorii „podobnych” obiektów
i wydarzeń
– (Wygotski, eksperyment Sacharowa)
- W drodze do tworzenia pojęć
• I. Faza obrazu synkretycznego
• II. Faza kompleksów
- kompleksy skojarzeniowe
- kompleksy kolekcje
- kompleksy łańcuchowe
- kompleksy rozproszone
- kompleksy-pseudopojęcia
• III. Faza pojęć