FRANCISZEK WĘŻYK

• DO POEZJI
  

• Poeta chce dziś zwrócić się do poezji

• To ona jest postawiona przy boskości tronie

• Objawia się w wyroczniach zdumiałem światu

• Utwór jest podzielony na 4 części + zakończenie i wstęp

• Z rąk twórcy wychodzi świat młody

• Zostaje mu nadana postać młodej dziewicy

• Swoje miejsca mają liczne utwory, ale to człowiek jest królem

• Przed człowiekiem świat się upokorzył

• Od tronu Pana głos zahuczał w piorunach

• Człowiek się przestraszył, padł na kolana

• Prostymi wyrazami mówił to, co czuje i w ten sposób stał się pierwszym poetą

• Głosił on światu dzieła w drugiej części zwraca się do duszy świata, czyli miłości

• Miłość włada człowiekiem od samego dzieciństwa

• Pokłon oddał człowiek miłości zaraz po Bogu

• Kiedy miłość działa wszystko lepiej oddycha i żyje

• Raj wtedy to ziemia

• Przez takie gwałtowne odmiany objawia światu swoją wielkość

• Miłość staje się natchnieniem: piękne są sklepienia niebieskie, wiosna, poranki, ale najpiękniejsze są oczy kochanki

• W trzeciej części mowa jest o tym, że w człowieku budzi się nieznana żądza

• Nowe związki łączą ludzi z ludźmi

• Powstał wieszcz z duszą wyższego natchnienia, śpiewa i uczy

• Pochodnią prawdy oświeca on ludzi

• Przekonał on ludzi, podniósł, zachwycił i stał się bogiem na Ziemi

• W czwartej części mowa o zbrodniach

• Krew się leje, ludy naadają na siebie wzajemnie

• Giną ludzie, nawet kobiety i dzieci

• Prawa ludzkości zostają pogwałcone

• Powstaje Tyretjusz i śpiewa swoje pieśni wzywające do walki

• Tyrtejusz w ten sposób zagrzewał rycerzy do walki

• Zwrot do poezji, która to wszystko opisuje, a nawet ma dar przewidywania tego, co będzie

• Ona zapewnia nieśmiertelność

• Wskazuje tory myśli szczęśliwych

• Czasem dla poety i śmierć jest niestraszna

• Podaje za przykład Homera

• Sam poeta jest winien poezji najszczęśliwsze chwile

• To ona go natchnęła do pracy

• On czuje, że musi ją czcić

• Za jej pomocą dosięgał nieba

• Prosi ją o to, by prowadziła go przez życie, bo z lutnią będzie mu łatwiej i z cnotą w sercu

• Chciałby jej podziękować, jeśli sprawiłaby, że będzie nieśmiertelny

• ODA NA POWRÓT WOJSKA
  

• 18 XII 1809R. wojsko polskie powróciło do Warszawy po zwycięskiej wojnie z Austrią i przyłączeniu do Księstwa Warszawskiego części Galicji Wschodniej

• zbiorowy podmiot liryczny woła o wznoszenie triumfalnych łuków i o śpiewanie hymnów weselnych

• powracają triumfalnie wnuki Lechitów

• bóg zwycięstw im sprzyjał

• cały kraj zmienia się w pole triumfu

• z serca płynąca radość wyciska łzy

• w taki też sposób Rzym witał swoich wojowników

• z triumfem cnoty równa się również triumf krwawy

• ludzie drżą przed nimi w innych narodach

• będą próby zemsty

• to Bóg wydźwignął Polskę z mogiły i on też dopomoże Polakom

• nad Polakami czuwa Bóg

• kiedy spełnią swoją rolę powinni oni spocząć na ojczyzny łonie, a dzieci powinny być nazywane ich imionami

• powinność dla serce jest trzecia, po Bogu i Napoleonie

---