Ludzie starzy stanowią w Polsce najuboższą klasę społeczną, ma ona bardzo mały wpływ na kształtowanie opinii publicznej, oraz na decyzję władz państwowych i komunalnych. Sytuacja społeczna i materialna jest kształtowana przez środowisko zamieszkania, dawny zawód oraz wielkość emerytury.

Opinia społeczna odnosi się do ludzi starych z obojętną nieświadomością, tę klasę społeczną nie traktuje się jako grupę konkurencyjna, ale jako grupę marginalną co wynika głównie z ubóstwa i złej samo organizacji tej grupy.

Solidarność międzypokoleniowa jest oparta jedynie na tradycjach rodzinnych, nie ma też w społeczeństwie wyrobionego poczucia współodpowiedzialności zbiorowej za los ludzi starych, brak też tradycji zorganizowanej pomocy sąsiedzkiej i pracy wolontariuszy.