Teoria sportu 4, wychowanie fizyczne, Teoria Sportu


Teoria sportu

Ulatowski T. „Teoria i metodyka sportu”

„Teoria sportu”

Nawlak Z. „Trening sportowy”

Ważny Z. „Współczesny system szkolenia w sporcie wyczynowym”

Sozański H. „Podstawy teorii treningu sportowego”

Czasopisma:

„Sport wyczynowy”. Miesięcznik teoretyczno- metodyczny. Urząd Kultury Fiz. i Turystyki.

„Wychowanie Fizyczne i Sport”. Kwartalnik. AWF W- wa.

kultura- wartości materialne i niematerialne nagromadzone i uznawane społecznie.

W skład kultury fizycznej wchodzą:

  1. wychowanie fizyczne

  2. sport

  3. rekreacja

  4. rehabilitacja

wychowanie fiz.- jest procesem kształtującym harmonijny rozwój psychofizyczny młodzieży i dzieci.

sport- forma aktywności czł. mająca na celu doskonalenie sił psychofiz. indywidualnie bądź zbiorowo wg. reguł umownych.

rekreacja ruchowa- jest formą aktywności fizycznej podejmowana dla wypoczynku i odnowy sił psychofiz. w czasie wolnym, w celach niezarobkowych.

rehabilitacja- proces mający na celu przywrócenie, poprawę lub utrzymanie psychofiz. sprawności osobom czasowo lub trwale niepełnosprawnym za pomocą specjalnych zabiegów i ćw. fiz. w oparciu o wiedzę medyczną.

Szybkość- to zdolność do wykonywania działań ruchowych w najmniejszych odcinkach czasu. To cecha motoryczności określona w jednostkach czasu (s), nie jest związana z przemieszczaniem.

prędkość- to stosunek drogi do czasu.

refleks- czynność nieświadoma na dany bodziec.

Wyróżniamy 3 składowe szybkości:

  1. czas reakcji (utajony czas reakcji ruchowej)- czas reakcji upływa od momentu zadziałania bodźca do zapoczątkowania ruchu. Skł. Się z 5 odcinków:

T = t1 + t2 + t3 + t4 + t5

Na wielkość czasu r- cji mają wpływ:

Reakcje na bodźce wzrokowe:

Reakcje na bodźce słuchowe:

Składowe szybkości

A. czas r- cji (upływa od zadziałania bodźca do zapoczątkowania ruchu)

1) r- cje proste- danemu bodźcowi odp. zawsze jedna z góry określona odpowiedź ruchowa

2) r- cje złożone:

B. prędkość pojedynczego ruchu prostego- zależy od wielkości pokonywanego oporu. Dla rozwinięcia max. prędkości nieodzowna jest możliwie najdoskonalsza synchronizacja aktywizujących ruch grup mięśniowych, a także grup nerwowo- mięśniowych przekazujących pobudzenie od jednej jednostki morfologicznej do drugiej.

C. częstotliwość ruchów cyklicznych- mierzymy przez rejestrowanie max. ilości ruchów wykonanych przez daną grupę mięśniową w określonym czasie. Wysoka częstotliwość ruchów związana jest z „ruchliwością” ukł. nerwowego. Max. tempo ruchów zależy od sprawności zawiadujących antagonistycznymi grupami prowadzącymi do szybszego przechodzenia ze stanu pobudzenia do stanu hamowania i odwrotnie.

Rozwój szybkości w ontogenezie

1) Młodszy wiek szkolny (7- 12):

- stały i powolny przyrost wysokości i masy ciała

- rozrost mm.

- doskonalenie systemu nerwowego

- wzrost zdolności koordynacyjnych

- dziecko dysponuje znacznymi zasobami energii, bawi się i rywalizuje

- wykazuje znaczną sprawność i szybkość

- prędko się męczy

- dzieci łatwo przyswajają umiejętności ruchowe

2) Okres 10- 13 lat:

- „złoty wiek” dla sprawnościowej doskonałości dziecka

3) Średni wiek szkolny (12- 14 lat):

- faza dojrzewania i szybkiego wzrastania

- dziew. przewyższają chłopców wzrostem i masą ciała

- wzrastanie skokowe mm.- mm. rosną szybciej niż narządy wewnętrzne. Racjonalny trening łagodzi zbyt gwałtowne przejawy dojrzewania. Niezbędny jest dobór środków treningowych i intensywność ich stosowania.

