Polityka dywidend
Polityka dywidend odzwierciedla decyzję właścicieli dotyczącą podziału zysku netto przedsiębiorstwa na dwie części o różnym przeznaczeniu: wypłata dywidend - wiąże się z przekazaniem wypracowanego zysku właścicielom oraz zatrzymanie zysku w firmie i przeznaczeniem go na inne cele rozwojowe.
Optymalna polityka dywidend winna pozwalać na zachowanie równowagi między bieżącymi wypłatami dywidend a wzrostem akcji spowodowanym przez zatrzymanie zysku w firmie. Optymalna polityka dywidend winna pomóc w ustaleniu takiego sposobu podziału zysku firmy, który zaspokoi potrzeby bieżące konsumpcji akcjonariuszy w postaci dywidendy, ale również pozwoli zaspokoić popyt przedsiębiorstwa na kapitał niezbędny do jego rozwoju i zwiększenia dochodów w przyszłości-będzie zgodny z długoterminowymi celami spółki.
Modele polityk dywidend:
Istota polityki rezydualnej polega na tym, że dywidendy zostają wypłacone jedynie wówczas, gdy potrzeby kapitałowe spółki, wynikające z planowanych projektów inwestycyjnych, zostaną zaspokojone w stu procentach. Na wypłaty dywidend spółka przeznacza tylko niewykorzystaną część zysku.
Polityka stałej kwoty dywidend na akcję - akcjonariusze cenią ponad wszystko stabilność dochodów z posiadanych akcji. Istotą tej metody jest ustalenie przez spółkę określonej kwoty dywidendy na akcję. Wartość ta będzie dywidendą „gwarantowaną”, gdyż akcjonariusze będą mogli mieć pewność, że otrzymają dywidendę nie mniejszą od zadeklarowanej kwoty.
Polityka stałej kwoty dywidendy z dodatkową dywidendą- wypłaty niskich dywidend zwykłych, do których dopłacane są dywidendy specjalne – w okresach większych zysków firmy.
Polityka stałego wskaźnika wypłat dywidend- sprowadza się do wypłacania stałej części zysku netto. Wielkość dywidendy na akcję będzie się zmieniać wraz ze zmianą zysku na jedną akcję.
Polityka docelowego wskaźnika wypłat dywidend
Opis sposobu ustalania dywidend można sprowadzić do czterech podstawowych stwierdzeń:
Firmy stosują długoterminowe docelowe wskaźniki dywidendy. Dojrzałe przedsiębiorstwa o stabilnych zyskach zazwyczaj wypłacają znaczną część profitów. Firmy wzrostowe i rozwijające się wykazują niskie współczynniki wypłaty dywidendy.
Kierownictwo firm bardziej skupia się na zmianach dywidendy niż na jej bezwzględnej wartości. Tak więc płacenie dwóch dolarów dywidendy staje się bardzo ważną decyzją finansową w przypadku, gdy w roku poprzednim płacono jednego dolara.
Zmiany poziomu dywidendy idą w parze z długofalowymi zmianami poziomu wypracowanych zysków. Menedżerowie „wygładzają” poziom dywidend. Jest zbyt mało prawdopodobne by okresowe zmiany zysków mogły oddziaływać na wypłatę dywidendy.
Menedżerowie niechętnie podejmują decyzje o zmianie poziomu dywidendy. Szczególną niechęcią napawa ich konieczność odwołania decyzji o zwiększeniu dywidendy.
Linter opracował prosty model, który jest zgodny z wymienionymi wyżej czterema obserwacjami. Zakłada się w nim, że istnieje związek pomiędzy wypracowanym przez firmę zyskiem netto a poziomem wypłacanych dywidend. Gdy menedżerowie niechętnie podejmują decyzje o zmianie poziomu wypłacanych dywidend, to każda decyzja o zwiększeniu części zysku wypłacanego akcjonariuszom powinna sugerować, że zarząd firmy spodziewa się wzrostu poziomu zysku w przyszłości. Uważna obserwacja poziomu dywidend może więc przynieść ważne wskazówki na temat prognozowanego zysku spółki.
TEORIE POLITYK DYWIDEND:
Teoria nieistotności dywidend - M. Miller i F. Modigliani- MM.
Polityka dywidend nie ma wpływu na cenę akcji i na koszt kapitału. Wartość przedsiębiorstwa, a tym samym cena akcji, jest określana tylko przez siłę osiągnięcia zysku i ryzyko przedsiębiorstwa.
Teoria „wróbla w garści”- M. Gordon i J. Lintner.
Dywidendy są mniej ryzykowne od zysków kapitałowych, dlatego firma powinna ustalić wysoką stopę wypłat dywidend i oferować wysoką stopę dochodu z dywidendy dla maksymalizowania ceny akcji. Akcjonariusze wola bowiem duże dywidendy, bo są one bardziej pewne, niż przyszłe potencjalne zyski kapitałowe.
Teoria preferencji podatkowych
Ze względu na obciążenia podatkowe zysków z akcji inwestorzy powinni preferować niskie wypłaty dywidend.
Problemy związane z polityka dywidend:
teoria sygnalizacji-decyzje podejmowane przez firmę są sygnałem co do bieżącej i przyszłej sytuacji spółki dotyczącej dywidendy. Wysokie dywidendy świadczą o dobrej sytuacji spółki.
Efekt klienteli-polityka stosowana przez firmę powinna uwzględniać oczekiwania akcjonariuszy. Inwestor, który oczekuje stabilnego źródła dochodu preferuje wyższa dywidendę, a spekulant będzie oczekiwał i wybierał spółkę, która oferuje wyższy wzrost kursu akcji w przyszłości.