18

238 III. Kształtowanie społecznych warunków pracy

są podobne jak metody sytuacyjnej, gdyż analogicznie wychodzi na jaw wielość rozwiązań tych samych sytuacji. Przewaga jej w stosunku do metody sytuacyjnej polega na znacznym emocjonalnym zaangażowaniu się uczestników, co wpływa na trwalsze przyswojenie przeżytych twierdzeń (²²), oraz na osobistym wczuwaniu się w inny niż własny punkt widzenia, co ułatwia zrozumienie odmiennych stanowisk.

Obie metody znajdują coraz szersze zastosowanie, chociaż należy je traktować jedynie jako uzupełniające, a nie zastępujące klasyczną metodę „podawania wiedzy” na kursie, gdyż w zasadzie służą do kształtowania i rozwijania umiejętności, a nie wiedzy.

7. NIEKTÓRE ASPEKTY UMIEJĘTNOŚCI KIEROWANIA

ZESPOŁAMI LUDZKIMI

Gdy współpracuje ze sobą co najmniej dwóch ludzi, pojawia się problem kierownictwa, które jeden z nich (lub obaj na zmianę) musi sprawować. Problem ten zjawia się przede wszystkim w związku z tym, że pracę tych dwóch ludzi, którzy pracowali przedtem oddzielnie, trzeba obecnie

w jakiś sposób skoordynować. I to jest istotą kierowania zespołem.

Z. Pietrasiński i J. Lutosławski zwracają uwagę na problem koordynacji, przy czym Pietrasiński [108, str. 13] określa, że kierowanie „to tyle co pobudzanie i koordynacja działalności zespołowej, zmierzającej do realizacji stojących przed zespołem celów” oraz sprowadza tę definicję do wspólnego mianownika z definicją J. Lutosławskiego [79] wskazując, że koordynacja obejmuje funkcje planowania, organizowania i kontrolowania.

Nie przekreślając trafności obu wskazanych wyżej definicji pojęcia kierowania, oprzemy się w dalszych rozważaniach na jeszcze innej definicji, bardzo prostej i szczególnie

(“) Szczegóły patrz: A. Ehrlich [25]. Obie metody opisuje także Z. Pietrasiński [108].