- okres ten nie jest etapem umożliwiającym rozwój szybkości

4) Okres dorastania (14- 18 lat):

- rozwój ukł. nerwowego

- wzmacnianie ukł. mm.

- wzrost zdolności koordynacyjnych

- doskonalenie ukł. krążenia

- najlepszy okres dla doskonalenia szybkości

5) Okres dojrzewania (16- 18 lat):

- bezczynność ruchowa prowadzi do regresu szybkości

- trening pozwala na dalszy jej przyrost i osiąganie wyników na najwyższym poziomie

- okresy krytyczne: u chłopców od 10.5- 15.5 r.ż

u dziew. Od 7.5- 9.5 r.ż oraz od 10.5- 13.5 r.ż

6) Okres młodzieńczy (18- 22 lat):

- pełna sprawność poszczególnych ukł. pozwala na intensywne kształtowanie szybkości

- czas r- cji i ruchu są najkrótsze w tym wieku

- osiąganie życiowych rezultatów

- do wieku 30- 32 lat utrzymuje się najwyższy pułap szybkości u osób trenujących

Metody treningu szybkościowego

  1. Metoda powtórzeniowa- dla zaawansowanych, polega na powtarzaniu wyćwiczonych ruchów z max. prędkością. W metodzie tej stosuje się:

a) optymalne przerwy 8- 12 min., faza egzaltacji (pobudzenia) max. wysiłku, redukcja długu tlenowego. Kompromis pomiędzy zlikwidowaniem długu tlenowego, a max. pobudzeniem wynosi 3-4 min.

b) max. intensywność

c) technika perfekcyjna

d) każde powtórzenie musi być z tą samą szybkością lub ją przekraczać

  1. Metoda prędkości submaksymalnych- dla początkujących, krótsze przerwy, mniejsza intensywność (85- 95%).

  2. Trening sensoryczny- rozwija zdolność do różnicowania niezwykle małych przedziałów czasowych.

    1. faza- wskazówki dla trenera

    2. faza- konfrontacja (samoocena)

    3. faza- odczucia są zgodne ze stanem faktycznym

  3. Trening wspomagający- kształtowanie cech sprzyjających przejawianiu się szybkości.

Przygotowanie: siłowe, skocznościowe, gibkościowe, doskonalenie koordynacji ruchowej.

Próby do oceny szybkości:

* 30, 40, 50, 60,100m

* wysokie unoszenie kolan

* test Tapping- do oceny szybkości kończyn

* zabawy z rywalizacją

Wytrzymałość- zdolność do kontynuowania długotrwałego wysiłku o wymaganej intensywności przy utrzymaniu możliwie najwyższej efektywności pracy i zachowaniu

podwyższonej odporności na zmęczenie.

Podział wytrzymałości ze wzgl. na:

A) formę

B) kryterium energetyczne

C) czas trwania wysiłku

Czynniki wpływające na wytrzymałość:

  1. fizjologiczne

- liczba erytrocytów

- ciśnienie 120- 160

- max. tętno 220 ud/min

- pojemność życiowa- u męż. 3600- 8000, u kob. 3500- 4500

- pojemność minutowa serca

- pojemność wyrzutowa serca

- tętno 60- 80 ud/min., u wytrenowanych 36 ud/min.

- kapilaryzacja tkanek

- sprawność ukł. krążenia, oddychania

  1. somatyczne

- szczupła budowa ciała

- proporcje ciała

- stosunek tk. czynnej do tk. biernej (u męż. 3- 4%, u kob. 8- 10%)

- przewaga wł. szybko (białe) i wolnokurczliwych (czerwone)

  1. koordynacyjne

- sprawność procesów regulacji funkcji ustroju

  1. psychiczne

- motywacje

- gotowość do znoszenia bólu

- cechy woli

- wytrwałość

- dążenie do celu

  1. poziom techniki sportowej (wytrenowanie)

  2. wiek

  3. płeć

Rozwój wytrzymałości w ontogenezie

Metody treningu wytrzymałościowego

  1. Metoda ciągła- kształtuje mechanizm tlenowy, stała i umiarkowana intensywność, umiarkowana praca i stosunkowo długi czas pracy. Najlepsza dla dzieci i młodzieży.

I etap- zwiększenie czasu trwania bez zmiany intensywności

II etap- skracanie długości, a zwiększenie szybkości

a) o jednostajnej intensywności- mała lub średnia intensywność oraz stosunkowo długi czas jej trwania

b) o zmiennej intensywności- wykonanie długotrwałego wysiłku w trakcie którego intensywność ulega planowym zmianom.

