Niepełnosprawność intelektualna
Problemy diagnozowania niepełnosprawności intelektualnej
Kiedy wkraczać z diagnozą upośledzenia umysłowego, szczególnie w przypadkach upośledzenia w stopniu lekkim?
Jakie metody diagnozy stosować, by poznanie dziecka było efektywnym ogniwem rewalidacji?
W jakich przypadkach stosować odroczenie obowiązku szkolnego?
Czy umiemy wykorzystać odroczenie na zapewnienie pomocy korekcyjno-usprawniającej?
Jaką opiekę roztoczyć nad dzieckiem z ryzyka upośledzenia umysłowego?
1918 r. Pierwsza szkoła specjalna w Łodzi
1897 r. w Poznaniu (pod zaborem pruskim) Pierwsza szkoła
Edukacja dzieci niepełnosprawnych intelektualnie
przedszkola specjalne
oddziały integracyjne
szkoły specjalne, „szkoły życia”
szkoły ogólnodostępne, klasy integracyjne
TPD Towarzystwo Przyjaciół Dzieci
Komitet Pomocy Dzieciom Specjalnej Troski = Polskie Stowarzyszenie na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym
Zróżnicowanie programów nauczania:
Niepełnosprawność umysłowa w stopniu lekkim - podstawa programowa.
W stopniu głębszym – odrębny program.
Funkcjonowanie w środowisku:
samoobsługa, uspołecznienie, komunikowanie się, elementarne pojęcia matematyczne
Rewidalizacja indywidualna
Niepełnosprawność umysłowa w stopniu głębokim – rozporządzenie ministra edukacji narodowej z 30.01.1997 r. w sprawie zasad organizowania zajęć rewalidacyjno-wychowawczych dla dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim.
Polskie Stowarzyszenie na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym
Ośrodki wczesnej interwencji
Ośrodki rehabilitacyjno-edukacyjno-wychowawcze
Środowiskowe domy samopomocy
Warsztaty terapii zajęciowej
Chronione mieszkalnictwo
Self adwokaci (self advocacy)
ruch wspierający niepełnosprawnych intelektualnie występujących we własnym imieniu w obronie swoich praw.
Wspólnoty religijne Jeana Vaniera
wspólnota bytowania – Arka (1964 r. Trosly)
Wspólnoty spotkań (świętowania) – Światło i Wiara 1971 r.
Wspólnoty bytowania, które są stałym miejscem zamieszkania osób pełnosprawnych i niepełnosprawnych.
I Wspólnoty Świętowania, gdzie ludzie spotykają się na krótkie spotkania.
Na świecie jest 135 wspólnot 'Arka' w 35 krajach.
W Polsce są w Warszawie, Wrocławiu i Poznaniu.
Najstarszą Arkę prowadzą Siostry .. Jezusa.
W Polsce – wspólnoty Muminkowe. (około 160) czasopismo „Światło i Cienie”
W Bytomiu – wspólnowa Burego Misia.
Postawy do osób niepełnosprawnych
Stosunek do osób niepełnosprawnych
Źródło postaw
Zachowanie dyskryminacyjne
Stosunek Polaków do osób niepełnosprawnych
Stosunek do osób niepełnosprawnych:
Pełna akceptacja – wspólne spędzanie czasu, wzajemna pomoc
Częściowa akceptacja – życzliwość okazywana w trakcie okazjonalnych kontaktów, w trudnych sytualcjach okazywana pomoc, ale nie ma wspólnych spotkań
Obojętność – unikanie kontaktów, które mogłyby zobowiązać do jakichkolwiek świadczeń na rzecz osoby i jej rodziny, pozdrowienia na ulicy. Swoim zachowaniem nie naruszają poczucia bezpieczeństwa i spokoju.
Odrzucanie – unikanie jakichkolwiek kontaktów, jawne okazywanie lekceważenia, nieposzanowanie potrzeb wynikających ze stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej np. skargi na stukanie protezą, na spadające przedmioty. Demonstrowana własna przewaga.
Agresja – zaczepki, agresja słowna, przezwiska, utrudnianie życia, a nawet przemoc fizyczna – częste w stosunku do upośledzonych dzieci, do dzieci niepełnosprawnych rodziców.
Postawa
to względnie stała struktura procesów poznawczych, emocjonalnych i zachowań odnoszących się do jakiegoś obiektu
lub
dyspozycja do pojawienia się tych procesów lub zachowań.
Postawy mają znak – czyli są zabarwione pozytywnie lub negatywnie, mają siłę (akceptacja pełna, częściowa).
Siła postawy odnosi się do każdego elementu postawy (intelekt, emocje, zachowanie, chęci poznania – zapoznania)
Struktura postaw negatywnych
Stereotypy przynależą do poznawczego komponentu postawy.
Uprzedzenie odnosi się do emocjonalnego komponentu postawy.
Dyskryminacja behawioralny komponent postawy przekształcony z komponentu poznawczego i emocjonalnego.
Zachowania dyskryminacyjne
dystansowanie się – unikanie wchodzenia w bliskie i nieformalne kontakty, na emocjonalnym nieangażowaniu się w problemy osoby niepełnosprawnej.
Dewaluowanie – upowszechanianie własnych przekonań o negatywnych właściwościach określonej grupy niepełnosprawnych lub jej przedstawicieli.
Delegitymizacja – negatywny stosunek do niepełnosprawnych utrwalany w przepisach.
Segregacja – fizyczne izolowanie osoby niepełnosprawnej lub grupy osób, utrudnianie dostępu do środowiska pełnosprawnych.
Eksterminacja – biologiczne wyniszczanie.