14

III. Kształtowanie społecznych warunków pracy

(d)    podstawy z zakresu nauk o pracy;

(e)    zadania i metody pracy majstrów na odcinku współ-pracy z ludźmi.

(3)    Problematyka pedagogiczna:

(a)    ogólne podstawy pedagogiki pracy;

(b)    instruktaż wstępny;

(c)    instruktaż na stanowisku roboczym;

(d)    podwyższanie kwalifikacji.

(4)    Problematyka zawodowa — zależnie od zawodu.

Dobór tematów i ich kolejność (co nie jest obojętne) oraz przeznaczenie odpowiedniej liczby godzin na zajęcia należy do organizatorów kursu; następnie muszą się oni zastanowić nad doborem najwłaściwszej metody kształcenia, od której zależy osiągnięcie dobrych rezultatów.

Z. Zbichorski [144] zaleca szereg metod zależnie od kierunków kształcenia i tematów. Zasadniczą formą organizacyjną przy stosowaniu tych metod są grupy dyskusyjne, nie większe niż 10 osób; rezultaty takiego kształcenia zależą więc w znacznej mierze od umiejętności prowadzenia dyskusji i zainteresowania tematem przez wykładowcę. Przy kształceniu w zakresie umiejętności szkolenia robotników zaleca następujący rozkład zajęć:

(1)    Omówienie metod szkolenia robotników; określenie umiejętności, jakie powinien posiadać majster — kierownik; stworzenie odpowiedniej atmosfery nauczania.

(2)    Analiza pracy, którą to umiejętność majstrowie powinni opanować doskonale.

(3)    Pokazy i szkolenie prowadzone przez uczestników grup zajęciowych, ewentualnie na podstawie tzw. karty analizy pracy. Każdy pokaz jest przedmiotem dyskusji, a zwłaszcza umiejętność wskazywania „ważnych faz” i „punktów kluczowych”.

(4)    Nauka planowania szkolenia dla swego odcinka produkcyjnego.

(5)    Zastosowanie zasad szkolenia przy podnoszeniu kwalifikacji pracowników już dawniej pracujących, doświadczonych, do których poprzednie metody nie w pełni się stosują.

Przy kształceniu majstrów w zakresie usprawniania metod pracy należy najpierw doprowadzić uczestników