B) Metoda przerywana- kształtuje mechanizm mieszany i beztlenowy

  1. powtórzeniowa (interwałowa)- wysoka intensywność pracy, optymalne przerwy wypoczynkowe, zmienność liczby powtórzeń.

  2. zmienna- zmienna intensywność, różny czas trwania ćwiczeń. Zmiany obciążenia osiągane są bez pełnego wypoczynku, bez zmniejszenia objętości.

C) Metoda kontrolna (startowa)- nie kształtuje wytrzymałości w pełnym stopniu, wyrabia wytrzymałość na starty, zawody, oddziałuje na wytrzymałość specjalną.

Formy i środki kształtowania wytrzymałości:

- gry i zabawy

- marszobieg

- trucht

- zaprawa terenowa, biegowa

- biegi ( ciągły, zmienny, przełajowy, orientacyjny)

- bieg interwałowy

Próby do oceny wytrzymałości:

Badają wytrzymałość tlenową.

Siła- jest to zdolność do pokonywania oporu zewnętrznego lub przeciwstawiania się mu kosztem wysiłku mięśni.

F = m * a

Fmax = m max *a max

1) m max * a - pchnięcie kulą, ciężary

2) m * a max - sprinty, skoki

Czynniki wpływające na poziom siły:

- masa mięśniowa

- jakość mm

- wpływ uprzednio wykonywanej pracy mm (rozgrzewka- wzrasta o 20%)

- rytm dobowy (godz. 10 -11 i 17- 18 najwyższy, godz. 2- 4 najniższy)

- rytm sezonowy (zima- wzrost masy, wiosna, lato, jesień- w zależności od indywidualnych możliwości)

- zmiana strefy czasowej- pełna aklimatyzacja 10- 14 dni

- odżywianie- pożywienie powinno być zróżnicowane (białka- 1gram stabilizacja, powyżej- przyrost masy ciała, tłuszcze, węglowodany)

- wiek

- płeć

- aktywność ruchowa

- budowa ciała atletyczna (grube kości, gruby gorset mm)

- przekrój poprzeczny mm. (1cm przekroju = 4- 12 kg siły), im większy przekrój poprzeczny, tym siła jest większa

- promieniowanie ultrafioletowe- wzrost wzmożonej syntezy białek

- po 60 r.ż pomimo treningu nie ma przyrostu siły

Rozwój siły w ontogenezie

Do okresu pokwitania brak zróżnicowania na płeć

13- 14- u dziew. które nie trenują obserwuje się stabilizację bądź regres

14- 17/19- u chłopców dynamiczny wzrost

20- 30 - najlepszy okres dla treningu siły, u osób które nie trenują siła utrzymuje się na tym samym poziomie

30-.... - spadek (regres)

menopauza- przekwitanie

antropauza- przekwitanie u mężczyzn

„syndrom sportowca”- zbyt intensywny wysiłek powoduje przyspieszenie pracy hormonów, szybsze starzenie się oraz brak cykliczności.

Siła dzieli się na:

A) dynamiczną

1.metoda body building system- met. Klasyczna,

- 8- 10 ćwiczeń angażujących wszystkie duże grupy mm.

- 8- 10 powtórzeń,

- czas przerw między powtórzeniami od 3- 4 min.

Efekty:

- wzrost masy mm.

- przyrost siły

- wzrost tonusu mm.

- ukł. krążenia i oddechowy nie stawia żadnych wymagań

Po 4 tyg. następuje adaptacja. By obserwować dalsze efekty zwiększyć możemy podnoszony ciężar. Aby oddziaływać na ukł. krążenia zwiększamy obciążenie, skracamy czas przerw.

2. metoda obwodowa:

- obciążenie 50%

- nie ma przerw (duże wymagania dla ukł. krążenia i oddychania)

- 12- 15 powtórzeń

- szybkie tempo wykonywania

- na 1 stacji czas trwania nie dłuższy niż1 min.

Efekty:

- niewielki przyrost masy mm.

- wzrost tonusu mm.

- wzrost odporności organizmu na zmęczenie

Zastosowanie: na początku okresu przygotowawczego, ogólne rozruszanie się.

Na obwodzie ustawiamy stacje, po 1 min. Przejście do kolejnej stacji.

