Pomoce Duszpasterskie dla księży i nie tylko...














strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




Wielki Czwartek
Kiedy dziś w godzinach przedpołudniowych szedłem ulicami naszego miasta
widać było coś niezwykłego. Na ulicach bardzo wielu ludzi, choć dzień
dzisiejszy nie jest przecież wolny od pracy, a przed niektórymi sklepami
długie kolejki - obraz, który już chyba wszyscy zdążyliśmy zapomnieć.
Widać było przygotowania do świąt. Ludzie chodzili po ulicach szybkim
krokiem, dźwigając w rękach ciężkie torby. Na pewno w naszych domach
odbywają się porządki i wielkie przedświąteczne sprzątanie.
I właśnie w tym dzisiejszym dniu, kiedy tak wiele pracy jeszcze przed
nami, przychodzimy do świątyni. Wielki Czwartek. Przychodzimy, aby
obchodzić pamiątkę Ostatniej Wieczerzy, jednego z największych wydarzeń
naszej wiary. Wspominamy ten wieczór, który odmienił losy całego świata -
bo oto Bóg zostaje pośród ludzi, co więcej, zostaje dla ludzi. Daje siebie
samego za pokarm. „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje...
Chrystus nie mógł dać człowiekowi już nic więcej, bo co można było dać
więcej, niż siebie samego.
Może to i dobrze, że pamiątkę ustanowienia Eucharystii obchodzimy
właśnie w taki dzień - pełen zajęć i obowiązków. Może przez to Jezus chce
nam uświadomić, że Eucharystia, to nie jest coś odświętnego, tylko na
niedziele, czy inne specjalne okazje. Jezus Eucharystyczny nie jest tylko
dla wybranych, nie jest nagrodą dla ludzi świętych i nieskalanych za ich
bezgrzeszne życie. On jest dla każdego z nas, dla człowieka często
słabego, grzesznego, on jest dla nas, którzy tak często przecież upadamy,
którzy z tak wieloma sprawami nie potrafimy sobie poradzić. Komunia Święta
naprawdę nie jest nagrodą -Ona jest lekarstwem. Chrystus pozostał pośród
nas w małym kawałku chleba, bo chce być naszym chlebem codziennym.
Może dzisiaj, w dniu ustanowienia Eucharystii, w dniu, kiedy Chrystus
ustanowił Eucharystię postawmy sobie kilka prostych pytań i spróbujmy na
nie odpowiedzieć w ciszy swoich serc:Czym dla mnie jest
Eucharystia?Czy patrząc na mnie, na moje życie, a zwłaszcza życie
religijne można powiedzieć, że chrześcijanin jest człowiekiem
Eucharystii?Czy pozwalam, aby Jezus Eucharystyczny przenikał moje
życie, aby mnie przemieniał i kierował moim życiem? A może uważam, że ja
sam bez Boga lepiej potrafię pokierować swoim życiem?
Dzień dzisiejszy jest także ważny dla nas kapłanów. Przecież to właśnie
dziś, na tej samej Ostatniej Wieczerzy Jezus ustanowił sakrament
kapłaństwa. „To czyńcie na Moją pamiątkę”.
To nie przypadek, że Eucharystię i kapłaństwo Jezus ustanowił w tym
samym momencie. Można śmiało powiedzieć, że kapłaństwo zostało ustanowione
przede wszystkim dla Eucharystii. Tam, gdzie nie ma kapłana, nie ma
Eucharystii - nie ma ani Mszy Świętej, ani Najświętszego Sakramentu. W
tych sprawach, jak w żadnych innych nikt nie może kapłana zastąpić. I o
tym przekonują się, nieraz bardzo boleśnie, ludzie żyjący w krajach, gdzie
kapłanów brakuje. Będąc na Białorusi, tak przecież blisko od Polski
wielokrotnie spotykałem ludzi, którzy czekali kilkadziesiąt lat, aby móc
wyspowiadać się i przyjąć Komunię Świętą.
Kapłaństwo jest darem, tak, jak Eucharystia. Jest darem Boga dla
człowieka. I podobnie, jak Eucharystia jest tajemnicą. Tajemnicą jest i
musi chyba pozostać, dlaczego akurat tych, a nie innych wzywa Bóg do
szczególnej bliskości ze sobą. Tajemnicą jest także wielka miłość i
zaufanie Boga, który w ręce kapłanów - ludzi słabych i grzesznych, jak
każdy - złożył tak wielkie i święte sprawy.„Własnego kapłaństwa się
boję,własnego kapłaństwa się lękami przed kapłaństwem w proch
padam,i przed kapłaństwem klękam.W lipcowy poranek mych
święceńdla innych szary zapewnejakaś moc przeogromnaz nagła
poczęła się we mnie.Jadę z innymi tramwajembiegnę z innymi
ulicąnadziwić się nie mogęswej duszy tajemnicą”.
Tak o swoim kapłaństwie pisze ks. Jan Twardowski. Chyba żaden ksiądz
nie rozumie do końca tajemnicy swojego kapłaństwa. Ja też. Jednak wierzę
mocno, że Jezus potrzebuje moich ust, by nauczać, że potrzebuje moich rąk,
by błogosławić a serca - by kochać. Wierzę, że powiedzenie : ”Sacerdos
alter Christus” (Kapłan jest drugim Chrystusem) to nie jest slogan ani
banał. Wierzę, że gdy nauczam, rozgrzeszam, sprawuję inne sakramenty, to
czynię to nie sam od siebie, ale w imieniu Chrystusa i mocą Chrystusa.
Tak o tajemnicy kapłaństwa pisze jan Paweł II w swej ostatniej książce
„Dar i Tajemnica”: „Powołanie kapłańskie jest misterium. Jest ono
tajemnicą „szczególnej wymiany”admirabile commercium - pomiędzy
Bogiem a człowiekiem. Człowiek oddaje Chrystusowi swoje człowieczeństwo,
aby mógł się On nim posłużyć jako narzędziem zbawienia. Chrystus zaś
przyjmując ten dar, czyni owego człowieka jakby swoim alter
ego”.
Każdy ksiądz jest tylko człowiekiem, słabym i grzesznym, jak każdy inny
i jak każdy człowiek potrzebuje modlitwy. Czy modlisz się za kapłanów: o
siły, o błogosławieństwo, o ich świętość. A może potrafisz tylko
krytykować i stawiać im niewykonalne dla siebie wymagania?
Zakończmy modlitwą Jana Pawła II:„Boże, Uświęcicielu i Stróżu
Twojego Kościoła,wzbudź w nim przez Ducha Twojegogodnych i
wiernych szafarzy świętych Tajemnic,aby za ich posługiwaniem i
przykładem,przy Twojej pomocy,lud chrześcijański kierował się na
drogę zbawienia. (...)Wskaż tych, których wybrałeś do Twej
służby.Amen
ks. Jacek Wichorwski