3. metoda wytrzymałości siłowej:

- przedłużony czas wykonania

- 30 powtórzeń ( zawsze gdy rośnie czas spada intensywność)

- czas trwania wysiłku od 45- 120 sek.

Zastosowanie: pływanie, bieganie.

4. metoda ciężkoatletyczna:

- kształtowanie max. siły mm.

- supresja- pobudzanie wszystkich wł. mm. (opuszczanie, wybijanie)

B) statyczne

1.izometryczna

- można wszędzie wykonywać

- przerwa 3- 4 min.

- skurcz 5- 6 sek.

Efekt:

- b. szybki przyrost siły i masy mm.

- zaburzenia koordynacji i gibkości

- zaburzenia oddychania

Jest to met. B dobra, ale tylko jako uzupełniająca.

2.metoda elektrostymulacji:

- przerwa ok. 50 sek.

- skurcz ok. 10 sek.

Efekt:

- po 9 seansach przyrost siły o 27%

- po 20 seansach przyrost siły o 38%

Zastosowanie: jako met. rekonwalescencyjna.

Metody kontroli

Próby:

Zalecenia:

skoczność- jest to zdolność do przemieszczania ciała w przestrzeni jak najwyżej lub najdalej kosztem wysiłku własnych mięśni.

Czynniki wpływające na skoczność:

- wiek- skoczność rozwija się wraz z wiekiem, do pełnej dojrzałości (20 r.ż u męż., 16 r.ż u kob.)

- mm. szkieletowe

- wł. mięśniowe- białe są szybkościowe i wpływają na skoczność

- proporcje ciała

- masa ciała

- podłoże (tartan, belka, ziemia)

Metoda służąca do kształtowania skoczności to met. powtórzeniowa. Wyznacznikiem tej met. są optymalne przerwy. W zależności od obciążenia jest inna liczba powtórzeń.

- ćwiczenia w miejscu- unoszenie kolan do kl. piersiowej, do pośladków

- w marszu,

- w biegu- skipy

- z przyrządami- przez ławeczki, skrzynie

- zeskoki w głąb

- trenażery

- wieloskoki ze sztangą

- ścieżki zdrowia

Metody do oceny skoczności:

- wieloskoki z miejsca (pięcioskok, siedmioskok)

- wyskoki w górę

- rzut kulą w tył przez głowę

- szelki Abałahowa

1.Przygotowanie szybkościowo- siłowe.

2.Kształtowanie skoczności.

3.Wszechstronna sprawność skocznościowa.

4.Ukierunkowana sprawność skocznościowa (sporty zespołowe, indywidualne, walki)

5.Specjalna sprawność skocznościowa.

6.Max. gotowość startowa.

Skoczność b. szybko tracimy. W rocznym cyklu treningowym zwracamy uwagę na siłę dynamiczną, a w miarę zbliżania się do kresu treningowego specjalizujemy się. W treningu musimy stopniować natężenie.

gibkość- to właściwość biologiczna organizmu polegająca na wykonywaniu jak największej amplitudy ruchów.

a) czynna- przy pomocy siły własnej mm.

b) bierna- przy pomocy współpartnera, przyrządów

Czynniki wpływające na poziom gibkości:

- wiek- im młodszy tym lepsza

- płeć- bardziej gibkie są kobiety

- elastyczność ścięgien i więzadeł

- temp. ciała, rozgrzewka

- spożywanie posiłku- krew zabierana jest do trawienia

Wykłady

Temat: Teoria sportu jako przedmiot wykładany na uczelniach WF.

teoria sportu- nauka o wychowaniu i doskonaleniu sportowym w przebiegu całej działalności sportowca, począwszy od doboru i prognozowania poprzez selekcję i całą drogę do mistrzostwa sportowego, aż do zakończenia kariery i zbadania skutków działalności sportowej.

Wyróżniamy 3 podst. działy:

1.prognoza, nabór, selekcja w sporcie

2.szkolenie sportowe

3.zbadanie skutków działalności sportowej

Badania nad rozwojem sportu uwzgl.:

Etapy rozwoju nauki o sporcie:

1.intuicyjny i ekstensywny- środki, metody, formy dobierano gł. Na zasadzie prób i błędów w obawie przed zbyt dużym obciążeniem organizmu sportowca. Podnoszono systematycznie objętość i treść szkolenia np. w zakresie zwiększania ilości treningu i startów.

2.prestiżowy i intensywny- wzrost partykularnych interesów w sporcie oraz dążenie do wyniku „za wszelką cenę”.

3.systemowy- rozwój sportu w sposób systemowy, w którym była pełna współpraca nauki i praktyki.

P = W

Praca = wypoczynek

Temat: Sport jako zjawisko społeczne.

Sport- składowa część kultury społeczeństwa obejmująca dobrowolną działalność mającą na celu podnoszenie sprawności fiz. i jej manifestację.

W zależności od celu jakie stawiają sobie jego uczestnicy można wyodrębnić:

W obu wymienionych postaciach sportu wymaga się od zawodników przestrzegania zasady „fair play”.

Tradycyjne zróżnicowanie sprawiających sport na:

Czynniki wyznaczające poziom sportu w określonych krajach:

1.Stosunek społeczeństwa do sportu.

2.Liczba uczestników ruchu sportowego.

3.Poziom wyników uzyskanych na różnych etapach szkolenia.

4.Stopień wykorzystania sportu w procesie wychowania młodzieży.

5.Liczba i jakość kadry zawodowej i społecznej.

6.Miejsce zajmowane przez sport w kulturze danego społeczeństwa, przede wszystkim w literaturze i sztuce.

7.Poziom rozwoju nauki o sporcie.

8.Stan materialnego wyposażenia ogniw ruchu sportowego.

9.Dostępność urządzeń sportowych i sprzętu osobistego.

10.Struktury organizacyjne ogniw zarządzania sportem.

11.Rola masmediów w kształtowaniu świadomości.

Trening sportowy- to proces pedagogiczny, w ramach którego uczy się zawodnika techniki i taktyki danej dyscypliny czy konkurencji oraz doskonali je kształtując jego sprawność fiz., a także cechy wolicjonalne i osobowość w celu uzyskania jak najlepszego wyniku sportowego. Trening sportowy przebiega w ramach określonego porządku, w skład którego wchodzi m.in. struktura czasowa i struktura rzeczowa.

Temat: Struktura treningu sportowego.

Struktura treningu- jest wewnętrzną organizacją elementów składowych procesu, sposobem ich wzajemnego podporządkowania relacjami i zasadami funkcjonującymi jako całość.

Wyróżnia się w niej:

Czynniki wpływające na strukturę treningu:

Funkcje struktury treningu:

  1. merytoryczna- trening właściwy jako proces doskonalenia zawodnika charakteryzuje się:

- celowym doborem poszczególnych rodzajów treningu (W, U, S) oraz ćwiczenia kształtujące cechy motoryczne, technikę i taktykę

- istnieniem wyodrębnionych faz procesu (cykle, okresy)

- określoną strukturą oraz stosunkami parametrów obciążeń treningowych (objętość i intensywność pracy) w poszczególnych fazach czasowych

- przestrzeganie w obrębie jednostek treningowych, a także między nimi faz pracy i wypoczynku, których regulacja uzależniona jest od zaawansowania i stażu zawodnika.

  1. organizacyjna:

- warunki materialne

- kontrola (lekarska, trenerska, psychologiczna)

- odnowa biologiczna

- obozy i zgrupowania

  1. środowiskowa- uwzględnia zależność funkcji merytorycznej i organizacyjnej od uwarunkowań i norm środowiska takich jak:

- warunki bytowe zawodników

- rodzaj szkoły lub zakładu pracy

- dojazdy na treningi

- zainteresowanie społeczne dla danej działalności sportowej

Temat: Struktura czasowa.

Struktura czasowa dzieli się na:

ukierunkowany- podstawowy

specjalny- mistrzowski

mezocykle

mikrocykle

ukierunkowany

specjalny

startowy- stabilizacja formy

przejściowy- względne obniżenie formy

Etapy szkolenia

Naglak proponuje określanie celów szkolenia na poszczególnych etapach w oparciu o następujące elementy:

- wyniki osiągnięte na zawodach

- wyniki testów sprawności fiz.

- wyniki oceniające poziom opanowania nawyków ruchowych

- wyniki oceniające stopień wykonania zaleceń taktycznych

- wyniki badań antropometrycznych kontroli lekarskiej

- wyniki oceniające nastawienie i stosunek do zajęć treningowych

Etap szkolenia wszechstronnego (10- 13 lat)

Etap szkolenia ukierunkowanego (13-14 lat)

Etap szkolenia specjalnego (powyżej 17 lat)

Etap szkolenia specjalnego dzieli się na podetapy:

- wstępny

- właściwy

- mistrzowski

Cykle treningowe

Cyklem treningowym nazywa się okres w trakcie którego realizowane są określone zadania treningowe służące budowaniu formy sportowej- przygotowanie sprawnościowe, techniczne, taktyczne, psychiczne, teoretyczne.

Czas trwania i treść cykli oraz ich liczba uwarunkowane są wieloma czynnikami związanymi m. In.:

Cykl treningowy charakteryzuje falista tendencja wzrastania obciążeń treningowych, określona kolejnością pracy i odpoczynku oraz akcentów treningowych.

Falisty charakter obciążeń związany jest z wpływami następujących czynników:

Rozróżnia się 3 poziomy struktury szkolenia sportowego:

I poziom makrostruktury- jest to struktura dużych cykli, od wieloletniego do półrocznego

II poziom mezostruktury- struktura cykli pośrednich

III poziom mikrostruktury- struktura cykli małych i jednostek treningowych

Temat: Testy sprawności fizycznej.

Motoryczność- całokształt zachowań, możliwości i potrzeb ruchowych człowieka. Ujmuje się ją kategorii biologicznych właściwości człowieka uwarunkowanych społecznie. Kształtuje się ją zgodnie z biologicznymi fazami filogenezy i ontogenezy jak również zgodnie z prawem rozwoju społecznego. Stąd też motoryczność ludzką określa się jako rezultat biologicznych funkcji ruchowych i zdeterminowanych społecznie czynności człowieka.

Strona potencjalna motoryczności:

1.predyspozycje morfologiczno- strukturalne (wysokość ciała, masa ciała, proporcje ciała, masa mm., proporcje włókien mm.)

2.predyspozycje energetyczne (rozpad fosfokreatyny, glikoliza, cykl Krebsa)

3.predyspozycje koordynacyjne- orientacje przestrzenne, równowaga, różnicowanie ruchów, reakcja, rytm, łączenie ruchów)

4.predyspozycje psychiczne- motywacja, siła woli, temperament

sprawność motoryczna- to aktualna możliwość wykonania czynności ruchowych wymagających zaangażowania siły, szybkości, wytrzymałości, koordynacji ruchowej i gibkości.

Podział testów:

1) syntetyczne- badają kompleksowo ogólną sprawność fiz.

2) analityczne- oceniają poszczególne zdolności koordynacyjne organizmu

3) specjalne- oceniają poziom sprawności w określonej dyscyplinie sportu

Kryteria jakie powinien spełniać test:

Uwarunkowania motoryczności:

Przejawy motoryczności:

Z punktu widzenia potrzeb motoryczności wyróżnia się 3 grupy testów:

  1. testy oceny umiejętności ruchowych

  2. testy oceny zdolności motorycznych

  3. testy oceny sprawności motorycznej

Klasyfikacja testów wg. Thiess, Blume:

- liczba ocenianych znamion (testy jedno i wielowymiarowe)

- czas pomiaru (T. Szybkości i poziomu)

- sposób rozwiązywania zadania (T. Otwarty, zamknięty)

- struktura testu (T. Jednozadaniowy, serie testów)

Klasyfikacja testów wg. Bos:

1) testy o prostej strukturze

2) testy o kompleksowej strukturze

Temat: Struktura techniczna.

Technika- sposób wykonywania zadania ruchowego- efektywny, racjonalny.

Technika- ogólny sposób wykonania zadania ruchowego, określonego przez taktykę działania, przy uwzględnieniu cech motorycznych i psychicznych.

Technika sportowa- sposób wykonania zadania ruchowego określony przepisami obowiązującymi w danej dyscyplinie sportu, uwzględniający cechy somatyczne, motoryczne i psychiczne zawodnika.

By praktyka zdawała techniczny egzamin w walce sportowej Meinel uważa że powinna się charakteryzować:

Do najważniejszych cech techniki wykonania ruchu możemy zaliczyć:

- swobodę

- lekkość

- ekonomikę przy wyeliminowaniu niepotrzebnego napinania mm.

- równowaga-z punktu widzenia biomechanicznego chodzi tu o przyjmowanie takiej postawy podczas wykonywania ćwiczenia, która max. zapobiega zachwianiu równowagi ciała)

- kierunek ruchu, prędkość przyspieszenia

- poziom cech motorycznych (odp. siła, szybkość, wytrzymałość)

Fazy nauczania techniki

1) Powstanie wyobrażenia o działaniu ruchowym i kształtowanie się warunków do jego wykonania- powstaje nastawienie do wykonania określonego działania.

2) Kształtowanie początkowego opracowania struktury ruchu- studium eliminowania niepotrzebnych ruchów i unikania zbędnych napięć mm.

3) Kształtowanie się umiejętności doskonałego wykonania aktu ruchowego- precyzowanie działań ruchowych i odczuwanie ich w świadomości pełnej i jednocześnie dokładnej.

4) Pełne opracowanie nawyku- utrwalenie działania ruchowego- automatyzacja i stabilizacji nawyku.

5) Osiągnięcie plastyczności i jego stosowanie w zmieniających się warunkach, doskonalenie techniki do indywidualnych właściwości ćwiczącego, łączenie różnych działań ruchowych, a w niektórych przypadkach opanowanie techniki w czasie max. napięcia mm.

Mikrocykle. Jednostki treningowe.

Mikrocykle ( cykle krótkie)

Mikrocykl składa się z kilku jednostek treningowych. Mikrocykl stanowi ogniwo procesu szkolenia i jego powtarzalny fragment. Na ogół trwa od 7- 10 dni i składa się z 2 faz:

- stymulującej ( rozwijanie i związane z tym zmęczenie)

- odbudowującej

Na budowę i czas trwania mikrocykli wpływają:

- tzw. plan życiowy zawodnika (poziom sportowy, nauka, praca zawodowa)

- treść, liczba zajęć i ogólna wielkość obciążeń w mikrocyklu

- indywidualna reakcja na obciążenia treningowe

- miejsce mikrocyklu w całościowej strukturze treningu (w różnych okresach, podokresach, mezocyklach)

Mikrocykle treningowe dzieli się na:

- ogólno- przygotowawcze- odgrywają szczególną rolę w trakcie kształtowania wszechstronnego przygotowania sprawnościowego. Charakteryzują się równomiernym wzrostem obciążeń osiągających znaczną objętość i intensywność, nie dochodzi do wielkości maksymalnych

- specjalno- przygotowawcze- stosowane są w podokresie przygotowania specjalnego i w okresie startowym. Charakteryzują się mniejszą objętością, zaś intensywność osiąga wartości submaksymalne i maksymalne.

- wprowadzające- obciążenia i wypoczynki rozplanowane są zgodnie z zawodami, uwzględnia się godziny startów, warunki rozgrywania zawodów, wartość i sposób walki przeciwnika.

- startowe- obciążenia średnie i duże w zależności od programu, zasad, regulaminu zawodów. Ich zadaniem jest osiągnięcie stanu gotowości startowej.

- odbudowujące- występują zwykle po zawodach o wysokich obciążeniach lub po serii mikrocykli właściwych. Charakteryzują się zmniejszoną objętością pracy, zwiększoną liczbą dni aktywnego wypoczynku, zmianą zestawu ćwiczeń i wewnętrznych warunków treningowych.

referat

Mariola Żelazek

gr.IżB

Jednostka treningowa (trening, lekcja treningowa)

Jednostka treningowa to najmniejszy element struktury treningu. Zawiera ona:

- część wstępna (rozgrzewka) przygotowanie organizmu do określonego rodzaju pracy

- część główna (podstawowa), w której realizowane są zadania główne

- część końcowa- uspokojenie organizmu.

Przygotowanie organizmu zawodnika do treningu.

Rozgrzewka jest to zestaw specjalnie dobranych ćwiczeń fizycznych, w celu przygotowania organizmu do pracy. W wyniku rozgrzewki:

Rozgrzewka pozwala złagodzić lub całkowicie wykluczyć pojawienie się tzw. „martwego punktu”, występującego podczas wykonywania ćwiczeń o dużej lub średniej intensywności. „Martwy punkt” charakteryzuje się nagromadzeniem kwaśnych produktów przemiany materii w organizmie i naruszeniem procesów nerwowych. Zmiany te powodują trudności w kontynuowaniu pracy, a nawet mogą doprowadzić do jej przerwania.

Niewłaściwe wykonanie rozgrzewki przyczynia się do kształtowania 2 stereotypów dynamicznych:

1) odpowiada wyobrażeniu ideomotorycznemu prawidłowego wykonania ruchów

2) tworzy wyobrażenie ideomotoryczne, które odpowiada nieprawidłowemu wykonaniu ruchów.

W momencie ważnego startu rozpoczyna się w świadomości zawodnika walka tych 2 stereotypów, które kończą się często przewagą stereotypu nieprawidłowego. Z tego względu rozgrzewkę należy wykonywać prawidłowo pod względem technicznym.

Przygotowanie zawodnika do lekcji treningowej.

Rozgrzewka składa się zazwyczaj z 2 części:

- rozgrzewania

- przygotowania organizmu do oczekiwanego działania.

Zadaniem pierwszej części rozgrzewki jest zwiększenie ogólnej zdolności do pracy oraz wykonanie ściśle dobranych ćwiczeń fizycznych.

Czas rozgrzewki zależy od:

Rozgrzewkę należy zacząć od tych mięśni, które biorą najmniejszy udział w wykonaniu programu treningu. Zaczynamy od małych grup mięśni i przechodzimy do większych, a następnie wykonujemy ćwiczenia, których zadaniem jest poprawa ruchomości w stawach biodrowych.

Zadaniem 2 części rozgrzewki jest „przestawienie” organizmu sportowca na wykonywanie tych ćwiczeń, które są specyficzne dla danej konkurencji.

Ogólny czas rozgrzewki powinien wynosić 25- 30 minut.

Przygotowanie zawodnika do odbycia konkurencji.

Przed zawodami rozgrzewka rozpoczyna się od 60- 80 min. i składa się z 3 lub 4 kolejnych części:

W pierwszej części rozgrzewki rozgrzanie organizmu osiąga się przez bieg w wolnym tempie. Rozgrzewanie trwa tak długo, aż u sportowca wystąpi pot.(10- 30 min.). Ilość ćwiczeń jest taka sama jak ma treningu.

Druga część rozgrzewki służy przestawieniu centralnego układu nerwowego, ustaleniu potrzebnego rytmu i poprawnej koordynacji ruchów oraz prawidłowemu rozłożeniu wysiłku.

Druga część rozgrzewki składa się z 3 części:

a) powtarzania poszczególnych elementów i „połączenia” danego ćwiczenia sportowego

b) powtarzania całego ćwiczenia z przyspieszeniem

c) prób wykonania ćwiczenia z dużym wysiłkiem

Następnie zawodnicy przechodzą do pomieszczeń, w których można odpocząć i przygotować się do wyjścia na miejsce startu. W tym czasie przebierają się w suche ubrania, biorą masaż, smarują środkami, które wywołują przepływ krwi do mięśni, przygotowują rzeczy, które trzeba zabrać na miejsce startu i leżąc odpoczywają.

Podczas trzeciej części rozgrzewki zawodnicy powinni zapoznać się z warunkami (podłoże, przybory). Głównym zadaniem jest przestawienie się na oczekiwaną pracę mięśniową przez wykonanie ćwiczeń w całości bez maksymalnych wysiłków. Następnie zawodnicy odpoczywają kilka minut w ruchu i przystępują do startu.

Literatura. Praca zbiorowa:

Z. Naglak „Trening sportowy” Wrocław 1979.PWN

M. Żelazek „Własne przemyślenia na temat rozgrzewki w treningu sportowym” Kock 2003.AWN



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Teoria Sportu 3, wychowanie fizyczne, Teoria Sportu
Teoria sportu 5, wychowanie fizyczne, Teoria Sportu
System szkolenia sportowego i funkcje jego elementow, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Teoria spor
Teoria sportu 1, wychowanie fizyczne, Teoria Sportu
Selekcja w sporcie, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Teoria sportu
Teoria sportu - mini, wychowanie fizyczne, Teoria Sportu
Miejsce teorii sportu w kulturze fizycznej, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Teoria sportu
ODNOWA i SELEKCJA, AWF Wychowanie fizyczne, Teoria Sportu
Doping krwia i erytropoetyna, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Teoria sportu
Koordynacja ruchowa, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Teoria sportu
Struktura rzeczowa treningu, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Teoria sportu
Dobór, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Teoria sportu
Metody przerywane, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Teoria sportu
teoria sportu(1) (1), AWF Wychowanie fizyczne, Teoria Sportu
Teoria Sportu - Ściąga, wychowanie fizyczne, Teoria Sportu
Szkolenie sportowe dzieci i mlodziezy, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Teoria sportu
Metody nauczania techniki, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Teoria sportu
Pomiar sprawności technicznej specjalnej, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Teoria sportu
Miejsce techniki w teorii sportu.Ocena i rejestracja techniki, Awf- notatki, wychowanie fizyczne, Te

więcej podobnych podstron